[เถรี]

พระอาจารย์สนทนากับพระด้วยกันว่า "ผมคอยสังเกตอยู่ทุกเดือนว่าเขาจะขวางอย่างไรไม่ให้ผมมาทำงานที่นี่ คือทุกครั้งจะต้องหาเรื่องให้ป่วยจนได้ ปรากฏว่าก่อนจะมาสอนหนังสืออยู่ที่วัดใต้ จะบ่าย ๔ โมงอยู่แล้ว อากาศ ๔๑ องศา พอวิ่งขึ้นไปถึงลิ่นถิ่นเริ่มเข้าเขตทองผาภูมิ ฝนก็ตก อากาศลดเหลือ ๒๔ องศา ต่างกัน ๑๗ องศา..! แล้วจะเหลือไหมเล่า ? อากาศทองผาภูมิกับกาญจนบุรี ต่างกัน ๑๗ องศา ก็เป็นไข้

แค่นั้นยังไม่พอ ออกบิณฑบาตตอนเช้า ฝนกระหน่ำตั้งแต่ไปยันกลับ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีจีวรแห้งเฉพาะที่เอามือกำไว้อยู่แค่นี้ ผมบอกกับพระใหม่ว่าพระพุทธเจ้าท่านลำบากกว่าเราเยอะ พระองค์ท่านเป็นสุขุมาลชาติ เกิดภายใต้เศวตฉัตร อีก ๗ วันความเป็นพระเจ้าจักรพรรดิจะมาถึงแล้ว ยอมสละเศวตฉัตรมาตกระกำลำบาก ๖ ปีเต็ม ๆ ของพวกเราตากฝนแค่นี้ไม่ลำบากหรอก ฉะนั้น..จงตากฝนต่อไป..!

คิดดูว่าเขาหาเรื่องให้ผมป่วยจนได้ โดยเฉพาะว่าผมไม่ได้เอาตัวรอดคนเดียว จะเอาคนอื่นไปด้วย เขาต้องขวางสุดชีวิตเลย ผมสังเกตอยู่ทุกเดือน เขาเอาจนได้ ก็ดีเหมือนกัน ป่วยจะได้เห็นความไม่ดีของร่างกายชัดขึ้น จะได้ไม่หลงไปอยากได้ใคร่ดี ถ้าเขาปล่อยให้ผมแข็งแรง ๆ อาจจะหลงระเริง ยังดีที่ป่วยตลอด

ผมไปนึกถึงหน่อย (ร.อ.หญิงสุพรรณี ครองแถว) เป็นพยาบาลอยู่ตึกคุ้มเกล้า โรงพยาบาลภูมิพล ตึกที่มีเครื่องไม้เครื่องมือทันสมัยเกือบจะที่สุดในประเทศไทย เส้นโลหิตในสมองแตก ถ้ารู้ทัน..อย่างไรก็รักษาได้ ปรากฏว่าหน่อยก่อนออกเวรบ่นกับเพื่อน ๆ ว่าปวดหัวมาก ขอไปนอนก่อน ช่วงนอนนี่แหละน่าจะเส้นโลหิตในสมองแตก แล้วก็น็อกไปเลย

คนอื่นเห็นว่าน้องเขาเหนื่อย ก็ปล่อยนอนข้ามวันเลย ถ้ารู้ตัวอย่างไรก็รักษาได้ แต่นี่ข้ามวัน เรียบร้อย..จะไปรักษาอย่างไร อยู่ในที่ที่เครื่องมือพร้อมที่สุด แต่รักษาไม่ได้ เพราะกรรมบัง ทำให้ทุกคนคิดว่าน้องเขาเหนื่อย ให้นอนพักไป นอนกันเป็น ๑๐ ชั่วโมง เส้นเลือดในสมองแตกไปตั้งนานแล้ว จะเหลืออะไร เวลากรรมเขาจะเล่นงาน เขาก็หาช่องว่างเอาจนได้"