|
เอาลูกอมมาให้ดู "ลูกอมหลวงปู่ไล้จะมีลักษณะรีบ้าง กลมบ้าง ยาวบ้าง แต่ว่าเล็กทุกลูก เนื้อจะขึ้นเงาทุกลูก เงาเหมือนลักษณะลงรักเลย ลูกอมหลวงปู่ไล้จะเม็ดเล็ก ไม่ได้ใหญ่อย่างนี้ เต็มที่ก็โตประมาณนิ้วก้อย"
ถาม : ผสมรักหรือเปล่า ? ตอบ : ของท่านเขาเรียกผงยาดำ คราวนี้สิ่งที่เราสังเกตง่ายที่สุดคือเนื้อจะแกร่งมาก แกร่งประมาณว่าแช่น้ำไม่ละลาย หรือไม่ก็กลายเป็นพระธาตุ เนื้อจะมีความเงาอยู่ในตัว ถาม : ที่เขาว่าเป็นรัก นี่ยาเรือหรือเปล่าครับ ? ตอบ : ดูแล้วไม่ใช่รัก เนื้อยาเลย น่าจะเป็นว่านยาที่ผสมแล้วเนื้อออกมาเป็นสีดำ ที่ยาเรือเขาเรียกว่าชัน เป็นคนละแบบกัน |
มารับตะกรุดโทน หลวงพ่อเชื้อ วัดใหม่บำเพ็ญบุญ "ตะกรุดของหลวงพ่อเชื้อมีขนาด ๘ นิ้ว ขนาดเดียวนี่แหละ ท่านบอกว่ามีเท่าไรท่านใส่แค่หมด เพราะฉะนั้น...อย่าไปหวังว่าตะกรุดของท่านจะดอกเล็ก ๆ ครูบาอาจารย์แบบนี้ก็ดี ความรู้มีเท่าไรก็ใส่ลงไปจนหมด
สมัยแรก ๆ ที่ท่านออกมีดหมอ ถึงไกลแสนไกลพี่ชายกับอาตมาก็ตะกายไปหา สมัยนั้นรถก็หายาก นั่งรถลงเรือไปกว่าจะถึง รถสมัยก่อนเป็นรถที่โครงเป็นไม้ ต้องไปหมุนหัวเครื่องถึงจะติด เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เห็นแล้ว นั่งแล้วโครงก็เป็นไม้ เบาะก็เป็นไม้ เวลาวิ่งกระแทกเจ็บก้นอย่าบอกใครเลย เดี๋ยวนี้เคยเห็นแถวสุโขทัยยังมีอยู่ แถวสุโขทัย สวรรคโลก ศรีสัชนาลัย เพียงแต่ว่าไม่ใช่เครื่องหมุนหัวแล้ว" |
ถาม : สมัยวัดท่าซุงผมรับยันต์เกราะเพชรหลายครั้ง ตอนหลังรับยันต์ของพระอาจารย์ไม่รู้สึกอะไร อย่างนี้ถือว่าปรามาสไหมครับ ?
ตอบ : ผมเองก็เข้าพิธีทุกครั้ง มีความรู้สึกแค่สองครั้งแรกเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ถาม : ผมรับยันต์เกราะเพชรครั้งแรกปี ๒๕๒๖ รู้สึกร้อน ๆ ที่หน้าผาก รับครั้งที่ ๒ ปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเลย เป็นเพราะอะไร ? ตอบ : ผมเองก็เป็นไข้ไป ๒ วันกว่า หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า ส่วนใหญ่พวกนี้ดื้อ กำลังของพระท่านจะคลุมลงไปแล้วใจไปต้านไว้โดยไม่รู้ตัว ในเมื่อฝ่ายหนึ่งกดลง อีกฝ่ายหนึ่งยันขึ้น ก็สู้กันอยู่นั่นแหละ กว่าจะเข้าหมดเราก็ไข้จับตาย ผมโดนไป ๒ วันครึ่ง ถามหลวงพ่อว่าทำไมเป็นอย่างนี้ครับ ? ท่านบอกพวกหัวดื้อ กำลังของพระจะเข้าไปยันเอาไว้ไม่รู้ตัว |
ถาม : ผมไม่มีโอกาสเข้าไปข้างในเลยครับ คนเยอะ ?
ตอบ : ปี ๒๕๒๖ สมัยนั้นคนไปนั่งตูดขาวอยู่ที่ศาลา ๒ ไร่ เพราะว่ายังสร้างไม่เสร็จดี เพิ่งจะเทปูนเสร็จ ท่านให้ช่างเอาฝุ่นปูนไปซัดเพื่อจะได้แห้งเร็ว ๆ พวกเรานั่งแล้วผ้าผ่อนขาวไปหมด ผมอยู่ข้างในช่วยงานหลวงพ่ออยู่ข้าง ๆ วันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๒๖ พอมางานเป่ายันต์ฯ ครั้งที่ ๓ วันที่ ๓ มกราคม ๒๕๒๗ ประตู ๒ ไร่พังเลย ข้างในปิดประตูแล้ว ข้างนอกไม่ฟัง ดันมา ๆ ท้ายสุดประตูยืดก็หลุดไปทั้งบาน ถาม : ปี ๒๕๒๖ ไม่มีที่นั่งเลยครับ ผมต้องยืนข้างบน ? ตอบ : ร้อนอย่าบอกใคร คนมากจนอากาศไม่มีที่ระบาย ผมเองอยู่ข้างบนช่วยงานท่าน ยังรู้สึกเลยว่า โอ้โห...ร้อนอย่าบอกใคร เพราะว่าคนอัดอยู่ออกไม่ได้ ไอตัวร้อนไปหมด ถาม : ผมสงสัยว่ารับยันต์กับพระอาจารย์เมื่อวันที่ ๙ พฤษภาคม ทำไมรู้สึกเฉย ๆ ? ตอบ : ไม่ต้องสงสัย คนเคยรับแล้ว น้ำเต็มแก้วแล้ว ใส่อย่างไรก็ไม่ลง ถาม : การรักษายันต์เกราะเพชรนี้ทำอย่างไรบ้างครับ ? ตอบ : อย่างน้อยรักษาศีล ๒ ข้อและภาวนาเอาไว้ทุกวัน |
ปี ๒๕๒๕ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเป่ายันต์ฯ ที่ศาลาพระพินิจฯ ๔ รอบแล้วคนยังแน่นเต็มอยู่เลย มาปี ๒๕๒๖ ท่านเร่งทำศาลา ๒ ไร่จะให้เสร็จ ปรากฏว่าเสร็จไม่ทัน ก็เลยต้องใช้วิธีนั้นแหละ เทปูนแล้วเอาผงปูนซัดเลยเพื่อให้แห้งเร็ว ๆ
ถาม : เริ่มเป่ายันต์ฯ ตั้งแต่ ๒๕๒๕ ใช่ไหมครับ ? ตอบ : ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๒๕ ครั้งแรก ถาม : ผมเพิ่งเข้าวัด ตุลาคม ๒๕๒๕ ยังไม่ได้ไปงานเป่ายันต์ฯ ? ตอบ : ผมบวชปี ๒๕๒๙ ตอนปี ๒๕๒๖ ยังเป็นฆราวาสอยู่เลย ตอนนั้นยังเป็นทหาร เรียกใช้คล่อง ๆ ท่านก็ใช้ไปเรื่อย |
ถาม : ทำไมคนสนใจมางานเป่ายันต์ฯ กันเยอะ ?
ตอบ : ต้องบอกว่าความเชื่อมั่นก็คือศรัทธา โดยเฉพาะตั้งแต่สมัยหลวงปู่ปานมา สิ่งที่ท่านทำมีผลมาตลอด มาถึงสมัยหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านก็เล่าประวัติหลวงปู่ปาน เล่าว่าพระอนุญาตให้เป่ายันต์ฯ สมัยนั้น เหมือนกับอั้นมานาน พอมีผู้เป่ายันต์ฯ พรวดเดียวเท่านั้นเอง ศาลาพระพินิจฯ ไม่ใช่เล็ก ๆ นะ เป่า ๔ รอบคนยังเต็ม ต้องเป่ารอบที่ ๕ ท้ายสุดหลวงพ่อท่านเลยต้องรีบสร้างศาลา ๒ ไร่ ถาม : ปี ๒๕๒๖ รถยาวไปหน้าเทคนิคฯ ? ตอบ : ปี ๒๕๒๖ ยังไม่เท่าไรครับ เพราะว่าปี ๒๕๒๖ แม่ครัวหุงข้าวเลี้ยงโยมหมดไป ๒๒ กระสอบ พอมาปี ๒๕๒๗ แค่ช่วงเช้าข้าวหมดไป ๒๐ กว่ากระสอบแล้ว แล้วก็มีแต่เยอะขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่ได้น้อยลงเลย ผมจำได้ว่าปี ๒๕๒๖ นั้นเป็นปีแรกที่มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบใหญ่สุด ๑๓ ใบครับ หุงไม่ทันโยมกิน เสียบปลั๊กประมาณ ๑๕ นาทีก็ได้กิน แล้ว ๑๓ ใบเสียบอย่างนั้นทั้งวันยังไม่ทันคนกิน เป็นอะไรที่อัศจรรย์มาก พอหลวงพ่อจัดงานนี้ บขส.เขาย้ายท่ารถมาอยู่ตรงที่สร้างโรงเรียนพระสุธรรมยานเถรวิทยา มาจอดตรงนั้นหมดเลย พูดง่าย ๆ ก็คือว่า กี่คน ๆ ก็มาวัด ไม่ต้องไปทางไหนแล้ว ท้ายที่สุดก็มาตั้งท่ารถใหม่ที่ตรงนั้น ต้องบอกว่าอะไรที่พระท่านบอกแล้วทำตามนี่ใช่เลย ไม่ต้องเสียเวลาไปปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น |
ถาม : พระอาจารย์เคยมีประสบการณ์ตรงไหมครับ ที่ว่าคนตายแล้วยันต์เกราะเพชรยังติดที่กระดูก ?
