[สุธรรม]

ขายเท่านั้น..อย่าหวังเลยว่าจะได้กินฟรี..!

อาตมาบอกกับน้องเก๋ว่า กัปตันน่าจะเป็นคนในพื้นที่ เพราะเนปาลอยู่ในหุบเขาก้นกระทะ ถ้าไม่คุ้นเคยกับแรงลมและภูมิประเทศแล้ว มีสิทธิ์บินชนภูเขาตายกันยกลำเหมือนกับที่การบินไทยของเราเคยเจอมาแล้ว เช่นเดียวกับการไปลาดักของอินเดีย ถ้าไม่ใช่กัปตันสุริยาแล้ว ไม่มีใครกล้าเอาเครื่องลงสนามบินลาดัก เพราะทั้งลมทั้งหมอกทั้งหุบเขา สนามบินก็สั้นมาก ๆ สิ้นกัปตันสุริยาแล้ว คงต้องไปลาดักด้วยการนั่งรถจนตูดระบม ยายน้องตัวแสบยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจ พร้อมกับถามว่า “แปลว่าเราต้องรีบไปลาดักกันใช่ไหมคะ ?”

เมื่อสัญญาณรัดเข็มขัดดับลง พนักงานก็เข็นรถขายอาหารออกมาบริการ ฮ่า..ที่คิดจะกินฟรีนั้นฝันไปเถอะ สายการบินต้นทุนต่ำแบบนี้ เขาต้องหาทางโกยกำไรให้มากที่สุด ลดรายจ่ายให้น้อยที่สุด เมื่อพนักงานถามว่า “Do you want some food or drink ?” อาตมาจึงปฏิเสธไป น้องเก๋ถามว่า “เอาน้ำดื่มสักขวดไหมคะ ? หนูจะถวาย” อาตมาเห็นว่ากว่าจะไปถึงเนปาลอีกตั้งสามชั่วโมงเศษ จึงตอบว่า “ได้สักขวดก็ดี”...

น้องเก๋สั่งน้ำมาให้ ขวดขนาด ๖๐๐ มิลลิลิตร ถ้าจ่ายเป็นเงินริงกิตตก ๓๓.๓๓ บาท แต่จ่ายเป็นเงินไทยจึงถูกปัดเศษเป็น ๓๕ บาท เมื่อส่งน้ำให้กับอาตมาแล้ว ก็หันไปไปสั่งข้าวพะแนงไก่มาลองชิมรสชาติ เจอเข้าไปกล่องละ ๒๐๐ บาทถ้วน คงอิ่มเพราะจุกไปอีกนาน..!