[โอรส]

เวลาเทศน์ก็เหมือนกันหลวงพ่อเคยไล่พระครูโวฯ เกือบตาย ตอนนั้นมันช่วงสงครามเทศน์กันอยู่บนศาลา หลวงพ่อพระครูโวฯ ก็เทศน์ประเภทญาติโยมทั้งหลาย...อะไรประมาณนี้ เราเป็นคนมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งไปไหนไม่ต้องเกรงกลัวใคร...หวอดังขึ้น!... สัญญาณบอกว่าเครื่องบินข้าศึกทิ้งระเบิดญาติโยมก็เผ่นพรวดจากศาลาวิ่งไปหมอบกันกลางทุ่งนู่น หลวงพ่อพระครูโวฯ งัดพระพวงเบ้อเร่อมาใส่คอ มือหนึ่งหิ้วย่ามมือหนึ่งถือคัมภีร์เทศน์ก็วิ่งตามชาวบ้านเขาไปด้วย ท่านอ้วนท่าวิ่งก็ดูตลกไปหอบแฮก ๆ อยู่กลางทุ่ง

พอถึงเวลา...หวอปลอดภัยดังขึ้นก็กลับมา หลวงพ่อยังนั่งคาธรรมาสน์อยู่เลย เทศน์คาอยู่ไม่ลงหรอก มาถึงหลวงพ่อว่าญาติโยมทั้งหลายดูนะ ไอ้คนเรานั้นมันบวชมามันบอกมีศีล ๒๒๗ ข้อ แก่จะตายห่าจนป่านนี้แล้วโกหกตอแหลโยมซึ่ง ๆ หน้า...(หัวเราะ)...

หลวงพ่อพระครูโวฯ นั่งบนธรรมาสน์ มึ...ว่าใครวะ ?

(หลวงพ่อ)"ผมก็ว่าไอ้คนโกหกนั่นแหละครับ ดูสิเขาบอกว่าตัวเองเป็นที่พึ่งได้นะ ที่ไหนได้พอถึงเวลาก็วิ่งตาลีตาเหลือกไปกับญาติโยมเขานั่นแหละ แล้วมันจะเป็นที่พึ่งเขาได้ยังไง กลัวตายขนาดนั้น" ...(หัวเราะ)

หลวงพ่อพระครูโวบอก มึ... ๆ ไอ้อกตัญญู ตัวเองไปเป็นที่พึ่งชาวบ้านไม่ได้ยังมาด่าตูซึ่งเป็นที่พึ่งชาวบ้านอีก มึ...เห็นไหมว่านี่อะไร ? รูปพระพุทธเจ้าใช่ไหม ? ใช่ เออ...นี่พระพุทธ ที่ในมือตูถือคัมภีร์พระธรรม...นี่พระธรรม ตัวตูนี่พระสงฆ์ ตูไปครบรัตนตรัยตามไปคุ้มครองญาติโยมกลางทุ่ง มึ...นะอกตัญญูไม่ยอมไป ...(หัวเราะ)

ญาติโยม...ฮากันฉี่ราด ....(หัวเราะ)... นั่นปฏิภาณขนาดนั้นรอดไปได้ซึ่ง ๆ หน้า เป็นเราตีกันขนาดนั้นตายคาที่แล้ว โอ้โฮ...ของท่านเองนี่ไม่ต้องพยายามไปน้ำใส ๆ เลย ...(หัวเราะ)... ลงธรรมาสน์แล้วหลวงพ่อไปกราบขอโทษท่านบอกเออ ๆ ไม่เป็นไร มันต้องอย่างนี้แหละ ถ้าเอ็งไม่ลงมือข้าจะซัดเอง...ท่านว่า ...(หัวเราะ)