ตอบ : เจอมา ๓ ศพ ถาม : เผาไม่ไหม้หรือครับ ? ตอบ : ไหม้ครับ เพียงแต่ว่าที่กระดูกชิ้นใหญ่จะมองเห็นยันต์อยู่ ล่าสุดก็หลวงปู่ทองเทศ วัดท่าซุง ถาม : ใครนะครับ ? ตอบ : หลวงปู่ทองเทศ ฐิตสุวณฺโณ ท่านบวชตอนอายุ ๘๐ ปี ท่านเอาเงินถวายหลวงพ่อไว้ ๓,๐๐๐ บาท บอกว่า "ถ้าผมตายช่วยทำศพให้ผมด้วย" หลวงพ่อท่านก็หัวเราะบอกว่า "ไม่รู้ว่าใครจะตายก่อน" สรุปแล้วหลวงปูทองเทศอยู่จนร้อยกว่า หลวงพ่อท่านมรณภาพไปก่อน ถาม : ผมน่าจะเคยเห็นนะครับ ? ตอบ : องค์เล็ก ๆ ขาว ๆ เตี้ย ๆ อุ้มมือเดียวได้เลย ผมสังเกตมาเยอะแล้ว พระอายุเป็นร้อยรูปร่างประมาณนั้น ไม่เคยมีที่ร่างใหญ่เลย ตัวใหญ่ ๆ มักจะอยู่ไม่ถึง ถาม : ยันต์เกราะเพชรติดอยู่ที่ไหนครับ ? ตอบ : ยันต์เกราะเพชรอยู่ที่กระดูกกะโหลกของท่าน ถาม : เผาแล้วไม่ไหม้ใช่ไหมครับ ? ตอบ : ไหม้ครับ แต่ภาพยันต์ฯ เห็นชัด ๆ เลย ถาม : กระดูกตรงนั้นยังอยู่ไหมครับ ? ตอบ : ไม่รู้ว่าลูกหลานเก็บเอาไว้หรือเปล่า ถาม : เป็นการยืนยันเลย ? ตอบ : ถ้าเป็นเด็ก ผมเจอมาหลายคน ที่คลอดออกมาแล้วมียันต์ฯ ติดมา แต่ผู้ใหญ่ต้องรอตายก่อนถึงจะรู้ มีหลายศพครับ เฉพาะที่วัดท่าซุงมี ๒ ศพเพราะว่าที่วัดท่าซุงเผาเมรุลอย พอถึงเวลากระดูกร่วงลงไปที่แผ่นสังกะสีที่วางรองเอาไว้ ก็ไปหยิบกระดูกมาดูทีละชิ้น |
ยืนยันได้ว่ามีผลจริง ๆ แม้แต่ที่ผมทำ เด็ก ๒ - ๓ คนก็มียันต์ฯ ติดตัวมา มีอยู่รายหนึ่งเขาตกใจมาก เพราะว่าลูกเขาลายทั้งตัวเลย บอกเขาว่าอีกประมาณ ๗ วันก็จะหายไป แต่พ่อแม่เขาไม่รู้ เขาพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลพหลฯ ที่กาญจนบุรี แล้วหมอหาสาเหตุไม่ได้ เจาะเลือด ตรวจเลือดอะไรดูก็ไม่เจอ ตอนนั้นหมอเรียกว่า "เด็กตุ๊กแก" เพราะว่าตัวลายหมด พอ ๗ วันก็หาย
อีกรายหนึ่งอยู่ที่ภูเก็ต รายนั้นถามเมื่อเดือนก่อนว่ายันต์ฯ ยังอยู่หรือเปล่า ? เขาบอกว่าวันพระบางวันก็ยังขึ้น นั่นเด็กโตแล้วนะ ป.๕ ป.๖ ได้ ตั้งแต่เด็กเกิดมาใหม่ ๆ แม่ถ่ายรูปส่งมาให้ดู พุงลายพร้อยเลย ตำราท่านบอกว่าถ้าเป็นลูกคนแรกแล้วคลอดออกมาเป็นผู้ชายนี่ยืนยันได้แน่นอน จะมียันต์ฯ ติดตัวมาด้วย รุ่นของหลวงพ่อวัดท่าซุงมีหลายคน แต่ผมไม่ได้เห็นเอง แต่รุ่นที่ตัวเองทำเห็นมา ๒ - ๓ คนแล้ว |
พระอาจารย์กล่าวว่า "การบวชหมู่วันวิสาขบูชาได้พระใหม่มา ๖ รูป การบวชหมู่ครั้งต่อไปคือก่อนเข้าพรรษา ก็ประมาณวันที่ ๒๐ กรกฎาคม ญาติโยมท่านใดที่ตั้งใจจะบวชตอนเข้าพรรษา สมัครได้ตั้งแต่บัดนี้ถึง ๑๓ กรกฎาคมและไปเป็นนาคที่วัดในวันนั้น บวชวันที่ ๒๐ กรกฎาคม แล้วไปสึกหลังจากรับกฐิน
กฐินวัดท่าขนุนเร็วมาก คือ วันแรม ๑ ค่ำเดือน ๑๑ เลย เป็นวันที่ตักบาตรเทโวฯ กัน ทางวัดตักบาตรเทโวฯ ช่วงเช้า ถวายกฐินช่วงบ่าย" |
พระอาจารย์กล่าวว่า "เดือนมิถุนายนที่วัดมีงานใหญ่อยู่ ๒ งาน งานแรกคือวันที่ ๒๓ มิถุนายน จะหล่อหลวงพ่อทองคำองค์จำลองด้วยเนื้อเงิน แล้วก็กะไหล่ทองเอาไว้แห่ในช่วงสงกรานต์ของทุกปี
อีกงานหนึ่งคือ ๒๘ มิถุนายน ทางวัดท่าขนุนเป็นเจ้าภาพจัดเจริญพระพุทธมนต์ถวายในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถในรัชกาลที่ ๙" |
ถาม : พระอะไรที่วัดบางนมโค ที่ท่านโดนงูเห่ากัด หลวงปู่ปานถามว่ารับยันต์หรือเปล่า แล้วท่านไม่มรณภาพ ?
ตอบ : หลวงตาผัน ถาม : พิษงูก็ขึ้น ? ตอบ : ขึ้นครับ ผมเองก็ปวดตายชักเลย พิษวิ่งขึ้นมา ผมโดนกัด ๔ เขี้ยว รอยเขี้ยวยังอยู่เลย งูกะปะครับ คนอื่นเขากังวลกันหมด ผมบอกว่าไม่ต้องกังวลหรอก ถ้าผมตายแปลว่าผมผิดศีล ถ้าผิดศีลก็ไม่สมควรที่จะเป็นพระอยู่แล้ว ผมเอาน้ำล้าง ๆ เอาพลาสเตอร์ปิด แล้วทำงานของผมต่อ พวกพระลูกวัดจะช็อกตาย โดนงับจมเขี้ยวเลยครับ ตรงชีพจรพอดี ๔ เขี้ยวเลย ปวดเป็นเส้นขึ้นมาเลยครับ ปวดแบบพวกแมงป่องหรือตะขาบกัด วิ่งมาถึงข้อศอกแล้วก็โดนดันไหลกลับไป หยุดปวดไปพักหนึ่ง แล้วก็ปวดขึ้นมาใหม่แล้วก็วิ่งขึ้นวิ่งลงอยู่เกือบชั่วโมงแล้วหายไป ถาม : ตอนนั้นคิดอย่างไรครับ ? ตอบ : ตอนนั้นไม่ได้คิดอย่างไร มั่นใจว่าเราไม่เป็นอะไรแน่เพราะเราไม่เคยทำผิดศีล ถ้าเราตายก็แปลว่าเราผิดศีล เราก็สมควรตาย เพราะว่าท่านไม่ให้กินเหล้ากับไม่ให้ขโมย พระเราขโมยก็โดนอาบัติปาราชิกอยู่แล้ว กินเหล้าก็ผิดศีลอยู่เห็น ๆ พระลูกวัดมานั่งหน้าเหี่ยว บอกกับท่านว่าไม่ต้องไปสนใจหรอก ถ้าผมตายแปลว่าผมสมควรตายเอง..! |
ถาม : พระรูปอื่น ๆ มีประสบการณ์อย่างไรบ้างครับ ?
