เมื่อวานเจอเพื่อน... เป็นลูกหลานหลวงพ่อฤๅษีนี่แหละ กราบครูบาอาจารย์ใกล้ ๆ พวกเราอยู่
...เธอเพิ่งมีอาการเป็นลม ล้มไปเฉย ๆ ไม่รู้ตัวล่วงหน้า แบบหมดสติ
ถึง ๓ ครั้งติดกัน เมื่อประมาณ ๑-๒ สัปดาห์ที่แล้ว จนเธอนึกว่าจะตายแน่แล้ว

...เธอเล่าให้ฟังว่า เพิ่งได้กราบหลวงพ่อโนรีเป็นครั้งแรกมา ท่านเมตตาทักหลายประโยค
"โชคดีนะ ที่เข้ามาทางธรรมได้" และว่า "จะไปนิพพานชาตินี้ ก็ไปได้นะ... พี่ น้อง เขาไปกันหมดแล้ว"

ข้อมูลลับ

หลวงพี่:ไอ้ที่โยมว่า โยมไปช่วยงานหลวงพี่เล็กท่านมา แล้วมันเหมือนกับมารเขาเข้ามาขวาง เลยทำให้โยมอยู่ในสภาพนี้ อาตมาก็ขอบอกว่า งานนั้นมันบุญล้วน ๆ ไม่เกี่ยวข้องกันกับเรื่องนี้หรอก บุญส่วนบุญ มันก็เหมือนกับกงล้อที่หมุนไป ช่วงนี้ไปตกตรงไหน ก็ตรงนั้นแหละที่ส่งผล บุญก็รอส่งผลอยู่ แต่ที่ส่งผลตอนนี้ มันตรงกันข้ามแล้วทำไมละ ก็เมื่อเราก่อเอาไว้เองทั้งนั้น

จงคิดใหม่นะ จงภูมิใจที่ยังมีโอกาสได้สร้างกุศล โดยเฉพาะการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อครูบาอาจารย์ คำว่ากรรมไม่ส่งผลนั้น ไม่มีหรอกโยม แต่ถ้าเราทำความดีไว้เยอะ ๆ ไม่ประมาท กรรมไม่ดีมันก็ส่งผลได้ยาก แต่ไม่ใช่ไม่ส่งผลนะ :f449b82c:

ทัดฤทธิ์:ขอรับ

รออ่านเรื่องเฮียขึ้นเขียงอยู่นาน เมื่อไหร่จะเล่าเสียทีคะ ว่าคุณหมอแงะไขมันไปกี่ชั้น

ของคุณกี่ชั้น ของผมต้องเอามาหารสอง

วันนี้ ๙.๐๐ น. ต้องเข้าห้องผ่าตัด งานนี้ต้องวางยาสลบ เตรียมตัวเตรียมใจเต็มที่แล้ว ยินดีคืนให้ทุกประการ

"เหมือนตายไปแล้ว"

ครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกและครั้งใหญ่ที่สุด ที่ล้มหมอนนอนเสื่อเข้าโรงพยาบาล ก่อนผ่าตัดกับหลังผ่าตัด อารมณ์มันช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน เข้าโรงพยาบาลตั้งแต่เก้าโมงเช้า กว่าจะได้เข้าห้องผ่าตัดก็บ่ายสองโมงเย็น นอนภาวนาไปบ้าง ฟุ้งไปบ้างแล้วแต่จะจิตมันเผลอไปขนาดไหน อดอาหาร อดน้ำ ตั้งแต่เที่ยงคืนที่ผ่านมา ใกล้ถึงเวลาเข้าห้องผ่าตัด ค่อย ๆ บรรจงถอดพระเครื่อง พร้อมพนมมืออธิษฐาน "ขอบารมีพระคุ้มครอง ตั้งใจว่า ท่านใดที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรในครั้งนี้ เราขออุทิศส่วนกุศลที่ทำมาดีแล้วตั้งแต่อดีต จนถึงปัจจุบัน ขอท่านจงโมทนาและขออโหสิกรรมต่อกัน นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป"

