ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ โอรส (โพสต์ 55771)

ถาม : ...............
ตอบ : พระยาชมพูบดี ท่านเป็นกษัตริย์ที่มีอานุภาพมาก สามารถเหาะได้ มีพระขรรค์แก้ว มีธนูวิเศษ

คราวนี้ท่านเหาะไปเที่ยว ไปเจอปราสาทของพระเจ้าพิมพิสารเข้า ปราสาทสวยกว่าของท่าน ก็หมั่นไส้อยากจะให้พัง ท่านจึงใช้รองเท้าแก้วกระทืบ ปกติแล้วอานุภาพของรองเท้าแก้ว เขาว่าเหยียบภูเขาจมดินได้

แต่กระทืบลงไป ปรากฏว่าพระเจ้าพิมพิสารท่านเป็นพระโสดาบัน พุทธานุภาพคุ้มครองอยู่ แทนที่ปราสาทจะพัง กลายเป็นว่ายอดปราสาทแทงทะลุรองเท้าแก้วเข้าไป

ท่านโมโหก็เลยฟันด้วยพระขรรค์ ปรากฏว่าพระขรรค์ที่สามารถตัดหินตัดภูเขาได้ ก็บิ่นอีก จึงโกรธมาก

กลับไปถึงที่อยู่ของตัว ก็ส่งธนูวิเศษชื่อ "วิษศร" มาเพื่อจะทำร้าย ธนูนี้ถือเป็นอาวุธที่สามารถตั้งได้ว่าจะยิงไปให้ถูกเป้าหมายไหน พอยิงไปแล้วสั่งว่าให้ไปทำร้ายใคร ก็ไปทำร้ายเฉพาะคนนั้น

พระเจ้าพิมพิสาร พอได้ยินเสียงธนูมา บอกว่าจะทำร้ายเฉพาะท่าน ท่านก็หนีเข้าไปในเชตวัน พอธนูตามไปพระพุทธเจ้าใช้วาโยกสิณหอบคืนไป แล้วเห็นว่าพระยาชมพูบดีมีวิสัยที่จะได้เป็นพระอริยเจ้า จึงให้พระโมคคัลลาน์ไปจัดการ

พระโมคคัลลาน์ก็จัดแจงแปลงพระเชตวัน กลายเป็นปราสาทราชวังของพระเจ้าจักรพรรดิไปเลย แล้วส่งสามเณรอนาคามีไปเป็นทูต สามเณรก็แปลงตัวแบบลักษณะเต็มบุญเต็มบารมีของท่านไป พระยาชมพูบดีเห็นว่าแค่ทูตยังยิ่งใหญ่ขนาดนี้ จึงยอมตามมา

ตามมาถึงเจอคนเฝ้าประตูก็ดีกว่า พ่อค้าแม่ขายอะไรก็ดูสวยกว่าตัวเองไปหมด ทำไมจะไม่สวยกว่าเล่า ? เพราะส่วนใหญ่ท่านเป็นภิกษุ ภิกษุณีอรหันต์ทั้งนั้น ท่านปลอมตัวมา จนเข้าไปถึงพระบรมมหาราชวัง ซึ่งจริง ๆ ก็คือพระเชตวันมหาวิหาร

พระพุทธเจ้าท่านทรงเครื่องจักรพรรดิเต็มอัตรารออยู่ พระยาชมพูบดีไม่สามารถที่จะต่อต้านพุทธานุภาพได้ จึงยอมฟังธรรม เลยเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าได้

พระพุทธเจ้าปางที่โปรดพระยาชมพูบดีนั้น จะทรงเครื่องพระเจ้าจักรพรรดิ

ถ้าจะดูตัวอย่างให้ไปดูที่วัดพระแก้ว จะมีองค์ใหญ่ยืนทรงเครื่องอยู่สององค์ คือพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และพระพุทธเลิศหล้านภาลัย สององค์นั้นจะเป็นพระพุทธรูปทรงเครื่องจักรพรรดิ เขาเรียกว่า ปางปราบพระยาชมพูบดี ทรงเครื่องสวยมาก

แล้วลักษณะของพระพุทธเจ้าบนพระนิพพาน ก็จะเป็นพระพุทธเจ้าทรงเครื่อง ที่หลวงพ่อท่านใช้ว่า พระวิสุทธิเทพ คือลักษณะทรงเครื่องแบบพระแก้วมรกต


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๔๔