ตอบ : ไม่แน่ใจเพราะผมไม่ได้ถาม ส่วนใหญ่ผมเจอกับตัวเอง เจอจนกระทั่งกลายเป็นคนไม่กลัวงู เพราะว่าโดนกัดมาหลายทีก็ไม่ตายสักที ล่าสุดตอนนั้นอยู่ที่เกาะพระฤๅษี น้ำท่วม ผมไปฉันเช้าที่ทางด้านป่าไม้ แล้วเดินกลับเข้ามาตรงหัวเกาะ ตอนแรกผมคิดว่าเป็นกิ่งไม้ พอไปเหยียบเข้างูแว้งงับเต็มหลังตีนเลย ผมสลัดไป งูกับรองเท้าปลิวเฉียดหัวพระที่เดินอยู่ข้างหน้า งูตัวนั้นผมยังถ่ายรูปไว้เลยครับ ผมเหยียบจนหลังถลอก เกล็ดหลุดไปตั้งหลายเกล็ด ถาม : งูอะไรครับ ? ตอบ : งูกล่อมนางนอน เป็นตระกูลงูแมวเซา เป็นพวกที่กัดแล้วมีเวลารักษาประมาณ ๖-๗ ชั่วโมงถึงจะตาย ผมก็ทำเหมือนเดิม ล้างแผลเสร็จผมก็ทำงานต่อ ถาม : พวกที่เห็นเขาคิดอย่างไร ? ตอบ : เขาเคยเห็นมาแล้ว ร้ายกว่านี้อย่างงูกะปะยังกัดไม่ตาย แค่นี่จะไปตายได้อย่างไร ผมก็ไม่ได้เจตนา คิดว่าเป็นกิ่งไม้ก็เลยไม่ได้สนใจ เดินไปเรื่อย ที่ไหนได้เหยียบเข้าเต็ม ๆ โดนงับติดหลังตีน สะดุ้งแปล๊บขึ้นมา ผมก็สลัดเท้า พอสลัดนี่ทั้งงูทั้งรองเท้าบินเฉียดหัวพระข้างหน้าไปเลย |
ถาม : ยันต์เกราะเพชรสุดยอดจริง ๆ ครับ ?
ตอบ : ไม่ตายด้วยอำนาจไสยศาสตร์ ใครทำไสยศาสตร์มาสะท้อนกลับหมด ส่วนใหญ่แล้วปัจจุบันนี้เรื่องไสยศาสตร์รุ่งมากนะ เต็มไปหมด หลวงพ่อวัดท่าซุงบอกว่า ไสยศาสตร์กับพุทธศาสตร์เหมือนน้ำกับปลา น้ำไปถึงไหนปลาก็ไปถึงนั่น เพราะว่าเป็นคู่แข่งกัน พุทธะแปลว่าตื่น ไสยะแปลว่าหลับ ตรงกันข้าม เหรียญเดียวกันคนละหน้าเท่านั้นเอง ใช้กำลังสมาธิเหมือนกัน แต่ฝ่ายหนึ่งใช้ถูก ฝ่ายหนึ่งใช้ผิด ใช้ผิดเป็นมิจฉาสมาธิก็เล่นเป็นไสยศาสตร์ไป แต่พวกนี้ดีที่หากว่าเขาเปลี่ยนตัวได้ เราก็จะได้พระอภิญญามาเลย |
ถาม : ที่รับการครอบครูจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง ยังมีใครเป่ายันต์ฯ อยู่บ้างครับ ?
ตอบ : ไม่มีเลย ผมสงสัยตั้งแต่แรกที่ท่านมาสั่งผม ว่าทำไมไม่สั่งคนอื่น แต่ถ้าจะนับกันแล้วในช่วงนั้นที่วัดท่าซุง เราจะรู้ว่าใครฝีมือเท่าไร ในการฝึกมโนมยิทธิถ้าหากว่าหลวงพี่อาจินต์เอาไม่อยู่ จะไปตามหลวงตาวัชรชัย ถ้าหลวงตาวัชรชัยยังเอาไม่อยู่ ก็จะมาตามผม ฉะนั้น...เขารู้กันว่าแต่ละคนฝีมือเป็นอย่างไร ครั้งล่าสุดเจ้าประคุณเอ๊ย...เกือบตาย หลวงพี่อาจินต์ท่านขับรถซูซูกิคาริเบียนบรรทุกหลวงตาวัชรชัยมา มาถึงหน้าตึกก็บอก “เฮ้ย...เล็ก หาคนมาแทนเวรหน่อยวะ ไปช่วยกันหน่อย” ถามว่าอะไรครับ ? “พวกเรือเกลือมาอีกแล้ว” ผมก็หาคนมาดูแลหน้าตึกหลวงพ่อแทน พักหนึ่งก็วิ่งไป ปรากฏว่ารายนี้ไม่ใช่ว่าฝึกไม่ได้นะครับ แต่เขาเก็บรายละเอียดมาก ๒ ชั่วโมงเพิ่งพาไปถึงจุฬามณี ถึงขนาดไปนั่งเล็งบันไดทีละขั้นว่าลวดลายเป็นอย่างไร วัสดุเป็นอย่างไร...โอ้โห พอดีเป็นวันที่ ๗ วันสุดท้าย หลวงตาเข็นเขาไม่ไหวแล้ว เอารายละเอียดขนาดนี้ใครจะไปสู้ได้ ท่านก็เลยเอาผมไป ผมก็เอาเขาไปได้แค่จุฬามณี บอกว่าคุณต้องการรายละเอียดมากขนาดนี้ ทำให้เวลาไม่พอ ไว้โอกาสหน้าค่อยมาฝึกกันใหม่ก็แล้วกัน เล่นซะขนาดนั้น อยู่ที่โน่นเขามากันเป็นทอด ๆ ถ้าหลวงพี่จินต์เอาไม่อยู่จะไปตามหลวงตา ถ้าหลวงตาเอาไม่อยู่ถึงจะมาตามผม เลยไม่รู้เป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ถึงเวลาท่านสั่งให้ผมทำก่อน สำคัญตรงที่ว่าท่านสั่งอย่างไรต้องทำอย่างนั้น ซึ่งพลาดไม่ได้ |
ถาม : การที่คนส่วนมากยังดำน้ำไป ก็ยังไปถึงพระนิพพานได้ใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ถ้าเรามีความมั่นใจ เพราะเรื่องของมโนมยิทธิ กำลังใจของเราไม่มีอะไรกั้นได้ เรานึกถึงที่ไหนก็ไปที่นั่นเลย ไม่ต้องลงบันได ไม่ต้องเปิดประตู ไปเลยครับ อย่างเรานึกถึงดวงอาทิตย์ก็อยู่ที่นั่นเลย ไม่ต้องเดินทางด้วยความเร็วแสง ๑๘๖,๐๐๐ ไมล์ต่อวินาที ต้อง ๘ นาทีกว่าถึงจะถึง...ก็ไม่ใช่ แต่ไปถึงเลย ถ้าหากว่าเรามั่นใจก็ใช่ทุกที่ เพียงแต่ว่าเราจะขาดความมั่นใจ ความชัดเจนเลยไม่มี |
ตอนที่ผมฝึก หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านให้เคล็ดลับไว้หลายอย่าง แล้วผมขยันซ้อม ก็เลยได้ดีมากกว่าคนอื่นเขา เคล็ดลับอันแรกเลยก็คือ ท่านให้ไปนั่งข้างถนน หลับตาทำใจสบาย ๆ ตอนนั้นถนนหน้าวัดก็มีรถวิ่งวันหนึ่งไม่กี่คัน พอถึงเวลาเสียงรถวิ่งมา ให้ถามตัวเองว่ารถคันนี้สีอะไร ? ให้ก็จำอารมณ์นั้นไว้ว่า คำตอบที่ได้มาตอนนั้นอารมณ์ใจเราเป็นอย่างไร แล้วก็ลืมตาดู จะพิสูจน์ได้ในระยะเวลาไม่กี่นาทีครับ
