[สุธรรม]

อยากได้ของถูกก็ต้อง take away

อาตมาดูที่ป้ายเห็นราคาพิซซ่า "ถาด" ละ ๔ ยูโร แต่ของไอศกรีมกลับมีราคาพิลึก คือเป็นรูปโคนมีไอศกรีม ๒ "ลูก" ไปจนถึง ๕ "ลูก" แถวบนราคา ๑ - ๔ ยูโร แต่แถวล่างที่หน้าตาเหมือนกันทุกอย่าง กลับมีราคาบวกหนึ่งทุกอัน คือ ๒ - ๕ ยูโร "Why it has a different price ?" อาตมาถาม "น้องแหม่ม" ผมสีน้ำตาลอมทองที่ยืนขายไอศกรีมให้พวกเรา คุณโอ๋ได้ยินจึงอธิบายแทนว่า "ถ้ากินที่ร้านของเขาก็ ๒ "ลูก" ๓ ยูโร ถ้าเอาไปกินที่อื่นก็ ๓ "ลูก" ๒ ยูโรครับ"...

"เฮ้ย..เฮ้ย..อิ๊บอ๋ายแล้ว แบบนี้แปลว่าพวกผมเจอ ๓ ยูโรแล้วละสิ..!" พระครูญาณฯ ที่นั่ง "จุ๊ย" อยู่ในร้านโวยขึ้นมา "บ้านเขามีพื้นที่น้อยครับพระอาจารย์ ถ้านั่งในร้านเท่ากับเราต้องจ่ายค่าพื้นที่ให้เขาด้วยครับ" มัคคุเทศก์รูปหล่ออรรถาธิบายเพิ่มเติม พระครูญาณฯ & เดอะ แก๊งค์ ทำท่าว่าอิ่มจนจุกขึ้นมาโดยพลัน "แล้วถ้าเอาไปกินที่อื่นต้องบอกเขาว่าอย่างไร ?" เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของหลวงพ่อพระครูกุ้ยไฮ้ถามขึ้น...

"บอกเขาว่าเอากี่ "ลูก" ต่อด้วย take away ครับ" อาตมาเพิ่งบอกเสร็จ ในแถวของพวกเราที่มีทั้งพระและฆราวาส ก็ร้อง "take away" กันให้ขรม อาตมาไม่สนใจเรื่องอาหารที่ฉันหลังเพลอยู่แล้ว โดยเฉพาะของที่สุ่มเสี่ยงต่อการต้องอาบัติจนศีลขาดอย่างไอศกรีม จึงเดินต่อไปจนถึงสะพานริอัลโต หาจังหวะว่างเดินแทรกนักท่องเที่ยวขึ้นไป เพื่อถ่ายรูปทิวทัศน์ของคลองใหญ่จากมุมบนสะพานนี้บ้าง...