[เถรี]

"ท่านก็เล่าว่าสมัยที่พระนันทะเกิดเป็นลา สามารถบรรทุกของได้มาก เดินทางได้ครั้งละ ๗ โยชน์ ก็น่าจะประมาณ ๑๑๒ กิโลเมตรสมัยนี้ เมื่อขนสินค้าไปขาย พ่อค้ายืนขายสินค้าอยู่ เอาสินค้าลงหมด ลาก็เดินหากินอยู่แถวนั้น ไปเจอลาตัวเมียเข้า ก็ชวนคุยตามประสาลา ท้ายสุดก็เกิดชอบใจขึ้นมา พ่อค้าขายของหมด จะเดินทางกลับ ลาบอกว่าไม่ไปแล้ว พ่อค้ามองซ้ายมองขวา เห็นนางลาตัวเมียเข้าเลยบอกว่า ถ้าไม่ไปจะแทงด้วยปฏัก

ลาอดีตพระนันทะบอกว่า "ถ้าท่านแทงด้วยปฏักเราก็จะตอบโต้" พ่อค้าถามว่าตอบโต้แบบไหน "เราจะยกขาหน้าขึ้นยืน ให้สินค้าตกลงมาให้หมด" พ่อค้าเลยบอกว่า "ถ้าเจ้ายอมเดินทางกลับ เราก็จะหานางลาที่สวยกว่านี้มาให้" พอได้ยินอย่างนั้น ลาอดีตพระนันทะบอกว่า ถ้าอย่างนั้นเดินทาง ๑๔ โยชน์ก็ไหว ไม่ต้องแค่ ๗ โยชน์หรอก พอกลับไปก็ทวงสัญญาพ่อค้า "ไหนว่าตกลงเรื่องนางลา ว่าจะหามาให้ ?"

"หามาให้ได้ แต่เราจะให้อาหารเจ้าแค่ส่วนเดียวตามปกติ ส่วนนางลาที่เป็นภรรยาของเจ้าจะมีกินหรือเปล่าเราไม่รู้ แล้วถ้าเจ้ามีลูกมีหลาน เราจะให้อาหารเจ้าแค่ส่วนเดียวเท่าเดิม ส่วนพวกตัวเล็กของเจ้าจะมีกินหรือเปล่าเราไม่รับผิดชอบ เพราะเราสัญญาว่าจะหาเมียมาให้เท่านั้น" เสร็จ...ชาตินั้นหมดอยากที่จะมี ส่วนชาตินี้เป็นพระอรหันต์ไปเลย"