[เถรี]

สมัยอยู่ที่เกาะพระฤๅษีใหม่ ๆ มีอยู่คืนหนึ่ง ใกล้สว่างก็นั่งกรรมฐานตามปกติ ก็เห็นสัตว์ตัวหนึ่ง สมัยนี้น่าจะหายาก เขาเรียก เพียงพอน ไม่ใช่พังพอนนะ พังพอนทั่ว ๆ ไป ตัวสักประมาณแขนเราแล้วก็ยาว ๆ แต่เพียงพอนนี่ตัวเกือบเท่าหมาไทย..!

ตอนนั้นอาตมามีองครักษ์ประจำตัวอยู่ เพราะว่าไปถึงเกาะใหม่ ๆ ก็ผูกมิตรเอาไว้เยอะ จะผีจะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ อาตมาพยายามคุยด้วยผูกมิตรด้วย ไปใหม่ ๆ ต้องอาศัยเจ้าถิ่น เมื่อเพียงพอนตัวนี้มันมาวนอยู่รอบกุฏิ ท่านที่อาสาเป็นองครักษ์ประจำตัว ก็ไล่ฟัดกระจายเลย จึงไม่ทันได้ถามว่าเขามาทำอะไร

ตอนเช้าออกไปบิณฑบาต เดินขึ้นเขาไป สวนทางกับพรานที่กลับจากล่าสัตว์มา ปรากฏว่าเขาหิ้วเพียงพอนตัวนั้นมา ถามเขาว่ายิงได้เมื่อไร เขาบอกว่าตอนใกล้รุ่ง ประมาณตีสี่เกือบตีห้า แสดงว่าเพียงพอนตัวนั้นตายปุ๊บก็ไปหาอาตมาเลย น่าเสียดายมาก องครักษ์ท่านทำหน้าที่ดีไปหน่อย เขามาดีมาร้ายก็ไม่ถาม ไล่กระจายเลย

พวกสัตว์จริง ๆ แล้วก็คือคน แต่เนื่องจากว่าเขาทำกรรมเอาไว้มาก ก็เลยอยู่ในเขตของอบายภูมิ สัตว์เดรัจฉานนี่เป็นอบายภูมิอย่างเดียวที่อยู่ซ้ำถิ่นกับเรา สามารถสัมผัสกันได้ เพราะว่ากรรมของเขาเป็นส่วนที่น้อยแล้ว จะว่าเล็กน้อยเลยก็ไม่ใช่ เพราะกินก็ไม่ได้อย่างใจ พูดก็ไม่ได้ สื่อสารกับพวกเราก็ไม่ได้

ภาษาของเขาประกอบด้วยสามส่วนด้วยกัน คือ ภาษาเสียง ภาษากาย แล้วก็มีภาษาใจด้วย เคยสอนป้ามุกดาพูดภาษาหมาอยู่พักหนึ่ง บอกว่าหมาเขาทำท่าอย่างนี้หมายความว่าอย่างนี้ อย่างเวลาที่หมาหอมแก้ม..ไม่ใช่เขาหอมแก้มนะ เขาจะดมตรงมุมปาก ลักษณะที่ดมตรงนี้ ก็คือเขาถามว่ามีให้กินไหม จำไว้ให้แม่น ๆ เลยนะ พวกประเภทหมาหอมแก้มแล้วเอียงให้นี่ไม่ใช่หรอก หมาจะเอาขนม..!

หมาเขาจะเห็นคนเป็นจ่าฝูงหรือไม่ก็ผู้ที่อาวุโสกว่าในฝูง อย่างหมาในวัด ๔๐ - ๕๐ ตัว ภายในเวลาไม่นาน เขาจะรู้เลยว่าใครเป็นเจ้าอาวาส เพราะหมาเขาจะจัดลำดับอาวุโสของเขา ตัวไหนเคยแพ้ก็จะตกลำดับไป จะมีการกัดกันเพื่อจัดลำดับกันเป็นระยะ ๆ เพราะฉะนั้น..เวลาหมาทะเลาะกันอย่าไปห้าม เพราะจะทำให้ทะเลาะกันไม่เลิก ต้องให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย เขาจะจัดลำดับกันเอง ต่อไปตัวที่ชนะแฮ่ใส่ ตัวที่แพ้จะถอยไปเอง ถ้าเราไปห้ามไม่ให้ทะเลาะกัน เขาก็ไม่เลิกหรอก เพราะยังจัดลำดับไม่ลงตัว แล้วหมาก็จะว่าเจ้านายไม่ยุติธรรมเลย ไปเข้าข้างตัวอื่น

ฉะนั้น เรื่องของสัตว์เดรัจฉานเขาอยู่ในภูมิที่มีความทุกข์มากกว่าเราเยอะ แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นสัตว์เดรัจฉานแค่กายเท่านั้น จิตของเขาก็คือคน เพียงแต่ว่าแรงกรรมทำให้เขาต้องไปเสวยทุกข์ในคราบของสัตว์เดรัจฉาน ถ้าเป็นไปได้ช่วยเมตตาสงเคราะห์เขาหน่อย เนื่องจากว่าบางท่านก็เป็นปู่ย่าตาทวดของเราเอง

แล้วที่พบมามากต่อมากก็คือ คนเลี้ยงสัตว์มักจะกลายเป็นสัตว์ชนิดนั้น เพราะว่าใจไปยึดเกาะผูกพันอยู่กับสัตว์ คนไหนที่เลี้ยงหมาเมื่อหมามีอันเป็นไป แล้วร้องไห้แทบขาดใจให้ระวังไว้ แสดงว่ายึดอยู่กับหมามากจนเกินไป ถ้าหมาตายเขารักเรา ใจเขาเกาะเรา...เขาจะเกิดเป็นคน ถ้าใจเขาเกาะพระเกาะเสียงธรรม....เขาจะเกิดเป็นเทวดา แต่คนเลี้ยงไปเป็นหมา ก็เลยผลัดกันเลี้ยง ต้องระวังไว้ให้ดี สงเคราะห์เขาแต่พอสมควร ถึงเวลาทำหน้าที่ของเราให้ดี แต่ว่าต้องเข้าใจว่า ท้ายสุดต่างคนต่างตาย ต่างคนต่างไป รักเขาได้แต่อย่าหลง"