บันทึกการปฏิบัติ
 

ถ้าเรามีบันทึกการปฏิบัติอยู่ ก็จะเห็นพัฒนาการของตัวเอง อย่างที่คุณสุธรรมเขาล้วงจากกระโถน เขาล้วงเป็นระยะ ๆ พัฒนาการจึงไม่ต่อเนื่อง เพราะบางอย่างเอาออกเป็นสาธารณะไม่ได้ โดยเฉพาะถ้าพาดพิงถึงผู้อื่นจะทำให้เสียหาย จะเห็นว่าวันที่บันทึกกระโดดข้ามเยอะ

มีอยู่ช่วงหนึ่งก่อนบวชหลายปี จะเขียนแปะไว้หน้าสมุดหน้าบันทึกตัวเองว่า "อย่าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานไปวัดผู้อื่น" แผ่นนี้จะเปลี่ยนไปเรื่อย พอถึงเวลาถ้าเกิดความรู้สึกว่า อะไรที่เหมาะกับเราตอนนั้น ก็จะเขียนแปะเอาไว้หน้าสมุดบันทึก

ทำไปก็แผ่เมตตาไปเรื่อย ท้ายสุดก็เห็นว่า แม้กระทั่งความคิดของเราก็ยังเบียดเบียนผู้อื่นได้เป็นปกติ ก็เปลี่ยนเป็น "ขอเราจงอย่าได้เป็นทุกข์โทษเวรภัยแก่ผู้อื่น แม้ด้วยกาย วาจา หรือใจเลย"

น่าเสียดายว่า พอจะบวชก็ทิ้งไปหมด ไม่ได้เก็บเอาไว้ เพราะฉะนั้น..พัฒนาการช่วง ๑๑ ปี ที่ปฏิบัติตอนแรก ๆ มีอะไรที่ตอนนี้ลืมไปเยอะเลย อย่างที่จำได้ก็มีอยู่วันหนึ่ง ปวดท้องถ่ายเหมือนกับเป็นบิด คือ รู้สึกปวดจนไส้จะขาด แต่ก็ถ่ายไม่ได้สักที ก็ไปโอดโอย เจ็บหนอ...ปวดหนอ อยู่นานเนกาเล จนนึกขึ้นมาได้ว่า แล้วทำไมเราไม่ภาวนา ? ก็เลยกลับมาภาวนาต่อ ถ้าตายตอนนั้นนี่แย่เลย

ฉะนั้น..การบันทึกช่วยให้เราเห็นพัฒนาการการปฏิบัติของตัวเองได้ชัดเจนขึ้น เอามาทวนบ่อย ๆ แต่ทวนแล้วจะต้องดูออกว่ามีความก้าวหน้าหรือเปล่า ? ถ้าทวนแล้วดูไม่ออก ก็แค่ได้อ่านซ้ำเท่านั้นเอง


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงเย็น ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๔ เมษายน ๒๕๕๓