|
เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า วันอังคารที่ ๓๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๒
เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า วันอังคารที่ ๓๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๒ เชิญรับฟังได้ที่ https://youtu.be/BVgSIap6AT8 ตั้งกายให้ตรง กำหนด "สติ" คือ ความรู้สึกของเราไว้ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า... ให้ความรู้สึกของเราทั้งหมดไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก... ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเราไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ ที่เรามีความถนัด มีความชำนาญมาแต่เดิม |
เมื่อลมหายใจกับคำภาวนาของเรามั่นคงดีแล้ว ก็กำหนดภาพพระที่เรารักเราชอบมากที่สุด
หายใจเข้า... ให้ภาพพระไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก... ให้ภาพพระไหลตามลมหายใจออกมา หายใจเข้า... จมูก อก ท้อง หายใจออก... ท้อง อก จมูก ภาพพระไหลเข้าไปอยู่ในท้อง ภาพพระเลื่อนขึ้นไปอยู่บนศีรษะ ไม่ต้องใส่ใจว่าไปได้อย่างไร รู้แค่ว่าภาพพระอยู่บนศีรษะ หายใจเข้า... ก็ไหลตรง ๆ ลงไปในท้อง หายใจออก... ก็เลื่อนตรง ๆ ขึ้นไปบนศีรษะ |
การปฏิบัติ..ถ้าเรามีความชำนาญ จะใช้อวัยวะส่วนไหนหายใจก็ได้เป็นปกติ เพราะฉะนั้นจะเหมือนหายใจเข้าทางกระหม่อม โดยมีภาพพระไหลลงไปอยู่ท้อง หายใจออกทางกระหม่อม ภาพพระเลื่อนขึ้นไปบนศีรษะ ก็ย่อมเป็นไปได้
เมื่อภาพพระกับลมหายใจและคำภาวนาทรงตัวมั่นคงดีแล้ว ก็กำหนดภาพพระให้นิ่งอยู่บนศีรษะของเรา หายใจเข้า... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น หายใจออก... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น เรื่องเล็กเรื่องน้อยทั้งหลายอย่าไปใส่ใจ ภาพพระชัดหรือไม่ชัด สว่างหรือไม่สว่างก็ไม่เป็นไร สำคัญตรงที่นึกถึงภาพพระว่าสว่างขึ้นตามลมหายใจของเรา |
เมื่อภาพพระสว่างไสวชัดเจนแล้ว ก็ตั้งใจแผ่เมตตา กำหนดใจว่า
มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ได้ตกล่วงไปแล้วในวันหนึ่งคืนหนึ่ง ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงไปเสวยสุขในสุคติภพโดยถ้วนหน้ากันเถิด มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตกอยู่ในความทุกข์ยาก เศร้าหมอง เดือดร้อน ลำเค็ญ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ เจ็บไข้ ได้ป่วย พิกลพิการใด ๆ ก็ดี ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงได้ล่วงพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายนั้นเถิด |
มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น มีความสุขความเจริญดีอยู่แล้ว ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงมีความสุขความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเถิด
มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น พึงเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่กันและกัน เสียสละให้ปัน ช่วยเหลือเกื้อกูลแก่ผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์ยากยิ่งกว่าตนให้พ้นทุกข์ เพื่อยังโลกทั้งหลายไปสู่สันติสุขอันสมบูรณ์ด้วยเถิด |
กำหนดใจอยู่กับภาพพระที่แผ่พระรัศมีกว้างออกไป..กว้างออกไป หายใจออกก็กลับมาสว่างไสวอยู่บนศีรษะของเรา
อย่าเพิ่งไปสนใจสมาธิที่ลึก เพราะว่าวันนี้เราไม่ต้องการสมาธิลึกเกินไป สมาธิลึกเกินไป เราควบคุมไม่เป็นก็ใช้งานไม่ได้ กำหนดให้ภาพพระเลื่อนเข้ามาอยู่ในศีรษะของเรา เหมือนกับในหัวของเราเป็นห้องโล่ง ๆ ว่าง ๆ เปล่า ๆ มีพระพุทธรูปสว่างไสวอยู่ในห้องนั้น น้อมจิตน้อมใจกราบลงที่องค์พระ ตั้งใจว่าลูกจะยกพระสัทธรรมเทศนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาพิจารณา ขอให้ลูกสามารถรู้แจ้งแทงตลอด และมีกำลังใจอันเด็ดขาด สามารถตัดกิเลสเป็นสมุทเฉทปทานเข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเถิด |
หลังจากนั้นกำหนดภาพพระให้สว่างไสวอยู่ในศีรษะของเรา เมื่อภาพพระแน่วนิ่งชัดเจนแล้ว ก็แบ่งกำลังใจครึ่งหนึ่ง นึกถึงว่าเมื่อครู่นี้เราทำอะไร อย่างเช่นว่า เรากราบพระ
ก่อนหน้านั้น คือ เราเดินมาหยุดอยู่ตรงอาสนะ นั่งคุกเข่าลง ก่อนหน้านั้น คือ เราเปิดประตูใหญ่เข้ามา ก่อนหน้านั้น คือ เราถอดรองเท้าไปเก็บ ก่อนหน้านั้น คือ เราเดินจากที่พักมา ก่อนหน้านั้น คือ เราไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก่อนหน้านั้น คือ พลิกตื่นจากที่นอน ก่อนหน้านั้น คือ เรานอนอยู่ ก่อนหน้านั้น คือ เมื่อคืนนี้ก่อนนอน เราหลับตาภาวนาอยู่ ก่อนหน้านั้นขึ้นไปอีก เรานั่งลงเตรียมตัวจะนอน ก่อนหน้านั้น เราเข้าห้องน้ำก่อนนอน |
ไล่ย้อนหลังไปเรื่อย การปฏิบัติธรรมช่วงบ่ายเมื่อวาน การรับประทานอาหารช่วงกลางวัน การปฏิบัติธรรมช่วงเช้า การไปตลาดในตอนเช้า การปฏิบัติธรรมช่วงเช้ามืด ไล่ย้อนไป ๑ วัน ๒ วัน ๓ วัน ๔ วัน ๕ วัน ๖ วัน ๗ วัน ๑๐ วัน ครึ่งเดือน ๑ เดือน ๒ เดือน ๓ เดือน ๔ เดือน ๕ เดือน ๖ เดือน ๑ ปี ปีที่แล้ว ๒ ปี ๓ ปี ๔ ปี ๕ ปี ๑๐ ปี ๒๐ ปี ไม่ถึง ๒๐ เอาแค่นั้น เกิน ๒๐ เอา ๒๐ ปี ๒๑ ปี ๒๒ ปี ไล่ย้อนหลังไปเรื่อย
จนถึงวาระแรกที่เราจุติเป็นจุดปฏิสนธิ์เล็ก ๆ อยู่ในท้องแม่ เชื้อของพ่อและไข่ของแม่ผสมกันเข้า บังเกิดเป็นจุดปฏิสนธิ์เล็ก ๆ นิดเดียว เล็กประมาณเอาขนจามรีแตะน้ำมัน ดีดให้น้ำมันกระเด็นออกให้หมด แล้วจิ้มลงบนกระดาษ รอยเล็กแค่นั้นเอง นิ่งอยู่แค่นั้นก่อน..การเกิดปรากฏแล้ว |
หลังจากนั้นโดนไฟธาตุของมารดา เคี่ยวเข้า ลนเข้า เผาเข้า ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง แยกจากเซลล์เดียว เป็น ๒ เป็น ๔ เป็น ๘ เป็น ๑๖ เป็น ๓๒ เป็น ๖๔ เป็น ๑๒๘ เป็น ๒๕๖