ถ้าหากว่าถูกให้จำไว้ว่าเราวางอารมณ์ใจไว้อย่างไร ถ้าผิดไม่ต้องจำ ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จน ๑๐ คันถูกสัก ๘ คัน ก็ให้เพิ่มรายละเอียดไปว่า รถที่วิ่งมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? พอถูกสัก ๘ ใน ๑๐ อีกก็เพิ่มไปอีกว่า รถมาสีอะไร ? คนนั่งกี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ? เพิ่มรายละเอียดไปเรื่อย ๆ ครับ รถมาสีอะไร ? คนนั่งมากี่คน ? ผู้หญิงกี่คน ? ผู้ชายกี่คน ? ใส่เสื้อผ้าสีอะไรบ้าง ? ท้ายที่สุดทะเบียนอะไรก็บอกถูกหมด แต่ไม่ค่อยดีตรงที่ว่าผมมีกองเชียร์เยอะ พอถึงเวลาผมบอก ถ้าเขาเห็นว่าใช่ก็เฮกันลั่น ถ้าสมาธิไม่ดีก็พังหมด |
คราวนี้อีกวิธีก็คือ เราอยู่ที่บ้านของเรา ถึงเวลานั่งสมาธิกำหนดให้กายในออกมาอยู่ตรงหน้า เอาตัวขนาดที่เราบังคับได้สบาย ๆ จับกายใน ซ้ายหัน ขวาหัน กลับหลังหัน เดินขึ้นหน้า เดินถอยหลัง แล้วแต่เราสั่ง เดินวนรอบตัวเลยก็ได้ จนกระทั่งความรู้สึกชัดเจนว่าเราบังคับตัวนี้ได้ แต่ต้องช้า ๆ นะครับ ถ้าเร็วนี่..ปรื๊ดเดียวก็รอบตัวเลย
พอมั่นใจแล้ว มีความชัดเจนพอแล้ว รู้สึกได้ชัด ๆ เหมือนตัวจริงแล้ว ทำอะไรก็ได้ครับ ที่เป็นกิจกรรมยามปกติของเรา อย่างเปิดประตู เปิดหน้าต่าง เข้าไปดูห้องน้ำ พวกนี้จะชัดเพราะว่าเป็นสิ่งที่เราเคยชิน หลังจากนั้นเราก็ลงไปข้างล่าง เดินวนรอบบ้านดูว่ามีอะไรบ้าง ช้า ๆ ครับ จำเป็นต้องช้าเลย ไม่อย่างนั้นปรื๊ดเดียวรอบบ้านเลย คราวนี้ออกหน้าบ้านไป จะไปซ้ายหรือไปขวา ไปปากซอยก็เลี้ยวขวา ค่อย ๆ ไปก่อน ตอนแรก ๆ ยังชัดอยู่เพราะว่าเราจำภูมิประเทศได้ แต่พอพ้นเขตที่เราจำได้แล้ว มีอะไรรีบจดไว้ครับ แล้วก็ไปดูด้วยตาของเราเอง ใช้วิธีอย่างนี้ซักซ้อมไปเรื่อย ๆ ความชัดเจนจะมากขึ้น ๆ แล้วท้ายสุดพอทรงตัวได้ ต่อไปไม่ว่าเราจะไปภพไหนภูมิไหนก็ชัดเท่ากันครับ |
ถาม : ตัวที่เราเนรมิตมา นี่คือใคร ?
ตอบ : ก็คือกายในของเรา ก็คือสภาพจิตของเรา ความรู้สึกทั้งหมดนึกว่าอยู่ตรงนี้ เอ็งยืนขึ้น ซ้ายหัน ขวาหัน กลับหลังหัน เดินไปข้างหน้า ๓ ก้าว ถอยหลัง ๒ ก้าว บังคับทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย เพราะถ้าเราไม่บังคับให้ทำ สติหลุดจะหายไป บังคับให้เดินวนรอบห้อง ไปเปิดหน้าต่างดูหน่อยว่ามีอะไร ดูห้องน้ำหน่อย เปิดประตูลงบันไดกี่ขั้น แรก ๆ จะชัดเพราะว่าเราเคยชิน แต่พอเกินจากสิ่งที่เราจำได้ เช่น ออกนอกบ้านไปไกลแล้ว เจออะไรจำไว้ครับ แล้วรีบจดไว้ หลังจากเลิกกรรมฐานแล้ว ไปดูเลยครับว่าใช่ไหม ผมฝึกกันแบบนี้ คราวนี้คนอื่นเขาขยันอย่างผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมทำงานครึ่งวัน ฝึกครึ่งวัน กลางคืนไม่ค่อยหลับไม่ค่อยนอน เพราะว่าอยู่เวรหน้าห้องหลวงพ่อ อยู่แค่ ๖ ชั่วโมง คราวนี้พอเวรอื่นเขามาเปลี่ยน ผมก็เข้าที่ปฏิบัติของผมเลย ไม่ได้ใส่ใจคนอื่นเขา ง่วงตรงไหนก็นอนตรงนั้น ลุกขึ้นมาได้ก็ว่าต่อ ไม่ได้สนใจเรื่องเวลาเลยครับ เรื่องเวลาสนใจอยู่แค่เวลาทำวัตร เจริญกรรมฐาน กับบิณฑบาต อย่าให้เสีย เพราะว่าถ้าเสียแล้วจะผิดระเบียบวัด |
ถาม : พระอาจารย์ใช้อะไรกำหนดครับ นาฬิกากำหนด หรือว่าจิตกำหนดว่าต้องไปบิณฑบาต ?
ตอบ : แรก ๆ ต้องใช้นาฬิกาปลุก แต่พอมาตอนหลังแค่เรานึกว่าจะออกจากสมาธิตอนนั้นก็ได้เองเลย ผมเลิกใช้นาฬิกาปลุกมาหลายสิบปีแล้ว ใหม่ ๆ ๓ เครื่องครับ ๓ เครื่องคือเผื่อว่าตั้งเครื่องหนึ่งต่างกัน ๕ นาที เผื่อเอาไว้ว่าเครื่องนี้ปลุกแล้วเราเผลอไปกดดับ เผื่อไว้อีกสองหนึ่ง วางไว้คนละมุมห้อง ถึงเวลาต้องคลานไปหา คงจะได้สติตื่นขึ้นมาประมาณนั้น หลังจากนั้นพอเคยชิน กำหนดใจให้ตื่นเวลาไหนก็ได้ ก็เลิกใช้นาฬิกาปลุก ต้องขยันครับ ทิ้งไม่ได้เลย ทิ้งเมื่อไรก็สนิมกิน ขนาดออกจากวัดไปบิณฑบาตนี่กำหนดใจก่อนเลย ใครจะใส่บาตรเราคนแรก ผู้หญิงหรือผู้ชาย ใส่เสื้อผ้าสีอะไร แล้วจำเอาไว้ ถึงเวลาไปถึงก็ดูว่าตรงกันไหม |
ถาม : อิทธิบาท ๔ นี่ทิ้งไม่ได้เลย ?
ตอบ : ทิ้งไม่ได้เลยครับ เรื่องของการปฏิบัติทิ้งเมื่อไร มีหวังโดนกิเลสตีตาย |
ถาม : ที่พระอาจารย์บอกว่า ท่องคาถาเงินล้านวัน ๑,๒๐๐ จบ เมื่อก่อนผมก็ไม่อยากจะท่องเพราะว่ายาว ตอนนี้ผมลองทำดูรู้สึกว่าหายยาวแล้ว แต่ก็ได้ไม่กี่จบ ?
ตอบ : ลองดูครับ พอทำไป ๆ สภาพจิตของเรายึดอยู่กับคาถา ไม่ฟุ้งซ่านไปใน รัก โลภ โกรธ หลง ตอนช่วงนั้นจิตของเราจะสะอาด มีความสุขนะครับ ถึงเวลาเราก็ต้องภาวนาแล้ว ไม่อยากให้สภาพจิตของเราวุ่นวายหงุดหงิด ถาม : ภาวนาคาถาเงินล้านออกเสียงแล้วรู้สึกว่าช้า ภาวนาในใจได้ไหมครับ ? ตอบ : ได้ครับ จะเสียงดังเสียงเบาอย่างไรก็ได้ ที่สำคัญคือให้ควบกับลมหายใจเข้าออก ทำเป็นกรรมฐานนั่นแหละครับ เพียงแต่คำภาวนายาวหน่อย ถาม : ถ้านึกถึงลมหายใจเข้าออกด้วยจะดีกว่า ? ตอบ : สมาธิสูงเท่าไร ผลของคาถาก็เกิดมากเท่านั้น |
ถาม : ตกต้นมะม่วง ผ่าดีไหมคะ ?
