พลิกวิกฤติเป็นโอกาส
 

ถาม : ถ้าเราป่วยแล้วใกล้ตาย... เราจะรู้สึก...?
ตอบ : จำอารมณ์นั้นเอาไว้ แล้วเอามาใช้ให้ได้ทุกวัน เมื่อถึงตอนนั้นจะปล่อยวาง แม้กระทั่งพระนิพพานก็ไม่เกาะแล้ว แต่มีพระนิพพานเต็มอยู่ในใจของเรา เมื่อพระนิพพานอยู่กับเราเองแล้ว จะต้องไปเกาะอีกทำไม ?

เหมือนกับเราเดินขึ้นบันไดมา เราอาศัยเกาะราวบันได พอขึ้นถึงห้องแล้วเราจะไปเกาะราวบันไดให้เสียเวลาทำไม ? เพราะฉะนั้น..ที่ยึดเกาะจริง ๆ ตอนแรก แต่มาถึงตอนนั้นก็ปล่อยหมดแล้ว พระนิพพานก็ไม่ต้องเกาะแล้ว แต่เต็มอยู่ในใจของเรานี่แหละ

เราจะรู้เลยว่าตายตอนนี้ก็ไปพระนิพพานตอนนี้ จะไม่มีความสุขไปได้อย่างไร ทุกข์ ๑๐๘ ที่เราเคยแบกไว้ ไม่มีอะไรไม่ดีเลย พอถึงเวลาจะมีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น กระทั่งมารก็กลายเป็นครูที่ดี กระทั่งทุกข์ก็กลายเป็นทรัพย์สมบัติที่ล้ำค่าที่หาได้ยาก ตะเกียกตะกายมาตั้งกี่ชาติกี่ภพกว่าจะได้พบได้เห็นทุกข์อย่างนี้

ถ้าเกิดว่าเราไปขุดหาทอง ขุดจนลิ้นห้อยชาติแล้วชาติเล่าก็ไม่เจอ อยู่ ๆ ไปเจอทองจำนวนมหาศาลเข้า จะต้องไปนั่งกลุ้มทำไม ? ก็ต้องดีใจใช่ไหม ? พอถึงเวลานั้นเหมือนกับโลกนี้พลิกกลับ สิ่งที่ไม่ดีเราจะเห็นว่าดีไปหมด

ถาม : พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ?
ตอบ : คล้าย ๆ อย่างนั้น สิ่งที่เคยเห็นว่าไม่ดีไม่งามจะเห็นเป็นของดีไปหมด จำเป็นจะต้องเห็น ถึงไม่เห็นก็ต้องบังคับให้เห็น พยายามย้ำแล้วย้ำอีกว่าธรรมดาของโลกนี้เป็นอย่างนี้เอง ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วอยากได้อีกไหม ?


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนเมษายน พุทธศักราช ๒๕๔๕