กระดานสนทนาวัดท่าขนุน - อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตร

หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 3 หน้า

Show 40 post(s) from this thread on one page

กระดานสนทนาวัดท่าขนุน (https://www.watthakhanun.com/webboard/index.php)

- เรื่องธรรมะ และการปฏิบัติ (https://www.watthakhanun.com/webboard/forumdisplay.php?f=20)

- - อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตร (https://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=716)

สายท่าขนุน

18-07-2009 23:58

อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตร

คิดจะเปิดกระทู้นี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว เนื่องจากเห็นคุณของน้องที่ทำงานท่านหนึ่ง
แต่เกรงว่าเรื่องที่นำมาลงอาจจะกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบนัก จึงลังเลอยู่
จนคิดได้ว่าตั้งเป็นกระทู้เปิดแบบนี้ดีกว่า:af48944b:
ที่จริงก็มีเพื่อนและคนรอบข้างอีกมากที่เป็นเหตุจูงใจให้เราใฝ่ดี แต่ขอเริ่มจากน้องท่านนี้ก่อน

เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กหัวใจแกร่ง คอยส่งหัวข้อธรรมะ บอกบุญแก่คนรอบข้าง
และเท่าที่เห็นเธอมุ่งสั่งสมทานบารมีมาหลายปี... น่าจะเกิน ๑๐ ปีได้แล้ว
เธอมุ่งมั่นทุ่มเทเรื่องทานอย่างมาก จนถึงเมื่อประมาณปีที่แล้ว เธอมาบอกว่า
จะเว้นระยะห่างเรื่องทานลง และหันมาใช้เวลากับการปฏิบัติมากขึ้น
หลายปีมาแล้ว เราจะเห็นเธอช่วยงานเวลาที่วัดท่าซุงจัดงานอยู่บ่อยครั้ง
เธอเล่าเรื่องที่ไปร่วมบวชธุดงค์ที่วัดท่าซุงอย่างจริงใจกับบางคนที่ฟังอย่างเข้าใจ
อย่างที่ไม่ให้ใครอื่นที่อาจปรามาสพระจะได้ยิน
เช่น การใช้มโนมยิทธิระหว่างปักกลดแล้วได้พิจารณาธรรมอย่างไรบ้าง
เธอส่งข่าวดี ๆ มาให้พี่สาวคนนี้และท่านอื่นอย่างจริงใจ
และอื่น ๆ อีกมากมาย รวมทั้งเธอจะส่งข่าวอย่างรวดเร็วเวลาที่พระสงฆ์องค์ที่เป็นที่เคารพบูชาละสังขาร
เป็นที่น่าเสียดายว่า เราไม่สามารถหารายการส่งข่าวนั้นย้อนไปได้หลายปีนัก
และปัจจุบันนี้ ความถี่ของการส่งข่าวเช่นนั้นก็ลดลง

ดังนั้น จึงขอเริ่มเรื่องจากข้อความล่าสุดของเธอ แม้จะเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายอาจจะคุ้นเคยดีอยู่แล้ว
แต่ก็แสดงเจตนาดีของเธออย่างยิ่ง เรื่อง "พบพระพุทธศาสนาควรจะไปนิพพาน"

ขอเชิญชวนด้วยว่า
หากท่านใดมีความประทับใจหรือได้รับข้อธรรมเช่นไร อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตรเช่นนี้
ขอเชิญแบ่งปันกัน

สายท่าขนุน

19-07-2009 00:12

พบพระพุทธศาสนาควรจะไปนิพพาน

ถ้าหากเราเป็นมนุษย์มาพบพระพุทธศาสนา ยังมีความประมาทอยู่ว่าเราควรจะเกิดต่อไป
ก็ชื่อว่าเราอยู่ในภาวะของอวิชชา
คำว่า อวิชชา แปลว่า ความโง่ มีอารมณ์ไม่เข้าถึงความเป็นจริง

ฉะนั้น ขอให้บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิงจงมีความภูมิใจว่า
เวลานี้เราเกิดมาทันศาสนาขององค์พระจอมไตรบรมศาสนาสัมพุทธเจ้า
ในขณะที่อริยมรรคอริยผลยังบริบูรณ์และสมบูรณ์

ฉะนั้น การทำตนให้เข้าถึงพระอริยมรรคอริยผล ความจริงเป็นของไม่ยาก
องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงกล่าวว่า
บุคคลใดเกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนาแล้วมี
ศรัทธา ความเชื่อ ปสาทะ ความเสื่อมใส ในพระพุทธศาสนา มีจิตน้อมไปในกุศล
แสดงว่าบุคคลนั้นมีบารมีเข้าถึง ปรมัตถบารมี

คำว่าบารมีนี้ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททราบชัดว่า แปลว่ากำลังใจ
หากบรรดาท่านทั้งหลายสร้างกำลังใจให้ได้ตามบารมีที่กำหนด
อันนี้องค์สมเด็จพระบรมสุคตกล่าวว่า ท่านจะเข้าถึงพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบัน

หนังสือทางสายเอก พระราชพรหมยาน (หลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร)
หน้าที่ ๑๔ – ๑๕

หมายเหตุ : เธอแนบรูปหลวงพ่อมาด้วย แต่หากจะนำรูปลงด้วย ก็จะทำให้เปลืองเนื้อที่มากไป

สายท่าขนุน

19-07-2009 00:46

วิธีแก้อารมณ์ของจิต- หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

พระธรรมเทศนาเรื่อง "วิธีแก้อารมณ์ของจิต"
โดย พระราชนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาวิศิษฏ์ (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)

คนเรามีอารมณ์อยู่ในใจทุกคน ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งวันตาย มีอารมณ์ด้วยกันทั้งนั้น อาจจะหนักหรือเบา
รุนแรงหรือไม่รุนแรงต่างกัน มนุษย์เราเกิดขึ้นมาแล้ว ข้องอยู่ในอารมณ์ต่าง ๆ เช่น ความรัก ความชัง
ความโกรธ ความเกลียด ความเพลิดเพลินมัวเมา ฯลฯ ติดอยู่ในสันดานทุกคน
เหตุนั้นจึงฟังเรื่องอารมณ์ต่อไป เพื่อให้เข้าใจถึงอารมณ์นั้น ๆ

อารมณ์ แปลว่า สิ่งที่พอใจยินดี ถึงแม้สิ่งอันที่ไม่พอใจ มีความโกรธความเกลียด เป็นต้น
มันก็พอใจผูกพันอยู่กับความโกรธความเกลียดนั้น คือ มันไม่ทิ้งไม่วางนั่นเอง จึงเรียกว่าอารมณ์

ที่เกิดของอารมณ์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ที่เรียกว่า อายตนะทั้งหก เป็นบ่อเกิดของอารมณ์
ท่านว่าเป็นบ่อเกิดมิใช่เกิดจากอายตนะ ความเป็นจริงอารมณ์มิใช่เกิดจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย
มันเกิดจากจิตต่างหาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย เป็นแต่เพียงประตู

เปรียบเหมือนประตูหรือหน้าต่างของบ้านเรือนนั่นแหละ พอได้ยินเสียงอันใดก็ไปเปิดประตูดู ไปส่องดูตามหน้าต่าง
อยากเห็นอะไรก็ไปส่องดูตามนั้นแหละ แต่ผู้ส่องไม่ใช่หน้าต่าง หน้าต่างเป็นเพียงช่องสำหรับส่องดู
ผู้ส่องดูคือคนดูต่างหาก

ถึงแม้จะไม่มีประตูหน้าต่าง คือ ไม่มี ตา หู จมูก ลิ้น กาย แต่จิตมันยังมีอยู่ มันก็ยังเห็นอยู่
ดังนั้นจึงว่าอารมณ์ไม่ได้เกิดที่ ตา หู จมูก ลิ้น กายนั่นหรอก มันเกิดที่จิต ถ้าหากเรามาพิจารณาแยกออกไป
แยกกาย แยกใจ กับอารมณ์นั้น ก็จะเห็นชัดด้วยใจของตนเองว่า อารมณ์เป็นอันหนึ่ง ใจเป็นอันหนึ่ง อายตนะเป็นอันหนึ่ง
แต่อารมณ์ก็เกิดจากจิตนั่นเอง

ในการที่แยกพิจารณานั่นเอง อารมณ์ กับ ใจ มันเลยออกจากกันไม่รู้ตัว ใจไม่มีอารมณ์ มันหายไปเลยทีเดียว
ทีนี้เราไม่ได้พิจารณาแยกเช่นนั้น เราไปหากันแต่อารมณ์ ไม่หาใจ เลยไม่รู้จักว่า มันแยกกันออก
เช่น เวลารักสิ่งใดก็เลยไปชอบใจ ไปพอใจด้วยสิ่งนั้น สิ่งที่เรารักนั่นแหละ ไปยินดีพอใจพัวพันอยู่แต่ในสิ่งที่รักนั้น
หรือพอไปโกรธไปเกลียดสิ่งที่ไม่ถูกใจเข้า ก็ชอบคิดวนเวียนอยู่แต่ในสิ่งนั้นแหละ มันก็เลยติดอยู่เพียงแค่นั้น
ไม่เข้าถึงใจสักที

ครั้นมาพิจารณาแยกอย่างนี้ คือ พิจารณาใจ ใจ คือตัวกลาง ดังที่เคยอธิบายให้ฟังมาแล้ว ใจ ไม่มีอะไรเลย
ความคิดนึกปรุงแต่งไม่มี อดีตไม่มี อนาคตไม่มี มีความรู้สึกแต่ปัจจุบันเท่านั้น

ส่วนอารมณ์ เช่น ความรักลูก รักหลาน รักภรรยาสามี รักสิ่งต่าง ๆ ทั้งหมด มันพาให้ไปคิดถึงเรื่องของคนที่เรารักนั้น
ปรุงแต่งอดีตอนาคต มันจะเป็นอย่างนั้น มันจะเป็นอย่างนี้ โดยที่มันยังไม่ทันเป็นก็อยากให้มันเป็น
หรือมันเป็นไปแล้วก็คิดนึกปรุงเพลิดเพลินไปต่าง ๆ นั่นจึงเรียกว่า อารมณ์ มันไม่อยู่คงที่ ไม่อยู่ในที่เดียว ไม่ลงปัจจุบัน

ถ้าหากลงปัจจุบันก็หมดเรื่อง มันวางเรื่องต่าง ๆ ที่คิดนึกปรุงแต่งทั้งหมด อารมณ์ก็ไม่มี อยู่เฉย ๆ เป็นกลาง ๆ
ไม่คิดนึก เข้าถึงใจเลย ตัวกลาง ๆ นั่นแหละคือตัวใจ

ขอให้เห็นให้รู้จักตัวกลางนั่นเสียก่อน ถึงมันจะไม่เป็นสมาธิก็ช่าง ให้เห็นตัวกลางเพื่อให้รู้จักตัวเดิมของมัน
ความรักความชังเกิดมาจากตัวกลาง ๆ นั่นแหละ มันเป็นเหตุให้เกิดอดีตอนาคต
ถ้าไม่มีของกลางก็หมดเรื่อง เพราะตัวที่จะออกไปปรุงไปแต่งเป็นอดีตอนาคตไม่มี

ตัวกลางนี้จึงเรียกว่า ใจ ตัวที่คิดนึกปรุงแต่งเรื่องต่าง ๆ ทั้งปวงเรียกว่า จิต หรือเรียกว่า เจตสิก
ก็ตามแต่จะเรียกกันไป ในที่นี้จะเรียกว่า จิต

จิต ไม่มีหยุดนิ่งอยู่ได้ ถ้าจะวิ่งตามความปรุงความแต่งของจิตไม่มีที่สิ้นสุด วันหนึ่ง ๆ มันไปรอบด้าน
มันปรุงมันแต่งคิดโน่นคิดนี่ทุกอย่างมันไม่หยุดไม่อยู่ จะวิ่งตามมัน โอ๊ย ไม่ไหวหรอก เหมือนคนวิ่งตามเงา
จะวิ่งเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่ทันเงา หากหยุดวิ่ง เงาก็หยุดกึ๊กเลย จิตก็เหมือนกันมันไม่หยุดสักที
ถ้าเราหยุดกึ๊กลงไปเท่านั้น มันอยู่คงที่เลยไม่ต้องวิ่งตาม

เหตุนั้นจึงว่า ให้เห็นตัวเดิมของมันเสียก่อน เมื่อเห็นตัวเดิมแล้วคราวนี้จึงรู้ว่า อารมณ์ ก็คือ จิต นั่นแหละ
คิดนึกส่งหน้าส่งหลังอดีตอนาคต ยินดีอยู่กับความคิดปรุงคิดแต่ง ไม่ว่าจะคิดกุศลหรืออกุศล

เช่น ความโกรธ ความจริงที่แท้ไม่อยากโกรธหรอก แต่หากวางไม่ได้ คือ มันยินดี มันติดใจในเรื่องนั้น
คิดนึกปรุงแต่งแต่เรื่องความโกรธนั่นแหละ วางไม่ได้ทอดทิ้งไม่ได้ มันเป็นอารมณ์ในเรื่องนั้น

จะละ จะทิ้ง จะถอน อารมณ์อย่างไร เรามาลองคิดดูว่า ถ้าหากเราไม่คิดจะเป็นอย่างไร ?
เมื่อไม่คิด ไม่ปรุง ไม่แต่ง มันก็เฉย ๆ เท่านั้นเอง นี่แหละคือตัวกลาง

เมื่อเข้าถึงตัวกลางได้แล้ว ความโกรธ ความไม่พอใจ ความรัก อารมณ์ต่าง ๆ ก็หลุดออกไปหมด
อันนี้คือ วิธีแก้อารมณ์ คือ แยก ใจ ออกจากอารมณ์เสีย แล้วเอาแต่ใจอย่างเดียว อย่าไปเอาอารมณ์
เท่านั้นก็เป็นว่าแยกได้ทุกสิ่งทุกอย่างหมด

ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความชัง ความโกรธเกลียด อิจฉา พยาบาท ความวิตก ความกลัว ความเศร้าโศกคับแค้นใจ
ความเพลิดเพลินมัวเมา สรรพกิเลสทั้งปวงหมด ต้องแยกอย่างนี้ ต้องพิจารณาอย่างนี้ จึงจะเข้าถึงตัว ใจ
เมื่อเข้าถึง ใจ แล้ว สิ่งทั้งปวงมันก็ถอนรากไปพร้อมกัน ก็หมดเรื่อง