ตอบ : ตกแค่นั้นแข้งขาไม่ได้หัก อย่างเก่งก็ซ้น ให้เอาไพลส่วนหนึ่งแล้วก็ต้นขาไก่ รู้จักหรือเปล่า ? ต้นขาไก่ที่ก้านดำ ๆ ปกติปลูกเป็นไม้ประดับ เอาสองอย่างนี้มาอย่างละเท่า ๆ กัน โขลกรวมกัน คั่วให้ร้อน ใส่เหล้านิดหน่อย ใส่ถุงทำลูกประคบ อีกอย่างหนึ่ง ก็คือ ใช้ใบพลับพลึงลนไฟให้ร้อนแล้วพันเอาไว้ พักเดี๋ยวก็เดินได้แล้ว ไพลกับขาไก่กะน้ำหนักให้ใกล้เคียงกัน โขลกรวมกันแล้วเอาไปคั่วให้ร้อน ใส่เหล้าพอเป็นกระสาย แล้วห่อผ้าทำเป็นลูกประคบ อีกอย่างหนึ่งใบพลับพลึงอังไฟให้ร้อน ก็จะเหี่ยว ๆ หน่อย เอาแค่ร้อนทนได้ พันไว้ พอเย็นลงก็อังใหม่ อาตมาตกมาจากยอดมะพร้าวไม่เห็นเป็นอะไร ใช้วิธีนี้นี่แหละ ถาม : ไม่ต้องผ่าหรือคะ ? ตอบ : สมัยนี้ไม่ค่อยรู้กัน เอะอะก็จะผ่า ทุกวันนี้อาตมาก็เดินได้เป็นปกติ โบราณเขามียารักษา สมัยใหม่จะผ่าอย่างเดียว ถ้ากลัวว่าฤทธิ์ยาจะไม่แรงพอ ตอนคั่วให้ร้อนก็ใส่เหล้าขาวไปหน่อยหนึ่ง เราไม่ได้กินอยู่แล้ว แค่ใช้นวดประคบเท่านั้น |
ถาม : ผมอ่านหนังสือ หลวงปู่นาค วัดระฆัง ท่านไปพระนิพพานได้ มโนมยิทธิแจ่มใส อยากจะถามว่าท่านเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อฤๅษีหรือเปล่าครับ ?
ตอบ : ไม่ใช่ ท่านเป็นระดับครูบาอาจารย์เลย อายุมากกว่าเยอะมาก ถาม : แต่ท่านได้มโนมยิทธิ ? ตอบ : ตอนที่พุทธาภิเษกกันที่วัดอนงคาราม หลวงพ่อท่านแอบดู พอแอบดูหลวงปู่นาคท่านบอก "ไอ้ขโมย" พูดง่าย ๆ คือท่านไวมาก แอบดูปั๊บ ท่านว่าเลย ถาม : แปลว่ามโนมยิทธิมีผู้ทำได้อยู่แล้ว ? ตอบ : ได้อยู่แล้ว ต่อให้ฝึกสายไหนมา ถ้ากำลังใจถึงระดับของเก่าก็จะคืนมาเอง |
พระอาจารย์กล่าวว่า "เรื่องของการผูกปมเชือกสงคราม (เชือกแดง) สมัยก่อนหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านจะออกมาก่อนฉันเพลสัก ๑๕ นาที ท่านจะมานั่งผูกปมเชือก คราวนี้การผูกปมเชือกมีเคล็ดลับที่ต้องกลั้นหายใจแล้วว่าคาถา พอท่านต้องกลั้นหายใจนาน ๆ หลวงพ่อท่านก็บ่นว่า “เหนื่อยโว้ย”
เชือกของหลวงพ่อวัดท่าซุงที่ท่านทำออกมา มีทั้งสีเขียวและสีแดง สีเขียวจะมีน้อย สมัยนั้นพวกเราเรียกว่าเชือกสงคราม เพราะว่าท่านทำให้ทหารตำรวจที่ออกไปรบแนวหน้า ซึ่งการทำเชือกขอดจะให้ผลทางด้านแคล้วคลาด หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านทำมาตั้งแต่สมัยที่ท่านยังเป็นทหารอยู่ ทำแล้วก็ให้เพื่อนทหารลองด้วยปืน ปรากฏว่าขนาดจ่อยิงก็ยังไม่ถูก ซึ่งเรื่องของการใช้อาวุธปืนลองวัตถุมงคลนี้ อาตมามีประสบการณ์มาก" |
"มีตะกรุดของหลวงปู่สี วัดถ้ำบุญนาค ซึ่งไม่ใช่ของหลวงปู่สีโดยตรง แต่เป็นของหลวงพ่อสมบูรณ์ที่เป็นลูกศิษย์ท่านทำ ท่านจะทำเฉพาะวันพระในพรรษาเท่านั้น ก็แปลว่าพรรษาหนึ่งจะทำได้ประมาณ ๑๒ ดอก
คราวนี้รุ่นน้องคือทิดอุดร โตกระโทก ไปได้มา ก็เอามาให้อาตมาลอง อาตมาก็อธิษฐานขอลองไม่เกิน ๓ นัด เอาผูกติดกับขวดน้ำไว้ ยิง ๒ นัดแรกขึ้นฟ้าลงดินไปไหนไม่รู้ ? พอจะยิงนัดที่ ๓ ปืนก็ขัดลำ ไม่ทำงาน ทิดอุดรก็ดีใจเอาไปอวดเพื่อนรุ่นพี่อีกรูปหนึ่ง เพื่อนเขาบอกว่าไปลองใหม่ ทิดอุดรบอกว่า "พี่เล็กอธิษฐานไว้ว่าลองไม่เกิน ๓ นัด" เพื่อนรุ่นพี่เขายุ บอกว่าถ้าของดีต้องดีทุกเวลา ลองได้ทุกครั้ง ก็เอาของมาให้ลองใหม่ อาตมาบอกว่า "เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าเอ็งไม่เชื่อก็ไปหาเศษไม้อันเท่าตะกรุดมามัดกับขวดน้ำ ข้าจะยิงให้ดู" ทิดอุดรบอกด้วยความมั่นใจเพราะว่ารุ่นพี่ยุมา บอกว่าไม่ต้อง..เอาตะกรุดนี่แหละ ว่าแล้วเอาเทปกาวพันติดกับขวดน้ำ แล้วไปวาง อาตมาเองก็ “เฮ้อ...ขอไว้แค่นั้น ดันทะลึ่งมาลองซ้ำ หาเรื่องเสียของแล้ว” แล้วก็ยิงตามหลักวิชา หลับตาซ้าย เล็งด้วยตาขวา ผ่อนลมหายใจออกไปครึ่งหนึ่ง ค่อย ๆ ลากไกช้า ๆ เสียงดังเปรี้ยง ตะกรุดพับครึ่งเป็นตัววีเลย คราวนี้เจ้าของตะกรุดทำท่าจะร้องไห้ บอกแล้วว่าของอะไรอย่าลองให้ถึง ๓ ครั้ง ของดีเขามีเอาไว้ป้องกันตัว ไม่ใช่เอาไว้ลอง" |
"ส่วนอีกรายหนึ่งเพื่อนกันเอาตะกรุดชุด ๓ ดอกมาให้ลอง อาตมายิงด้วย ๑๑ มม. ๗ นัดหมดแม็กฯ เลย ไม่ถูกสักนัดเดียว กระสุนอยู่ห่างจากตะกรุดคืบหนึ่ง เป็นรูปครึ่งวงกลมเท่า ๆ กัน เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกลม ๆ ครอบเอาไว้ พอยิงเข้าไปก็จะออกไปอยู่แค่ตรงขอบเท่านั้น ถามว่า "ตะกรุดที่ไหนวะ ?" เขาบอกว่าของหลวงพ่อคง วัดถนนหักใหญ่ บอกว่า "กูไม่เคยได้ยินชื่อ" เพื่อนบอกว่า "อาจารย์ของหลวงพ่อคูณครับ" เลยยกมือสาธุท่วมหัว ยกให้ท่านไปเถอะ
