[สุธรรม]

บรรยากาศ "ทะมึน" ในสำนักงานท่องเที่ยว

น้องเก๋ที่เข้าสู่บรรยากาศ “ทะมึน” เพราะคิ้วเริ่มติดกันไปอีกคนหนึ่ง บอกกับนายรามว่า “เจ๊ก๊ง” ก็ทราบแต่แรกว่าอาตมาถือหนังสือเดินทางราชการ แล้วไฉนจึงทำเรื่องจนเละแบบนี้ ? พระรามได้ยินเข้าก็ทำหน้า “เหวอ” แล้วรีบกดโทรศัพท์มือถือถึง “ยายก๊ง” ทันที หลังจากรัวลิ้นภาษาอังกฤษสำเนียงแขกกันพักใหญ่ ก็ยืนยันกับน้องเก๋ว่า ทางโน้นไม่ทราบเรื่องหนังสือเดินทางราชการของอาตมา จึงไม่สามารถที่จะรับผิดชอบได้..!

ฮ่า..พวกคุณรู้จักฉายา “นางมารร้าย” ที่อาตมาตั้งให้น้องสาวคนนี้น้อยไป น้องเก๋ขอยืมโน้ตบุ๊กของนายรามมาเข้าอินเตอร์เน็ต แล้วเข้าสู่อีเมล์ของตัวเอง ค้นหาอยู่พักหนึ่งก็ตบมือฉาด พลางหันจอโน้ตบุ๊กใส่หน้าหล่อ ๆ ของนายรามที่นั่งหลังเคาน์เตอร์ ซึ่งพอเห็นข้อความชัด ๆ ในเมล์ที่ติดต่อกับ “ยายก๊ง” ว่า “พระภิกษุท่านถือหนังสือเดินทางราชการ จะมีปัญหาในการเข้าเมืองจีนหรือไม่ ? และควรจะปฏิบัติอย่างไร ?” นายรามก็ทำท่าครวญหาพระผู้เป็นเจ้า รีบโทรศัพท์หา “ยายก๊ง” โดยด่วนอีกครั้ง..!

คราวนี้ก็เป็นเรื่องสิครับ “ล้งเล้ง” กันใหญ่ พอนายรามส่งโทรศัพท์ให้ ทางน้องเก๋ก็พูดไม่ทัน (ดูท่าจะเก่งแต่เขียน) จนแม่ป๋อมต้องคว้าไปพูดแทน เจอคนที่โตมาในสิงคโปร์ที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการ ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย หลัก ๆ ก็คือ “ยายก๊ง” เธอต้องรับผิดชอบ เพราะทั้งที่รู้ว่าหนังสือเดินทางราชการจะมีปัญหา แต่ก็ยังส่งพวกเรามา “ค้างเติ่ง” อยู่ที่นี่...