[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ญาติโยมมีความเห็นว่าพระควรจะยุ่งกับการเมืองไหม ? สมัยก่อนมีพระยุ่งกับการเมืองคือ สมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว สมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ตอนทำยุทธหัตถี กองทัพตามไม่ทัน สมเด็จพระนเรศวรชนะพระมหาอุปราชแล้ว จะประหารแม่ทัพนายกองที่ตามไม่ทันทั้งหมด สมเด็จพระพนรัตน์ วัดป่าแก้ว ก็เลยต้องเข้าวัง กราบทูลสมเด็จพระนเรศวร ขอชีวิตแม่ทัพนายกองไว้

พระนเรศวรท่านให้เหตุผลว่า "ในเมื่อพวกนี้กลัวข้าศึกมากกว่าโยม ก็สมควรที่จะโดนประหารแล้ว" สมเด็จพระพนรัตน์ท่านบอกว่า ที่เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างนั้น อาจเป็นเพราะว่าอำนาจของเทพยดาบันดาล อยากจะแสดงให้เห็นซึ่งกฤษฎาอภินิหารของพระองค์ ก็เลยบันดาลให้กองทัพตามไม่ทัน เหมือนอย่างกับสมัยที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผจญพญามาร บรรดาพรหมเทวดานับแสนนับล้านมีเยอะแยะ ถ้าหากว่ามาช่วยก็สามารถจะสู้กับกองทัพมารได้อยู่แล้ว แต่ว่าด้วยพุทธบารมีก็เลยทำให้บรรดาพรหมเทวดาเกิดความหวาดเกรงแล้วก็หลีกหนีไปทั้งหมด ให้พระองค์ท่านผจญอยู่เพียงผู้เดียว เมื่อชนะได้จึงเป็นพุทธานุภาพอย่างแท้จริง ไม่ได้ชนะเพราะผู้อื่นช่วย

ดังนั้น..สมเด็จพระนเรศวรมหาราชก็เช่นเดียวกัน ถ้าชนะฝ่ายตรงข้ามด้วยกองทัพ ก็จะมิได้ปรากฏกฤษฎาอภินิหารเป็นที่เลื่องลือ แต่นี่กลายเป็นว่าลุยเดี่ยวเข้าไปในกองทัพแล้วชนะได้

พอสมเด็จพระนเรศวรมหาราชฟัง ก็รู้สึกชอบพระทัยบอกว่า "ตรัสไปแล้ว ถ้าคืนคำ..เดี๋ยวต่อไปคนจะไม่เชื่อถือ ถ้าเว้นชีวิตก็ให้ไปตีมะริด ทวาย ตะนาวศรี คืนมา" พูดง่าย ๆ คือทำคุณไถ่โทษ ตกลงว่าแม่ทัพนายกองทั้งหมดออกศึกอีกรอบหนึ่ง ไปยึดเอามะริด ทวาย ตะนาวศรี คืนมา

สมเด็จพระพนรัตน์บอกว่า เรื่องของการรบ ไม่ใช่วิสัยของสงฆ์ ที่ท่านมาเพื่อขอชีวิตแม่ทัพนายกองไว้ เมื่อได้ดั่งใจแล้วก็ขอลากลับวัด จะเห็นว่าสมเด็จพระพนรัตน์ท่านมาแบบพอดี ก็คือช่วยชีวิตเสร็จแล้วก็กลับ ไม่ได้อยู่ต่อ เขาประกาศยุบเวที กูก็ไม่ยุบ จะเห็นว่าคนละอย่างกัน ถ้าพระสงฆ์จะไปยุ่งเกี่ยวกับการเมือง ต้องเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ แล้วต้องมีความพอดีของตัวเองอยู่ ไม่ใช่ว่าไปนำม็อบเสียเอง ถ้าไปทำในลักษณะนั้นก็ต้องรอวันแตกดับไปเอง"