อาตมาเองที่ยิงปืนแม่นเพราะว่าซ้อมแต่เป้าเล็ก ๆ มาตลอด ยิงจนไม่มีอะไรจะให้ยิงก็เอาปลอกกระสุนไปตั้งแล้วก็ยิง ไม่มีอะไรจะยิงเอายาเม็ดพาราฯ ไปวางแล้วก็ยิง เป้าเล็กขนาดนั้นยังยิงถูก เป้าใหญ่ ๆ ไม่ต้องพูดถึง" |
พระอาจารย์เล่าว่า "เรื่องของวันเกิด สมัยก่อนเขาทำบุญกันครั้งเดียวตอนอายุครบ ๖๐ ปี พอคนเราอายุถึง ๖๐ ปี นอกจากลูกหลานเพื่อนพ้องอะไรแล้ว ต้องบอกว่าด้วยความที่อยู่มานาน ก็เริ่มปรากฏคุณความดีให้คนอื่นเห็น ถึงเวลาทำบุญวันเกิดจึงมีคนมาร่วมงานมากมาย
แต่คราวนี้ที่คนโบราณทำบุญ ๖๐ ปี แบ่งออกเป็น ๒ สายด้วยกัน สายหนึ่งจะทำครบรอบ ๑๐ ปี อย่างเช่นว่า ๗๐ ปี ๘๐ ปี ๙๐ ปี เป็นต้น ส่วนอีกสายหนึ่งก็ทำครบรอบ ๑๒ ปีคือ ๗๒ ปี ๘๔ ปี ๙๖ ปี สมัยก่อนที่ไม่นิยมทำบุญวันเกิดกันทุกปี เพราะว่าทำแต่ละครั้งต้องรบกวนคนมาก โดยเฉพาะผู้ที่มาร่วมงานเดินทางก็ลำบาก ถามว่าลำบากแค่ไหน ? อาตมาเองบ้านอยู่ห่างจากตัวจังหวัด ๓๖ กิโลเมตรใช้เวลาเดินทางครึ่งวันกว่าจะถึง สมัยนี้ถ้าหากว่า ๓๖ กิโลเมตร ถ้าเกรงใจตำรวจก็ ๒๐ นาทีถึง ถ้าไม่เกรงใจตำรวจก็อาจจะ ๑๐ นาทีถึง..! เมื่อลำบากด้วยการจัดงาน เพราะว่างานใหญ่ใช้กำลังคนมาก แล้วก็ลำบากด้วยการเดินทาง คนที่จะต้องไปร่วมงานเดินทางไม่คล่องตัวเหมือนกับสมัยนี้ จึงจัดกัน ๑๐ ปีครั้งหรือ ๑๒ ปีครั้ง สมัยนี้การเดินทางสะดวกคล่องตัว เห็นจัดงานวันเกิดกันตั้งแต่รู้ภาษา บางคนยังไม่ทันจะรู้ภาษาเลย ๒ ขวบก็เป่าเทียน ๒ ต้นแล้ว มีอยู่ปีหนึ่ง เด็ก ๆ เขาจัดงานวันเกิดให้อาตมา จัดกันเล่น ๆ ไม่มีอะไรหรอก ซื้อขนมเค้กมา เอาเทียนวันเกิดปักแล้วก็จุด เทียนนี้เป็นเทียนที่เป่าไม่ดับ คือเป่าแล้วติดใหม่ พอจุดเสร็จก็เอามาให้หลวงพ่อเป่า อาตมาเป่าพรวดเดียวดับเกลี้ยง เล่นเอาเด็ก ๆ เขานั่งงง บอกว่า "หลวงพ่อเล่นไสยศาสตร์" เทียนประเภทนี้เป่าดับก็ติดใหม่ ปะทุขึ้นมาใหม่ได้ เลยสงสัยว่าอาตมาจะเป่าแรงไปหน่อย" |
พระอาจารย์กล่าวว่า "หลวงปู่ครูบาพรหมจักร วัดพระพุทธบาทตากผ้า เคยเล่าประวัติให้ฟังว่า ท่านเดินธุดงค์กว่าจะถึงหมู่บ้านในป่าที่จะบิณฑบาตได้ก็เลยเที่ยง จึงไม่ได้ฉัน พอวันที่ ๒ เดินทางมาเจอหมู่บ้านก่อนเที่ยงก็ดีใจ เข้าไปขอบิณฑบาต ชาวบ้านใส่อาหารมา ท่านเองก็รับอาหารแล้วเดินเลยหมู่บ้านไป ปูผ้านั่งลงจะฉันเพล ยังไม่ทันจะเปิบข้าวเข้าปาก ปรากฏว่าช้างชาวบ้านที่ตกมัน สลัดโซ่ขาดวิ่งมาทางด้านนั้น ชาวบ้านก็เอะอะเอ็ดตะโรวิ่งไล่กันมา ท่านเองหันไปเห็นช้างใกล้เข้ามา ก็ต้องลุกหลบ ช้างวิ่งผ่านไป พอดีเลยเที่ยง อดฉันอีก
วันที่ ๓ ท่านก็บิณฑบาตได้ตอนใกล้เพลเหมือนกัน วันนี้ได้ฉันแน่ ก็ปรากฏว่าปูผ้านั่งลงจะฉัน ท่านเป็นลม ฟื้นขึ้นมาเลยเที่ยงอีก อดอยู่ ๓ วันติด ๆ กัน ไปได้ฉันเอาเช้าวันที่ ๔ เพราะว่าเดินไปเจอหมู่บ้านในช่วงเช้าพอดี ท่านบอกว่าในอดีตเคยแกล้งเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่ได้กิน ตัวเองเลยไม่ได้กินไปด้วย อาจารย์ท่านหนึ่งคือหลวงปู่ครูบาธรรมชัย ท่านไปภาวนาอยู่ในป่าช้า ปรากฏว่าช้างของชาวบ้านตกมันเหมือนกัน หลุดออกมาเดินวนอยู่ใกล้ ๆ ท่าน ถ้านั่งอยู่ไม่เป็นอะไร ถ้าขยับลุกจะวิ่งใส่ เลยต้องทนนั่งอยู่อย่างนั้น พวกชาวบ้านเข้าไปพยายามจะช่วยอย่างไรช้างไม่สนใจทั้งนั้น ขับไล่อย่างไรก็ไม่ไป จุดประทัดยิงปืนอย่างไรก็ไม่ไป เดินวนอยู่ใกล้ ๆ นั่นแหละ หลวงปู่ก็เลยต้องทนอยู่อย่างนั้น ๗ วันเต็ม ๆ พอถึงวันที่ ๘ ช้างก็เดินจากไปเฉย ๆ ชาวบ้านเอาข้าวปลาอาหารเข้ามาถวาย หลวงปู่แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว ท่านบอกว่าในอดีตนั้นท่านเคยขังเขาเอาไว้ให้อดข้าวอยู่ ๗ วัน ตัวเองเลยโดนไปด้วย ซึ่งก็เป็นเรื่องแปลกที่ว่าไล่เท่าไรช้างก็ไม่หนี ปกติช้างตกมันใครยั่วยุหน่อยก็จะวิ่งไล่เลย แต่นี่ไม่ยอมไป วนอยู่แต่ใกล้ ๆ ถ้าหลวงปู่ขยับก็ท่าจะวิ่งใส่จะเหยียบ จึงต้องนั่งเฉย ๆ ชาวบ้านไล่เท่าไรก็ไม่ไป แต่พอพ้น ๗ วันกลับเดินไปเองเหมือนไม่ได้ตกมันมาก่อน ฉะนั้น..ในเรื่องของกรรมจะทำเอาไว้ชาติไหนก็ตาม เผลอเมื่อไรก็ต้องใช้หนี้เขา" |
ถาม : อย่างหนูต้องทำอาชีพอะไรดีคะ ?