วันนี้ได้อธิบายถึงเรื่อง อารมณ์และวิธีแก้อารมณ์ โดยเฉพาะเพียงแค่นี้ เอวํ ฯ

คัดจากหนังสือ "เทสรังสีบูชา ๒๙" เนื่องในการบำเพ็ญกุศล ครบรอบปีที่ ๗ แห่งการละสังขาร
ของหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง อ. ศรีเชียงใหม่ จ. หนองคาย

สายท่าขนุน

19-07-2009 01:30

พระอาจารย์มั่นตอบคำถามชาวกรุงเทพฯ

หลังจากที่ ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต กลับจากเชียงใหม่ เข้าพำนักที่วัดบรมนิวาส กรุงเทพฯ
ตามคำสั่งของ สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (ติสฺโส อ้วน) ก่อนเดินทางไปอุดรธานี
ในระยะที่ท่านพักอยู่ที่นั้น ปรากฏว่ามีคนมาถามปัญหากับท่านมาก
มีปัญหาของบางรายที่แปลกกว่าปัญหาทั้งหลาย ซึ่งมีดังนี้

(จาก “ประวัติท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต” โดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

ชาวกรุงเทพฯ : ได้ทราบว่าท่านรักษาศีลองค์เดียว มิได้รักษาถึง ๒๒๗ องค์ เหมือนพระทั้งหลายที่รักษากันใช่ไหม

หลวงปู่มั่น : ใช่ อาตมารักษาเพียงอันเดียว

ชาวกรุงเทพฯ : ที่ท่านรักษาเพียงอันเดียวนั้นคืออะไร

หลวงปู่มั่น : คือใจ

ชาวกรุงเทพฯ : ส่วน ๒๒๗ นั้นท่านไม่ได้รักษาหรือ

หลวงปู่มั่น : อาตมารักษาใจไม่ให้คิดพูดทำในทางผิด อันเป็นการล่วงเกินข้อห้ามที่พระองค์ทรงบัญญัติไว้
จะเป็น ๒๒๗ หรือมากกว่านั้นก็ตาม บรรดาที่เป็นข้อบัญญัติห้าม อาตมาก็เย็นใจว่า ตนมิได้ทำผิดต่อพุทธบัญญัติ
ส่วนท่านผู้ใดจะว่าอาตมารักษาศีล ๒๒๗ หรือไม่นั้น สุดแต่ผู้นั้นจะคิดจะพูดเอาตามความคิดของตน
เฉพาะอาตมาได้รักษาใจอันเป็นประธานของกายวาจาอย่างเข้มงวดกวดขันตลอดมา นับแต่เริ่มอุปสมบท

ชาวกรุงเทพฯ : การรักษาศีลต้องรักษาใจด้วยหรือ

หลวงปู่มั่น : ถ้าไม่รักษาใจจะรักษาอะไรถึงจะเป็นศีลเป็นธรรมที่ดีงามได้
นอกจากคนที่ตายแล้วเท่านั้น จะไม่ต้องรักษาใจ แม้กายวาจาก็ไม่จำต้องรักษา
แต่ความเป็นเช่นนั้นของคนตายนักปราชญ์ท่านไม่ได้เรียกว่าเขามีศีล
เพราะไม่มีเจตนาเป็นเครื่องส่องแสดงออก
ถ้าเป็นศีลได้ควรเรียกได้เพียงว่า ศีลคนตาย ซึ่งไม่สำเร็จประโยชน์ตามคำเรียกแต่อย่างใด
ส่วนอาตมามิใช่คนตายจะรักษาศีลแบบคนตายนั้นไม่ได้
ต้องรักษาใจให้เป็นศีลเป็นธรรมสมกับใจเป็นผู้ทรงไว้ทั้งบุญทั้งบาปอย่างตายตัว

ชาวกรุงเทพฯ : ได้ยินในตำราว่าไว้ว่ารักษากายวาจาให้เรียบร้อยเรียกว่าศีล
จึงเข้าใจว่าการรักษาศีลไม่จำเป็นต้องรักษาใจก็ได้ จึงได้เรียนถามอย่างนั้น

หลวงปู่มั่น : ที่ว่ารักษากายวาจาให้เรียบร้อยนั้นก็ถูก แต่กายวาจาจะเรียบร้อยเป็นศีลได้นั้นต้นเหตุมาจากอะไร
ถ้าไม่เป็นมาจากใจผู้เป็นนายคอยบังคับกายวาจาให้เป็นไปในทางที่ถูก
เมื่อเป็นมาจากใจ ใจจะควรปฏิบัติอย่างไรต่อตัวเองบ้าง
จึงจะควรเป็นผู้ควบคุมกายวาจาให้เป็นศีลเป็นธรรมที่น่าอบอุ่นแก่ตัวเอง และน่าเคารพเลื่อมใสแก่ผู้อื่นได้
ไม่เพียงแต่ศีลธรรมที่จำเป็นต้องอาศัยใจเป็นผู้คอยควบคุมรักษาเลย
แม้กิจการอื่น ๆ จำต้องอาศัยใจเป็นผู้ควบคุมดูแลโดยดี
การงานนั้น ๆ จึงจะเป็นที่เรียบร้อยไม่ผิดพลาดและทรงคุณภาพโดยสมบูรณ์ตามชนิดของมัน
การรักษาโรคเขายังค้นหาสมุฏฐานของมัน จะควรรักษาอย่างไรจึงจะหายได้เท่าที่ควร ไม่เป็นโรคเรื้อรังต่อไป
การรักษาศีลธรรมไม่มีใจเป็นตัวประธานพาให้เป็นไป
ผลก็คือความเป็นผู้มีศีลด่างพร้อย ศีลขาดศีลทะลุ ความเป็นผู้มีธรรมที่น่าสลดสังเวช
ธรรมพาอยู่ธรรมพาไปอย่างไม่มีจุดหมาย ธรรมบอ ธรรมบ้า ธรรมแตก
ซึ่งล้วนเป็นจุดที่ศาสนาจะพลอยได้รับเคราะห์กรรมไปด้วยอย่างแยกไม่ออก
ไม่เป็นศีลธรรมอันน่าอบอุ่นแก่ผู้รักษา และไม่น่าเลื่อมใสแก่ผู้อื่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องบ้างเลย

อาตมาไม่ได้ศึกษาเล่าเรียนมาก บวชแล้วอาจารย์พาเที่ยวและอยู่ตามป่าตามเขา
เรียนธรรมก็เรียนไปกับต้นไม้ใบหญ้า แม่น้ำลำธาร หินผาหน้าถ้ำ เรียนไปกับเสียงนกเสียงกา
เสียงสัตว์ป่าชนิดต่าง ๆ ตามทัศนียภาพที่มีอยู่ตามธรรมชาติของมันอย่างนั้นเอง
ไม่ค่อยได้เรียนในคัมภีร์ใบลานพอจะมีความรู้แตกฉานทางศีลธรรม
การตอบปัญหาจึงเป็นไปตามนิสัยของผู้ศึกษาธรรมเถื่อน ๆ
รู้สึกจนปัญญาที่ไม่สามารถค้นหาธรรมที่ไพเราะเหมาะสมมาอธิบายให้ท่านผู้สนใจฟังอย่างภูมิใจได้

ชาวกรุงเทพฯ : คำว่าศีลได้แก่สภาพเช่นไร และอะไรเป็นเป็นศีลอย่างแท้จริง

หลวงปู่มั่น : ความคิดในแง่ต่าง ๆ อันเป็นไปด้วยความมีสติ รู้สิ่งที่ควรคิดหรือไม่ควร
ระวังการระบายออกทางทวารทั้งสาม คอยบังคับกายวาจาใจให้เป็นไปในขอบเขตของศีลที่เป็นสภาพปกติ
ศีลที่เกิดจากการรักษาในลักษณะดังกล่าวมาชื่อว่ามีสภาพปกติ ไม่คะนองทางกายวาจาใจให้เป็นกิริยาที่น่าเกลียด
นอกจากความปกติดีงามทางกายวาจาใจของผู้มีศีลว่าเป็นศีลเป็นธรรมแล้ว
ก็ยากจะเรียกให้ถูกได้ว่าอะไรเป็นศีลเป็นธรรมที่แท้จริง เพราะศีลกับผู้รักษาศีลแยกกันได้ยาก
ไม่เหมือนตัวบ้านเรือนกับเจ้าของบ้านเรือนซึ่งเป็นคนละอย่าง ที่พอจะแยกกันออกได้ไม่ยากนัก
ว่านั่นคือตัวบ้าน และนั่นคือเจ้าของบ้าน ส่วนศีลกับคนจะแยกจากกันอย่างนั้นเป็นการลำบาก
เฉพาะอาตมาแล้วแยกไม่ได้ แม้แต่ผลคือความเย็นใจที่เกิดจากการรักษาศีลก็แยกไม่ออก
ถ้าแยกออกได้ศีลก็อาจกลายเป็นสินค้ามีเกลื่อนตลาดไปนานแล้ว
และอาจจะมีโจรมาแอบขโมยศีลธรรมไปขายจนหมดเกลี้ยงจากตัวไปหลายรายแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ศีลธรรมก็จะกลายเป็นสาเหตุก่อความเดือดร้อนแก่เจ้าของเช่นเดียวกับสมบัติอื่น ๆ
ทำให้พุทธศาสนิกชนเกิดความเอือมระอาที่จะแสวงหาศีลธรรมกัน เพราะได้มาก็ไม่ปลอดภัย
ดังนั้น ความไม่รู้ว่า “อะไรเป็นศีลอย่างแท้จริง” จึงเป็นอุบายวิธีหลีกภัยอันอาจเกิดแก่ศีล และผู้มีศีลได้ทางหนึ่ง
อย่างแยบยลและเย็นใจ อาตมาจึงไม่คิดอยากแยกศีลออกจากตัวแม้แยกได้ เพราะระวังภัยยาก
แยกไม่ได้อย่างนี้รู้สึกว่าอยู่สบาย ไปไหนมาไหนและอยู่ที่ใดไม่ต้องเป็นห่วงว่าศีลจะหาย
ตัวจะตายจากศีล และกลับมาเป็นผีเฝ้ากองศีลเช่นเดียวกับคนเป็นห่วงสมบัติ
ตายแล้วกลับมาเป็นผีเฝ้าทรัพย์ ไม่มีวันไปผุดไปเกิดได้ฉะนั้น

สายท่าขนุน

19-07-2009 01:41

ส่งความสุขปีใหม่ ๒๕๕๐

11 Attachment(s)

เป็นรูปและข้อธรรมที่ได้รับเมื่อสิ้นปี ๒๕๔๙

สายท่าขนุน

21-07-2009 00:30

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕o ค่ะ -:)

ปีใหม่เดียวกัน ได้รับข่าวสารอีกฉบับส่งความสุขมาจากน้องท่านนี้ ห่างกันไม่ถึงสัปดาห์

"อุทฺกํ หิ นยนฺติ เนตฺติกา... อุสุการา นมยนฺติ เตชนํ...ทารุ นมยนฺติ ตจฺฉกา...อตฺตานํ ทมยนฺติ ปณฺฑิตา"
"ชาวนาไขน้ำเข้านา...ช่างศรดัดลูกศร...ช่างไม้ถากไม้...บัณฑิตฝึกตนเอง"

พร้อมด้วยแนบภาพของสมเด็จพระญาณสังวรฯ และข้อความ

พระพรปีใหม่ ๒๕๕๐ สมเด็จพระสังฆราช
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ประทานพระพรปีใหม่ ๒๕๕๐ ความว่า

“เจริญพร ท่านสาธุชนทั้งหลาย ปีใหม่พุทธศักราช ๒๕๕๐ ได้เวียนมาถึง เป็นโอกาสที่

ท่านทั้งหลายควรได้คิดคำนึงถึงกาลที่ผ่านไปว่า ความดีอะไรที่ได้ทำแล้ว ความดีอะไรที่ยังไม่ได้ทำ
ส่วนที่ได้ทำแล้วก็ควรปีติอิ่มใจ ส่วนที่ยังไม่ได้ทำก็ควรรีบเร่งทำให้ครบถ้วนสมบูรณ์
เพื่อความสุขสมบูรณ์ของชีวิต และชาติบ้านเมืองสืบไป

เนื่องในโอกาสขึ้นปีใหม่ ขออำนวยพรให้ท่านทั้งหลาย
ปราศจากทุกข์ ภัยโรค และเจริญ อายุ วรรณ สุข พล ทั่วกัน
ขออำนวยพร”

สายท่าขนุน

23-07-2009 21:11

อภิณหปัจจเวกขณ์ (หน้า ๑)

อภิณหปัจจเวกขณ์
ข้อที่พึงพิจารณาเนือง ๆ ๕ ประการ

ชราธัมโมมหิ ชะรัง อะนะตีโต
เรามีความแก่เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความแก่ไปไม่ได้

พะยาธิธัมโมมหิ พะยาธิง อะนะตีโต
เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปไม่ได้

มะระณะธัมโมมหิ มะระณัง อะนะตีโต
เรามีความตายเป็นธรรมดา จะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้

สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโว
เราจักพลัดพรากจากของที่รัก ของชอบใจทั้งหลาย

กัมมัสสะโกมหิ กัมมะทายาโท
เรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น

กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ
เรามีกรรมเป็นแดนเกิด เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์

กัมมะปะฏิสะระโน ยัง กัมมัง กะริสสามิ
เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราทำกรรมอันใดไว้

กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา
เป็นกรรมดีก็ตาม เป็นกรรมชั่วก็ตาม

ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสามิ
เราจักต้องเป็นผู้รับผลแห่งกรรมนั้น

เอวัง อัมเหหิ อภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง
เราทั้งหลายพึงพิจารณาเนือง ๆ อย่างนี้แล

ข้อพระธรรมนี้ ได้รับมาต่อเนื่องจากการส่งเรื่องราวสัมภาษณ์ในรายการโทรทัศน์มาให้อ่าน
เรื่อง ครูบัวไข-ชนัย คนสองภพที่ระลึกชาติได้ เมื่อประมาณต้นเดือนมีนาคม ศกนี้

