[สุธรรม]

"เศร้า" มากค่ะ..!

พระครูปรีชาถ่ายภาพเสร็จ ก็คลานมาส่งกล้องคืนให้ ท่านไพฑูรย์จึงคลานสลับที่ออกไปนั่งที่หัวเรือ หันหน้ามาให้ถ่ายรูปบ้าง ตามด้วยอาตมาที่ต้องอ้อม "เก้าอี้ฮ่องเต้" ถึงจะออกไปนั่งที่หัวเรือได้ แต่พอชวนหลวงพ่อพระครูเรืองท่านกลับไม่เอาด้วย "ผมแก่แล้ว คลานตกน้ำไปจะอายฝรั่งมัน นิมนต์หลวงพ่อตามสบายครับ" ส่วนพระครูด็อกเตอร์คงไม่ต้องชวน เพราะเท้าของท่านไม่เหมาะแม้แต่จะยืน ขืนมาคลานทั้งขาเหล็กคงได้ตกน้ำกันจริง ๆ...

ผ่านเรือลำอื่น ๆ ที่มีนักท่องเที่ยวทั้งหญิงและชาย อาตมาส่งเสียง "Ciao" ทักทายทุกลำ หลายคนนอกจากตอบรับแล้ว ยังยกกล้องถ่ายรูปพวกเราเอาไว้ด้วย "หลวงพ่อเล็ก ไอ้คำว่า "เศร้า" นี่แปลว่าอะไรครับ ?" ท่าน ผอ. โรงเรียนฯ ถาม "อ๋อ..ความจริงต้องออกเสียงว่า "ซีเอา" ครับหลวงพ่อ แต่พอพูดเร็ว ๆ จะได้ยินเป็น "เซ่า" ครับ แปลว่า "สวัสดี" หรือถ้าเป็นภาษาไทยก็ประมาณว่า "หวัดดี" อะไรทำนองนั้น ไม่ใช่ "เศร้า" ถ้า "เศร้า" ก็ต้องน้ำตานองหน้า ไม่มีใครยิ้มแบบนี้หรอกครับ"...

"ท่านอาจารย์ถามเขาหน่อยว่าคลองนี้ลึกเท่าไร ?" พระครูปรีชาโยนภาระมาให้ อาตมาส่งภาษาไปที่นายท้ายว่า "How about this canal deep ?" แล้วก็ไม่ผิดหวัง เมื่อนายท้ายเรือตอบมาว่า "2 meters, Grand canal outside 7 meters deep." แสดงว่านายท้ายเรือทุกคนรู้ข้อมูลแหล่งทำกินของตัวเองเป็นอย่างดี อาตมาแปลให้พวกเราทราบขณะที่เรือค่อย ๆ แล่นผ่านบ้านเรือนที่หลายหลังมีชานบ้านหรือระเบียงบ้านปริ่มน้ำ ซึ่งตกแต่งบ้านด้วยกระถางต้นไม้เล็ก ๆ มีดอกสีสดใส ทดแทนกับผนังตึกที่เก่าคร่ำคร่า...