[เถรี]

"พระเณรของทางวัดท่ามะขามไม่ค่อยรู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร ขนาดสั่งงานแล้วยังทิ้งหน้าที่ ถ้าเป็นของวัดท่าขนุนแล้ว หลวงพ่อเจ้าคณะจังหวัดท่านค่อนข้างมั่นใจว่างานไม่เสียแน่ ท่านเลยตั้งคณะสงฆ์วัดท่าขนุนเป็นกรรมการ แต่ว่าตอนเก็บกระดูกอาตมาต้องเหมาลงไปอยู่ในโลงเหล็กที่เขาเผา แล้วก็ใช้มือกวาดและกอบเอา ขึ้นมาก็ลายพร้อยไปทั้งตัว มีแต่ขี้เถ้ากระดูกติดมา คนอื่นเขากลัวผี อาตมานี่ถ้าเป็นคนแล้วไม่กลัว ถ้าเป็นผีอาตมาก็ไม่กลัวหรอก ตอนเป็น ๆ ยังไม่กลัวเลย จะไปกลัวอะไรตอนตาย แต่คนมักจะทำใจกันไม่ได้

แล้วก็มีอยู่ส่วนหนึ่งที่คนแปลกใจกันมากว่า หลังจากเผาแล้วทำไมมีลวดอยู่เยอะแยะไปหมด ถามว่าหลวงพ่อท่านโดนไสยศาสตร์หรือเปล่า ? อาตมาบอกว่า "ไอ้บ้า..เอ็งใส่ดอกไม้จันทน์ลงไปเท่าไร ?" ดอกไม้จันทน์มีลวดพันทุกอัน ใส่ไปเป็นพัน ๆ ช่อ ลวดก็เป็นหอบ ถึงเวลาก็เอาลวดขึ้นมาเขย่า ๆ ให้ขี้เถ้าออก แล้วก็โยนลวดทิ้ง แล้วก็กอบเอาขี้เถ้ากระดูกขึ้นมา แต่พอมานึกถึงว่า คน ๆ หนึ่งพอเผาเสร็จก็เหลืออยู่แค่ ๒ พาน แล้ว ๒ พานนี่ก็เป็นถ่านเป็นอะไรเสียเยอะเลย

ไปนึกถึงพุทธภาษิตที่ว่า รูปํ ชีรติ มจฺจานํ รูปคือร่างกายนี้ ถึงเวลาย่อยยับไปได้ นามโคตฺตํ น ชีรติ แต่ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลไม่ได้ย่อยยับดับสลายไปด้วย ดังนั้น..คนโบราณเขารักชื่อเสียง รักเกียรติ รักวงศ์ตระกูล ก็เลยไม่ค่อยมีใครทำอะไรที่เสียหาย เพราะถ้าเสียก็เสียทั้งตระกูล ดังใน โคลงโลกนิติที่เขาว่า พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี

พฤษภคือวัว เดือนพฤษภาคมก็คือเดือนของวัว กาสรคือควาย กุญชรคือช้าง โททนต์คือฟันทั้งคู่ ก็คืองา เสน่งคือเขาสัตว์ ไม่ใช่ “เสน่ห์” ส่วนใหญ่เด็กรุ่นหลังคิดว่าเขาเขียนผิด บางคนเรียก เขนง เสนง หรือเสน่ง

นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา คนเราตายแล้วไม่เหลืออะไรเลย เหลือแต่ความดีความชั่วเอาไว้เท่านั้น ดังนั้น..คนเราต้องมีหลักการดำเนินชีวิต “อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง” ไม่ใช่อยู่เขาก็หมั่นไส้ ไปเขาก็จุดประทัดไล่ส่ง"