เวรเปลค่อย ๆ เข็นรถนำไปยังห้องผ่าตัด สภาพมันช่างดูน่าสังเวชใจ เหมือนตอนที่ "สัปเหร่อเข็นโลงเข้าเตาเผา"พอขึ้นบนเตียงผ่าตัดได้ไม่นาน คุณหมอก็มาบอกว่าไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวจะวางยาสลบ แค่ไม่กี่อึดใจที่กระผมนอนภาวนาอยู่ สติมันค่อย ๆ เลือนไป ทั้ง ๆ ที่พยายามจับคำภาวนาสู้เอาไว้

มารู้สึกตัวอีกที มองไปที่นาฬิกา ทุ่มกว่า ๆ แล้ว มีสายอะไรไม่รู้อยู่ในคอมันเจ็บไปหมด ร่างกายอ่อนกำลังจะขยับแขนก็ไม่มีแรง เพราะฤทธิ์ยาสลบ พยายามตั้งสติภาวนาเอาไว้ จนคุณหมอเดินมาเรียก "คุณรัตน์ คุณรัตน์ ฟื้นหรือยังคะ" กระผมค่อย ๆ ลืมตาพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นก็เวรเปล ก็เข็นออกมาจากห้องผ่าตัด เสียงลูกกับภรรยาร้องเรียกอยู่ใกล้ ๆ

ในชีวิตไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อน มันแสบร้อนไปหมด ขอน้ำกิน พอดูดน้ำเข้าไป เลือดก็ไหลทางจมูกตลอด ไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ทน พลางคิดในใจ "เราทำกรรมกับใครไว้ตอนไหนก็ตาม ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันทรมานขนาดไหน เราขออโหสิกรรม เราไม่ขอโกรธแค้นใด ๆ เราขอชดใช้ให้ด้วยความเต็มใจ"

หายใจทางจมูกไม่ได้ต้องหายใจทางปากแทนมันทรมานมาก ใจก็คิดไปเมื่อสมัยตอนกระผมยังไม่ได้ปฏิบัติธรรม ก็ชอบตกปลาไปตามประสาเด็กชาวเกาะ มันเหมือนปลาที่เราปลดจากเบ็ดแล้วยังไม่ตาย ยังกระเสือกกระสนดิ้นรนหายใจอยู่ นอนก็ไม่หลับแทบทั้งคืนเพราะมันเจ็บ ค่อย ๆ จิบน้ำ อมเอาไว้ทีละนิดให้มันหายคอแห้ง

เจอค่ารักษาพยาบาลไปแสนกว่าบาท ประกันสุขภาพที่ทำกับบริษัทยักษ์ใหญ่ของคนไทย รับผิดชอบเพียงเล็กน้อย งานนี้ได้ใบบุญคุณแม่ช่วยออกค่าใช้จ่ายให้ ผมเองยังคงมีการผิดหวังอย่างแรงกับประกันชีวิตที่ทำไว้

วันเข้าพรรษาปีที่แล้วกระผมบวชอยู่ที่วัดท่าขนุน เห็นผู้คนมากมายต่างมาร่วมบุญงานเข้าพรรษา แต่ปีนี้ภาพมันช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกินต้อง
มานอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล และแล้ว "แม่" ก็เป็นที่พึ่งของกระผมอีกครั้ง บุญคุณในชาตินี้คงไม่สามารถทดแทนได้หมด ผมออกจากโรงพยาบาลด้วยความชอกช้ำใจเป็นที่สุดในเรื่อง ๆ หนึ่ง แต่พอถึงบ้าน ห้าโมงเย็นก็กระเสือกกระสนขึ้นไปตามประทีป เจอหลวงพี่ท่าน ก็ก้มกราบด้วยความดีใจ

