น้ำตาไหลกลางบ้านสายลม..!
 

ถาม : ฝึกสมาธิมาถึงตอนนี้แล้วตัวโยกไปมา สงสัยว่าทำไมถึงติดอยู่แบบนี้ ?
ตอบ : ต่อไปให้ลืมไปเลย ไม่ต้องไปสนใจ ตามรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้เป็นแบบนี้

จะโยกก็โยกไป จะเป็นจะตาย หัวโขกพื้นท่าไหน หกคะเมนตีลังกาอย่างไรก็ช่าง ของอาตมาเองนี่เฉพาะโยก เจอไปเดือนกว่าเกือบสองเดือน

แต่ว่าน้ำตาไหลนี่แค่เช้าจนถึงเย็น เช็ดหน้าจนแสบไปหมด เพราะดันผ่าไปไหลที่บ้านสายลมพอดี ผู้ชายตัวเท่าควายนั่งร้องไห้ตรงหน้าพระ ตอนแรกว่าจะกลั้นไว้ พอคิดจะกลั้นก็หยุดเลยนะ

แต่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า "ไม่ได้นะลูก..ต้องปล่อยให้เต็มที่ไปเลยทีเดียว ให้เป็นจนเลิกไปเลย ถ้าเราไปกลั้นเอาไว้ เมื่ออารมณ์ใจมาถึงที่ตรงนี้ น้ำตาก็จะไหลอีก.." จึงต้องปล่อยเต็มที่ เช็ดไปเรื่อย คนโน้นมาก็ส่งกระดาษให้ คนนี้มาก็ส่งกระดาษให้ เช็ดไปเช็ดมาจนหน้าแสบไปหมด กว่าจะเลิกก็โน่น..๕ - ๖ โมงเย็น..!

ตอนนั้นหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเล่าเรื่องพระนางเรือล่ม แล้วอาตมาเห็นภาพพอดี ตอนที่เรือพระประเทียบล่มลง พระองค์ท่านว่ายน้ำออกมาแล้ว พอหันกลับไปไม่เห็นลูก ก็ร้องออกมาคำเดียวว่า "ลูก" แล้วว่ายกลับไปดำน้ำหา พอดีเรือพลิกครอบพระองค์จมลงไปเลย

อาตมาน้ำตาไหล เห็นชัด ๆ ว่าความรักของแม่นั้นมากขนาดไหน ตัวเองจะตายก็ไม่ว่า ตั้งใจกลับไปเพื่อช่วยลูกอย่างเดียว เลยนั่งร้องไห้ น้ำตาไหลพราก ๆ

ตอนนั้นพอดีปีติเกิดขึ้นพอดี คงจ้องจังหวะมานานแล้วว่าจะเล่นจังหวะไหน ก็มาเล่นเอาจังหวะนั้นพอดี แหม...ไหลได้ไหลดี พอเลิกร้องไห้หิวน้ำเป็นบ้าเลย ...(หัวเราะ)... ตั้งใจจะกลั้นให้หยุด แต่หลวงพ่อท่านบอกให้ปล่อย อาตมาเชื่อหลวงพ่อจนชิน ปล่อยก็ปล่อย ฟาดให้เต็มที่ไปเลย

แต่ตอนผรณาปีตินี่ตัวบวม ตัวลอย ปีตินี่ทั้งลอย ทั้งร่วง ทั้งระเบิด สนุกเป็นบ้าเลย ที่บางคนบอกว่าฌานระเบิด ไม่ใช่หรอก รู้สึกว่าตัวเราพองขึ้น ใหญ่ขึ้น จนรับไม่ไหว ก็ระเบิดกลายเป็นจุณไปเลย..!

หรือบางครั้งตัวก็รั่วเป็นรู มีอะไรไหลซู่ซ่าออกจากข้างในมากมายไปหมด ถ้าชินเสียอย่างหนึ่ง อย่างอื่น ๆ มาถึงก็ไม่กลัวแล้ว


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนกุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๔๔