[เถรี]

ความชั่วที่เห็นได้ชัดก็คือนิวรณ์ ๕ อย่าง ได้แก่ ความยินดีในรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ เป็นต้น หรือว่าความโกรธเกลียดอาฆาตแค้นผู้อื่น ความง่วงเหงาหาวนอนขี้เกียจปฏิบัติ ความฟุ้งซ่านรำคาญใจ จิตไม่ทรงตัว ความลังเลสงสัยในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ว่าจะดีจริงหรือไม่ ? ถ้าหากว่าเราระมัดระวังป้องกันไว้ ไม่ให้สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เข้ามา สภาพจิตของเราก็จะปลอดจากความชั่วได้ชั่วคราว ก็จะมีความผ่องใสขึ้น

หลังจากนั้นก็ต้องพิจารณาว่าสภาพจิตของเรามีความดีอยู่หรือไม่ ? ความดีที่ว่านี้ คือทาน คือศีล คือภาวนา ทบทวนดูว่าในแต่ละวันเมื่อมีโอกาสให้ทานเราได้ให้หรือไม่ ? ยังมีความตระหนี่ถี่เหนียวไม่สามารถสละออกได้หรือไม่ ? การรักษาศีลของเราบริสุทธิ์บริบูรณ์ทุกสิกขาบทแล้วหรือไม่ ? เราไม่ละเมิดศีลด้วยตนเองแล้ว ยังยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดหรือไม่ ? เราไม่ละเมิดศีลด้วยตนเองแล้ว ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล เมื่อเราเห็นผู้อื่นละเมิดศีลเรายังยินดีหรือไม่ ? เราใช้กำลังในการภาวนาของเราพิจารณาให้เห็นถึงความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ ความไม่มีอะไรเป็นตัวตนเราเขาทั้งของเราและผู้อื่นหรือไม่ ?

ถ้าหากว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ยังไม่มีในจิตใจของเรา ก็สร้างให้มีขึ้นมา เมื่อมีแล้วก็พยายามประคับประคองรักษาให้มีมากยิ่ง ๆ ขึ้นไป เรียกได้ว่าหน้าที่ของเรามีอยู่แค่นี้เอง ก็คือขับไล่ความชั่วออกจากใจ ระวังอย่าให้ความชั่วเข้ามา สร้างความดีขึ้นในใจ ประคับประคองความดีให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้าเราสามารถกระทำได้อย่างนี้ทั้งในศีล ในสมาธิ ในปัญญา โอกาสที่เราจะก้าวหน้าในการปฏิบัติจนกระทั่งล่วงพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้ก็จะมีขึ้นแก่เราท่านทั้งหลาย

ลำดับต่อไปก็ขอให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันอาทิตย์ที่ ๕ เมษายน ๒๕๕๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยรัตนาวุธ)