[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ที่วัดท่าขนุนจะมีหมาชาวบ้านอยู่ ๒ ตัว ตัวดำใหญ่พันธุ์ลาบาดอร์ แล้วก็มีพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ ชื่อเจค็อบ หนีเจ้าของมาอยู่วัด เจ้าของมาไล่ต้อน เอาโซ่ล่ามกลับไป เผลอเมื่อไรก็หนีมาอยู่วัดอีก หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยบอกว่า เวลาเลี้ยงหมาให้ดูตรงใต้คาง ตรงใต้คางหมาจะมีตุ่มอยู่ตุ่มหนึ่ง มีขนแข็ง ๆ ยาว ๆ ถ้าขนเส้นเดียว ๒ เส้น หรือ ๓ เส้น เป็นหมาที่มาจากข้างบน ถ้าคนเลี้ยงมีบารมีน้อยกว่า เขาจะหนีไปหาคนที่มีบารมีเท่ากัน หรือสูงกว่า

ถ้าใครเลี้ยงหมาแล้วหมาหนี โปรดทราบว่าบารมียังสู้หมาไม่ได้..! ถ้ามีขนเส้นเดียวจะเป็นราชาหมา ราชาหมาไม่กลัวหมาที่ไหน ไปตัวเดียวที่ไหนก็ไปได้ หมาอื่นไม่กล้าทำอะไร ถ้าขน ๔ เส้นขึ้นไปเริ่มดื้อ คุยไม่รู้เรื่อง ขน ๑ เส้น ๒ เส้น ๓ เส้น คุยรู้เรื่อง สั่งครั้งเดียวรู้ คราวนี้ที่วัดมีหมาของญาติโยมหนีมาอยู่เรื่อย หนีมาเขาก็ตามคืน เผลอเมื่อไรก็หนีมาอีก อาตมาเองสมัยทำงานในกรุงเทพใหม่ ๆ ไม่ได้เลี้ยงหมาสักตัว ก่อนบวชมีหมาอยู่ ๑๑ ตัว หมาชาวบ้านหนีมาทั้งนั้น

ตอนที่ยังไม่ได้บวชมีหมา ๑๑ ตัว ชอบใจอยู่ตัวชื่อนางแดง อาตมาเรียกว่าไอ้หมารู เพราะชอบขุดรูอยู่เอง แล้วเขาไม่ง้อเราด้วย ถ้านางแดงขุดรูแปลว่าจะคลอดลูกแล้ว พอถึงเวลาเอาข้าวคลุกไปให้กิน นางแดงจะเลือกหมูเลือกปลากินหมด แล้วทิ้งข้าวไว้ เขาไม่ง้อหรอก ถึงเวลาหิวจะวิ่งเข้าตลาดไป พักเดียวลากไส้กรอกอีสานมาทั้งพวงเลย..! ปรากฏว่าบรรดาลูก ๆ ของนางแดง มีนางหรั่งที่รับคุณสมบัติของแม่มา นางหรั่งตัวสีน้ำตาลเข้มทั้งตัว หูตูบ ๆ หน่อย แต่ตาสีน้ำข้าว เลยเรียกว่านางหรั่ง

นางหรั่งเป็นหมารูเหมือนกัน ถึงเวลาจะคลอดลูกจะขุดรูลงไปทำเป็นโพรงใหญ่ ถึงเวลาพวกเราไปขอดูลูกไม่เป็นไร ถ้าเป็นคนแปลกหน้าจะโดดจากรูมากัดเลย แล้วก็ลักษณะเดียวกับแม่ คือไม่ง้อคนเลี้ยง ให้อาหารไม่ดี ไม่เป็นไร รู้จักหากินเอง วิ่งเข้าตลาดไปหาเองได้

อีกตัวหนึ่ง ตัวใหญ่มาก ไม่รู้ว่าพันธุ์อะไร เหมือนหมาป่าเลย สีดำทั้งตัว เรียกว่าไอ้หมี เจ้าหมีหนีมาถึงก็มาตีซี้อยู่เรื่อย พอเจ้าของมาเจอก็เอาโซ่ลากกลับบ้านไป เผลอหลุดจากโซ่เมื่อไรเจ้าหมีก็หนีมาอยู่เรื่อย อาตมาเลยสงสัยว่าเจ้าของบารมีสู้ไอ้หมีไม่ได้ จึงหนีไปหาคนอื่นอยู่เรื่อย"