ตอบ : อาชีพอะไรก็ได้ แต่ให้ภาวนาคาถาเงินล้านเป็นกรรมฐานสักวันละชั่วโมง |
พระอาจารย์เล่าว่า "วันก่อนไปพุทธาภิเษกที่วัดไร่แตงทอง ต้องบอกว่าเจ้าของงานจริง ๆ ก็คือพระครูเทพ เพราะว่าท่านกำลังเร่งจะทำวัดให้เสร็จ ก็คือวัดสี่แยกเจริญพรที่มีโบสถ์สเตนเลส ท่านก็นิมนต์ไปพุทธาภิเษก
ในงานก็มีครูบาอาจารย์ระดับสุดยอดอยู่หลายรูปด้วยกัน อาตมาเองก็ไปนั่งพุทธาภิเษกให้เขาด้วย ปรากฏว่าเพื่อนกันก็คือพระครูสังเวียน วัดหนองพงนก มาถึงก็ “หลวงพ่อนะหลวงพ่อ สงเคราะห์แต่ไอ้เทพคนเดียวนั่นแหละ” ก็บอกกับท่านไปว่า “แล้วเอ็งจะเอาอย่างไรวะ ? เอ็งนิมนต์ข้าวันวิสาขะฯ อย่างนี้ วันที่ ๑๒ สิงหาฯ อย่างนี้ ไปได้ก็ประหลาดแล้ว” ส่วนท่านเทพท่านให้อาตมาเลือกว่าว่างวันไหน ท่านก็จัดงานวันนั้น ถ้าอย่างนี้ก็ได้แน่ ส่วนของพระครูสังเวียนนี่ประเภทถึงเวลาก็จัดงานตามเทศกาลของวัดท่าขนุนเลย แล้วจะไปอีท่าไหนได้ ? งานนี้เนื่องจากว่าครูบาอาจารย์ไปกันมาก แต่อาตมาเองตั้งแต่นั่งลงก็เงียบไปเลย ไม่ได้ดูว่าใครไปบ้าง รู้แต่ว่ามีเจ้าคุณสุรศักดิ์ วัดประดู่ นั่งอยู่ตรงกันข้าม ที่ใกล้ ๆ กันก็มีพระครูวิโรจน์ วัดสระพัง กับพระครูสายชล เจ้าอาวาสวัดไร่แตงทอง ลูกพี่ของพระครูเทพเขาเลย ไปกันหลาย ๆ คนก็ดีหน่อยตรงที่ว่าเบาแรง ส่วนใหญ่ก็คอเดียวกัน มาสไตล์พระโพธิสัตว์เหมือนกัน ถึงใครจะลาบ้างไม่ลาบ้างก็ช่างเถอะ" |
"ปรากฏว่าเห็นวัตถุมงคลเปล่งแสงสว่างสวยมาก ยังบอกว่า เออ...ท่านเทพเขาบุญดี จัดงานทีไรนี่ต้องบอกว่าครูบาอาจารย์หรือพระท่านสงเคราะห์เต็มที่ทุกครั้ง ท่านบอกว่า “ผมก็ผูกขากับหลวงพ่อเล็กนั่นแหละ” คำว่าผูกขาก็คือถ้าหากว่าอาตมาไม่ว่างท่านก็ไม่จัดงาน
ของที่พุทธาภิเษกเป็นเหรียญหลวงปู่หลิว ทำได้สวยมาก น้องเล็กได้มาเหรียญหนึ่ง เขาบอกว่าไว้แจกคนขับรถ อาตมาก็ว่า เออ...สมัยโบราณได้ยินแต่ว่าแจกแม่ครัว สมัยนี้พระครูเทพเล่นมีรุ่นแจกคนขับรถด้วย ส่วนหลวงพี่แป๊ะ วัดสว่างอารมณ์หรือวัดแคแถว แกก็นั่งเคี้ยวหมากรอสบายใจเฉิบเลย อาจารย์เล็กลืมตาปุ๊บหลวงพี่แป๊ะก็โปรยข้าวตอกดอกไม้เลย บอกว่า "กูไม่ทำอะไรแล้วงานนี้ กูนั่งรอเหมือนกัน" เจอพี่ ๆ อู้เข้านี่อาตมาหมดสภาพเลยนะ หลวงพี่แป๊ะนี่สนิทกันตั้งแต่สมัยที่ยังอยู่วัดท่าซุง บวชใหม่ ๆ ท่านก็เป็นรุ่นพี่ ไปวัดอาตมามีหน้าที่รับพระอาคันตุกะเข้าพัก เลยสนิทสนมกันดี สมัยนั้นท่านห่มผ้าสีออกเขียว ๆ แบบธรรมยุต ไม่รู้ทำไมพอไปเป็นเจ้าอาวาสที่วัดแคแถวแล้วเปลี่ยนเป็นห่มออกสีแดง แต่ดูท่าว่าจะขลังกว่านะ เวลาอยู่กับท่านแล้วอาตมาสบายใจ เพราะว่าคนรู้จักท่านมากกว่า พอมาถึงก็ชี้ไปทางโน้น แต่ท่านเองก็ไม่ค่อยยอมหรอก เดี๋ยวก็ตะโกนบอก “โน่น...หลวงพ่อเล็กลูกศิษย์หลวงพ่อฤๅษีฯ แวะไปทางโน้นบ้าง” อาตมาก็แทบจะหนีไม่ทัน" |
ถาม : หนูเป็นคนที่ขี้โกรธมาก วิตกมาก ซึมเศร้าด้วยค่ะ จะแก้อย่างไรคะ ?
ตอบ : เป็นไปได้อย่างไรวะ ? ถาม : พี่เต้ยบอกว่าหนูขี้โกรธค่ะ ตอบ : ขี้โกรธนี่ไม่มีทางซึมเศร้าหรอก บ้าชัด ๆ มีคนขี้โกรธที่ไหนซึมเศร้าบ้าง ? พวกนี้ไฟแรง ซึมกับใครไม่เป็นหรอก มีแต่อาละวาดตลอด พยายามฝึกกรรมฐานเกี่ยวกับเรื่องของกสิณสี หรือไม่ก็เมตตาพรมวิหารให้มากไว้ ไม่ได้ห้ามความโกรธในตัวของเรา แต่ว่าเป็นการบรรเทาลงได้ทีละน้อย ตามกำลังของเราที่มากขึ้น เรื่องพวกนี้เป็นสมบัติประจำตัว ในเมื่อเราสร้างมาอย่างนี้ ทำมาอย่างนี้ จริตนิสัยออกมาแบบนี้ เราก็ต้องยอมรับว่าสภาพของเราเป็นอย่างนี้ แต่ค่อย ๆ ปรับปรุงพัฒนาแก้ไขไป ตอนแรก ๆ ก็พยายามลดอาการทางกายลง ลดอาการทางวาจาลง ค่อย ๆ ลดไปทีละอย่าง เดี๋ยวก็ลดทางใจลงไปได้ |
ถาม : หนูอยากทราบว่า กรรมฐานกองไหนเราทำแล้วจะได้ดีที่สุด ?
ตอบ : อ่านกองไหนแล้วชอบก็กองนั้นแหละ |
ถาม : หนูไปเที่ยวมาเก๊ามา ได้ยินว่าที่นั่นเวลาสร้างอะไรทำตามฮวงจุ้ยหมด แล้วประเทศเขาดี ถ้าเมืองไทยทำอย่างนั้นบ้างจะดีขึ้นไหมคะ ?
ตอบ : เราต้องยอมรับว่าคนที่เขาได้ฮวงจุ้ยที่ดี ก็คือบุญเก่าเขาสร้างมาดีด้วย คนประเภทนี้ต่อให้ไม่ทำอะไรเลยเขาก็ได้อยู่ในที่ดี เรียกว่าปฏิรูปเทสคือถิ่นที่เหมาะสม ส่วนคนที่สร้างบุญมาไม่ดี ต่อให้พยายามแก้ไขฮวงจุ้ยอย่างไร ท้ายสุดก็เจ๊ง เพราะฉะนั้น...เราก็ทำแค่ที่ทำได้ ไม่ใช่รื้อบ้านทั้งหลังเพื่อแก้ฮวงจุ้ยอย่างที่อาตมาเคยเจอมาแล้ว |
พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวันที่ ๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๑ ที่วัดท่าขนุนมีการอบรมค่ายพุทธบุตร ซึ่งจะเป็นอย่างนี้ทุกปี คือทางโรงเรียนทองผาภูมิวิทยาจะเอาเด็ก ม. ๑ ซึ่งเข้าใหม่ กับเด็ก ม. ๔ ที่มีคนใหม่มากมาเข้าค่ายที่วัด
อาตมาเองได้พูดถึงเรื่องเรื่องหนึ่ง ซึ่งคาดว่าปัจจุบันนี้เป็นกันทั่วประเทศไทยแล้ว ก็คือเด็กรุ่นหลังนี้ส่วนใหญ่ร้อยละเกิน ๘๐ เรียนเพื่อให้จบเท่านั้น ไม่ได้คิดจะเรียนเอาความรู้ อาตมาสมมติว่าถ้าครูบาอาจารย์ให้ความรู้มา ๑๐๐ เราเรียนเพื่อให้จบเราก็จะได้สักแค่ ๕๐ แล้วถ้าเราจำเป็นต้องไปสอนคนรุ่นต่อไป ถ้าเขามีนิสัยเดียวกันก็คือเรียนเพื่อให้จบ จะเหลือ ๒๕ พอรุ่นที่ ๓ จะเหลือ ๑๒.๕ รุ่นต่อไปก็จะไม่เหลืออะไรแล้ว เพราะฉะนั้น...การศึกษาบ้านเมืองเราปัจจุบันนี้ แม้กระทั่งในอาเซียนของเรา ๑๐ ประเทศนี่เรารั้งท้ายเลย ตามสถิติที่ทางยูเนสโก (องค์กรการศึกษาโลก) ให้ไว้บอกว่า ของเราอยู่อันดับที่ ๙ พม่าอยู่อันดับที่ ๑๐ แต่อาตมายืนยันว่าพม่าอยู่เหนือเรา เพราะว่าอาตมาไปพม่าเป็น ๑๐ ปี แต่เนื่องจากของพม่านั้นเขาปิดประเทศ ทำให้ตรวจสอบข้อมูลได้ยาก ก็เลยเหมือนกับว่าเขารั้งท้ายเรา แต่ถ้าเขาเรียนระดับ ม. ๑ เมื่อไร ทางพม่านี่บรรยายเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย บ้านเราไม่สามารถทำได้ ต่อให้ของเราเป็น ม. ๓ ม. ๕ ม. ๖ ก็ทำไม่ได้" |