สายท่าขนุน

23-07-2009 21:23

อภิณหปัจจเวกขณ์ (หน้า ๒)

อภิณหปัจจเวกขณ์ ๕
(ขยายความจากพจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม โดยท่านพระธรรมปิฎก)

ข้อที่สตรีก็ตาม บุรุษก็ตาม คฤหัสถ์ก็ตาม บรรพชิตก็ตาม ควรพิจารณาเนือง ๆ

๑. ชราธัมมตา
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้
๒. พยาธิธัมมตา
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรามีความเจ็บป่วยเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บป่วยไปได้
๓. มรณธัมมตา
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้
๔. ปิยวินาภาวตา
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เราจักต้องมีความพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งสิ้น
๕. กัมมัสสกตา
ควรพิจารณาเนือง ๆ ว่า เรามีกรรมเป็นของตน เราทำกรรมใด ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม จักต้องเป็นทายาทของกรรมนั้น

ข้อที่ควรพิจารณาเนือง ๆ ๕ อย่างนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อละสาเหตุต่าง ๆ มี ความมัวเมา เป็นต้น
ที่ทำให้สัตว์ทั้งหลายตกอยู่ในความประมาท และประพฤติทุจริตทางไตรทวาร กล่าวคือ :-

ข้อ ๑ เป็นเหตุละหรือบรรเทาความเมาในความเป็นหนุ่มสาวหรือความเยาว์วัย
ข้อ ๒ เป็นเหตุละหรือบรรเทาความเมาในความไม่มีโรค คือ ความแข็งแรงมีสุขภาพดี
ข้อ ๓ เป็นเหตุละหรือบรรเทาความเมาในชีวิต
ข้อ ๔ เป็นเหตุละหรือบรรเทาความยึดติดผูกพันในของรักทั้งหลาย
ข้อ ๕ เป็นเหตุละหรือบรรเทาความทุจริตต่าง ๆ โดยตรง

เมื่อพิจารณาขยายวงออกไป เห็นว่ามิใช่ตนผู้เดียวที่ต้องเป็นอย่างนี้ แต่เป็นคติธรรมดาของสัตว์ทั้งปวงที่จะต้องเป็นไป
เมื่อพิจารณาเห็นอย่างนี้เสมอ ๆ มรรคก็จะเกิดขึ้น เมื่อเจริญมรรคนั้นมากเข้า ก็จะละสังโยชน์ทั้งหลาย สิ้นอนุสัยได้

พระคาถาดังกล่าว ควรพิจารณาอยู่เนือง ๆ เป็นอเนก เพื่อให้เกิดนิพพิทา
ไม่ใช่เฉพาะเวลาสวดมนต์แต่อย่างเดียว จึงจักบังเกิดผลยิ่ง

เป็นเครื่องรู้ เครื่องระลึก เครื่องเตือนสติ ให้ประกอบกรรมดี

และไม่ใช่เพื่อการพิรี้พิไรรำพันโอดครวญ หรือไปกังวลถึงกรรมในอดีตที่ผ่านไปแล้ว

สายท่าขนุน

23-07-2009 21:39

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี (โพสต์ 12658)

ชอบข้อความธรรมะที่พี่จี๋เอามาลงในกระทู้นี้ค่ะ ไพเราะและมีประโยชน์มากค่ะ

ปลื้มใจในบุญที่น้องท่านนี้เอามาฝากจริง ความรู้สึกเดียวกันนี้ก็มีต่อเนื่อง
จนถึงที่ได้อ่านข้อความที่น้องเถรีโพสต์ด้วยเช่นกัน:onion_love: โมทนากัลยาณมิตรทั้งหลาย
ท่านใดประสงค์จะเผื่อแผ่ความรู้สึกดี ๆ เช่นนี้บ้าง ขอเรียนเชิญ:onion_wink:

สายท่าขนุน

30-07-2009 01:06

เจริญอานาปานสติเพื่อความผาสุกในปัจจุบันและเพื่อสติสัมปชัญญะ

ธรรมสวัสดีเช้าวันพระ สิ้นเดือนสิงหาคม ๒๕๔๙

สมัยหนึ่งที่พระพุทธองค์ทรงปลีกวิเวกออกจำพรรษาแต่พระองค์เดียว
ครั้นออกพรรษาแล้วได้ตรัสในที่ประชุมสงฆ์ว่า
“ ถ้าพวกนักบวชในศาสนาอื่นถามว่า พระสมณโคดมอยู่จำพรรษาด้วยธรรมะข้อใดเป็นเครื่องอยู่โดยมาก
พึงตอบว่า ทรงอยู่ด้วยสมาธิ อันประกอบร่วมด้วยอานาปานสติ
เมื่อภิกษุจะกล่าวธรรมอันเป็นเครื่องอยู่ของพระอริยเจ้าบ้าง พรหมบ้าง พระตถาคตบ้าง
พึงกล่าวถึงสมาธิอันประกอบร่วมด้วยอานาปานสติว่าเป็นเครื่องอยู่
ภิกษุผู้ยังเป็นเสขะ ยังไม่บรรลุอรหัตตผล ภิกษุเหล่านี้ย่อมเจริญอานาปานสติเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะ
ภิกษุผู้เป็นพระอรหันต์ ย่อมเจริญอานาปานสติเพื่อความผาสุกในปัจจุบัน และเพื่อสติสัมปชัญญะ ”

(สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค)

สายท่าขนุน

02-08-2009 03:38

ท่านอิคยุ (หน้า ๑)

ไม่ทราบว่าเรื่องที่เลือกนำมาลงหนักเกินไปสำหรับผู้อ่านหรือไม่:l43841274qn5:
ได้เลือกเรื่องเล่าที่อาจจะทำให้รู้สึกว่าเบาลง เนื่องจากเคยมีการทำเป็นการ์ตูน

เรื่องนี้ส่งมาสวัสดีตอนเช้า เมื่อประมาณปลายปี ๒๕๕๐:onion_love:

เรื่องราวบางตอนของท่านอิคยุหรืออิกคิว (ภิกษุนิกายเซนที่มีตัวตนอยู่จริง)

ในญี่ปุ่นมีเรื่องที่ชอบเล่าอย่างชื่นชมยินดีมาทุกยุค นับแต่สมัยอาชิคากะมาจนทุกวันนี้ คือ
เด็กน้อยอิคยุติดตามมารดาไปวัดตั้งแต่ยังเล็ก หลวงพ่อเจ้าวัดท่านก็เรียกไปใช้สอยใกล้ชิด

วันหนึ่ง เช็ดพื้นไปปัดเอาถ้วยชาอย่างดีราคาแพงของอาจารย์ตกแตก
อิคยุเด็กน้อยรู้สึกตกใจมากเพราะรู้แน่ว่าถ้วยอย่างนี้แพง หาไม่ได้อีกแล้ว
ในเมื่อขาดชุดไป ในจิตใจของเด็ก ๆ ก็เหมือน ๆ กับเราท่านทุกคนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก
คือเคยทำของมีค่าตกแตกเสียหายมาบ้างแล้ว ลองนึกดูเถิดว่าในคราวอย่างนั้นเด็กธรรมดาก็ย่อมจิตใจว้าวุ่น
คิดอุบายหลบเลี่ยงหรือหนี ปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ทำแตกเหมือน ๆ กันหมด

แต่เด็กชายอิคยุคนนี้ไม่มีโอกาสนิ่งอึ้งคิดหาหนทางแก้ตัวนานนัก
เพราะขณะนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าของอาจารย์เดินเข้าห้องมาพอดี
ถ้าเป็นเด็กอื่น หากถึงคราวจวนตัวไม่รู้จะทำประการใดเช่นนั้น ก็จะร้องไห้โฮล่วงหน้า
เพื่ออุทธรณ์ให้ถูกเฆี่ยนน้อยหน่อย แต่เด็กชายอิคยุคนนี้กลับกระวีกระวาดลุกขึ้นยืน
มือทั้งสองถือชิ้นกระเบื้องถ้วยชาซ่อนไว้ข้างหลัง ตาจ้องอยู่ที่อาจารย์ผู้กำลังนั่งบนอาสนะ

ก่อนที่อาจารย์จะสังเกตอะไรผิดปกติ เด็กชายอิคยุก็เข้าคุกเข่าต่อหน้า
ขัดจังหวะเอาไว้ก่อนที่ท่านอาจารย์จะเอื้อมไปรินชาขึ้นซด
ทั้ง ๆ ที่มือทั้งสองก็ยังซ่อนอะไรไว้ข้างหลังไม่ให้อาจารย์เห็น
ท่านอาจารย์ชะงัก เหลียวมาดูไอ้หนูน้อยด้วยใบหน้าละไมเป็นปกติ
เด็กชายอิคยุเห็นหน้าอาจารย์ ก็แน่ใจว่าอาจารย์ไม่ได้ยินเสียงถ้วยชาแตกเมื่อครู่นี้
ทำให้เกิดปฏิภาณขึ้นบัดนั้น เรียนถามปัญหาธรรมะต่อท่านอาจารย์ทันใดว่า

“หลวงพ่อฮะ! ทำไมคนเรานี่นะต้องตายทุกคน ไม่เว้นใครเลยฮะ!?”

“ลูกเอ๋ย! นั่นมันเป็นธรรมชาติ ธรรมดา” หลวงพ่อตั้งต้นชี้แจงโดยซื่อ

ไม่เฉลียวว่าเด็กทำไมเกิดจะมาถามธรรมะเอาตอนนี้ ท่านกล่าวเรื่อยไปอีกว่า
“บรรดาสรรพสิ่งไม่ยกเว้นสิ่งใด ถึงที่ถึงคราวย่อมล่วงหล่นม้วยมรณ์ตายไปอย่างเที่ยงแท้ มิได้ตั้งอยู่นาน”

เด็กชายอิคยุจ้องดูตาท่านอาจารย์อยู่ไม่วาง ฟังอาจารย์ชักนำให้รู้ความเป็นไปของสังขารอยู่จนจบ
เลยยื่นแบเศษถ้วยชาแตกในมือให้อาจารย์ดู พร้อมกับทำหน้าเศร้าเอ่ยว่า
“ถ้วยชาของหลวงพ่อนี้ก็เหมือนกันครับ ถึงคราวมันตายเสียแล้ว”

ความข้อนี้ คนทั้งวัดสรวลเสเฮฮากันไปทั่ว
เมื่อเล่าสู่กันฟัง ทุกคนได้เห็นแววปฏิภาณของเด็กเล็ก ๆ
รู้จักนำความรู้ที่ได้ยินได้ฟังผู้ใหญ่เขาพูดจาสนทนาธรรมกัน
มาใช้แสดงเชาว์ไวไหวพริบเข้ากับเหตุการณ์จวนตัวให้เห็นปานนั้น

แต่ในสมัยแรก ๆ ก็ยังไม่มีใครคาดฝันว่าเด็กน้อย ๆ นี้ในเวลาต่อมาจะกลับกลายเป็น
ท่านธยานาจารย์อิคยุ ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่ฝ่ายเซ็น
ในสมัยที่ท่านโตบวชเป็นพระแล้ว ตัวลูกศิษย์องค์นี้กลายเป็นผู้บรรลุธรรมก่อนอาจารย์ผู้เฒ่าเสียอีก

ใช่แต่เท่านั้น ตัวหลวงพ่อผู้เฒ่าเองก็ไม่เคยนึกมาก่อนว่าเด็กน้อยที่ทำถ้วยชาของท่านตกแตกนี้
จะกลายเป็นครูสอนวิธีตายให้ท่านเอง ขณะที่ท่านกำลังจะดับจิต

สายท่าขนุน

02-08-2009 03:52

ท่านอิคยุ (หน้า ๒)

เรื่องที่เล่าต่ออีกในกาลเวลาระยะหลัง ตอนใกล้สิ้นอายุขัยของหลวงพ่อผู้เฒ่าว่า
ครั้งนั้น ขณะที่หลวงพ่อสำรวมจิตจวนจะทำกาลกิริยาอยู่นั้น
ท่านอาจารย์ใหญ่อิคยุก็คลานเข้าไปกราบเรียนถามหลวงพ่อว่า
กระผมต้องบอกหนทางให้หลวงพ่อไหมครับ!

หลวงพ่อยังมีสติดีอยู่ ตอบแผ่ว ๆ ว่า
“ฉันมาก็มาแต่ลำพังผู้เดียว เวลาจะไปก็ไปแต่ลำพังผู้เดียว เจ้าจะมาช่วยอะไรได้เล่า!”

พอดีท่านอาจารย์อิคยุก็ตอบขึ้นด้วยถ้อยคำว่า
“หากหลวงพ่อนึกว่าหลวงพ่อเกิด, แล้วหลวงพ่อต้องตายจริง ๆ แล้ว
นั่นยังถูกบดบังห่อหุ้มด้วยความไม่รู้อยู่อีกนะครับ!

ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกทางให้หลวงพ่อละ!
ทางที่ไม่ต้องเรียกว่าเกิด ไม่ต้องเรียกว่าตาย อย่างไรเล่าครับหลวงพ่อ!”

