[เถรี]

เราจะได้เห็นว่า แม้การแพทย์ของเราจะรู้เท่าทันโรคภัยไข้เจ็บ สามารถหาวัคซีน หายามาป้องกันเอาไว้ก็ตาม เชื้อโรคก็ยังพัฒนาไปอยู่เสมอ ดังนั้นในปัจจุบันของเราก็จะมีไข้หวัดนก ไข้หวัดหมู ไข้หวัดมรณะ โรคซาร์ ไวรัสอีโบล่า ไวรัสเมอร์ส เป็นต้น ซึ่งทำลายชีวิตผู้คนไปครั้งละมาก ๆ

เมื่อทุกคนเห็นดังนี้ ก็จะรู้ได้ว่าการดำรงชีวิตของเรานั้น อยู่ท่ามกลางอันตรายอยู่ตลอดเวลา อาจจะถึงแก่ชีวิตลงไปเมื่อไรก็ไม่รู้ เพราะเราเกิดมาเมื่อใด ก็จะพบแต่อาการโรคภัยไข้เจ็บที่น่ากลัว น่ารังเกียจเช่นนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต ซึ่งก็ไม่แน่ว่าเราจะเอาตัวรอดไปได้สักกี่ครั้ง ถ้าหากไปเจอโรคภัยไข้เจ็บแบบใหม่ที่เชื้อแรง ก็อาจจะเป็นหนึ่งในจำนวนผู้เสียชีวิตสังเวยโรคแบบใหม่นั้นไป

ดังนั้น..การดำรงชีวิตอยู่ของเรา เหมือนกับเดินอยู่บนคมหอกคมดาบ เหมือนกับต่อสู้ฝ่าฟันอยู่ในหมู่ข้าศึกที่รายล้อมอยู่ พลาดเมื่อไร ตายเมื่อนั้น เกิดมากี่ชาติก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนควรจะถามว่า ตัวเราเองยังต้องการการเกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ เต็มไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บอย่างนี้อีกหรือไม่ ? ถ้าหากว่าเราไม่ต้องการเกิด เราควรจะไปที่ใด ? ซึ่งก็มีที่เดียวที่ปราศจากความทุกข์โดยสิ้นเชิง นั่นคือพระนิพพาน