[ชยาคมน์]

ส่วนที่หก : ภาพรวมในวันงาน

"วินาทีแรก" ที่ผมเห็นพระอาจารย์เล็กมาถึงบริเวณงาน ผมยอมรับว่า "ใจเต้นตุ๊บ ๆ"
เพราะยังจัดการอะไรไม่เรียบร้อย โดยเฉพาะพระอาจารย์ท่านแจ้งมาล่วงหน้าว่า
หากท่านมาถึงเร็ว ท่านจะรับสังฆทานด้วย ซึ่งผมยอมรับว่า ผมไม่ได้วางแผนตรงนี้ไว้
เพราะเดิมทีตั้งใจให้ทุกคนรวมปัจจัยกันใส่กล่องและถวายครั้งเดียว
แต่การที่พระอาจารย์รับสังฆทานเอง ก็ช่วยให้บรรยากาศความคุ้นเคยของทุก ๆ คนกลับมา

แถวที่เรียงต่อกันเป็นแนวยาว เป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับคนที่ไปร่วมทำบุญที่วัดท่าขนุน
แต่ก็เป็นภาพที่แปลกตาสำหรับคนที่มาร่วมงานครั้งแรก โดยเฉพาะคนที่เคยพบพระอาจารย์เล็กเป็นครั้งแรก
ผมคิดในใจว่านี่แหละ "ซูเปอร์สตาร์ตัวจริง" เพราะวันแรกที่ "เจมส์ จิรายุ" มา คนยังไม่มากเท่านี้
โดยเฉพาะวินาทีที่พระอาจารย์หยิบ "ลูกแก้ว" ออกมาแจก

ผมคิดในใจว่าวันนี้ "พระอาจารย์สงเคราะห์เต็มพิกัด"

ในระหว่างรอ ผมก็มองท้องฟ้าไปเรื่อยเปื่อยและเห็นแสงแดดจ้าจึงคิดว่า "วันนี้ฝนไม่ตกแน่"
แต่พอชะล่าใจ สักพักเมฆก็เริ่มมา ตอนนั้นพี่ก้านบัวบอกว่า

"ถ้าวันนี้ฝนตก เอ็งตายแน่..!" (คิดแล้วเสียวจริง ๆ)
หลังจากนั้น พระอาจารย์ท่านก็หยิบคู่มือสวดพระคาถาเงินล้านไปดู
แล้วท่านก็บอกว่า "ท่านแก้ให้แล้ว แต่ยังมีคนเก่งกว่าท่านอีก ไปแก้กลับจนผิดเหมือนเดิม"

ผมรู้สึกเหมือน "ตายไปหลายรอบในวันนั้น"
ผมคิดว่า ผมคงส่งไฟล์ผิดไปให้คนจัดหน้าเองครับ

ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาประมาณ ๑๖.๑๕ น. พระอาจารย์ท่านก็นั่งเจริญศรัทธาญาติโยม
และทีมงานเริ่มเข้าพื้นที่ โดยเฉพาะเสื่อที่พวกเราตั้งใจซื้อมาใช้ในงานนี้โดยเฉพาะ
และตั้งใจจะนำไปถวายที่วัดท่าขนุนเพื่อใช้ในกิจกรรมของวัดต่อไป

ตอนเริ่มปูเสื่อ "ทิดกวาง" เสนอว่า ควรจะนำรองเท้าไปวางไว้ที่อื่นเพื่อให้เป็นระเบียบ
ซึ่งในช่วงแรกคนก็ไม่ค่อยทำตามที่แนะนำกัน แต่พอทีมงานขอความร่วมมือและถือรองเท้าไปวางให้
หลาย ๆ คนก็เริ่มทำตาม จนสุดท้ายคนที่นั่งในเสื่อเกือบทั้งหมดทำตาม

เสียดายที่ผมไม่มีภาพและไม่ได้เห็นภาพรองเท้าวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
แต่จากการฟังทีมงานมาเล่าให้ฟัง หลายคนประทับใจภาพรองเท้าวางเรียงกันมาก
เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้คนส่วนใหญ่ทำในทิศทางเดียวกัน และเราไม่ได้ใช้ไมโครโฟนในการบอก
แต่การที่คนส่วนใหญ่ทำตามเพราะเขาคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีและคนส่วนใหญ่เขาทำกัน

ถึงตรงนี้ผมนึกถึงคำที่พระอาจารย์เล็กสอนอยู่เสมอในการบวชเนกขัมมะ คือ
"พวกเรา (คนที่ไปบวช) เป็นพวกทวนกระแสโลก คือ แทนที่จะไปกินไปเที่ยวเหมือนคนอื่น
กลับหันหน้าเข้าวัดและมาปฏิบัติธรรม"

เวลาประมาณ ๑๗.๒๐ น. คนเริ่มมามากขึ้น และผมเริ่มมั่นใจว่า "คนคงเต็มพื้นที่พอดี"
แต่ผมก็ประเมินผิดเพราะเมื่อถึงเวลาจริง คนมามากจน "ล้นพื้นที่" ออกไปบริเวณข้างนอก
บรรยากาศตอนนั้นผม "เริ่มจะชุลมุน" เพราะคนมามากจริง ๆ

แล้วสุดท้ายในความวุ่นวายทั้งหมด พระพิรุณท่านก็โปรยฝนลงมา
ตอนแรกหลายคนนั่งสู้ฝน แต่ฝนตกลงมาแรงจริง ๆ จนสุดท้ายก็ต้องหลบฝน
แต่คนที่มีร่มและเสื้อกันฝนก็เสื้่อกันฝนก็นั่งลุยฝนต่อไป จนสักพักฝนก็หยุดและตกปรอย ๆ

ตอนฝนตก "หัวใจผมหล่นลงไปถึงตาตุ่ม ในใจคิดว่าตายอีกรอบแล้วตู"