[เถรี]

"พวกพิพิธภัณฑ์ต่าง ๆ จริง ๆ แล้วเป็นตัวตนหรือจิตวิญญาณของท้องถิ่นนั้น เมื่อเจอที่ไหนก็ควรวิ่งใส่ที่นั่น แต่บ้านเราไม่นิยมเข้าพิพิธภัณฑ์กัน นิยมไปเดินห้างแทน

ต้องดูอย่างประเทศอังกฤษ บ้านเขาทันสมัยกว่าเราเยอะ โลกไซเบอร์พวกอินเตอร์เน็ตเขามีใช้กันแทบทุกคน แต่เด็ก ๆ ของเขาเข้าคิวกันยาวเป็น ๑๐๐ เมตรเพื่อจะเข้าห้องสมุด ต่างกับบ้านเรามากเลย บ้านเราเห็นหนังสือก็ปวดหัวแล้ว

ประเทศอังกฤษเอาหลักสูตรสอนสมาธิเข้าไปในระดับมหาวิทยาลัย ระดับวิทยาลัย เพราะเห็นว่าเป็นของดีมาก แต่บ้านเราเรียกร้องให้มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ลดหลักสูตรสมาธิลง เพราะเขารู้สึกทุกข์ทรมานกว่าที่จะจบหลักสูตรได้ ต่างประเทศเขาเห็นประโยชน์แต่บ้านเรากลับไม่เห็นประโยชน์

การที่จะเก็บรากเหง้าของตัวเองเอาไว้ให้คนรุ่นต่อไปได้รู้ได้เห็น อย่างพิพิธภัณฑ์จ่าทวี พิพิธภัณฑ์พระพุทธรูปของกำนันมานะก็ดี เขาต้องอาศัยกำลังของตัวเอง พอไม่ไหวจะของบประมาณจากทางราชการช่วยก็ไม่มี ต้องระดับพิพิธภัณฑ์ของคิงส์เพาเวอร์ ถ้าอย่างนั้นก็ทำไปเถอะ เขามีเงินนี่...

มีพิพิธภัณฑ์พระที่อยู่ระหว่างแม่จันกับเชียงแสน เป็นพิพิธภัณฑ์พระเหมือนกัน แต่ที่นั่นแอบถ่ายรูปไม่ได้ เพราะเขาส่งเจ้าหน้าที่ตามประกบเลย อธิบายให้ฟังไปด้วย จนกระทั่งบางทีอาตมารำคาญ ต้องบอกเขาว่า “อีหนูดูเสียใหม่..ที่เธอว่ามานั่นไม่ใช่ พระยุคสุโขทัยต้องเป็นอย่างนี้ ที่เธอว่ามาเป็นยุคต้นอยุธยา ยังติดแบบสุโขทัยมา แล้วเธอก็ไปเหมาว่าเป็นสุโขทัย ลองดูดี ๆ สิว่าจริงอย่างที่อาตมาว่าไหม ?” เขาต้องยอมรับเพราะอาตมารู้มากกว่า

พุทธศิลป์บางทีก็คาบเกี่ยวกัน พุทธศิลป์ที่คาบเกี่ยวกัน อย่างเช่นปลายสุโขทัยต้นอยุธยา หรือไม่ก็ปลายเชียงแสนต้นสุโขทัย ในเมื่อพุทธศิลป์คาบเกี่ยวกันนี่สายตาต้องถึง ถ้าไม่ถึงก็ดูไม่ออก"