ค่อย ๆ เติบโตขึ้นเป็นจุดปฏิสนธิ์แรกคือ ดวงตา จากตามีกะโหลกศีรษะครอบคลุม ครึ่งกะโหลก เต็มกะโหลก ตัวค่อย ๆ ยืดออก มีหางเหมือนลูกอ๊อด มีปุ่มเล็ก ๆ เป็นแขน เป็นขา ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมา มีอวัยวะภายใน ภายนอกครบ ๓๒ นอนขด งอก่องอขิงอยู่ในท้องแม่ ถึงเวลาครบ ๓๘ อาทิตย์เป็นอย่างน้อย ก็คลอดก็เคลื่อนจากท้องแม่ออกมาเป็นเด็กเล็ก นอนหงายตะกายอากาศ ค่อย ๆ หัดพลิกคว่ำ ค่อย ๆ คืบ ค่อย ๆ คลาน ค่อย ๆ หัดยืน หัดเดิน หัดวิ่ง ไม่มีฟัน ก็มีฟันกระต่าย ๒ ซี่ ๔ ซี่ ค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นเรื่อย จากเด็กเล็กเป็นเด็กโต เป็นเด็กวัยรุ่น เป็นหนุ่มเป็นสาว เป็นวัยกลางคน เป็นคนแก่ ตาย |
สภาพร่างกายนี้มีแต่ความไม่เที่ยงอย่างแท้จริง เปลี่ยนแปลงตั้งแต่วินาทีแรก มาจนถึงปัจจุบันของเรานี้
สิ่งที่เราเห็นก็คือ ความไม่เที่ยง "อนิจจลักขณะ" มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรปรวนภายในท่ามกลาง สลายตัวไปในที่สุด สิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนไว้นั้นจริงแท้ "สัพเพ สังขารา อนิจจา" สังขารการปรุงแต่งทั้งหลายของธรรมชาติหาความเที่ยงแท้แน่นอนไม่ได้ เรายอมรับความจริงแท้ในข้อนี้ น้อมจิตน้อมใจกราบองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในศีรษะของเรา |
ภาพเลือนลางหายไปจนจับไม่ติดแล้ว เริ่มต้นนึกถึงภาพพระใหม่
หายใจเข้า... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น หายใจออก... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น หายใจเข้า... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น หายใจออก... ภาพพระสว่างขึ้น ตัวเราสว่างขึ้น เมื่อรู้สึกว่าภาพพระพุทธรูป พร้อมกับลมหายใจ และคำภาวนาทรงตัวมั่นคงแล้ว ก็ยกเอาหลักธรรมขององค์สมเด็จพระประทีปแก้วมาพิจารณาใหม่ ย้อนหลังกลับไปเหมือนเดิม เมื่อวานนี้ ๒ วันก่อน ๓ วันก่อน ๔ วันก่อน ๕ วันก่อน อาทิตย์ก่อน ครึ่งเดือนก่อน เดือนที่แล้ว ๒ เดือน ๓ เดือน ๔ เดือน ๕ เดือน ๖ เดือน ๑ ปี ๒ ปี ๓ ปี ไล่ไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นจุดปฏิสนธิ์แรกในท้องแม่ เริ่มต้นเกิดใหม่ เกิดมาโดนไฟธาตุของแม่เผาลนอยู่ตลอดเวลา ร้อนรุ่มอึดอัดแทบตาย มีสภาพเหมือนโดนจับใส่ลังถึงนึ่งด้วยไอน้ำร้อน |
เมื่อค่อย ๆ เติบโตมา นอกจากความเร่าร้อนอึดอัดแล้ว ความคับแคบก็ยังมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามสภาพร่างกายที่โตขึ้น ปวดเมื่อย ต้องดิ้นต้องรน พยายามที่จะเหยียดแขนเหยียดขาจะให้หายเมื่อย
เรานั่งนิ่ง ๆ พักเดียวก็แย่แล้ว นั่นต้องนอนขดอยู่ในท้องแม่ตั้ง ๙ เดือน ๑๐ เดือน มันทุกข์มันยากขนาดไหน ผ่านไปแต่ละวัน นานเหมือนเป็นร้อย ๆ ปี แล้วไม่ใช่ผ่านไปเฉย ๆ โดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลา คือไฟธาตุของแม่ ปวดเมื่อย ร้อนรน อึดอัด พยายามดิ้นรน กระเสือกกระสน ในที่สุดก็คลอดก็เคลื่อนจากท้องแม่ออกมา คนเป็นแม่เจ็บปวดแทบขาดใจ คนเป็นลูกก็อาการแย่ไม่ต่างกัน กระทบความหนักของอากาศข้างนอก แสบร้อนไปทั้งกาย ร้องไห้จ้า ต้องอาบน้ำชำระร่างกาย กระทบน้ำอุ่นเข้าก็ร้อนเหมือนกับน้ำเดือด เพราะผิวยังบอบบาง เอาผ้าห่อไว้ ป้องกันการกระทบ ความหนาว ความร้อนของอากาศ |
