อานิสงส์การทำบุญด้วยเสียง
 

ถาม: ...
ตอบ: โฆษกเทพบุตร ท่านเคยเป็นคนจนมาก่อน อพยพหนีภัยแล้ง มีลูกก็ต้องเอาไปปล่อยทิ้งให้อดตายอยู่กลางทาง เมื่อเดินทางไปถึงบ้านของเศรษฐีต่างเมืองไปของานท่านทำ เศรษฐีกำลังกินข้าวมธุปายาสอยู่ ก็สั่งให้คนใช้เอาข้าวมาให้เขากินหน่อย

เมื่อได้ข้าวก็จ้ำกินเสียเต็มที่เลย เพราะตัวเองอดมานาน กินจนหมด เมียเห็นผัวหิวมาก ก็เลยส่งส่วนของตัวเองให้ผัว ผัวก็กินจนหมด กินไปก็มองไปด้วย เห็นเศรษฐีก็กินข้าวมธุปายาสอยู่ แล้วก็เลี้ยงหมาไปด้วย เกิดอิจฉาหมา ประเภทว่าเราเป็นคนแท้ ๆ ไม่ได้กินอย่างหมา ขนาดหมายังได้กินข้าวมธุปายาสเลย คิดไปคิดมาตัวเองกินมากไปอาหารย่อยไม่ทัน...ลมตีขึ้น..จุกตาย ความที่จิตจับหมาอยู่ เพราะกำลังอิจฉาหมาอยู่ ก็เลยไปเกิดมาเป็นลูกหมาตัวนั้น เศรษฐีเขารักมาก เขาก็เลี้ยงเอาไว้อย่างดี

คราวนี้เศรษฐีเขาจะนิมนต์พระปัจเจกพุทธเจ้ามารับภัตตาหารที่บ้านเป็นประจำ ถึงเวลาก็ไปนิมนต์ ลูกหมาก็วิ่งตามไปด้วย ตามไปตามมาจนกระทั่งลูกหมาจำทางได้ ก็ไปนิมนต์เอง ไป ถึงก็เห่าเรียก พอพระปัจเจกพุทธเจ้าท่านมา ลูกหมาก็พาไปบ้านท่านเศรษฐี ถ้าหากว่าถึงที่รกที่ต้องระวัง ก็คอยเห่ากรรโชกดู เผื่อมีสัตว์ร้าย จะได้ไม่มาทำอันตรายพระปัจเจกพุทธเจ้าท่าน บางครั้งท่านแกล้งลองใจ เดินถึงทางแยกท่านแกล้งเลี้ยวผิด ลูกหมาก็งับสบง ดึงให้ไปให้ถูกทาง

คราวนี้พอออกพรรษา พระปัจเจกพุทธเจ้าท่านก็ไม่อยู่ตรงนั้น กลับไปภูเขาคันธมาศ เป็นที่อยู่ของพระปัจเจกพุทธเจ้ารวม ๆ กันเป็นแสน ๆ องค์ พอท่านลาเศรษฐีแล้วเหาะไป ไอ้หมาน้อยก็เสียใจตายไปเลย ไปเกิดเป็นโฆสกเทพบุตร อานิสงส์ที่ทำบุญด้วยเสียง เขาบอกว่าถ้าพูดปกติได้ยินไปไกลหนึ่งโยชน์ หนึ่งโยชน์นี่ ๑๖ กิโลเมตร เด็ก ๆ เคยท่องไหม ? ๒๐ วาเป็น ๑ เส้น ๔๐๐ เส้น เป็น ๑ โยชน์ ๔๐๐ เส้น ได้ ๘,๐๐๐ วา ก็ยาว ๑๖,๐๐๐ เมตรพอดี บอกว่าถ้าพูดเต็มเสียง ได้ยินทั่วดาวดึงส์ แล้วดาวดึงส์แคบ ๆ ที่ไหน ใหญ่กว่ากรุงเทพฯ หลายล้านเท่า

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนพฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๔๕