[เถรี]

ในระหว่างที่พักกินอาหารกลางวัน เรามีเวลาเกาะลมหายใจเข้าออกบ้างหรือไม่ ? เราเห็นทุกข์เห็นโทษของร่างกายที่เรียกร้องอาหารอย่างน้อยวันละ ๓ มื้อบ้างหรือไม่ ? เห็นความทุกข์ที่กินเสร็จแล้วต้องไปทำความสะอาด แปรงฟัน เข้าห้องน้ำ หรือไม่ ?

เมื่อถึงเวลากลับเข้ามาทำงานใหม่ เรารู้สึกหรือไม่ว่างานที่เราทำนั้นเราต้องทำให้ดีที่สุด บุคคลที่มีเวลาน้อย ชีวิตจะตายลงไปเมื่อไรก็ไม่รู้แน่ เราต้องทุ่มเทสร้างผลงานให้ดีที่สุด ฝากชื่อไว้กับโลกนี้ว่าไม่เสียทีที่เกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้นำหลักธรรมมาประยุกต์ใช้ในการทำงาน ถึงตายลงไปแหงนหน้าก็ไม่อายฟ้า ก้มหน้าก็ไม่อายดิน

เมื่อเลิกงานเดินทางกลับบ้าน เราคิดบ้างหรือไม่ว่าถ้าเกิดอุบัติเหตุอันตรายถึงแก่ชีวิต เราจะไปไหน ? กลับถึงบ้านไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า หุงข้าว อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ตาม แม้กระทั่งกำลังกินอาหารอยู่ เรานึกรู้ถึงลมหายใจเข้าออกหรือคำภาวนาได้หรือไม่ ? สามารถกำหนดภาพพระไว้ได้หรือไม่ ?

ก่อนนอนเรามีเวลาทบทวนศีลทุกสิกขาบทของเรา ว่ามีข้อบกพร่องตรงที่ใดบ้างหรือไม่ ? ถ้าจุดใดบกพร่อง ให้ตั้งใจว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราจะเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์บริบูรณ์ ถ้าเราหมดอายุขัยตายลงไป หรือเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ตายลงไปในคืนนี้ เราขอไปอยู่ที่พระนิพพานแห่งเดียว เราสามารถกำหนดกำลังใจได้อย่างนี้หรือไม่ ? เมื่อนอนลงก่อนที่จะหลับ เราจับลมหายใจเข้าออก จับภาพพระ หรือเกาะพระนิพพานได้หรือไม่ ?

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราสามารถทำได้พร้อมกับการทำหน้าที่ในชีวิตประจำวัน ไม่มีอะไรขัดขวางกันเลย ทุกอย่างจะหนุนเสริมกันไปหมด ถ้าเรามีสติอยู่เฉพาะหน้า งานการทุกอย่างก็จะออกมาดีเลิศ ถ้ากำลังใจของเราเกาะความดีใน ศีล สมาธิ ปัญญา เกาะพระพุทธเจ้า เกาะพระนิพพานไว้ เราก็ไม่ต้องกระทบกระทั่งกับใคร

ถ้าเป้าหมายในการดำเนินชีวิตเราชัดเจน ก็คือทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ตายลงไปเมื่อไรเราขอไปอยู่ที่พระนิพพานแห่งเดียว ก็นับว่าท่านทั้งหลายไม่เสียทีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ปฏิบัติธรรมแล้วน้อมนำไปใช้ในชีวิตประจำวันของตน ลำดับต่อไปขอให้ทุกคนตั้งใจภาวนาหรือพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้าอ่อน)