หิวไส้ขาด เพราะไม่ได้รับสารอาหารจากแม่อีกแล้ว ต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดท้องหนัก ท้องเบา ต้องอึ ต้องฉี่ สกปรกโสโครก ต้องทำความสะอาด
มีแต่ความทุกข์ตามบีบคั้นตลอดเวลา นอนหงายอย่างเดียวก็อึดอัด เมื่อยขบดิ้น พลิกคว่ำ อยากจะเคลื่อนไหวให้ได้อย่างใจก็ต้องตะเกียกตะกาย ค่อย ๆ คืบค่อย ๆ คลาน เหนื่อยแทบขาดใจ หิวต้องกิน กระหายต้องดื่ม ปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ต้องอึ ต้องฉี่ เจ็บไข้ได้ป่วย ต้องรักษา ต้องกินยา ต้องฉีดยา สกปรกโสโครก ต้องชำระร่างกาย ค่อย ๆ เจริญเติบโตมา พร้อมกับความต้องการที่มากขึ้นไปเรื่อย อยากไปที่อื่นได้อย่างใจ ต้องตะเกียกตะกายหัดเดินหัดวิ่ง ล้มลุกคลุกคลาน เจ็บปวดอยู่เสมอ |
จากไม่ต้องเรียนหนังสือ..ก็ต้องเรียนหนังสือ กลัวไปโรงเรียนสาย กลัวโดนครูทำโทษ กลัวเรียนไม่ทันเพื่อน กลัวสอบตก ระหว่างเดินทางก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยความทุกข์ บางคนหลับคอพับคออ่อนไปบนรถ บางคนก็ต้องกินข้าวบนรถ กว่าจะสอบได้แต่ละเทอม เครียดแทบตาย
เอาเป็นว่าโชคดี จบการศึกษามาได้ ก็ต้องตะเกียกตะกายหางานทำ กว่าจะหาได้ ก็เหนื่อยยากแทบล้มประดาตาย ต้องใช้ความเพียรพยายาม เส้นสายทุกอย่าง ตลอดจนทรัพย์สินเงินทอง พอไปทำงาน เพื่อนร่วมงานก็กระทบกระทั่งเอาบ้าง เจ้านายก็ด่าเอาบ้าง เร่งรัดงานบ้าง มีแต่ตั้งเป้าหมายไว้สูงลิบ ให้เราตะเกียกตะกายเหนื่อยแทบขาดใจ เพื่อทำงานได้สำเร็จตามเป้าหมาย |
แค่นั้นยังทุกข์ไม่พอ ยังหาทุกข์ใส่ตัว ไปรักไปชอบคนอื่น ทันทีที่รักก็ประกอบไปด้วยทุกข์ กลัวเขาจะไม่รักตอบ ดึกดื่นเที่ยงคืนอย่างไร โทรมา ไลน์มาก็ต้องรับ กลัวคนอื่นมาแย่งชิงไป ดิ้นรนทุกวิถีทางให้ได้อีกฝ่ายมาเป็นคู่ครอง มีแต่ความทุกข์กายทุกข์ใจอยู่ตลอด
ถือว่าสร้างบุญไว้ดี งานก็มีทำ เนื้อคู่ก็ได้ดั่งใจ ก็ต้องเร่งสร้างฐานะ ซื้อบ้าน ซื้อรถ ตะเกียกตะกายทำงานแทบล้มประดาตาย ปรากฎว่าความทุกข์ของ ๒ คนไม่พอ ความต้องการของพ่อแม่ญาติพี่น้องทั้ง ๒ ฝ่ายยังมีอีกมากมาย ล้วนแต่ตั้งความหวังไว้สูง เป้าหมายยิ่งสูงก็ยิ่งเครียด ยิ่งเหนื่อย ระหว่างนั้นก็ยังหิว ยังกระหายยังเจ็บไข้ได้ป่วย ยังร้อนยังหนาว ยังปวดอุจจาระ ปวดปัสสาวะ ยังสกปรกโสโครกให้ดูแลอยู่ตลอด แล้วยังอุตส่าห์มีเจ้าตัวเล็กขึ้นมา คราวนี้ก็ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนกันแล้ว ดึกดื่นเที่ยงคืนแหกปากขึ้นมา ง่วงแสนง่วง ก็ต้องลุกมาดู มาคอยเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว ป้อนน้ำ ป้อนนม กว่าจะเลี้ยงดูให้รอดมาได้ก็แทบขาดใจ |
ร่างกายค่อย ๆ เสื่อมโทรมไปทุกวัน เริ่มปวด เริ่มเมื่อย โรคภัยไข้เจ็บถามหามากขึ้น ผิวเหี่ยว หน้าย่น ร่างกายคดค้อมลง เดินงก ๆ เงิ่น ๆ ไม่ได้อย่างใจ อาการเจ็บป่วยต่าง ๆ ก็บีบคั้นเข้ามามากขึ้นตามอายุ
