[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พอดีช่วงนี้กล่าวไว้ว่าอาสาศึกจนตัวตาย อาจารย์สมปองท่านก็ถามมาว่า “หลวงพี่สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง ?” ก็บอกว่า "ก็เหมือนเดิมทรง ๆ ทรุด ๆ ยิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งแย่ แต่อย่างพวกเราจะให้ได้พักคงไม่มีหรอก ก็คงตายคาสนามกันเหมือนเดิม" นาน ๆ มีโอกาสคุยกันก็รู้สึกดีเหมือนกัน

เพียงแต่ว่าเจอที่ครูบาวิฑูรย์อย่างหนึ่ง แล้วมาเจอที่อาจารย์สมปองอย่างหนึ่ง ทำให้เข้าใจว่าทำไมลูกศิษย์บ้านสบายใจถึงได้เข้มงวดอย่างชนิดที่ห้ามคนรบกวนอาจารย์ ครูบาวิฑูรย์ออกนิโรธกรรมมา อดข้าวมา ๗ วัน มาถึงแรงจะนั่งยังไม่มี ต้องมาให้ครูบารับประเคนด้วยมือตัวเอง อาตมาถึงได้ดุออกไมค์ไป บอกจะถวายก็วางลงไปเลยนั่นแหละ ท่านเองแรงจะหายใจก็ไม่มี แล้วยังต้องให้ขยับมารับอีก

บางท่านต้องบอกว่ากำลังใจต่ำมาก ๆ โดยเฉพาะทำบุญทำทานแล้วไม่มีอุเบกขาในบุญในทานของตัวเอง ถ้าอาจารย์ไม่รับกลัวว่าจะไม่ได้บุญ ถ้าอาจารย์ไม่รับรู้สึกว่าเหมือนกับยังไม่ได้ทำอะไร ก็พยายามจะเคี่ยวเข็ญให้ท่านรับให้ได้ แทนที่จะถนอมธาตุขันธ์ท่านไว้ให้อยู่ด้วยกันนาน ๆ กลายเป็นไปเร่งให้ท่านตายเร็วขึ้น

ดังนั้น...บ้านสบายใจคงเห็นว่าหลวงพ่อสมปองท่านเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ ก็เข้มงวดไม่ให้คนไปรบกวน ซึ่งก็เป็นเรื่องดี แต่ว่าบางอย่างก็ไม่ได้พินิจพิจารณาดูความเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม อย่างเช่นว่าหลวงตาวัชรชัยไปก็ทิ้งให้รออยู่โดยไม่ไปรายงานบอกกล่าว หลวงตาท่านไม่ใช่อาตมานี่ บอกให้หลวงตารอก็รอ ถ้าอาตมาไม่รอเฉย ๆ หรอก ตูตะโกนเรียกเลย เพียงแต่เรียกแบบคนอื่นไม่ได้ยินเท่านั้น

ถ้าใช้หลักนิติศาสตร์ก็ตรงไปตรงมาจนเกินไป ต้องมีหลักรัฐศาสตร์คือยืดหยุ่นกันบ้าง ขนาดฝรั่งเขายังบอกเลยว่ากฎทุกกฎต้องมีข้อยกเว้น กฎของเมนเดลยังมีลักษณะเด่น ๓ ลักษณะด้อย ๑"