พอสิ้นประโยคถ้อยคำสำคัญยิ่งของลูกศิษย์ หลวงพ่อก็พริ้มดับ นิทานก็จบ

จากเรื่องราวที่เล่ามานี้ เราท่านย่อมทราบแล้วว่านิทานเรื่องนี้ทั้งหมด
มันมาขมวดปมคมคายที่คำบอกหนทางให้แก่คนใกล้จะตายนิดเดียว
แต่ถึงกระนั้นก็ถือว่าเป็นคำพูดที่มีค่าแท้จริงสำหรับอาจารย์ผู้เฒ่าผู้จะลาลับโลกไป

ถ้อยคำที่พูดให้ถูกกาละไม่กี่คำ ในสภาพการณ์นั้น ๆ ต่อบุคคลนั้น ๆ ขณะฉับพลันนั้น ๆ
ย่อมไม่อาจเกิดผลแก่คนอื่น ที่อยู่ในสภาพอื่น เวลาอื่น
แต่ก็เป็นข้อความที่น่าสนใจ ฟังไว้บางทีจะเกิดประโยชน์

อย่างน้อยก็เพียงรู้ว่ามันลึกก็ยังดี ที่จะลึกไปแค่ไหนนั้น
เราควรมาวิเคราะห์กันตามแต่กำลังความคิดเห็น...
ที่ศิษย์เสนอตัวเข้าไปถามหลวงพ่อ ทำนองหยั่งความรู้ในขณะท่านใกล้จะตายเสียก่อนนั้น
เป็นวิธีทั่ว ๆ ไปของอาจารย์เซ็น เพราะคนเราระยะหนึ่ง ๆ มิได้มีสิ่งหนึ่งสิ่งใดเพียงสิ่งเดียวเป็นอารมณ์

ศิษย์จึงถามนำเพื่อหยั่งสภาวะจิตดูก่อนว่า...
“กระผมต้องบอกหนทางให้ไหมครับ หลวงพ่อ?”
พอหลวงพ่อตอบมา จึงเหมือนกับทำให้ศิษย์รู้ว่า
หลวงพ่อกำลังคิดนึกรู้สึกต่อสิ่งทั้งปวงในขณะใกล้จะตายว่าอย่างไร
(เมื่อรู้ภาวการณ์แล้ว ศิษย์ก็เริ่มบอกทางเอาจริง ๆ แต่บอกแบบทันควัน
ถ้าฟังเผิน ๆ ก็เหมือนโต้ตอบธรรมดา หรือไม่เป็นการสอนชี้บอกแต่อย่างไร)

หลวงพ่อตอบออกมาว่า
“ฉันมาก็มาแต่ตัว ขาไปก็จะไปแต่ตัว จะให้ใครมาช่วยได้”
คำพูดอย่างนี้ตรงกับความรู้ธรรมะที่สอน ๆ สวด ๆ กัน สำหรับเหล่าชาววัด
ใครก็ถือว่าเป็นวิธีบริกรรม คราวพยายามจะปลงทุกสิ่งทุกอย่าง
แม้ฝ่ายเถรวาทในเมืองไทยเราก็สอนกันอยู่ทั่วไป
คือสอนมิให้เป็นห่วงเป็นใยจนเป็นเรื่องรบกวนต่อการตั้งสมาธิจิตเวลาใกล้จะตาย

ส่วนพวกพุทธศาสนาอย่างเซ็นนั้น เขายังถือว่าขณะดับจิตถ้ายังมีตัวตน
สำหรับจะมาตั้งปรารถนาใคร่จะปลงว่า ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของกูนั้น
ยังไม่พอ ยังไม่ถึงขั้นปลอดภัย
ท่านอาจารย์อิคยุจึงรู้ว่าภายในดวงความคิดของหลวงพ่อผู้เฒ่า
ขณะนั้น ยังมีตัวตนที่ได้เกิดมา มีตัวที่พยายามจะปลงเมื่อตนเองต้องตาย

ฉะนั้นท่านจึงฟื้นพลิกความรู้สึกริบหรี่ของหลวงพ่อ ให้จับเหง้าแห่งความรู้สึกเสียใหม่
คือ หนทางอีกลักษณะหนึ่ง โดยเตือนว่า ไม่ใช่ทางที่มีคนเกิดมา
มีคนกำลังเดินอยู่และกำลังจะไป
แต่เป็นทางที่ไม่ถือว่ามีการเกิดและ แน่ละ ถ้าไม่มีการเกิดก็ไม่ต้องมีการตาย
คือ ตายเสียก่อนแล้ว ก่อนที่มันจะดับจิตตายไป

เมื่อหลวงพ่อถอนความรู้สึกภายในเสียทัน สับหัวประแจเข้ารางใหม่
เรื่องมันก็เป็นอันเสร็จกิจ ภาระจะต้องพะวงอะไรมิได้มีด้วยประการฉะนี้

ดูเอาเถิดท่านทั้งหลาย ข้อความเป็นไปในนิทานนี้ เขาชี้นิดเดียว
ตรงความหมายอันสำคัญยิ่งคือที่ว่า ให้ตายเสียก่อนตาย ซึ่งนิทานนี้คงจะให้ความกระจ่างมากอยู่

คือ ตาย คำแรกหมายถึงดับความรู้สึกส่วนลึกประจำใจที่ว่าเรานั้น
(ซึ่งอาจเรียกชื่อว่า “ว่างจากตัวตน” หรือใช้คำพูดว่ามีสุญตาเป็นอารมณ์ของจิต)
ก่อนที่จิตจะดับวุบไปเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้

ด้วยอาการหลุดพ้นไม่ต้องกลับมาเกิด มีภพมีชาติอีก ของคนที่ทำได้เช่นนี้
ก็คือพระอรหันต์ประเภทชีวิตสมสีสี นั่นเอง

จาก หนังสือ เล่านิทานเซ็น
เล่าเรื่องโดย อ.อภิปัญโญ
เผยแพร่โดย ธรรมสภา

สายท่าขนุน

02-08-2009 04:39

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สุธรรม (โพสต์ 13405)

:4672615: ธยาน(สันสกฤต) = ฌาน(บาลี) = ฉาน(จีน) = เซ็น(ญี่ปุ่น)

:4672615: ดังนั้น ธยานาจารย์ = อาจารย์ผู้สอนเซ็น

กราบขอบพระคุณที่เมตตาค่ะ

สายท่าขนุน

09-08-2009 03:07

ทุก ๆ วัน......เป็นวันของพ่อและแม่ (หน้า ๑)

ใกล้วันแม่ปี ๒๕๔๙ เธอส่งรูปดอกมะลิบานงามมาพร้อมเรื่องนี้
(และอีก ๓ เรื่องแต่งเรื่องเล่าแม่ลูก)

ความเข้มข้นในการบำรุงมารดาบิดาเพื่อจะสร้างมงคลให้แก่ชีวิต

เราต้องรู้พระคุณแม่พระคุณพ่อของเรา และผู้ที่กำลังเป็นพ่อแม่จะทำอย่างไรจึงเป็นพ่อแม่ที่ดี �มี ๒ �ลักษณะ �คือ

๑. เป็นต้นแบบทางกาย �คือ ให้โครงร่าง �การทำอะไรก็แล้วแต่มีความดีพร้อม สำรวม เป็นตัวอย่างทางกาย

๒. เป็นต้นแบบทางใจ ในการอุปการะเลี้ยงดูอบรมสั่งสอน

สมญานามของพ่อแม่

๑. พ่อแม่เป็นเทวดาองค์แรกของลูก
เพราะคอยปกป้องคุ้มครองกับเลี้ยงดูเรามาก่อนผู้มีความปรารถนาดีอื่น ๆ �หรือเทวดาองค์อื่นด้วย

๒. พ่อแม่เป็นครูคนแรกของลูก
เพราะอบรมสั่งสอนทั้งการพูด สอนให้กิน สอนให้เดิน สอนกิริยามารยาทให้ลูกก่อนคนอื่น ๆ ทั้งหมด

๓. พ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก
�ทำไมจึงเปรียบว่าเหมือนพระพรหม เพราะพระพรหมมีธรรม ๔ ประการ คือ

๑) มีความเมตตา คือ มีความปรารถนาดีต่อลูกไม่มีวันสิ้นสุด
ไม่ว่าลูกจะทำอะไรก็แล้วแต่ ให้เงินไปใช้จนหมด ต่อว่าแล้วก็ยังให้ได้อีก
แม้ตัวเองจะอด ๆ อยาก ๆ ก็ยังให้

๒) มีความกรุณา �คือ มีความหวั่นไหวในความทุกข์ของลูก
คอยช่วยเหลืออย่างสม่ำเสมอไม่ทอดทิ้ง

๓) มีมุทิตา คือ เมื่อลูกมีความสุขสบายก็ปลื้มใจ
คนอื่นอาจจะชมเรา ดีใจกับเรา แต่ก็อิจฉาเราได้ ไม่มีมุทิตาจิต

๔) มีอุเบกขา คือ เมื่อลูกมีครอบครัว สามารถเลี้ยงตนเองได้แล้ว
ก็จะไม่วุ่นวายกับชีวิตครอบครัวลูกจนเกินงาม
และหากลูกผิดพลาดก็จะไม่ซ้ำเติม

๔. พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูก
พ่อแม่เปรียบเหมือนพระอรหันต์ของลูกเพราะมีคุณธรรม ๔ ประการ คือ

๑) เป็นผู้อุปการะเลี้ยงดู�เป็นภารกิจอันทำได้แสนยากและลำบาก
จะหาคนอื่นทำให้เราได้เหมือนพ่อแม่ไม่มีเลย
แม้ "มูล" คือ อุจจาระที่ถ่าย เรารังเกียจกันทุกคนถือเป็นของสกปรก
แต่พ่อแม่สามารถทำให้เราได้ �และพ่อแม่ไปทำให้คนอื่นก็ไม่ได้
เช่นเดียวกับพระอรหันต์ต้องฟันฝ่าภารกิจอันยากมากจึงจะเป็นพระอรหันต์ได้

๒) มีพระคุณมาก ป้องกันอันตรายให้ความอบอุ่นแก่ลูกมาก่อน

๓) เป็นเนื้อนาบุญ �มีความบริสุทธิ์ใจต่อลูกอย่างจริงใจ
เป็นผู้ที่ลูกควรกระทำบุญต่อตัวท่านให้มาก ๆ
เพราะผู้ที่ให้ความจริงใจ ความเมตตากรุณา
ตอบแทนแล้วได้บุญมาก

๔) เป็นอาหุไนยบุคคล เป็นผู้ควรแก่การรับของคำนับและการนมัสการของลูก
เป็นผู้ที่ลูกควรกราบไหว้บูชานั่นเอง �แสดงความนบนอบได้อย่างเต็มที่เลย
ใครทำได้ก็จะเป็นมงคลกับชีวิต

สายท่าขนุน

09-08-2009 03:20

ทุก ๆ วัน......เป็นวันของพ่อและแม่ (หน้า ๒)

วิธีตอบแทนบุญคุณพ่อแม่

๑. เลี้ยงดูท่านยามชรา
เอาใจใส่การกินอยู่หลับนอนของท่านไม่ให้เดือดร้อน
เราจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านแก่ เช้าวันใหม่ท่านแก่ไปอีกวันแล้ว
เรารู้ว่าท่านแก่ทุกวันก็แล้วกัน จะได้ตอบแทนได้ทุกวัน ไม่ต้องดูอายุ

๒. ช่วยเหลือกิจการงานของท่าน
ช่วยแบ่งเบาภาระของท่านเพื่อให้ท่านมีโอกาสพักผ่อน เพราะท่านเหนื่อยมามากแล้ว
หรือเปิดโอกาสให้ท่านได้เข้าวัดฟังธรรมะ

๓. ไม่ทำตัวให้เสื่อมเสียแก่ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของท่าน
รักษาวงศ์ตระกูลที่ท่านให้มา ดำรงอยู่ได้นาน ๆ คือ ทำความดีนั้นเอง

๔. ประพฤติตนดีควรแก่การรับมรดก
ไม่ใช่อยู่เพื่อหวังมรดก ไม่เกะกะเหลวไหล ไม่สุรุ่ยสุร่ายผลาญทรัพย์สมบัติที่ท่านมอบให้

๕. เมื่อท่านล่วงลับไปแล้วก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้อย่างสม่ำเสมอ
แม้ท่านจะเกิดในภูมิที่สูงกว่าหรือไม่สามารถรับกุศลได้
การระลึกและแผ่เมตตาจิตให้แก่พ่อแม่เป็นมงคลอันประเสริฐ

พระพุทธองค์ตรัสว่า
ถ้าบุตรจะพึงวางบิดามารดาไว้บนบ่าสองข้างของตน
ประคับประคองท่านให้อยู่บนบ่านั้น ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ท่าน
ถ่ายอุจจาระปัสสาวะบนบ่านั้นเสร็จ
แม้บุตรจะมีอายุถึง ๑๐๐ ปี และปรนนิบัติท่านเช่นนั้นตลอดชีวิต
ก็ยังนับว่าตอบแทนบุณคุณท่านยังไม่หมด
พระพุทธองค์ตรัสเพื่ออะไร เพื่อจะได้ให้รู้ว่าสิ่งที่เราควรกระทำ
ก่อนจะไปแสวงหานอกบ้านนั้นอยู่ใกล้เราเหลือเกิน แต่เราไม่เคยมองดูคุณค่าอันนี้เลย
ทำให้แก่พ่อแม่ พ่อแม่ก็มีวิบากดีที่ได้ลูกดี แต่คนที่ทำมีมงคลชีวิต

วิธีตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ให้หมด มี ๕ ประการ คือ

๑. เมื่อท่านยังไม่ศรัทธาในพระพุทธศาสนา ก็พยายามชักนำให้ท่านตั้งอยู่ในศรัทธาให้ได้

๒. ถ้าท่านยังไม่ถึงพร้อมด้วยการให้ทาน ก็พยายามชักนำท่านให้บริจาคทานให้ได้
เริ่มต้นด้วยเราทำแล้วให้ท่านจบ

๓. ถ้าท่านยังไม่มีศีลรักษา ก็พยายามชักนำให้ท่านรักษาศีลให้ได้

๔. ถ้าท่านยังไม่ทำสมาธิ ยังไม่มีความสงบ ก็พยายามชักนำให้ท่านหาความสงบให้ได้

๕ . พยายามส่งเสริมท่านเดินทางสู่มรรคผลนิพพาน อย่าขวางท่าน
เมื่อท่านถึงมรรคผลนิพพาน ตอบแทนหมดไหม ?
ฉะนั้นอะไรก็แล้วแต่ที่พ่อแม่กำลังทำเพื่อสร้างทางสู่มรรคผลนิพพาน อย่าขวางท่าน

สายท่าขนุน

09-08-2009 03:27

ทุก ๆ วัน......เป็นวันของพ่อและแม่ (หน้า ๓)

อานิสงส์ของการบำรุงบิดามารดา มี ๑๓ ประการ คือ

๑...ทำให้มีความอดทน
๒.. ทำให้เป็นคนมีสติรอบคอบ
๓.. ทำให้เป็นคนมีเหตุผล
๔.. ทำให้พ้นทุกข์ได้
๕.. ทำให้พ้นภัยได้
๖.. ทำให้ได้ลาภโดยง่าย
๗.. ทำให้แคล้วคลาดภัยในยามคับขัน
๘.. ทำให้เทวดาลงมาพิทักษ์รักษาผู้ที่ทำ
๙.. ทำให้ได้รับการยกย่องสรรเสริญ
๑๐. ทำให้มีความเจริญก้าวหน้า
๑๑. ถ้ามีลูกก็จะได้ลูกที่ดี
๑๒. ทำให้มีความสุข
๑๓. ทำให้เป็นตัวอย่างอันดีแก่อนุชนรุ่นหลัง

