[เถรี]

ถาม : หนูไม่ได้นั่งสมาธิค่ะ หนูใช้ชีวิตประจำวัน สามารถที่จะไปกำหนดรู้ได้ไหมคะ ?
ตอบ : ได้...พอเราทำถึงตรงนั้นแล้วก็แบ่งสติ คือความรู้สึกส่วนหนึ่งหรือครึ่งหนึ่งก็ได้ เอาไปกำหนดรู้อารมณ์ภาวนาเอาไว้ อีกครึ่งหนึ่งก็ทำหน้าที่ของเราไปเรื่อย ถ้าสติไม่คลายออกจากตรงนั้น รัก โลภ โกรธ หลง ก็กินเราไม่ได้ ทั้งหมดที่เราทำก็จะเป็นแค่กิริยา ก็คือไม่เกิดกรรม เพราะจิตไม่ได้ปรุงด้วย รัก โลภ โกรธ หลง

ถาม : ถ้ามีความรู้สึกสมเพชตัวเองละคะ ?
ตอบ : ธรรมดา บางคนนั่งร้องไห้เลย "ทำไมกูโง่ขนาดนี้วะ ? ตั้งกี่ชาติแล้ว ทำไมแค่นี้ก็หาไม่เจอ"

ถาม : ไม่ใช่คำว่า สงสารค่ะ แต่เป็นสมเพชตัวเองมากเลยค่ะ ?
ตอบ : ธรรมดา

ถาม : ว่านี่เรากำลังทำอะไรอยู่ ?
ตอบ : ระวังเอาไว้...ถึงเวลาถ้าอารมณ์นี้หายไปจะสมเพชตัวเองมากกว่านี้อีก อาตมาเดินตามสาวที่กำลังช็อปปิ้ง เขาซื้อ ๑ ถุง เราก็หิ้ว ๑ ถุง พอเขาซื้อ ๒ ถุง เราก็หิ้ว ๒ ถุง พอสัก ๗-๘ ถุง หันไปดู "นี่กูกำลังทำอะไรอยู่วะ ?" เกิดคำถามนั้นขึ้นมาจริง ๆ ดันเกิดคำถามขึ้นมากลางห้าง โหย..เบื่อสุดชีวิตเลย อยากจะมุดหายไปจากตรงนั้น เดี๋ยวนั้นเลย

ผู้หญิงเขาความรู้สึกไวมาก เขาหันมาถามว่า "พี่เป็นอะไร ?" "ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ตอนนี้เบื่อหน้าเธอฉิบหา...เลย..!" เขาก็เลยบอกว่าถ้าอย่างนั้นก็กลับ นั่นลักษณะสมเพชตัวเอง ใช้คำนั้นแหละใช่แล้ว สงสัยว่าเราเองมาทำอะไร ? ทำไมเหลวไหลอย่างนี้ ? แทนที่จะไปนั่งภาวนาหาทางพ้นทุกข์ ดันมาเพลิดเพลินเจริญใจกับอะไรที่ไร้สาระมาก ลองนึกถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า เราเหมือนกำลังอยู่บนบ้านที่ไฟไหม้ ยังจะนอนสบายให้ไฟไหม้ตายคาบ้าน แทนที่จะรีบขวนขวายหาทางหนี