กระดานสนทนาวัดท่าขนุน - เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนสิงหาคม ๒๕๖๒

กระดานสนทนาวัดท่าขนุน (https://www.watthakhanun.com/webboard/index.php)

- เก็บตกจากบ้านเติมบุญ (https://www.watthakhanun.com/webboard/forumdisplay.php?f=65)

พระอาจารย์กล่าวว่า "วันก่อนคุยกับด็อกเตอร์จักรกฤช ศีลาเจริญ แบบขำ ๆ ว่าเราไปพุทธาภิเษกที่วัดพระพุทธชินราช หลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านก็เลื่อนเป็นชั้นพรหม มาพุทธาภิเษกที่วัดสุทัศน์ฯ หลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านก็เลื่อนเป็นชั้นพรหม คราวนี้ไปพุทธาภิเษกที่วัดกษัตราธิราช หลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านเป็นแค่เจ้าคุณราช ท่านจะได้ชั้นไหน ? ...(หัวเราะ)..."

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาจะขึ้นไปสลบต่อ ฤทธิ์ยาเริ่มหมดแล้ว แต่พอฉันยาไปก็ซึม ต้องตั้งสติ ไม่อย่างนั้นจะหลับเลย ดีอยู่อย่างที่เห็นว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา ในเมื่อไม่ใช่ของเรา เราก็ต้องสั่งร่างกาย อย่าให้ร่างกายสั่งเรา คำว่า อนัตตา แปลอีกความหมายหนึ่งว่า บังคับบัญชาไม่ได้"

พระอาจารย์กล่าวว่า "ในคลิปที่ส่งมา คนเขาพูดอะไรค้านกับตัวเอง เขาบอกว่าโกรธง่ายหายเร็ว แต่กูจำฝังใจ จำฝังใจนี่ไม่ใช่โกรธเฉย ๆ แต่เป็นพยาบาทด้วย"

ถาม : (ไม่ชัด)
ตอบ : คบทุกฝ่ายก็หมดเรื่อง เอาเป็นว่าคนเราต่อให้ไร้ประโยชน์แค่ไหน สักวันหนึ่งเขาจะแสดงคุณค่าของเขาออกมา เพราะฉะนั้น..ถ้าเป็นไปได้ให้คบทุกฝ่าย แต่เพียงแต่ว่าถ้าฝ่ายไหนเรื่องมาก เราก็คบด้วยความระมัดระวัง

สมัยที่อาตมายังเป็นทหารอยู่ มีสิบตรีกองประจำการท่านหนึ่ง เรียนหลักสูตรนายสิบแค่ ๖ เดือน เพื่อที่จะบรรจุทดแทนตำแหน่งที่ขาด เขาเรียกหมู่คนนี้ว่า "ไอ้มึน" วัน ๆ ก็นั่งตาลอยเหมือนอย่างกับหิวกัญชา คราวนี้สูตรของทหารเขามีอยู่ว่า ถ้าพวกโง่และขี้เกียจ ให้เอาไปอยู่กับพวกฉลาดและขยัน จะได้ช่วยกันลากไป

ฉะนั้น...พอออกฝึกหมู่ตอนหมวด อาตมาก็เลยได้รับสิบตรีสำอางค์ นันมี มาในฐานะพลเครื่องยิงลูกระเบิด ซึ่งก็คือ เอ็ม. ๗๙ ที่หน้าตาเหมือนกระบอกข้าวหลาม แล้วต่อด้ามเป็นปืน ลูกระเบิดก็โตประมาณถ่านไฟฉาย ๓ ท่อน ปรากฏว่าพอข้าศึกเข้าตีแล้วทางเราสั่งยิงฉาก แปลว่าข้าศึกเขาทุ่มกำลังสุดตัวแล้ว ยิงฉากนี่ปืนทุกกระบอกจะประจำจุดตัวเองแล้วส่งกระสุนออกไป ห้ามยิงมั่ว ยิงได้เฉพาะทิศรับผิดชอบของตัวเอง เพราะว่าทิศอื่นมีคนรับผิดชอบแล้ว