สายท่าขนุน

13-08-2009 22:20

หลวงปู่สิม

เมื่อวันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
เธอส่งต่อประวัติและคำสอนของหลวงปู่สิม แล้วเพิ่มเติมด้วยข้อความต่อไปนี้

สิ่งใดควรละก็ละ สิ่งใดควรเจริญก็เจริญ
สิ่งใดควรทิ้งแล้ว ควรปล่อยแล้วก็ปล่อยวางไป

ไม่ต้องเอามายึดมาถือในหน้าในตา ในตัวในตน
ในชาติในตระกูล ในตัวเราของเรา
ตัวทิฏฐิ มิจฉาทิฏฐิ ความเห็นผิดเลิกละออกไป

พระพุทธเจ้า พระองค์ให้เจริญอยู่ในสัมมาทิฏฐิ
ความเห็นชอบ ดำริชอบ เจรจาชอบ การงานชอบ ระลึกชอบ

ตั้งจิตมั่นชอบก็ในสตินั้นเอง ในใจนี้แหละไม่ใช่ในที่อื่น
ไม่ใช่เรื่องภายนอกอย่างเดียว ส่วนมากเป็นเรื่องภายใน

เมื่อภายในมีสติ จิตก็ตั้งมั่นเป็นสมาธิ
เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิ จิตก็มีปัญญา

หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร

สายท่าขนุน

24-08-2009 18:49

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สุธรรม (โพสต์ 16076)

:4672615: เทา = ตะไคร่น้ำ ; เพิ่น = ท่าน

กราบขอบพระคุณค่ะ:d16c4689:

คนบรรพต

27-08-2009 09:58

ได้อ่านข้อความจากท่าน สายท่าขนุน ที่นำมาลง ได้รับความรู้เพิ่มขึ้นอีกมากครับ ได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ ไม่เคยทราบ
ขอบพระคุณมากครับ นำเรื่องดี ๆ แบบนี้มาลงให้อ่านอีกนะครับผม

สายท่าขนุน

27-08-2009 19:21

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ไก่เขียว (โพสต์ 16604)

ยินดีมากที่ได้ยินเช่นนี้:l43841274qn5: และยิ่งทำให้นึกถึงคุณของคนที่ส่งเรื่องราวมา
เรื่องเหล่านี้ได้ทราบมาจากกัลยาณมิตรทั้งสิ้น
หากคุณไก่เขียวหรือท่านใดมีเรื่องดี ๆ จากเพื่อนดี ๆ ขอเชิญนำมาลงแบ่งปันกัน:onion_love:

สายท่าขนุน

20-09-2009 23:04

ประวัติหลวงปู่สิมที่นำมาลงก็จบที่ตอนนี้ (หน้า ๑๐) :d16c4689:
ต่อไปจะเป็นคำสอนของหลวงปู่ที่รวบรวมไว้ ๓๐ ข้อ:onion_wink:
อยากเสนอให้นำประวัติและคำสอนของหลวงปู่สิมนี้
ย้ายไปไว้ที่ห้องประวัติและปฏิปทาของพระสุปฏิปันโนด้วย

สายท่าขนุน

22-09-2009 00:20

๑๐ คำถามอะไรเอ่ย ?

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ทิดตู่ (โพสต์ 19832)

ดำเนินการให้แล้วครับ ส่วนคำสอนของหลวงปู่ที่รวบรวมไว้ ๓๐ ข้อก็น่าจะไปรวมกันไว้ที่กระทู้เดียวกันเลยนะครับพี่จี๋

ขอขอบคุณท่านทิด แล้วลงกระทู้ใหม่นี้ต่อ
เป็น ๑๐ คำถามอะไรเอ่ยที่เธอส่งมาเมื่อต้นเดือนพฤษภาคม ปีที่แล้ว ดังนี้

"ธรรมสวัสดีค่ะ...:msn_smileys-07:

อารมณ์สบาย ๆ ...สไตล์วันศุกร์นี้มี ๑๐ คำถามอะไรเอ่ย ? มาให้ลับสมองกันค่ะ
เป็น ๑๐ คำถามอะไรเอ่ย ? ที่พระอาจารย์มานพ อุปสโม ท่านได้เเสดงไว้
ระหว่างการปฏิบัติธรรม ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติ ๘๔ พรรษาราชนครินทร์
ในวันพุธคืนสุดท้ายของเดือนเมษายน ๒๕๕๑
คำถามมีอยู่ว่า...

๑. อะไรเอ่ย ยิ่งให้ยิ่งดี ให้ทั้งผี ให้ทั้งคน
๒. อะไรเอ่ย ๕ ตัวกินหมด ๘ ตัวอดข้าวมื้อเย็น
๓. อะไรเอ่ย จอมปลวกมี ๖ รู เหี้ยหลบอยู่ข้างใน ใครจับได้ยอดดี
๔. อะไรเอ่ย ตัวใหญ่มาทำเล็ก เด็ก ๆ ชอบทุกคน
๕. อะไรเอ่ย ไม่บอกก็ช่วยเขาหาม ไม่ตามก็ช่วยเขาเเห่
๖. อะไรเอ่ย หวงไว้คนเเช่ง ยิ่งเเบ่งยิ่งมาเติม
๗. อะไรเอ่ย ของคนอื่นเขา เอามาชื่นมาชม คนนิยมว่ายอดดี
๘. อะไรเอ่ย สาวหนุ่มฟังว่าเเย่ แก่เฒ่าว่าเข้าที
๙. อะไรเอ่ย ของให้ไร้ตัวตน วิญญูชนว่ายอดดี
๑๐. อะไรเอ่ย ยิ่งคดยิ่งหลง ยิ่งตรงยิ่งแหลม

ที่มา...หนังสือคู่มือการสอนจริยธรรมด้วยกรณีศึกษาเเละกิจกรรม

ป.ล. ได้กราบขออนุญาตพระอาจารย์เเล้ว ท่านเมตตาอนุญาต
พร้อมให้หนังสือคู่มือการสอนจริยธรรมด้วยกรณีศึกษาเเละกิจกรรมมาด้วยค่ะ

เพื่อความเสมอภาคแก่ทุกท่าน เพราะตอนที่พระอาจารย์ท่านถาม มีบอกใบ้เป็นนัย ๆ ให้ทายได้ถูกด้วย
จึงขอใบ้คำตอบว่า อยู่ในข้อธรรมหมวด ๑๐ ข้อใดข้อหนึ่งคือ...
ก. กุศลกรรมบท ๑๐
ข. อนุสติ ๑๐
ค. บุญกริยาวัตถุ ๑๐
ง. นาถกรณธรรม ๑๐

ลองจับคู่ตอบคำถามทั้ง ๑๐ ข้อดู แล้วจะมาเฉลยในวันศุกร์หน้า ขอให้เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะคะ"

พร้อมทั้งลงคติไว้ท้ายข้อความ

ทุกข์มีไว้ให้เห็น ไม่ได้มีไว้ให้เป็น

ลองตอบกันดู มีเฉลยด้วย... รอสักพัก:f449b82c:

ทิดตู่

22-09-2009 01:42

๑. อะไรเอ่ย ยิ่งให้ยิ่งดี ให้ทั้งผี ให้ทั้งคน
ตอบ บุญ ,กุศล

๒. อะไรเอ่ย ๕ ตัวกินหมด ๘ ตัวอดข้าวมื้อเย็น
ตอบ ศีล

๓. อะไรเอ่ย จอมปลวกมี ๖ รู เหี้ยหลบอยู่ข้างใน ใครจับได้ยอดดี
ตอบ อายตนะ ,การภาวนา

๔. อะไรเอ่ย ตัวใหญ่มาทำเล็ก เด็ก ๆ ชอบทุกคน
ตอบ การอ่อนน้อมถ่อมตน

๕. อะไรเอ่ย ไม่บอกก็ช่วยเขาหาม ไม่ตามก็ช่วยเขาเเห่
ตอบ การช่วยเหลือขวนขวายในกิจการงาน

๖. อะไรเอ่ย หวงไว้คนเเช่ง ยิ่งเเบ่งยิ่งมาเติม
ตอบ บุญ , การให้โมทนาบุญ

๗. อะไรเอ่ย ของคนอื่นเขา เอามาชื่นมาชม คนนิยมว่ายอดดี
ตอบ บุญ , การโมทนาบุญ

๘. อะไรเอ่ย สาวหนุ่มฟังว่าเเย่ แก่เฒ่าว่าเข้าที
ตอบ การฟังเทศน์ ฟังธรรม

๙. อะไรเอ่ย ของให้ไร้ตัวตน วิญญูชนว่ายอดดี
ตอบ การให้ธรรม

๑๐. อะไรเอ่ย ยิ่งคดยิ่งหลง ยิ่งตรงยิ่งแหลม
ตอบ ทิฐิ หรือ ความเห็น

สรุป ตอบข้อ ค.ถูกทุกข้อครับ
:f449b82c:

สายท่าขนุน

22-09-2009 09:27

เมื่อมีท่านที่ตอบมาแล้ว ก็ขอลงเฉลยที่น้องเธอส่งมาให้เลย
และเป็นไปได้ว่าคำถามนี้จะเน้นคำตอบข้อ ค. ดังที่ท่านทิดว่า
คำตอบจึงอาจจะไม่ตรงใจท่านไปบ้าง:l43841274qn5:

“ธรรมสวัสดีค่ะ...

วันศุกร์...เเสนสุขใจวันนี้มาเฉลย ๑๐ คำถามอะไรเอ่ย ? ที่เคยถามไว้เมื่อศุกร์ที่เเล้วนะคะ
(เป็น ๑๐ คำถามอะไรเอ่ย ? ที่พระอาจารย์มานพ อุปสโม ท่านได้เเสดงไว้ระหว่างการปฏิบัติธรรม
ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรมเฉลิมพระเกียรติ ๘๔ พรรษาราชนครินทร์
ในวันพุธคืนสุดท้ายของเดือนเมษายน ๒๕๕๑

ที่มา...หนังสือคู่มือการสอนจริยธรรมด้วยกรณีศึกษาเเละกิจกรรม)

คำถามมีอยู่ว่า...

๑. อะไรเอ่ย ยิ่งให้ยิ่งดี ให้ทั้งผี ให้ทั้งคน
ตอบ ทาน
๒. อะไรเอ่ย ๕ ตัวกินหมด ๘ ตัวอดข้าวมื้อเย็น
ตอบ ศีล
๓. อะไรเอ่ย จอมปลวกมี ๖ รู เหี้ยหลบอยู่ข้างใน ใครจับได้ยอดดี
ตอบ ภาวนา (การฝึกสมาธิ)
๔. อะไรเอ่ย ตัวใหญ่มาทำเล็ก เด็กๆ ชอบทุกคน
ตอบ การอ่อนน้อมถ่อมตน
๕. อะไรเอ่ย ไม่บอกก็ช่วยเขาหาม ไม่ตามก็ช่วยเขาเเห่
ตอบ การช่วยเหลือผู้อื่น
๖. อะไรเอ่ย หวงไว้คนเเช่ง ยิ่งเเบ่งยิ่งมาเติม
ตอบ การเเบ่งส่วนบุญ
๗. อะไรเอ่ย ของคนอื่นเขา เอามาชื่นมาชม คนนิยมว่ายอดดี
ตอบ การชื่นชมในคุณธรรมความดีของคนอื่น
๘. อะไรเอ่ย สาวหนุ่มฟังว่าเเย่ แก่เฒ่าว่าเข้าที
ตอบ การฟังเทศน์ฟังธรรม
๙. อะไรเอ่ย ของให้ไร้ตัวตน วิญญูชนว่ายอดดี
ตอบ การเเสดงธรรม
๑๐. อะไรเอ่ย ยิ่งคดยิ่งหลง ยิ่งตรงยิ่งแหลม
ตอบ การทำความเห็นให้ตรง

ทั้ง ๑๐ ข้อ เป็นเรื่องของบุญกริยาวัตถุ ๑๐
คือ พฤติกรรมหรือลักษณะดีเด่นของคนในสังคม ประกอบด้วย...

๑. ทานมัย (บุญสำเร็จด้วยการให้ทาน)
๒. สีลมัย (บุญสำเร็จด้วยการรักษาศีล)
๓. ภาวนามัย (บุญสำเร็จด้วยการเจริญสมาธิภาวนา ลดโลภโกรธหลง)
๔. อปจายนมัย (บุญสำเร็จด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนแก่ผู้ใหญ่)
๕. เวยยาวัจจมัย (บุญสำเร็จด้วยการช่วยขวนขวายทำงานที่ถูกที่ชอบ)
๖. ปัตติทานมัย( บุญสำเร็จด้วยการทำให้ผู้อื่นได้บุญหรือให้ส่วนบุญ)
๗. ปัตตานุโมทนามัย (บุญสำเร็จด้วยการยินดีที่ผู้อื่นได้บุญ หรืออนุโมทนาส่วนบุญ)
๘. ธัมมัสสวนมัย (บุญสำเร็จด้วยการฟังธรรม-อ่านหนังสือธรรมะ)
๙. ธัมมเทสนามัย (บุญสำเร็จด้วยการแสดงธรรม)
๑๐. ทิฏฐุชุกัมม์ (บุญสำเร็จด้วยการทำความเห็นให้ถูกตรง)

(พระไตรปิฎกเล่ม ๒๒/๒๑๕, ๒๓/๑๒๖)”

สายท่าขนุน

22-09-2009 12:01

อ้างอิง:

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี (โพสต์ 19986)

ข้อ ๓. อะไรเอ่ย จอมปลวกมี ๖ รู เหี้ยหลบอยู่ข้างใน ใครจับได้ยอดดี

ขอตอบว่า อายตนะทั้ง ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจค่ะ

ของฝากสำหรับคำตอบน้องเถรี จาก
http://84000.org/tipitaka/attha/atth...=25.0&i=30&p=5

อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท มรรควรรคที่ ๒๐

๕. เรื่องพระโปฐิลเถระ[๒๐๘]

ข้อความเบื้องต้น

พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระเถระนามว่าโปฐิละ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "โยคา เว" เป็นต้น.