สภาพครอบครัวขยายใหญ่ขึ้น มีลูกคนหนึ่ง เป็นสองคน เป็นสามคน มีลูกเขย มีลูกสะใภ้ ทะเลาะเบาะแว้งให้เราปวดหัวได้ทุกวัน ญาติพี่น้องก็เรียกร้องจะเอาอย่างโน้นอย่างนี้อย่างนั้น เจ้านายก็เร่งรัดงาน ต้องได้อย่างใจ แต่ละวันเครียดแค่หัวแทบระเบิด บางคนหัวไม่ระเบิด แค่เส้นเลือดในสมองแตกเอง สารพัดความทุกข์บีบคั้นเข้ามา ท้ายที่สุด..บีบคั้นจนร่างกายทนไม่ไหว ตาย |
เราเห็นชัดเจนแล้วว่าที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ "สัพเพ สังขารา ทุกขา" สังขารคือการปรุงแต่งของธรรมชาตินี้ มีแต่ความทุกข์ยิ่งหนอ
ขึ้นชื่อว่าการเกิดมา มีกายสังขารที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนเช่นนี้ การเกิดมาอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ยากเร่าร้อนเช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน เอากำลังใจจดจ่อที่ภาพพระ น้อมจิตน้อมใจกราบลงตรงนั้น องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่อยู่ที่ไหนเลยนอกจากพระนิพพาน เราเห็นพระองค์ท่านคืออยู่ใกล้พระองค์ท่าน เราอยู่ใกล้พระองค์ท่านคือเราอยู่บนพระนิพพาน ถ้าวันนี้เราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือเกิดอุบัติเหตุ อะไรจนถึงแก่ชีวิตก็ตาม เราขอมาอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานนี้แห่งเดียวเท่านั้น |
แล้วดูสภาพของเรา ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ กำหนดตามลมหายใจเข้าไป ตามลมหายใจออกมา ถ้ามีคำภาวนาอยู่ กำหนดคำภาวนาไปด้วย ถ้าลมหายใจเบาลง ให้รู้ว่าลมหายใจเบาลง ถ้าคำภาวนาหายไป ลมหายใจหายไป ให้รู้ว่าคำภาวนาหายไป ลมหายใจหายไป
อย่าอยากให้เป็นเช่นนั้น และอย่าดิ้นรนให้พ้นจากสภาพนั้น กำหนดใจตามดูตามรู้ไปเฉย ๆ หรือไม่ก็กำหนดใจแน่วนิ่งอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน อะไร ๆ เราก็ไม่ต้องการแล้ว นอกจากพระนิพพานเท่านั้น รักษาสภาพจิตให้แน่วแน่อยู่เช่นนี้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา |
(สัญญาณบอกว่าหมดเวลา)
พุทโธ พุทโธ พุทโธ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ แบ่งความรู้สึกส่วนหนึ่งไว้ที่ภาพพระหรือการภาวนาของเรา ความรู้สึกอีกส่วนหนึ่งเราจะได้ใช้ในการทำวัตรเช้าของเราต่อไป ค่อย ๆ ขยับตัวนะจ๊ะ กำหนดใจให้นิ่งอยู่จุดใดจุดหนึ่งก่อน ไม่อย่างนั้นสมาธิจะเคลื่อนจะคลายหมด พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. เทศน์ช่วงทำกรรมฐานเช้า วันอังคารที่ ๓๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๒ (ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย) |
| เวลาทั้งหมดอยู่ในเขตเวลา GMT +7 และเวลาในขณะนี้คือ 17:08 |
ค้นหาในเว็บวัดท่าขนุน
เว็บวัดท่าขนุน Powered by vBulletin
Copyright © 2000-2010 Jelsoft Enterprises Limited.