[เถรี]

ทุกคนตั้งกายให้ตรง กำหนดสติไว้เฉพาะหน้า เอาความรู้สึกของเราอยู่กับลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก..ให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลตามลมหายใจออกมา จะจับการกระทบของลมฐานเดียว ๓ ฐาน ๗ ฐาน หรือรู้ตลอดกองลมก็ได้ ส่วนคำภาวนาให้ใช้คำภาวนาที่เราถนัดมาแต่เดิม จะเป็นพุทโธ นะมะพะธะ สัมมาอะระหัง พองหนอ ยุบหนอ หรือตัวบทพระคาถาใด ๆ ที่เราถนัดและชำนาญมาแต่เดิมก็ได้

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ ๕ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๘ เมื่อครู่นี้ได้กล่าวไปแล้วว่า ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น เราต้องทบทวนอยู่เสมอว่าเราทำอะไร มีจุดมุ่งหมายอย่างไร ตอนนี้เราทำไปแล้วเท่าไร ยังตรงต่อจุดมุ่งหมายหรือไม่ เหลือสิ่งที่ต้องทำอีกมากน้อยเท่าไร เป็นต้น ถ้าเราไม่มีการไตร่ตรองทบทวนเอาไว้เช่นนี้ โอกาสที่จะก้าวหน้าในการปฏิบัติก็ยาก

ความจริงแล้วหน้าที่ในการปฏิบัติธรรมของเรานั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ชัดแล้วในโอวาทปาฏิโมกข์ ก็คือ ละเว้นจากความชั่วทั้งปวง ทำความดีให้ถึงพร้อม และชำระจิตของตนให้ผ่องใสจากกิเลส การละเว้นจากความชั่วทั้งปวง ก็คือเว้นจากกายทุจริต ได้แก่ การฆ่าสัตว์ การลักทรัพย์ การประพฤติผิดในกาม การดื่มสุราเมรัย เป็นต้น

เว้นจากวจีทุจริต ก็คือการพูดโกหก พูดส่อเสียด พูดวาจาเพ้อเจ้อไร้ประโยชน์ และพูดคำหยาบ เว้นจากมโนทุจริต ก็คือ ไม่คิดโกรธเกลียดอาฆาตพยาบาทใคร ไม่คิดโลภอยากได้จนเกินพอดี ต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้หามาตามศีลตามธรรม และมีความเป็นสัมมาทิฐิ ไม่เห็นผิดไปจากทำนองคลองธรรม คือมีความเห็นตรงต่อคำสอนของพระพุทธเจ้า

การทำความดีให้ถึงพร้อม ก็คือถึงพร้อมด้วยกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริตนั่นเอง ส่วนการชำระจิตของเราให้ผ่องใสจากกิเลสนั้น ส่วนที่สำคัญและเป็นพื้นฐานใหญ่เลยก็คืออานาปานสติ ได้แก่ลมหายใจเข้าออก ถ้าความรู้สึกของเราจับอยู่กับลมหายใจเข้าออก แปลว่าเราอยู่กับปัจจุบัน ไม่ได้ส่งจิตไปหวนหาอาลัยในอดีต และไม่ได้ส่งจิตไปฟุ้งซ่านในอนาคต อยู่กับปัจจุบันเฉพาะหน้า คอยระมัดระวังเอาไว้ว่าสภาพจิตของเรามีความชั่วอยู่หรือไม่ ถ้ามีอยู่ก็เร่งขับไล่ความชั่วนั้น ๆ ออกไป แล้วคอยระมัดระวังไว้อย่าให้ความชั่วทั้งหลายนั้นเข้ามา