[สุธรรม]

ร้านลออเพ็ญจิต

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อาตมา "เหวอ" ไปพักหนึ่งจึงกดรับสาย ปรากฏว่าเป็นท่านแบงค์ (พระทรงพล กิตฺติปญฺโญ) โทรมาจากวัดท่าขนุน แจ้งว่าสมัครเข้าเรียนปริญญาโท สาขาวิปัสสนาภาวนา ที่สถาบันบาฬีศึกษาพุทธโฆสแล้ว สรุปก็คือให้พระอาจารย์จ่ายทุนมาเสียแต่โดยดีประมาณนั้น ปกติแล้วอาตมาเป็นคนพูดโทรศัพท์สั้นสุด ๆ จนบางคนบอกว่า "สั้นเหมือน SMS" ขนาดนั้นยังต้องรีบคุยรีบวางสาย เพราะตอนนี้อยู่ต่างประเทศ ทั้งส่งออกรับเข้าต้องจ่ายสถานเดียว คนโทรก็ไม่รู้เพราะพระอาจารย์ไม่อยู่วัดเป็นประจำ ไม่รู้ว่าโดนไปคนละกี่บาท ?

"สวัสดีครับโลก" หันมาเจอนายลอนยกมือไหว้ พี่วิไลที่พาพวกเราลงมาตอนกำลังคุยโทรศัพท์ บอกว่าวันนี้นายลอนจะเป็นคนขับรถให้ แล้วต้อนพี่มุกดา ป้ามอย แม่ป๋อม น้องเล็กและลูกปุ๊กขึ้นรถ นายลอนพารถตู้เข้าสู่การจราจรย่านถนนหัวไก่ (กะบาลมอนไจย) อาจจะเป็นเพราะออกมาสายถึงแปดโมงครึ่ง รถราจึงแน่นขนัดไปหมด ต้องค่อย ๆ กระดืบ ๆ ไปทีละนิด ดูแล้วลงไปเดินน่าจะเร็วกว่า แต่ก็อาจจะสิ้นชีวิตเร็วกว่าด้วย เพราะรถมอเตอร์ไซค์เยอะเหลือเกิน..!

ยี่สิบกว่านาทีจึงมาถึงร้านถ่ายรูปที่มีป้ายสีขาวภาษาขอมสีแดงว่า "ลออเพ็ญจิต" อาตมาเขียนตามตัวสะกดอักขระขอมเลย ไม่ใช่ภาษาไทยย่อมเขียนไม่ผิด ทุกคนที่เพิ่งรู้ว่าฝ่ารถติดแทบตายเพื่อมาร้านถ่ายรูปที่อยู่ห่างบ้านแค่ไม่กี่ซอย บ่นกันให้ขรมว่ารู้อย่างนี้เดินมาดีกว่า โชคดีที่หน้าร้านมีที่ว่างให้จอดรถ พี่วิไลลงมาแล้วบอกว่า "ไปถ่ายรูปกันเองนะคะ ขากลับนายลอนจะไปส่ง วิไลเองต้องกลับไปทำงานและเตรียมอาหารเพลไว้ถวายหลวงพี่ด้วย" พอถามว่าจะกลับอย่างไร ? พี่เขาบอกว่า "ไปกับ "โมโตตุ๊ก"...