[สุธรรม]

บริเวณนี้ "หามจดร็วด"

ไม่มีใครมีอารมณ์ซื้อ เพราะนอกจากราคาแพงเพราะเป็นแหล่งท่องเที่ยวแล้ว ยังต้องหอบขึ้นเครื่องบินกลับพนมเปญอีกด้วย พี่วิไลเห็น “แขก” อย่างพวกเราเดินดูของแบบเซ็ง ๆ จึงชวนไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์เมืองเสียมเรียบ แต่ก็ไม่มีใครสนใจอีก ท้ายสุดจึงต้องให้พลขับไปส่งคุณอารี เพื่อเปลี่ยนตั๋วรถกลับพนมเปญ เนื่องจากตั๋วเดิมรถออกตั้งหนึ่งทุ่ม...

ในเมื่อจะจากกันแล้ว อาตมาจึง “ถีบ” ให้คุณปัญญากับคุณราญคนละ ๑๐ ดอลลาร์ แล้วแอบยัดให้คุณอารีไป ๑๐๐ ดอลลาร์ เพราะเหนื่อยมากกว่าเพื่อน คุณอารีทำตาโตแต่พอเห็นอาตมาตีใบ้เกรงว่าสองหนุ่มจะน้อยใจ จึงได้แต่ “ขอบคุณค่ะ” ลืมภาษาขแมร์เสียแล้วอีหนูเอ๊ย...

คุณราญมาจอดที่หน้าบริษัทขายตั๋วรถ ตรงป้ายที่มีภาษาขอมว่า “หามจด” พอดีเลย เฮ้อ..ขืนอ่านตรง ๆ แบบนี้ฟังแล้ว “เก๊กซิมซี่” คุณอารีไหว้ลาทุกคนแล้ว เข้าไปเปลี่ยนตั๋วและรอรถมารับ ส่วนคุณราญพาพวกเราตรงไปยังสนามบินเสียมเรียบเลย...