[สุธรรม]

ใช้โต๊ะญี่ปุ่นตัวนี้ตั้งโน้ตบุ๊กพิมพ์บันทึกการเดินทาง

วันเสาร์ที่ ๑๗ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๕๗

ตื่นขึ้นมาตอนตีสองครึ่งของเมืองไทยด้วยอาการปวดหัวตึบ ๆ ตามมาด้วยอาการปวดหลังเหมือนเอวจะขาด แบบนี้เจ้ามาลาเรียเพื่อนรักตามมาเที่ยวเนปาลด้วยนี่หว่า ? จัดการถอดปลั๊กใส่แบตเตอรี่กลับเข้ากล้องถ่ายรูปก่อน แล้วเสียบปลั๊กเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อพิมพ์งานต่อ ฝืนใจทนจนถึงตีสี่ของเมืองไทยก็ไม่ไหว สังขารทำท่าจะพับลงไปให้ได้...

เซฟงาน ถ่ายข้อมูลสำรองใส่แฟล็ชไดร์ฟ แล้วปิดโน้ตบุ๊กออกไปเคาะห้องป้ามอยเพื่อขอยา ลูกปุ๊กเป็นคนมาเปิดรับ พอรู้ว่ามาลาเรียเรื้อรังกำเริบ ก็รีบค้นยาเป็นการใหญ่ ปรากฏว่ามีแต่ยาแก้ไอ ยาแก้แพ้ผิวหนัง ท้ายสุดเจอยาแก้ปวดลดไข้ไทลินอลเข้าทั้งแผง อาตมาแกะมา ๑ เม็ด ฉันร่วมกับวิตามินซี ๑,๐๐๐ มิลลิกรัม กรอกน้ำร้อนลงไปทีเดียวหมดกระบอกเลย...

นอนภาวนาส่งใจไปพระนิพพาน ได้อิติปิ โสฯ ๓ ห้อง ๓ จบ เพิ่งขึ้นจบที่ ๔ ยาก็ออกฤทธิ์ เหมือนกับการยกจิตขึ้นสู่ระดับฌาน คือรู้สึกว่าจิตเปลี่ยนสภาพไปในพริบตาเดียว แทบจะได้ยินเสียงดัง "วิ้ง" ดังในหูเลยทีเดียว จึงรักษาระดับกำลังใจเอาไว้แล้วภาวนาต่อไปเรื่อย...