รู้มากแต่เอาตัวไม่รอด

ดังได้สดับมา พระโปฐิละนั้นเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎกในศาสนาของพระพุทธเจ้า ๗ พระองค์ บอกธรรมแก่ภิกษุ ๕๐๐ รูป. พระศาสดาทรงดำริว่า “ภิกษุนี้ ย่อมไม่มีแม้ความคิดว่า ‘เราจักทำการสลัดออกจากทุกข์แก่ตน เราจักยังเธอให้สังเวช.’ ”
จำเดิมแต่นั้นมา พระองค์ย่อมตรัสกะพระเถระนั้น ในเวลาที่พระเถระมาสู่ที่บำรุงของพระองค์ว่า "มาเถิด คุณใบลานเปล่า, นั่งเถิด คุณใบลานเปล่า, ไปเถิด คุณใบลานเปล่า แม้ในเวลาที่พระเถระลุกไป ก็ตรัสว่า "คุณใบลานเปล่าไปแล้ว."
พระโปฐิละนั้นคิดว่า "เราย่อมทรงไว้ซึ่งพระไตรปิฎกพร้อมทั้งอรรถกถา บอกธรรมแก่ภิกษุ ๕๐๐ รูป ถึง ๑๘ คณะใหญ่ ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น พระศาสดายังตรัสเรียกเราเนือง ๆ ว่า ‘คุณใบลานเปล่า’ พระศาสดาตรัสเรียกเราอย่างนี้ เพราะความไม่มีคุณวิเศษ มีฌานเป็นต้นแน่แท้."
ท่านมีความสังเวชเกิดขึ้นแล้ว จึงคิดว่า "บัดนี้ เราจักเข้าไปสู่ป่าแล้วทำสมณธรรม" จัดแจงบาตรและจีวรเองทีเดียว ได้ออกไปพร้อมด้วยภิกษุผู้เรียนธรรม แล้วออกไปภายหลังภิกษุทั้งหมดในเวลาใกล้รุ่ง. พวกภิกษุนั่งสาธยายอยู่ในบริเวณ ไม่ได้กำหนดท่านว่า "อาจารย์." พระเถระไปสิ้น ๑๒๐ โยชน์แล้ว, เข้าไปหาภิกษุ ๓๐ รูป ผู้อยู่ในอาวาสราวป่าแห่งหนึ่ง ไหว้พระสังฆเถระแล้ว กล่าวว่า "ท่านผู้เจริญ ขอท่านจงเป็นที่พึ่งของกระผม."
พระสังฆเถระ. "ผู้มีอายุ ท่านเป็นพระธรรมกถึก สิ่งอะไรชื่อว่าอันพวกเราพึงทราบได้ ก็เพราะอาศัยท่าน, เหตุไฉน ท่านจึงพูดอย่างนี้ ?"
พระโปฐิละ. ท่านผู้เจริญ ขอท่านจงอย่าทำอย่างนี้ ขอท่านจงเป็นที่พึ่งของกระผม.

วิธีขจัดมานะของพระโปฐิละ

ก็พระเถระเหล่านั้นทั้งหมด ล้วนเป็นพระขีณาสพทั้งนั้น. ลำดับนั้น พระมหาเถระส่งพระโปฐิละนั้นไปสู่สำนักพระอนุเถระ ด้วยคิดว่า "ภิกษุนี้มีมานะ เพราะอาศัยการเรียนแท้." แม้พระอนุเถระนั้นก็กล่าวกะพระโปฐิละนั้น อย่างนั้นเหมือนกัน. ถึงพระเถระทั้งหมด เมื่อส่งท่านไปโดยทำนองนี้ ก็ส่งไปสู่สำนักของสามเณรผู้มีอายุ ๗ ขวบผู้ใหม่กว่าสามเณรทั้งหมด ซึ่งนั่งทำกรรมคือการเย็บผ้าอยู่ในที่พักกลางวัน. พระเถระทั้งหลายนำมานะของท่านออกได้ด้วยอุบายอย่างนี้.

พระโปฐิละหมดมานะ

พระโปฐิละนั้นมีมานะอันพระเถระทั้งหลายนำออกแล้ว จึงประคองอัญชลีในสำนักของสามเณรแล้วกล่าวว่า "ท่านสัตบุรุษ ขอท่านจงเป็นที่พึ่งของผม."
สามเณร. ตายจริง ท่านอาจารย์ ท่านพูดอะไรนั่น ท่านเป็นคนแก่ เป็นพหูสูต เหตุอะไร ๆ พึงเป็นกิจอันผมควรรู้ในสำนักของท่าน
พระโปฐิละ. ท่านสัตบุรุษ ท่านอย่าทำอย่างนี้ ขอท่านจงเป็นที่พึ่งของผมให้ได้.
สามเณร. ท่านขอรับ หากท่านจักเป็นผู้อดทนต่อโอวาทได้ไซร้ ผมจักเป็นที่พึ่งของท่าน.
พระโปฐิละ. ผมเป็นได้ ท่านสัตบุรุษ, เมื่อท่านกล่าวว่า "จงเข้าไปสู่ไฟ" ผมจักเข้าไปแม้สู่ไฟได้ทีเดียว.

พระโปฐิละปฏิบัติตามคำสั่งสอนของสามเณร

ลำดับนั้น สามเณรจึงแสดงสระ ๆ หนึ่งในที่ไม่ไกล แล้วกล่าวกะท่านว่า "ท่านขอรับ ท่านนุ่งห่มตามเดิมนั่นแหละ จงลงไปสู่สระนี้."
จริงอยู่ สามเณรนั้น แม้รู้ความที่จีวรสองชั้นซึ่งมีราคามาก อันพระเถระนั้นนุ่งห่มแล้ว เมื่อจะทดลองว่า "พระเถระจักเป็นผู้อดทนต่อโอวาทได้หรือไม่" จึงกล่าวอย่างนั้น.
แม้พระเถระก็ลงไปด้วยคำ ๆ เดียวเท่านั้น.
ลำดับนั้น ในเวลาที่ชายจีวรเปียก สามเณรจึงกล่าวกะท่านว่า "มาเถิด ท่านขอรับ" แล้วกล่าวกะท่านผู้มายืนอยู่ด้วยคำ ๆ เดียวเท่านั้นว่า "ท่านผู้เจริญ ในจอมปลวกแห่งหนึ่ง มีช่องอยู่ ๖ ช่อง, ในช่องเหล่านั้น เหี้ยเข้าไปภายในโดยช่อง ๆ หนึ่ง บุคคลประสงค์จะจับมัน จึงอุดช่องทั้ง ๕ นอกนี้ ทำลายช่องที่ ๖ แล้ว จึงจับเอาโดยช่องที่มันเข้าไปนั่นเอง, บรรดาทวารทั้งหก แม้ท่านจงปิดทวารทั้ง ๕ อย่างนั้นแล้ว จงเริ่มตั้งกรรม(๑-) นี้ไว้ในมโนทวาร."
ด้วยนัยมีประมาณเท่านี้ ความแจ่มแจ้งได้มีแก่ภิกษุผู้เป็นพหูสูต ดุจการลุกโพลงขึ้นแห่งดวงประทีปฉะนั้น.
พระโปฐิละนั้นกล่าวว่า "ท่านสัตบุรุษ คำมีประมาณเท่านี้แหละพอละ" แล้วจึงหยั่งลงในกรชกาย(๒-) ปรารภสมณธรรม.

________________________________________

(๑-) ๑. คำว่า กรรม ในที่นี้ ได้แก่ บริกรรม หรือกัมมัฏฐาน.
(๒-) ๒. แปลว่า ในกายบังเกิดด้วยธุลี มีในสรีระ.

ทางเจริญและทางเสื่อมแห่งปัญญา

พระศาสดาประทับนั่งในที่สุดประมาณ ๑๒๐ โยชน์เทียว ทอดพระเนตรดูภิกษุนั้นแล้วดำริว่า "ภิกษุนั้นเป็นผู้มีปัญญา (กว้างขวาง) ดุจแผ่นดินด้วยประการใดแล, การที่เธอตั้งตนไว้ด้วยประการนั้นนั่นแล ย่อมสมควร." แล้วทรงเปล่งพระรัศมีไป ประหนึ่งตรัสอยู่กับภิกษุนั้น
ตรัสพระคาถานี้ว่า :-

๕. โยคา เว ชายตี ภูริ
อโยคา ภูริสงฺขโย
เอตํ เทฺวธา ปถํ ญตฺวา
ภวาย วิภวาย จ
ตถตฺตานํ นิเวเสยฺย
ยถา ภูริ ปวฑฺฒติ.
ปัญญาย่อมเกิดเพราะการประกอบแล,
ความสิ้นไปแห่งปัญญาเพราะการไม่ประกอบ,
บัณฑิตรู้ทาง ๒ แพร่งแห่งความเจริญและความเสื่อมนั่นแล้ว
พึงตั้งตนไว้โดยประการที่ปัญญาจะเจริญขึ้นได้.

แก้อรรถ

บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า โยคา ความว่า เพราะการกระทำไว้ในใจโดยอุบายอันแยบคายในอารมณ์ ๓๘.
คำว่า "ภูริ" นั่น เป็นชื่อแห่งปัญญาอันกว้างขวาง เสมอด้วยแผ่นดิน. ความพินาศ ชื่อว่า ความสิ้นไป.
สองบทว่า เอตํ เทวฺธา ปถํ คือ ซึ่งการประกอบและการไม่ประกอบนั่น.
บาทพระคาถาว่า ภวาย วิภวาย จ คือ แห่งความเจริญและความไม่เจริญ.
บทว่า ตถตฺตานํ ความว่า บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ โดยประการที่ปัญญา กล่าวคือภูรินี้จะเจริญขึ้นได้.
ในกาลจบพระคาถา พระโปฐิลเถระตั้งอยู่ในพระอรหัตแล้ว ดังนี้.

เรื่องพระโปฐิลเถระ จบ.
------------------------

สายท่าขนุน

13-10-2009 22:40

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๑

เรื่องนี้ น้องเขาส่งมาเมื่อ ๓๐ กรกฎาคม ปีที่แล้ว
หมายเหตุ : ทีแรกว่าจะนำไปเพิ่มเติมที่กระทู้ “ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น” แต่เห็นว่าไม่ได้มีอ้างอิงเป็นหนังสือที่ป้านุชนำมาลงไว้ จึงแยกมาไว้ในเรื่องนี้ตามปกติ

เรื่องนี้ส่งเป็นแฟ้มแนบมาพร้อมพระรูปงามยิ่งของสมเด็จองค์ปฐมที่วัดท่าซุง
(เนื้อหาแบ่งเป็น ๙ ข้อ)

ขึ้นต้นว่า :
วันจันทร์ที่ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๓๖ สมเด็จองค์ปฐมทรงเมตตาสอนไว้ มีความสำคัญดังนี้

และลงท้ายว่า :
พล.ต.ท. นพ. สมศักดิ์ สืบสงวน ผู้รวบรวม

เนื้อความว่า :

๑. "กาลเวลาที่ล่วงไป อย่าลืม ความตายยิ่งใกล้เข้ามา
เวลานี้พวกเจ้าโจทย์จิตเรื่องอารมณ์เข้าไว้ให้เต็มที่
กำหนดรู้สภาวะธรรมที่มากระทบจิตให้ชัดเจนแจ่มใส จักได้ไม่หลงใหลไปในสภาวะของธรรมนั้น ๆ
หาความจริงของต้นเหตุแห่งทุกข์ในธรรมนั้น ๆ ให้พบ
แล้วพิจารณาละสังโยชน์อันเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ในธรรมนั้น ๆ"

(ในขณะนั้นเกิดปวดท้องขึ้นมา พระองค์จึงทรงตรัสว่า)

๒. "เจ้าจักเห็นได้ว่า
ทุกข์อันเกิดจากโรคของร่างกายที่เข้ามาเบียดเบียนอารมณ์จิตนี้นั้นมีอยู่
ตราบใดที่ยังมีร่างกายอันเต็มไปด้วยรังของโรคนี้
เวทนาอันเกิดจากการเบียดเบียนก็ไม่เที่ยง บัดเดี๋ยวเกิด บัดเดี๋ยวดับ
ร่างกายนี้ไม่ได้สร้างความสุขที่แท้จริงให้กับจิตเลย"

สายท่าขนุน

15-10-2009 21:52

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๒

๓. "ในเมื่อร่างกายเบียดเบียนอารมณ์ของจิตอยู่เยี่ยงนี้
พวกเจ้าก็จงทำความเบื่อหน่ายในการอยากมีร่างกายเยี่ยงนี้ลงเสีย
ด้วยการพิจารณาทุกข์อันเกิดขึ้นตลอดเวลา
ไม่ว่าทุกข์อันเป็นนิพัทธทุกข์ ทุกข์เนืองนิตย์ เช่น
อาการหิว กระหาย ร้อน หนาว ปวดอุจจาระและปัสสาวะ เป็นต้น
และทุกข์อันเกิดจากการเสวยอารมณ์แห่งอายตนะ ๑๒
นอกกับในกระทบกัน ให้รู้อยู่ตลอดเวลา"

สายท่าขนุน

18-10-2009 23:44

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๓

๔. "อาการเสื่อมไปของอิริยาบถก็เป็นทุกข์ที่พึงกำหนดรู้
ให้เห็นว่านี่ก็เป็นโรคะนิทธังอย่างหนึ่งของร่างกายเช่นกัน
ตลอดอาการ ๓๒ ของร่างกายเป็นโรคทั้งสิ้น
พิจารณาไปอย่าให้จิตออกนอกทาง ดูอารมณ์เอาไว้ให้ดี ๆ"

สายท่าขนุน

22-10-2009 19:11

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๔

๕. "จงยอมรับกฎธรรมดา
ทำความเบื่อหน่ายร่างกายที่เต็มไปด้วยโรคนี้เสีย
และเห็นความไม่เที่ยง ซึ่งมีแต่การเกิด-เสื่อม-ดับของธรรมแห่งการมีร่างกายนี้
เห็นธรรมใด ๆ ในโลกที่เข้ามากระทบอารมณ์ตามสภาพความเป็นจริง
ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เที่ยง ตกอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์ทั้งสิ้น
ยึดถือเข้ามาในอารมณ์เมื่อไหร่ ก็ทุกข์บังเกิดขึ้นเมื่อนั้น"