"อาตมายืนยันว่า การศึกษาปัจจุบันของเรานี่รั้งท้ายอาเซียนเลย จึงอยากให้เด็กทุกคนปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและแนวคิดเสียใหม่ ว่าเรียนแล้วต้องรู้ รู้แล้วต้องสอนผู้อื่นได้ ไม่ใช่เรียนแค่ให้จบ ซึ่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ถ้าจะแก้ไข เราต้องแก้ไขตั้งแต่การผลิตครูเลย
ในต่างประเทศ คนที่เรียนเก่งที่สุดเขาจะให้ไปเรียนครู แต่บ้านเราคนที่สอบเข้าที่ไหนไม่ได้จะเข้าวิทยาลัยครู กลายเป็นว่าเราเอาคนที่ไร้คุณภาพมาผลิตบุคลากร แล้วจะให้บุคลากรมีคุณภาพก็ยาก ยกเว้นว่าวัตถุดิบก็คือเด็กมีความใฝ่รู้ใฝ่เรียนจริง ๆ เรียนพิเศษบ้าง ค้นคว้าหาความรู้นอกเวลาเรียนเพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลาบ้าง ถ้าอย่างนั้นโอกาสที่จะเอาดีได้ก็มี แต่โอกาสที่ได้ดีเพราะการจ้ำจี้จ้ำไชแล้วสอนจริง ๆ จัง ๆ ของครูนั้นน้อยมาก โดยเฉพาะปัจจุบันนี้งานเอกสารมีมาก ต้องมี มคอ. (กรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ) เป็นมาตรฐานระดับอุดมศึกษา ต้องมี SAR (Self Assessment Report) ก็คือบันทึกการเรียนการสอน สารพัดเอกสารที่จะเอา ทำให้ครูบาอาจารย์แทบไม่มีเวลาในการเตรียมการสอนที่ดี ถ้าจะปฏิรูปการศึกษาบ้านเราก็ต้องปฏิวัติใหม่ ตั้งเงินเดือนครูให้สูงกว่าหมอ สูงกว่าวิศวกรไว้ แต่เป็นการตั้งใจผลิตครูตั้งแต่รุ่นนี้ โดยที่รับตั้งแต่เกรด ๓.๕ ขึ้นไป เป็นต้น ถ้าหากครูรุ่นนี้ออกมาจะได้เงินเดือนระดับนี้ รุ่นเก่าช่างท่านไปก่อน เดี๋ยวก็ตายหมดไปเอง ถ้าหากว่าเราทำอย่างนี้ได้ ก็จะหาบุคลากรที่มีความรู้ความสามารถมาได้ แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อย ๕ ปีขึ้นไป" |
"ประการต่อไปคือ พ่อแม่ต้องเข้มงวดเด็ก ๆ ของเราตั้งแต่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นแล้วจะเพาะให้เกิดนิสัยประเภทอย่างไรก็ได้ ถึงอย่างไรก็มีพ่อแม่เลี้ยง จึงไม่คิดที่จะเรียนให้ดี เพื่อที่จะยืนหยัดด้วยตนเองให้ได้
อาตมาถามเด็กว่า ลองทบทวนดูสิว่า ถ้าพ่อแม่ของเราตายลงไปเดี๋ยวนี้ เราอยู่ได้ไหม ? ถ้าไม่ได้ ก็แปลว่าความรู้ความสามารถของเราไม่พอที่จะทำมาหากิน ในเมื่อความรู้ความสามารถของเราไม่พอทำมาหากิน ถ้าเกิดว่าเรารีบร้อนไปมีลูกแล้วเราจะสอนลูกอย่างไร ? เพราะฉะนั้น...ให้ทบทวนดูว่า ตั้งแต่เราเกิดมาจนอยู่ ม. ๑ จนกระทั่งอยู่ ม. ๔ เราทำอะไรที่เป็นความภาคภูมิใจส่วนตัวบ้าง ? เราทำอะไรที่เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่และครอบครัวบ้าง ? เราทำอะไรที่สร้างชื่อเสียงให้กับทางโรงเรียนบ้าง ? ถ้าหากว่าถามแล้วไม่มีเลย ก็ต้องพยายามทำให้มี เด็ก ๆ ไม่ค่อยอยากมาวัดท่าขนุนกันหรอก มาทีไรโดนหลวงพ่อบ่นหูชาทุกที" |
ถาม : แต่เขาก็ฟัง ?
ตอบ : ฟัง...ไม่ฟังไม่ได้ เพราะว่าหลวงพ่อด่ากระทั่งครูบาอาจารย์ นักเรียนประมาณ ๓๐๐ คน ครูพี่เลี้ยงเกือบ ๒๐ คน ไปจัดแถวให้นักเรียนอยู่คนเดียว อาตมาดูอยู่พักหนึ่งก็จับไมค์ฯ ด่าเลย เพราะครูที่เหลือนั่งคุยกัน กับนั่งจิ้ม LINE อยู่ บอกว่าขนาดครูบาอาจารย์ยังเป็นตัวอย่างให้กับนักเรียนไม่ได้ แล้วจะให้นักเรียนดีได้อย่างไร ? พอโดนด่าแล้วหูตาสว่าง หลังจากนั้นก็นั่งฟังยันเที่ยง ไม่ขยับไปไหนเลย เพราะว่ากลัวโดนด่าซ้ำ..! บางขณะชื่อเสียงเกียรติคุณที่ว่า "เจ้าอาวาสวัดท่าขนุนดุยิ่งกว่าหมา" แม้จะไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจ แต่ก็ยังอาศัยได้ เพราะว่าถ้าเราไม่ทำไม่ด่า สังคมก็จะเสื่อมทรามไปเรื่อย ๆ ก็เลยจำเป็นต้องทำ ในเมื่อจำเป็นต้องทำ ก็ต้องทนแบกรับ "ชื่อเสีย" เอาไว้คนเดียว แต่ถึงเวลาถ้าใครมา ให้เขารู้ว่าระเบียบวัดเป็นอย่างนี้ การประพฤติปฏิบัติต้องเป็นอย่างนี้ |
พระอาจารย์กล่าวว่า "ช่วงนี้ที่แย่มาก ๆ นอกจากติดหวัดจากท่านนายอำเภอทองผาภูมิแล้ว ยังตากฝนกลางคืนมาอีก ก่อนจะรับสังฆทานหรือสอนกรรมฐานทุกครั้ง ก็จะต้องมีอะไรมาตัดกำลังให้ไม่สามารถทำงานได้เต็มที่ แต่ว่าในส่วนตรงนี้อาตมาไม่ได้กังวล เพราะว่าเป็นเรื่องธรรมดา
การที่เราจะทำงานให้พระพุทธศาสนา ต้องบอกว่าอุปสรรคย่อมมี ย่อมเกิด เราจะไปโทษว่าเป็นเรื่องของมารอย่างเดียวไม่ได้ เพราะว่าถ้าเราไม่สร้างอกุศลกรรมเอาไว้ มารก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน โดยเฉพาะในเรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วย เป็นเศษกรรมมาจากปาณาติบาต ซึ่งก็ไม่ต้องสงสัย เพราะว่าอาตมาทำไว้เยอะมาก ได้รับการรับรองโดยหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านสั่งให้ปล่อยสัตว์ที่เขาจะฆ่าทุกเดือน ตั้งแต่ปลายปี ๒๕๒๘ เริ่มปล่อยครั้งแรกวันที่ ๑ มกราคม ๒๕๒๙ รวมแล้ว ๓๐ กว่าปีผ่านมา ปล่อยทั้งสัตว์สี่เท้า สองเท้า ไม่มีเท้า ไปนับชีวิตไม่ถ้วน ก็ยังช่วยได้แค่นี้ แสดงว่าที่ทำไว้มีมากกว่า" |
ถาม : ผมขอกำลังใจในการทำงาน เราต้องสู้กับคนทำงานที่เป็นคนใหญ่คนโต ?
ตอบ : จริง ๆ แล้วไม่มีอะไรหรอก ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอแล้ว แต่ส่วนใหญ่แล้วพวกเรามักจะกระทบง่าย กำลังใจตกง่าย แล้วก็คืนดีเหมือนเดิมยาก ถ้าหากว่าตั้งใจทำสมาธิให้ทรงตัวมากกว่านี้ จะมีภูมิต้านทานมากขึ้น ถ้ากำลังใจเรามั่นคงขึ้น สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะกระทบเราได้น้อย และความมุ่งมั่นในงานของเราจะไม่ลดลง เพราะฉะนั้น...จริง ๆ แล้วก็คือ ให้เป็นในเรื่องการฝึกสมาธิเพิ่มขึ้น อย่างอื่นไม่ต้องคิดมากเลย ถาม : ผมคิดว่าควรจะเปลี่ยนงานหรือเปล่า ? ตอบ : ที่ไหนก็มีเหมือนกัน ที่เราอยู่ทางหนีทีไล่เราพอรู้แล้ว จะง่ายกว่าที่อื่นที่เราไปเริ่มต้นใหม่ เพราะฉะนั้น...มีทางเดียวก็คือปรับกำลังใจของเราให้เข้มข้นขึ้น ด้วยการทำสมาธิให้มากขึ้น |
| เวลาทั้งหมดอยู่ในเขตเวลา GMT +7 และเวลาในขณะนี้คือ 20:18 |
ค้นหาในเว็บวัดท่าขนุน
เว็บวัดท่าขนุน Powered by vBulletin
Copyright © 2000-2010 Jelsoft Enterprises Limited.