[เถรี]

คนที่อยากตาย แสดงว่าปฏิบัติยังไม่ได้เรื่อง ส่วนใหญ่พออยากตายขึ้นมาก็คิดว่าตัวเองเก่ง ความจริงตัวอยากตาย ก็คือใจเราหมอง ตายตอนนั้นจะซวยไม่รู้จบ..!

นักปฏิบัติที่ทำถึงจริง ๆ เขาไม่ได้อยากตาย ไม่ได้แสวงหาความตาย แต่เขาพร้อมที่จะตาย จะอยู่ในลักษณะว่า อยู่ก็ได้ตายก็ดี อยู่เราก็ได้สร้างบุญสร้างบารมี ถ้าตายเราก็ไปพระนิพพานของเรา ฉะนั้น..ไปเร่งทำต่อ ที่ทำมายังไม่พอใช้

ความกลัวตายเป็นธรรมดาของสัตว์ทุกรูปทุกนาม บาลีบอกว่า อาหาระนิททัง ภะยะเมถุนัญจะ สามัญญะเปตัปปะสุภีนะรานัง

อาหาระ คืออาหาร , นิททัง คือการนอน , ภะยะ คือความกลัว , เมถุนะ คือการเสพกาม ท่านบอกว่า ๔ อย่างนี้เป็นปกติของสัตว์ทุกรูปทุกนาม สามัญญะเปตัปปะสุภีนะรานัง สามัญญะ ก็คือ ปกติธรรมดา

ธัมโมหิ เตสัง อะธิโก วิเสโส ธรรมเท่านั้นที่ให้เกิดความต่างขึ้นได้ ธัมเมนะ วีณา ปะสุภิสสะมานา มีแต่ธรรมเท่านั้นที่ทำให้คนต่างออกไปจากสัตว์

เพราะฉะนั้น..เรื่องความกลัวถือเป็นเรื่องปกติ แต่ทำอย่างไรที่จะไม่ให้กลัวจนขาดสติ ถ้ามานึกอีกที น่าขายหน้ามากเลย เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อวัดท่าซุงมา ๓๐-๔๐ ปี ถึงเวลามัจจุราชยื่นหน้ามาหน่อยเดียว กลัวจนหัวหด ต้องประเภทยื่นหน้ามาก็กระโดดขี่คอ ไปไหนไปเลย อยากไปนานแล้ว ทำไมมาช้าจัง..!