เรื่องสวดมนต์-การชอบพูดสอนและการไม่พูดคุย
 

กราบนมัสการพระอาจารย์ที่เคารพอย่างสูง

มีปัญหามากราบเรียนถามดังนี้
๑. เวลาสวดมนต์จะรู้สึกแปลก ๆ เช่น ถ้าเป็นบทสวดเมตตาจะรู้สึกนิ่ม ๆ อ่อนไปหมด (ไม่ใช่อาการหมดแรง) บทสวดอื่นมีอาการต่างไป เป็นอุปทานคิดปรุงแต่งไปเองหรือเปล่า ที่ถูกต้องควรทำแบบใด

๒. การที่คนเรามีความชอบสั่งสอนคนอื่นมาก เช่นพูดสอนธรรมะตลอด โดยที่เขาไม่ต้องการ บางครั้งจะรำคาญ พอโดนเขาเถียงหรือไม่รับฟัง ผู้สอนก็จะไม่พอใจ โกรธ มาพูดว่าลับหลังถึงคนไม่เชื่อว่าเจ้าทิฐิมานะ ฯลฯ อาการชอบสอนแบบนี้มาจากกิเลสหรือไม่

๓. ถ้าเรามีอาการไม่รู้จะพูดคุยอะไร ยกเว้นจำเป็นจะต้องพูดนี่ เราผิดปกติหรือไม่

ถาม : เวลาสวดมนต์จะรู้สึกแปลก ๆ เช่น ถ้าเป็นบทสวดเมตตาจะรู้สึกนิ่ม ๆ อ่อนไปหมด (ไม่ใช่อาการหมดแรง) บทสวดอื่นมีอาการต่างไป เป็นอุปาทานคิดปรุงแต่งไปเองหรือเปล่า ที่ถูกต้องควรทำแบบใด ?
ตอบ : คิดว่าเป็นอุปาทานก็แล้วกัน...สบายใจดี

ถาม : การที่คนเรามีความชอบสั่งสอนคนอื่นมาก เช่น พูดสอนธรรมะตลอด โดยที่เขาไม่ต้องการ บางครั้งจะรำคาญ พอโดนเขาเถียงหรือไม่รับฟัง ผู้สอนก็จะไม่พอใจ โกรธ มาพูดว่าลับหลังถึงคนไม่เชื่อว่าเจ้าทิฐิมานะ ฯลฯ อาการชอบสอนแบบนี้มาจากกิเลสหรือไม่ ?
ตอบ : กิเลสเต็ม ๆ

ถาม : ถ้าเรามีอาการไม่รู้จะพูดคุยอะไร ยกเว้นจำเป็นจะต้องพูดนี่ เราผิดปกติหรือไม่ ?
ตอบ : ไม่ผิดปกติ เพราะปกติของนักปฏิบัติจะต้องรักษากำลังใจ จึงพูดน้อยอยู่แล้ว