[เถรี]

"อาตมาจึงต้องเดินจากพระโขนงย้อนกลับมาที่บ้านสายลม ซึ่งชั้นล่างท่วมแล้ว ต้องขึ้นไปนอนบนห้องฝึกมโนมยิทธิชั้นสอง หมายถึงบ้านหลังเก่านะ พวกเราถ้าไม่เคยเจอบ้านหลังเก่า ไปเจอตึกใหม่อย่างเดียวจะนึกไม่ออกว่าน้ำท่วมอย่างไร

ช่วงที่เดินจากประดิพัทธ์มาสะพานควาย เป็นช่วงตึกแถวยาว ๆ อาตมากำลังเลาะข้างตึกอยู่ รถ GMC ทหารก็วิ่งพรวดพราดมา คลื่นสูงท่วมหัวเลย ไม่รู้ว่าจะหลบไปทางไหน พิงติดผนังตึกให้คลื่นโถมตูมเดียวมิดหัว..! เปียกโชกไปทั้งตัวเลย เป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมมาก

ตลอดช่วง ๘ เดือนนั้น จะไปไหนมาไหนถ้าไม่อาศัยเรือก็ต้องอาศัยรถ GMC ของทหาร มีอยู่วันหนึ่งจะไปธุระแถวหน้ารามคำแหง เขาก็บอกว่าน้ำลึกมากอย่าไปเลย อาตมาก็คิดว่า ลึกแค่ไหนก็ไปได้ เดินไม่ได้ก็ว่ายน้ำไป พอลงจากรถเมล์น้ำแค่เข่าเอง ใครบอกว่าลึกมากวะ ? ก็เดินตรงไปเรื่อย ๆ ได้ประมาณ ๕๐ เมตร ตูมเดียวมิดหัวเลย...!

ตอนที่ลงจากรถเมล์อาตมาไปยืนอยู่บนคันกระสอบทรายโดยไม่รู้ตัว ก็เลยคิดว่าน้ำลึกแค่เข่า ตอนเดินก็เดินตรงแนวกระสอบทรายไปเรื่อย จึงคิดว่าน้ำตื้นแค่นี้เอง พอพ้นแนวกระสอบทราย ตูมเดียวมิดหัวเลย ฉะนั้น...น้ำท่วมปี ๒๕๕๔ ที่ผ่านมาถือว่าเล็กน้อยเท่านั้น

ความจริงปี ๒๕๕๔ น้ำไม่ควรที่จะท่วมเลย แต่ระบบการจัดการของเราผิด ถ้าปล่อยให้น้ำท่วมกรุงเทพฯ สักตูมเดียว เฉลี่ยไปทั่วกันก็สูงสักศอกเดียวเท่านั้น แล้วก็จะไหลลงทะเลไปเอง ทีนี้เราไปกั้นทางทำให้น้ำลงทะเลไม่ได้ มีแต่คลองเล็กที่ระบายออก น้ำก็อั้นอยู่นาน จากที่ท่วมน้อยก็กลายเป็นท่วมมาก จากท่วมมากจึงกลายเป็นท่วมนาน"