[ชยาคมน์]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี

ถาม : .................................
ตอบ : คือเรื่องของการสร้างบุญสร้างบารมีนั้นอยู่ที่ว่าใครทำมากกว่า ไม่ใช่อยู่ที่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ เป็นเด็กหรือผู้ใหญ่เป็นเรื่องของขันธ์ห้าที่อาศัยอยู่เท่านั้นเอง สังเกตดูว่าเวลาเขาพูดแล้วเราไปคิดเองว่าลามปามไปถึงผู้ใหญ่ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ ความจริงเขาเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็ก เพราะฉะนั้น..เราจะไปดูตรงจุดนั้นไม่ได้ ต้องไปดูตรงว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาปฏิบัติได้ดีมากนะ แล้วถ้าบวชเมื่อไร ไม่ถูกดึงให้หลงทาง เราจะได้พระดีทันทีที่บวชเลย

ถาม : เขาอายุเท่าไรคะ ?
ตอบ : น่าจะสิบกว่า ๆ ก็บวชเณรไปก่อน อย่างของเราแก่จะตายยังไม่รู้จักโต ของคนอื่นอย่างไรไม่รู้ ของอาตมาตายตอนเด็กบ่อย ทำบาปทำกรรมไว้เยอะ เลยโตไม่ค่อยเป็น พวกปาณาติบาตเยอะ จะอายุสั้นพลันตาย ชาตินี้ยังแปลกใจ อยู่มาสี่สิบกว่าได้อย่างไร น่าจะตายไปนานแล้ว

ถาม : เหมือนเขาไม่มีความเป็นเด็กเลย ?
ตอบ : เขาทำมาเยอะแล้ว เมื่อทำมาเยอะแล้วสภาพจิตของเขาก็เลยเป็นผู้ใหญ่ ไปที่อื่นเขาจะด่าเอา เขาจะคิดว่าไม่รู้เด็กหรือผู้ใหญ่ ความจริงผู้ใหญ่นั่นแหละไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วไปด่าเขา

ถาม : ผู้ใหญ่ที่ใจเป็นเด็กหาง่าย แต่ผู้ใหญ่ที่ใจเป็นผู้ใหญ่ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ หาไม่ค่อยจะเจอ ?
ตอบ : คนไหนที่จะพอให้การสงเคราะห์ประคับประคองไว้ได้ เราก็เอาแล้ว เพราะว่าอย่างน้อย ๆ นานไปข้างหน้า เขาจะได้เป็นที่พึ่งของคนหมู่มากได้ เราก็สบายด้วย บอกแล้วว่าแถวนี้ไม่เคยหวงวิชาหรอก มีเท่าไรให้แค่หมด คุณทำได้เร็วเท่าไร คุณก็เบาแรงผมได้เท่านั้น ก็แปลกใจอยู่อย่างหนึ่ง ทำไมคนอื่นเขาหวงวิชากันจัง ไม่ต้องอะไรหรอก เอาแค่ทำดอกไม้บายศรี บางทีแค่เข้าไปดูใกล้ ๆ โดนไล่ตะเพิดแล้ว ของที่นี่มาเถอะ เขาเรียกใช้หมดแหละ เขาหาตัวตายตัวแทนกันอยู่ เขายิ่งเป็นเร็วเท่าไร เราก็เหนื่อยน้อยลงเท่านั้น


กระโถนข้างธรรมาสน์ฉบับที่ ๔๓
เดือนตุลาคม ๒๕๔๕
สนทนากับพระอาจารย์เล็ก

กราบอาราธนาธรรมไปเผยแพร่ในเฟซบุ๊กชมรมโมทนาบุญ เว็บพลังจิตครับ

โมทนา