การวางกำลังใจต่อบุพการี
 

กราบเรียนถามหลวงพ่อครับ
สมัยเด็กผมได้ขอให้แม่เลิกบุหรี่ ขอหลายครั้งแม่ก็รับปากทุกครั้ง ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาแม่ก็วนกลับไปแอบสูบอยู่เรื่อย ๆ ซึ่งผมเชื่อว่าวันหนึ่งแม่จะเลิกได้จริง ๆ ไม่ต้องรอให้ป่วยหรือตายไปก่อน จนเมื่อไม่นานมานี้แม่เป็นไข้เลือดออกและตรวจพบว่าเป็นเบาหวาน แม่รับปากกับผมว่าจะเลิกสูบ และผมก็ไม่เห็นแม่สูบอีก ผมดีใจมากที่แม่เลิกสูบบุหรี่ได้ แต่วันนี้ผมเลิกงานกลับบ้านไวกว่าปกติเห็นแม่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน ผมเสียความรู้สึกมาก พูดกับแม่ไปว่า "ต่อไปนี้จะไม่เอาแล้ว" และในใจก็คิดอยากจะพูดแรง ๆ ต่ออีกว่า "แม่อยากอยู่ก็อยู่ อยากจะตายก็ตายไป" แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป มันเจ็บปวดและเสียความรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง ที่คำขอตั้งแต่เด็กจนโตแม่ไม่สามารถทำให้ผมได้เลย ผมควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี หรือควรวางกำลังใจอย่างไรครับ เพราะรู้สึกไม่เชื่อมั่นในตัวแม่เรื่องนี้อีกแล้ว กราบขอบพระคุณครับ

ถาม : สมัยเด็กผมได้ขอให้แม่เลิกบุหรี่ ขอหลายครั้งแม่ก็รับปากทุกครั้ง ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาแม่ก็วนกลับไปแอบสูบอยู่เรื่อย ๆ ซึ่งผมเชื่อว่าวันหนึ่งแม่จะเลิกได้จริง ๆ ไม่ต้องรอให้ป่วยหรือตายไปก่อน จนเมื่อไม่นานมานี้แม่เป็นไข้เลือดออก และตรวจพบว่าเป็นเบาหวาน แม่รับปากกับผมว่าจะเลิกสูบ และผมก็ไม่เห็นแม่สูบอีก ผมดีใจมากที่แม่เลิกสูบบุหรี่ได้ แต่วันนี้ผมเลิกงานกลับบ้านไวกว่าปกติ เห็นแม่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน ผมเสียความรู้สึกมาก พูดกับแม่ไปว่า "ต่อไปนี้จะไม่เอาแล้ว" และในใจก็คิดอยากจะพูดแรง ๆ ต่ออีกว่า "แม่อยากอยู่ก็อยู่ อยากจะตายก็ตายไป" แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป มันเจ็บปวดและเสียความรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง ที่คำขอตั้งแต่เด็กจนโตแม่ไม่สามารถทำให้ผมได้เลย ผมควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี หรือควรวางกำลังใจอย่างไรครับ เพราะรู้สึกไม่เชื่อมั่นในตัวแม่เรื่องนี้อีกแล้ว ?
ตอบ : ทำหน้าที่ของลูกที่ดีต่อไป ส่วนท่านจะทำอะไรเป็นเรื่องของท่าน สรุปว่า "อย่าแบก"..!