[สุธรรม]

คุณ รปภ. ที่น่าสงสารลงไปยืนทำอะไรไม่ถูก..!

“ซุ้มประตูแบบนี้เรียกว่า “โตรัน” เจ้าค่ะ เป็นศิลปะแสดงถึงสกุลช่างฝีมือเนวารี ซึ่งรวมไปถึงการแกะสลักบานหน้าต่างแบบมีขอบปีกที่เรียกว่า “นยาร” การแกะสลักคันทวยเป็นรูปต่าง ๆ ที่เรียกว่า “ตุนาล” และการแกะสลักหน้าบันเป็นลวดลายงามอลังการที่เรียกว่า “เตียมปะนำ” สกุลช่างนี้รุ่งเรืองสุดขีดประมาณศตวรรษที่ ๒๒ ตกประมาณปลายยุคกรุงศรีอยุธยา เพราะกษัตริย์แห่งราชวงส์มัลละ ส่งเจ้าชายออกไปครองเมืองต่างๆ ทุกคนจึงแข่งขันกันสร้างเมืองเป็นการอวดความสามารถ ถ้าผลงานของใคร “เข้าตา” ก็มีสิทธิ์ได้สืบทอดราชบัลลังก์ ทำให้บรรดาช่างได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่เจ้าค่ะ” นึกว่ามีแต่ “ยายจ้อ” ของเขมรที่ท็อปวิชาประวัติศาสตร์ “ยายกระรอก” ของเนปาลนี่ก็ไม่แพ้เขาเหมือนกัน...

เมื่อถ่ายรูปตามมุมต่าง ๆ กันจนพอใจแล้ว นายทองก็พาพวกเราเดินเข้าประตู (เตี้ยจริง ๆ) อีกบานหนึ่ง โผล่ออกไปด้านหลังของพระราชวัง ซึ่งมีสนามหญ้าที่ปักหลักขึงเชือกเอาไว้ ไม่รู้ว่าตั้งใจจะทำอะไร ขอบสนามเป็นต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นติดกำแพงเลย พวกเราเดินเลาะตัวอาคารไปจนสุด ผ่านแท่นคอนกรีตที่เป็นบ่อน้ำแบบบ่อโพง ก่อขอบขึ้นมาเป็นแท่น ด้านบนแกะสลักรูปพระนารายณ์มีพญานาครายล้อมเอาไว้ด้วย ปากบ่อมีตะแกรงเหล็กตาห่าง ๆ ครอบปิดเอาไว้ มองลงไปเห็นตามอิฐรอบบ่อมีเฟิร์นขึ้นรกไปหมด เกือบจะมองไม่เห็นข้างในบ่ออยู่แล้ว...

อาตมาถ่ายรูปด้านหลังมุมต่าง ๆ เอาไว้หลายรูป เลยสนามหญ้าไปด้านในเป็นสระน้ำไม่ใหญ่นัก ที่ขอบสระมีซุ้มเหมือนที่นั่งเล่นสำหรับชมทิวทัศน์ ซึ่งตอนนี้มีทหารหรือ รปภ. นายหนึ่ง นั่งเฝ้าอยู่ตรงบันไดขึ้นซุ้ม เมื่ออาตมาถ่ายรูปไปแล้ว ลูกปุ๊กอยากได้รูปตรงนี้ จึงเข้าไปเจรจาหรือไล่ก็ไม่รู้ ? จน รปภ.ยอมลงมายืนงง ๆ อยู่ข้างล่าง ปล่อยให้คุณเธอขึ้นไปวางท่าให้อาตมาถ่ายรูปแทน จากนั้นนายทองพาเลี้ยวขวาไม่กี่ก้าวก็เข้าประตูเตี้ย ๆ อีกบาน ซึ่งนำไปสู่ลานพิธีอีกแห่งหนึ่ง...