พระอาจารย์กล่าวว่า "โดยธรรมชาติคนเราชอบความสงบ ถึงเวลาเข้าไปอยู่กับธรรมชาติ รู้สึกสงบสดชื่นเบิกบาน แต่แปลก..แปลกตรงที่ว่า พอถึงเวลาอยู่กับความสงบจริง ๆ แล้ว ถ้าไม่ใช่ท่านที่กำลังใจทรงตัวก็มักจะฟุ้งซ่าน เที่ยวคิดไปหา รัก โลภ โกรธ หลง เพราะเป็นวิสัยของกิเลส
ไม่ใช่แต่ฆราวาส พระหลายรูปบอกว่าชอบอยู่ที่สงบ ๆ พอส่งไปให้อยู่ที่สงบจริง ๆ ก็เผ่นกลับมา บอกว่าอยู่ไม่ได้ เงียบเกินไป ขนาดพระที่ควรจะเป็นผู้สงบกาย สงบวาจา สงบใจ บาลีเขาว่า สนฺตมโน สนฺตวาโจ สนฺตกาโย กลายเป็นว่าถึงเวลาก็ทนไม่ได้ เพราะกิเลสจะตาย หาอาหารไม่ได้ พอสงบเข้าจริง ๆ ไม่มีรัก โลภ โกรธ หลงให้กิเลสจะดิ้นตาย ก็ผลักดันจนกระทั่งต้องหนีออกมา ไม่สามารถอยู่ในที่สงบอย่างที่ตัวเองต้องการ แล้วก็แปลกตรงที่ว่าท่านก็ไม่คิดจะสู้กับกิเลส แทนที่จะดวลกันไปเลย ตายเป็นตาย ไม่ออกไป ดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 23-05-2015 เมื่อ 16:35
|