สายท่าขนุน

26-10-2009 19:44

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๕

๖. "จงหมั่นกำหนดรู้ และวางอารมณ์ให้หลุดพ้นจากการเกาะติดในธรรมแห่งโลกนั้น ๆ
ตั้งจิตไว้มั่นคง จับจุดหมายปลายทางแห่งความต้องการที่จักพ้นทุกข์เข้าไว้
ทำกำลังใจให้เต็ม ใช้ความเพียรรักษาอารมณ์ของจิตที่จักทำเพื่อพระนิพพานเข้าไว้"

สายท่าขนุน

28-10-2009 18:57

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๖

๗. "การละสังโยชน์เป็นของไม่ยาก หากทำกำลังใจในบารมี ๑๐ ให้เต็มอยู่เสมอ
พร้อมที่จักทำจริงอยู่เสมอ ก้าวเข้าไปใกล้พระนิพพานแล้ว
รักษาอารมณ์อย่าให้บังเกิดความท้อแท้เป็นอันขาด อย่าหมดกำลังใจ
การหมดกำลังใจคืออารมณ์หลง จัดเป็นนิวรณ์คือถีนมิทธะ
จำเอาไว้ให้ดี อารมณ์ใดเป็นนิวรณ์ให้พยายามระงับตัดทิ้งไปเสียจากจิต"

สายท่าขนุน

29-10-2009 21:30

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๗

๘. "พวกเจ้าจักต้องรู้อารมณ์เข้าไว้ทุก ๆ ขณะจิต
ต้องหมั่นใช้สติตามกำหนดรู้เข้าไว้อย่าให้คลาดสายตาจากจิต
การทรงอานาปานุสสติกรรมฐาน แม้เพียงปฐมฌานก็จักทำให้มีสติมั่นคงได้
ทุกอย่างต้องมีขั้นตอน ต้องทำตามขั้นตอนนั้น
จิตจึงจักทรงตัวอยู่ได้ในการกำหนดรู้อารมณ์นั้น ๆ"

สายท่าขนุน

09-11-2009 20:18

เรื่องทางพ้นทุกข์ ๘

๙. "การมีศีล สมาธิ ปัญญา จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับนักปฏิบัติ
เพื่อละอารมณ์แห่งทุกข์นั้น ๆ
พวกเจ้าจงหมั่นตรวจตราอย่าให้ข้อวัตรปฏิบัติเหล่านี้
ขาดตกบกพร่องไปจากจิตของตนไปเป็นอันขาด
จึงจักสามารถเป็นกำลังตัดสังโยชน์ให้หมดจดลงได้"

สายท่าขนุน

09-11-2009 20:25

เรื่องทางพ้นทุกข์ ก็จบข้อความลงเพียงเท่านี้
อ่านแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยว่า
ครูบาอาจารย์ท่านเพียรสั่งสอนอบรมบ่มนิสัยให้ศิษย์ ตามคำสอนของพระพุทธองค์
จนคุ้นเคยว่าท่านกล่าวให้ได้ยินเป็นประจำ เป็นความชิน
กราบขอพรพระ ขออย่าให้ได้เพียงความคุ้นเคยกับข้อความเลย
ขอให้ได้เป็นความคุ้นเคยจากการปฏิบัติจนชินเถิด

สายท่าขนุน

13-11-2009 20:47

‘ทำดีเพื่อพ่อ’ ... แค่คิดยังไม่ดีพอ !

เห็นว่าใกล้วันพ่อเข้ามาทุกที จึงเลือกเรื่องที่น้องเขาส่งมาเมื่อประมาณ ๒ ปีที่แล้ว
เป็นการส่งต่อคำชักชวนให้ทำดีเพื่อพ่อหลวงของพวกเรา
และขอไม่สงวนชื่อเว็บชักชวนนี้ กับทั้งคงข้อความต้นฉบับ
(แม้ความจริงที่เขียนว่าโหดร้ายนั้น เป็นความจริงที่แสน "ธรรมดา")

‘ทำดีเพื่อพ่อ’ ... แค่คิดยังไม่ดีพอ !

มีไม่ถึง ๑% ของจำนวนประชากรกว่า ๖๔ ล้านคนที่มีอายุเกิน ๘๐ ปี
และนั่นหมายถึงว่าเกือบทุกคนในประเทศไทยเกิดและเติบโตขึ้นมา
ใต้ร่มพระบารมีของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้มาโดยตลอด

เมื่อตอนยังเล็ก เราถูกสั่งสอนให้กราบถวายบังคมพระบรมฉายาลักษณ์
ยืนถวายความเคารพเมื่อได้ยินเพลงสรรเสริญพระบารมี เข้าแถวรับเสด็จเมื่อขบวนรถพระที่นั่งผ่าน
ตอนนั้น เราอาจจะยังไม่รู้ว่าทำไปทำไม รู้แต่เพียงว่าเป็นสิ่งที่ “ต้อง” ทำ และ “ควร” ทำเท่านั้น

พอเราเติบโตขึ้น เราก็จะได้ทราบถึงพระราชกรณียกิจของพระองค์ท่านผ่านสื่อต่าง ๆ
น้อยครั้งนักที่เราจะได้เห็นพระองค์ท่านในฉลองพระองค์สง่างดงามเพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง
ส่วนใหญ่แล้วเราจะคุ้นตากับการเห็นพระองค์เสด็จพระราชดำเนินไปตามที่ทุรกันดารทุกภาคทั่วประเทศ
เพื่อทรงแนะแนวทางแก้ไขปัญหาต่าง ๆ นานา

และเมื่อเกิดเหตุการณ์วิกฤติวิปโยคที่คนไทยหันมาทะเลาะฆ่าฟันกันเอง
ก็มีแต่พระมหากษัตริย์พระองค์นี้ที่ทรงเป็นที่พึ่งเดียวและเป็นที่พึ่งสุดท้ายของประชาชน
และทุกครั้ง ปัญหาต่าง ๆ ก็จะถูกขจัดปัดเป่าไปได้สิ้น

เราเคยชินกับภาพเหล่านั้น กับความรู้สึกเคารพเทิดทูนบูชาเช่นนั้นมาตลอดกว่า ๖๐ ปี
จนบางครั้งเราลืมความเป็นจริงที่โหดร้ายไปบางอย่าง
ความจริงที่ว่า พระมหากษัตริย์อันเป็นที่รักยิ่งของเราไม่ใช่ “เทพ”
ความจริงที่ว่าพระองค์ท่านก็เป็น “มนุษย์”
ความจริงที่ว่า “มนุษย์” มีทุกข์มีสุขได้ มีรัก โลภ โกรธ หลง ได้
และมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้เช่นกัน

ลึก ๆ ในใจของเราก็คงรู้กันดีอยู่แล้วว่า
พระมหากษัตริย์พระองค์นี้ทรงตรากตรำทำงานหนักกว่าใครทั้งสิ้นมาเป็นเวลาเนิ่นนาน
ทรงต้องแบกทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ และทรงพระชราภาพลงไปเรื่อย ๆ

แล้วเราก็ใส่เสื้อเหลืองทุกวันจันทร์
จุดเทียนชัยถวายพระพร ร้องเพลงสดุดีมหาราชาและถวายสัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นคนดี
จะทำความดีเป็นราชสักการบูชาสำหรับพระมหากษัตริย์ของเรา
“ทำดีเพื่อพ่อ” กลายเสมือนเป็นคำสวดที่ติดปากพวกเราทุกคนในปัจจุบันนี้
บ้างก็จะไปปฏิบัติธรรมถวาย บ้างก็จะลด ละ เลิกอบายมุขและสิ่งเสพติดต่าง ๆ
บ้างก็จะปฏิบัติหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด บ้างก็จะเลิกโกงกินก้าวร้าวต่อกัน และบ้างก็จะอยู่อย่างพอเพียง
เราคิดดี เราพูดดี แต่เราได้ทำตามที่พูดแล้วหรือยัง?

เพราะถ้าทำบ้านเมืองคงไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้
หากเราคิดดี พูดดี และทำดีก็จงทำเพื่อตัวคุณเอง
เพื่อครอบครัวของคุณ เพื่อสังคมของคุณ และ
จงทำวันนี้ ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงวันเฉลิมพระชนมพรรษาเสียก่อน

“พ่อ” ดูเรามากว่า ๖๐ ปี แล้ว
ถ้าเรา “ทำดี” หรือทำหน้าที่ของเราได้อย่างที่ได้ตั้งสัตย์ปฏิญาณไว้จริง ๆ
หรือลดทิฐิ จ้องแต่จะคอยจับผิดซึ่งกันและกัน
“พ่อ” คงมีความสุขมากกว่าที่คนไทยทั้งประเทศจะมาร่วมใจกันทำดีเพื่อพ่อ - เพียงวันเดียว

มาร่วมกันแสดงพลังแห่งความดีเพื่อพ่อ เป็นส่วนหนึ่งในประวัติศาสตร์ครั้งยิ่งใหญ่ที่
www.dogood.or.th
แล้ววันนี้ สังคมไทยก็จะสุขสงบอย่างที่ “พ่อ” อยากเห็น
และนี่คือของขวัญงดงามที่สุดที่ “พ่อ” ชื่นใจ

เพียงแค่คิดว่า ‘รัก’ ยังไม่ดีพอ วันนี้ คุณทำดีเพื่อพ่อ แล้วหรือยัง.

สายท่าขนุน

13-11-2009 21:58

สวดถวายพระพรในหลวง

ในเมล์ที่ส่งชักชวนให้ทำดีเพื่อพ่อที่ส่งมาเมื่อประมาณ ๒ ปีแล้วนั้น
ได้แนบบทสวดถวายพระพรในหลวงมาด้วย พิมพ์บนกระดาษสีเหลือง ขอบลาย
ลงข้อความกำกับไว้ว่า
สวดมนต์ เจริญสติ ทำดีเพื่อพ่อ ณ หอประชุมพุทธคยา

คำถวายพระพร พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ภูมิพะละมะหาราชะวะรัสสะ
ชะยะมังคะละวะระทานะคาถา

ภูมิพะโล มะหาราชา...............ภูปาโล ทะสะธัมมิโก

เท์ว หิ วัสสะสะหัสสานิ...............ปัญจัสสะตาธิกานิปิ

ท์วิตาฬีสุตตะราเนวะ.................ยัส์มิง โหนติ สุมังคะเล

ตัส์มิง วัสเส มะหาปุญโญ................ท์วิสัตตะต์ยาวุวัฑฒะโก

ชินัสสะ สาสะเน สัทโธ................ปะสันโน พุทธะมามะโก

ยะตีนิง สีละธารีนัง....................โสปัตถัมภะทะโท สะมัง

อะยัง ภัททะมะหาราชา.............วิทู รัฏฐะปะสาสะเน

เขมัญจะ สัมปะวัตเตติ..................โสตถิญจะ รัฏฐะวาสินัง

เสฏโฐ เสฏฐันทะโท ราชา...............ทะทะมาโน อะภิกขะณัง

ยัตถะ อันธะตะมัง โหติ...............ทีปะโท วิยะ จักขุโท

ตัตถะ ทัยยานะ ปัชโชโต..............สะมุปปาเทติ ผาสุกัง

ตัส์มา เสฏโฐ มะหาราชา...............ทัยยินโท ธัมมะขัตติโย

ภิยโยโส ทัยยะวาสีนัง...............จิรัง โหติ อะติปปิโย

ระตะนัตตะยานุภาเวนะ..................กะตะปุญญานะ เตชะสา

ทีฆายุโก มะหาราชา..................วัณณะวา จะ สุเขธิโต

พะลูเปโต อะนีโฆ จะ...................อะโรโค โหตุ นิพภะโย

สัพเพ เทวานุโมทันตุ..................เตชะวันโต ยะสัสสิโน

อะภิปาเลนตุ รักขันตุ...................อิมัง ภูมิพะลัง สะทาติฯ

พระราชวิสุทธิดิลก (เชิด จิตฺตคุตฺโต ป.ธ.๙) ... ตรวจแก้

วุฒินันท์ กันทะเตียน ป.ธ.๙ ... แต่ง

สายท่าขนุน

27-11-2009 00:31

โพชฌงคสูตรแปล

เมื่อลงบทสวดมนต์ถวายในหลวงไปแล้ว ก็จะนำบทสวดที่น้องส่งต่อมาให้เมื่อกลางเดือนสิงหาคม ๒๕๔๙
ที่กัลยาณมิตรท่านหนึ่งส่งมาว่า
"สวัสดี กัลยาณมิตร ทุกท่าน
เมื่อวันอาทิตย์ ไปเรียนพระไตรปิฎกมา ที่วัดมหาธาตุ พระอาจารย์ให้บทโพชฌงคสูตร สำหรับสวดให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวหายจากพระประชวร
ก็เห็นว่าเป็นบทสวดที่ดี อีกทั้งยังมีคำแปลอีกด้วย จึงระลึกถึงกัลยาณมิตรทุกท่าน ให้ได้รับสิ่งดี ๆ เช่นเดียวกับที่ไก่ได้รับ
ขอให้เจริญทั้งทางโลก และทางธรรม ^_^"

............โพชฌงคสูตรแปล
นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส. (๓ จบ)

๑...โพชฺฌงฺโค...สติสงฺขาโต................ธมฺมานํ...วิจโย...ตถา
.....วีริยมฺปีติ...ปสฺสทฺธิ......................โพชฺฌงฺคา...จ...ตถาปเร.
๒...สมาธุเปกฺขโพชฺฌงฺคา...................สตฺเตเต...สพฺพทสฺสินา
.....มุนินา...สมฺมทกฺขาตา...................ภาวิตา...พหุลีกตา.
๓...สํวตฺตนฺติ...อภิญฺญาย...................นิพฺพานาย...จ...โพธิยา
.....เอเตน...สจฺจวชฺเชน.....................โสตฺถิ...เต...โหตุ สพฺพทา.
๔...เอกสฺมึ...สมเย...นาโถ.................โมคฺคลฺลานญฺจ...กสฺสปํ
.....คิลาเน...ทุกฺขิเต...ทิสฺวา................โพชฺฌงฺเค...สตฺต...เทสยิ.
๕...เต...จ...ตํ...อภินนฺทิตฺวา...............โรคา...มุจฺจึสุ...ตงฺขเณ
.....เอเตน...สจฺจวชฺเชน.....................โสตฺถิ...เต...โหตุ...สพฺพทา.
๖...เอกทา...ธมฺมราชาปิ.....................เคลญฺเญนาภิปีฬิโต
....จุนฺทตฺเถเรน...ตญฺเญว...................ภณาเปตฺวาน...สาทรํ.
๗...สมฺโมทิตฺวา...จ...อาพาธา..............ตมฺหา...วุฏฺฐาสิ...ฐานโส
.....เอเตน...สจฺจวชฺเชน.....................โสตฺถิ...เต...โหตุ...สพฺพทา.
๘...ปหีนา...เต...จ...อาพาธา...............ติณฺนนฺนมฺปิ...มเหสินํ
.....มคฺคาหต...กิเลสาว.......................ปตฺตานุปตฺติธมฺมตํ
.....เอเตน...สจฺจวชฺเชน.....................โสตฺถิ...เต...โหตุ...สพฺพทา.