ปรากฏว่าสิบตรีสำอางค์ นันมี แกยิงเอ็ม. ๗๙ ซึ่งคนหนึ่งจะมีกระสุนอยู่ ๓ สาย สายหนึ่ง ๖ นัด รวมแล้ว ๑๘ นัด แกกวาดหมดภายในไม่กี่นาที กระสุนตกอยู่หน้าฐาน..บึ้ม..บึ้ม..บึ้ม แทบจะต่อเนื่องเป็นเสียงเดียว แล้วข้าศึกที่ไหนจะเข้ามาได้ ? นั่นแหละก็คือคนที่นั่งตาลอยอยู่ทั้งวัน ได้เห็นคุณค่าของเขาตอนนั้น

จ่าสิบเอกดฤษดุลย์ จันทวงศ์ กุมหัวตัวเองซุกพื้นเลย "ไอ้อางค์..เดี๋ยวกูตาย" คือแกยิงออกไปจากช่องที่เขาเจาะเอาไว้ประมาณจานข้าว เพราะว่ามุดไปซ่อนอยู่ในกอไผ่ ส่วนเอ็ม. ๗๙ กระทบเม็ดฝนยังระเบิด แล้วเขากล้ายิงออกไปอย่างนั้น แต่ไม่เป็นอะไรเลย จากคนที่คนอื่นเขาเห็นว่าไม่มีราคาเลย ได้ แสดงคุณค่าสุดยอดออกมาในนาทีที่ฉุกเฉินที่สุด

อาตมามาถามว่า ทำไมมึงยิงได้ขนาดนี้ ? เขาบอกว่า "ผมเล่นอีโบ๊ะมาก่อน" คำว่า "อีโบ๊ะ" ก็คือปืนลูกซองตราควาย เป็นระบบเดียวกัน ก็คือหักลำ ใส่ลูก ปิดแล้วก็ยิง ในเมื่อเขาเล่นมาก่อน ปืนเล็ก ๆ เขายังถนัด กระบอกใหญ่ ๆ จึงง่ายสำหรับเขาเลย เรียงกระสุนไว้ตรงหน้าเลย ๑๘ นัด เท่ากับลูกระเบิดมือ ๑๘ ลูก

ตั้งแต่นั้นมาจัดกำลังเมื่อไร มีคนจะเอาแต่หมู่สำอางค์ไปเป็นพลเครื่องยิงลูกระเบิดประจำหมู่ อาตมาบอกว่า "มึงไม่ต้องยุ่งเลย ตอนแรกมึงไม่เอา ตอนนี้กูไม่ให้" ฉะนั้น...คบทุกคนแหละ เพียงแต่ว่าลึกซึ้งแค่ไหนอยู่ที่เรา แล้วสักวันเขาจะแสดงคุณค่าของเขาออกมาเอง

แบบเดียวกับที่วัด ที่วัดจะมีหม่องมิดกับยายแดง สองคนวัน ๆ ไม่ทำอะไรหรอก ถึงเวลาก็มากินข้าวที่โรงครัว บางทีจานชามก็ไม่ล้าง ทิ้งไว้ให้คนอื่นล้าง แล้วก็ไป

อาตมาก็ไม่ได้ว่าอะไร จนกระทั่งท้ายสุด หม่องมิดคิดอะไรของเขาก็ไม่รู้ ไปช่วยกวาดพื้น กวาดซะลื่นเลย ก็คือกวาดซ้ำแล้วซ้ำอีก ๆ จากพื้นธรรมดากลายเป็นขึ้นเงาเลย บางทีพระท่านก็บอกว่า "มันไม่ทำอะไรเลย ทำไมหลวงพ่อไม่ไล่ออกไป ?" "ปล่อยเขาเถอะ หมาเรายังเลี้ยงไว้ตั้งสองสามร้อยตัว เลี้ยงคนแค่ ๒ คนไม่มีปัญหาอะไรหรอก"

:cebollita_onion-17::cebollita_onion-17: เก็บตกเดือนสิงหาคม ๒๕๖๒ หมดแล้วค่ะ :cebollita_onion-17::cebollita_onion-17:
ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทาริกา คะน้า เถรี เผือกน้อย นายกระรอก และน้องผักชี