นักปฏิบัติที่ดีต้องจดบันทึก
 

นักปฏิบัติที่ดีเมื่อครู่ได้บอกแล้ว การจดบันทึกสำคัญมาก เป็นการซ้อมอตีตังสญาณด้วย ขณะเดียวกันก็กันลืมด้วย หัวใจนักปราชญ์จำได้ไหม ? สุ จิ ปุ ลิ

สุ มาจากสุตตะ แปลว่า ฟัง
จิ มาจากจิตตะ แปลว่า คิด
ปุ มาจากปุจฉา แปลว่า ถาม
ลิ มาจากลิขิต แปลว่า เขียน

ฟัง-คิด-ถาม-เขียน ท่านบอกเป็นกลอนไว้กันลืมว่า สุตตะจงฟังเขาอย่าขี้เกียจ จิตตะคิดให้ละเอียดที่สงสัย ปุจฉาหลงจงถามอย่าเกรงใจ ลิขิตเขียนไว้ได้จะดีเอย

เก่งกันทุกคน..จำได้หมดเลย ไม่มีใครจดสักคนหนึ่ง อย่าเชียวนะ..ประเภทพึ่งเทคโนโลยี เจ๊งมาเยอะต่อเยอะแล้ว อาตมาอยู่วัดท่าซุงถือสมุดบันทึกเข้าโบสถ์อยู่คนเดียว ถึงเวลาก็จดยิก ๆ พี่น้อง ๔๐ กว่าคนไปพึ่งเครื่องบันทึกเสียงอยู่ ปรากฏว่าวันนั้นหลวงพ่อพูดเรื่องที่สำคัญที่สุด เครื่องบันทึกเสียงเจ๊ง คราวนี้รุมทึ้งอาตมาเป็นชิ้น ๆ เลย จดอยู่คนเดียว เขาขอลอกกันใหญ่

สิ่งที่เราฟัง จะจำได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นกระทบใจของเรา ตัวกระทบใจก็คือ ตรงกับกำลังใจของเรา ตรงกับการปฏิบัติของเราในตอนนั้น แต่สิ่งที่เป็นประโยชน์มหาศาลสำหรับเราในอนาคตจะผ่านเลยไปเฉย ๆ เพราะฉะนั้น..ต้องจดบ้าง โดยเฉพาะนักปฏิบัติ

หลวงพ่อท่านบอกว่า นักปฏิบัติที่ดีกระดาษปากกาห้ามห่างมือเด็ดขาด ยิ่งเวลากลางคืนที่พระท่านสงเคราะห์ อาตมาพลิกตัวมาได้ มืดก็มืด เขี่ยไว้ก่อน อ่านออกอ่านไม่ออกให้มีนัยเอาไว้ ถึงเวลาก็นึกได้เอง แต่ถ้าไม่จด รอให้เวลาผ่านไป พักเดียวเท่านั้นแหละ...ลืม

มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อท่านมาตอนเช้ามืด บอกให้ทำอย่างนั้น ๆ ๆ สั่งมา ๓ ข้อ โอ๊ย...สบาย ๓๐๐ ข้อยังจำได้เลย ๓ ข้อ แค่นี้หมูมาก ปรากฏว่าพออรุณขึ้น เหลือแค่ข้อเดียว อีก ๒ ข้อหายขาด ชนิดคิดหัวแทบแตกก็เค้นไม่ออก ถ้าจดไว้ก่อนมีเค้าอยู่ เราก็จะนึกขึ้นมาได้

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
วันเสาร์ที่ ๓๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๔๓