โพชฌงค์ ๗ ประการเหล่านี้ คือ (๑) สติสัมโพชฌงค์ (๒) ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ (๓) วิริยสัมโพชฌงค์
(๔) ปีติสัมโพชฌงค์ (๕) ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ (๖) สมาธิสัมโพชฌงค์ และ (๗) อุเปกขาสัมโพชฌงค์
เป็นธรรมที่พระมหามุนีผู้ทรงเห็นธรรมทั้งปวงตรัสไว้โดยชอบ
เมื่อบุคคลทำให้เกิดแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อตรัสรู้ และเพื่อนิพพาน
ด้วยการกล่าวสัจจะนี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ในกาลทุกเมื่อเถิด

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคทอดพระเนตรเห็นท่านพระมหาโมคคัลลานเถระและท่านพระมหากัสสปเถระ
เป็นไข้ ได้รับความลำบาก พระองค์จึงได้ทรงแสดงโพชฌงค์ ๗ ประการให้ฟัง
ท่านทั้ง ๒ นั้น ต่างชื่นชมพระธรรมเทศนานั้น หายจากโรคาพาธในทันที
ด้วยการกล่าวสัจจะนี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ในกาลทุกเมื่อเถิด

แม้พระผู้มีพระภาคเอง ครั้งหนึ่งทรงประชวรหนัก จึงตรัสสั่งให้ท่านพระจุนทเถระ
สวดโพชฌงค์ ๗ ประการนั้นแลถวายโดยเคารพ
พระพุทธองค์ก็ทรงบันเทิงพระหฤทัย ทรงหายจากโรคาพาธนั้นโดยพลัน
ด้วยการกล่าวสัจจะนี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ในกาลทุกเมื่อเถิด

อาพาธทุกอย่างของท่านผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่ทั้ง ๓ นั้น ได้หายไปแล้ว
ดุจกิเลสถูกอริยมรรคกำจัดเสียแล้ว ถึงความไม่เกิดอีกเป็นธรรมดา
ด้วยการกล่าวสัจจะนี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่าน ในกาลทุกเมื่อเถิด

สายท่าขนุน

30-11-2009 20:50

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสร่วมกับพี่น้องเนื่องกับเว็บแห่งนี้
(พี่อรวรรณ ป้านุช น้องตัวแสบฯ น้องสไบเงิน และสาวสระบุรี)
ฟังพระสวดบทโพชฌงคสูตร ถวายในหลวงของพวกเรา
ทั้งเช้าที่วัดใหม่ยายแป้น และเย็นที่ป่าช้าตาลอย สระบุรี
รู้สึกสุขใจ :6f428754:...

ที่ป่าช้านั้น พระท่านเสริมตรง ๕. และ ๘. หลังจาก "โสตฺถิ" แล้วต่อด้วย
"ถวายแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช
เอกอัครสานูปถัมภก ผู้ทรงพระคุณอันประเสริฐ"
"โหตุ สพฺพทา"
กราบสาธุ:875328cc:

สายท่าขนุน

06-12-2009 02:12

เอาดีนี่ไปพระนิพพานใช่ไหม ?

อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตรนี้
จะลงเพียงแต่ข้อความหรือเรื่องราวที่ส่งมาให้เป็นข่าวสาร คงไม่น่าสนใจเท่าไรนัก
คราวนี้ เอาที่เกิดจากพูดคุยกันบ้างดีกว่า
____________________________________
เรื่องนี้เกิดขึ้นระหว่างชั่วโมงเร่งด่วน พักรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร
(รีบกิน รีบไปทำงานต่อ)

หนุ่มใหญ่ :
(นั่งรับประทานอาหารกลางวัน อยู่กับสาวใหญ่รุ่นยายอยู่ก่อน ยายก็รีบนั่งลงร่วมวงด้วย)

“ขอบคุณมากที่ส่งแผนที่วัดท่าซุงให้ ดูแล้ว ไกลเหมือนกันนะ”

ยายสาย :
(นึกในใจ “เขาขอมาตั้งเป็นเดือน เพิ่งจะส่งให้ตอนเขาขอซ้ำทำให้หลงดีใจว่าไปแน่ นี่รักแท้จะแพ้ระยะทางหรือเปล่า:msn_smilies-15:”)

ยายเพื่อน :

“วัดนี้นี่มีอะไร ทำไมช่วงนี้มีแต่คนจะไป”

ยายสาย :
(หูผึ่ง “จะไปทำอะไรกัน ใช่ไปธุดงค์หรือเปล่า กลุ่มไหนไป”)

“ใครไปหรือ ไปบวชธุดงค์กระมัง ช่วงนี้เขาเตรียมตัวกัน”
“ถ้าหนุ่มใหญ่จะไปก็เลี่ยงวันที่ ๕ เพราะเขาจะไปสมัครบวชกันเยอะ
หรือถ้าจะไปช่วงวันที่ ๕ ถึง ๑๖ ก็จะมีกิจกรรมที่มีคนไปร่วมมาก ถ้าชอบก็ดี ถ้าไม่ชอบก็เลี่ยงวันงาน”

ยายเพื่อน :

“วัดนี้นี่ทำไม มีอะไรพิเศษหรือ”

ยายสาย :

“เป็นวัดของหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ เป็นครูบาอาจารย์ที่มีคนเคารพมาก”

ยายเพื่อน :

“ที่ว่าฝึกแล้วเห็นอะไรต่ออะไร นรก สวรรค์ พูดกับพระ พูดกับเทวดาได้นี่หรือ เห็นจริงหรือ:efb50fe2:
ได้ยินเรียกว่า มโนฯ อะไรนี่แหละ มีอีกที่ที่แถวพหลโยธิน เขาไปทำอะไรกัน เห็นเขาคุยกันจัง”

ยายสาย :
(อึ้ง เอ้อ… นี่จะเลยเถิดกลายเป็นวิจารณ์เรื่องมโนมยิทธิต่อหรือเปล่า)

“ฝึกแบบเชื่อด้วยความเคารพแล้วก็เห็นได้จริง หากไม่เชื่อก็ฝึกไม่สำเร็จอยู่แล้ว
แต่ขึ้นกับเราว่าเราเชื่อเราศรัทธาวิธีของครูบาอาจารย์องค์ไหน ก็ปฏิบัติตามวิธีขององค์นั้น
พระท่านสอนตามพระพุทธเจ้า ให้เราทำดีทั้งนั้น”

ยายเพื่อน :

“ฝึกแล้วจะไม่ทำให้ยิ่งหลงไปหรือ ไปดู ไปเที่ยว ไปคุยกัน มิหลงไปกันใหญ่หรือ:332f960b:”

ยายสาย :
(นั่น มีภาคสอง)

“หลวงพ่อ ครูบาอาจารย์ท่านก็กำชับสม่ำเสมอ สั่งสอนไปพร้อมกันให้ระวังอย่าใช้ผิดทาง
อยู่ที่คนฝึกเอง ว่าจะหลงไปหรือเปล่า จะเอาดีได้หรือเปล่า”

ยายเพื่อน :

“เอาดีนี่ไปนิพพานใช่ไหม ?”

ยายสาย :
(หูผึ่งเลย เพราะไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินสักครั้งว่ายายเพื่อนอ่านหนังสือธรรมะ ไปปฏิบัติธรรมที่ไหน
หรือแม้แต่เล่าถึงครูบาอาจารย์องค์ไหน แถมยังออกจะชอบวิจารณ์เรื่องต่าง ๆ อย่างรุนแรงบ่อยครั้ง
โดยเฉพาะเรื่องความคิดคนคล้ายพวกหัวซ้าย จนยายสายไม่ค่อยกล้าคุยเรื่องธรรมะด้วยซ้ำ)

“เชื่อเรื่องกรรม เรื่องภพชาติ เรื่องสวรรค์ นรก เชื่อว่ามีพระนิพพานหรือ ?”

ยายเพื่อน :

“เชื่อสิ ทำดีจะได้พ้นทุกข์จากที่เกิดมากันนี่ ไปพระนิพพานอย่างไรเล่า”
“เชื่อว่าคนทำดี ก็ต้องได้ดี ทำชั่วก็ต้องได้ชั่ว มีภพมีชาติ ผลกรรมก็ส่งแล้วแต่ชาติไหน
ใคร ๆ ก็เคยทำชั่วไว้ อย่างไรก็ต้องรับกรรม ธรรมดา หนีไม่ได้หรอก เป็นหนี้ต้องคืน
เวลานี้ก็ต้องทำดีไว้ให้มาก ๆ ไปตลอด”

ยายสาย :
(อึ้ง ทึ่ง)

“คิดเหมือนเราแต่ก่อนเลย เราเคยคิดว่าผลกรรมชั่วมันต้องชดใช้ มันมาหลบไม่ได้
เดี๋ยวนี้เข้าใจแล้วว่า ผ่อนผัน ยืดออกไปได้บ้าง ให้ผลกรรมดีมาส่งก่อน”
“เพิ่งคุยเรื่องนี้กับหนุ่มใหญ่ไปวันก่อน เรื่องเชื่อกรรม เรื่องภพชาตินี่”

(วันที่หลังจากคุยกัน หนุ่มใหญ่ก็อยากไปวัดท่าซุงมาก แล้วขอแผนที่ไว้)

หนุ่มใหญ่ :

“ใช่ ผมไม่เชื่อเรื่องภพชาติ นรก สวรรค์ เรื่องกรรมนี่ก็ไม่เชิง แต่ผมก็ไม่ทำชั่วนะ
เพราะคนมันควรต้องทำดี ไม่ทำชั่วอยู่แล้ว”

ยายเพื่อน :

“ลึก ๆ คุณก็เชื่อเรื่องกรรมแหละ ไม่อย่างนั้นจะคิดไม่ทำชั่วได้หรือ”

หนุ่มใหญ่ :

(เงียบ แต่ท่าทางเหมือนนึกทบทวนเรื่องที่คุยกันไปเมื่อคราวก่อน)

ยายเพื่อน :

“แล้วมโนฯนี่เขาฝึกกันไปทำอะไร”

ยายสาย :

“อ๋อ เขาไว้ฝึกพวกขี้สงสัย ไม่เห็นด้วยตัวเองก็ไม่เชื่อ วิธีนี้หลวงพ่อค้นพบว่าฝึกได้ง่ายและเร็ว”

หนุ่มใหญ่ :

“ฝึกแล้วดีไหม”

ยายสาย :

“เราไม่ตอบคุณหรอกว่าดีหรือไม่ดี คุณเคารพเชื่อครูบาอาจารย์องค์ไหนก็ทำตามนั้นก็ดีทั้งนั้น
เราเชื่อเราศรัทธา เราก็ต้องว่าดีอยู่แล้ว คุณเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ”
“แล้วกลุ่มไหน เขาคุยกันเรื่องนี้ล่ะ”

ยายเพื่อน :
(ตอบชื่อมา แต่ก็นึกไม่ออกว่ารู้จักหรือเปล่า)

หนุ่มใหญ่ :
(ทำหน้างง พลางเล่นโทรศัพท์… เครื่องที่ใช้ร่วมกับโทรศัพท์ของพนักงานที่นี่เล่นอะไรได้เยอะ รวมทั้งสั่งจ่ายเงินค่าข้าวได้ด้วย)

ยายสาย :

“ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”

พลางนึกว่า ตกลงหนุ่มใหญ่จะยังไปวัดท่าซุงอยู่ไหม และต้องหาทางคุยธรรมะกับยายเพื่อนดูสักที...
(แทนที่จะตั้งใจภาวนาต่อ:54bd3bbb:) เอาน่า ยังดีที่ได้ยินคำว่า “เอาดีแปลว่าไปพระนิพพาน”… กัลยาณมิตรนะนี่

สายท่าขนุน

08-12-2009 20:20

1 Attachment(s)

น้องกัลยาณมิตรคนเดิม หลังจากเงียบจากการส่งข่าวไปหลายเดือน
ส่งมาอีกทีก็เป็นปลายเดือนพฤศจิกายน ศกนี้ ที่พวกเราเพิ่งกลับกันมาจากดอยตุงได้ไม่กี่วัน
จั่วหัวข้อว่า "ดอยตุง" แนบภาพ ๔ ภาพถ่ายจากพิธีบวงสรวงตอนเช้ามืดที่ดอยตุง:af48944b:
ภาพหนึ่งเป็นภาพดึงใกล้เฉพาะพระอาจารย์กำลังปักธูป ดังที่เห็นนี้

เวลาทั้งหมดอยู่ในเขตเวลา GMT +7 และเวลาในขณะนี้คือ 02:34

หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 3 หน้า

Show 40 post(s) from this thread on one page

ค้นหาในเว็บวัดท่าขนุน

เว็บวัดท่าขนุน Powered by vBulletin
Copyright © 2000-2010 Jelsoft Enterprises Limited.
ความคิดเห็นส่วนตัวทุก ๆ ข้อความในเว็บบอร์ดนี้ สงวนสิทธิ์เฉพาะเจ้าของข้อความ ไม่อนุญาตให้คัดลอกออกไปเผยแพร่ นอกจากจะได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของข้อความอย่างชัดเจนดีแล้ว