หลวงพี่: เป็นอย่างไรบ้าง เรียบร้อยดีหรือเปล่า

ทัดฤทธิ์:เรียบร้อยดีขอรับ

หลังจากนั้น หลวงพี่ท่านก็เริ่มตามประทีป ระหว่างกระผมกับท่านก็เกิดความเงียบขึ้น ระหว่างที่ท่านตามประทีปเป็นอันว่ารู้กันว่า "ห้ามรบกวน" ผมจึงค่อย ๆ ตั้งจิตเป็นสมาธิ นั่งสมาธิในระหว่างที่ท่านตามประทีป ไม่นานเท่าไหร่นัก ก็มีญาติโยมขึ้นมาตามประทีป เมื่อตามประทีปจนครบทุกดวงก็อุทิศส่วนกุศล แล้วเข้าไปกราบลาหลวงพี่

หลวงพี่:ไปพักผ่อนก่อนเถอะไป พุทโธ ๆ

ทัดฤทธิ์: ขอรับ

กลับมารับประทานยาเรียบร้อย เข้าห้องพระ กราบพระสวดมนต์ แล้วก็รีบเข้านอน ที่นอนที่สบายที่สุดของผมคือตรงหน้าโต๊ะหมู่บูชา มองภาพพระวิสุทธิเทพเรซิ่นใส ที่ผมซ่อนดวงไฟไว้ด้านหลัง ให้เห็นเป็นภาพกสิณแสงสว่าง ใจมันมีสุขขึ้นมาจับใจ แต่ก็ยังไม่วายฟุ้งออกไป คิดสับสนวุ่นวายไปหมด หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ยา

เช้าวันนี้คุณซัน (ลูกเจ้าคุณนรฯ)โทรมาหา

ลูกเจ้าคุณนรฯ: เป็นอย่างไรบ้างพี่ ผมเพิ่งเห็นสายของพี่ที่โทรเข้าแต่ผมไม่ได้รับ

ทัดฤทธิ์: อ๋อ ไม่เป็นอะไรมาก ตอนนั้นจะเข้าห้องผ่าตัด เลยโทรฝากงานกฐินวัดท่าขนุนให้ช่วยดูแล เผื่อพี่เป็นอะไรไป

คุยกันอยู่นาน สรุปความได้ว่า "พี่ ผมผ่าหัวเข่าเรียบร้อยแล้ว คราวนี้เป็นทีของพี่บ้างกระมังครับ" เห็นทีจะใช่อย่างที่คุณซันว่า

ลูกเจ้าคุณนรฯ: เอา ๆ พี่พักผ่อนก่อนดีกว่า ผมไม่กวนแล้ว หายไว ๆ นะพี่ สู้ ๆ

ทัดฤทธิ์: ขอบใจมาก ซัน

วันนี้อารมณ์มันตัดหมด ไม่รู้ว่าจะบ่นอะไรและจะบ่นไปทำไม อย่างไรเสียก็ต้องรีบตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป ล้มแล้วก็ต้องรีบลุก เพราะยังมีอีกหลายชีวิตที่อยู่ในความรับผิดชอบของผม ถ้ายังไม่ตายจากกัน ก็ต้องดูแลให้กำลังใจซึ่งกันและกันต่อไป

หลังจากผ่าตัดมาแล้ว ช่วงนี้จะเรียกว่า "ระยะพักฟื้นตัว" ก็เห็นจะได้อยู่ ร่างกายมันไม่เข้ารูปเข้ารอย เหมือนเก่าเท่าไหร่นัก ยังมีลิ่มเลือดออกมาเป็นระยะ ๆ อันนี้ยังพอสู้ไหว แต่ในเรื่องกำลังใจนั้น คราวนี้มันมีสองฝ่ายต่อสู้กันอยู่ข้างใน

"ใจหนึ่งมันสู้แบบถวายชีวิต ตายเป็นตาย เหมือนหมาจนตรอก" แต่อีก "ใจหนึ่งหมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงและกำลัง พร้อมจะยกธงแพ้ตลอดเวลา" มันมาให้เห็นทุกวัน และเกือบจะทุกเวลา แล้วแต่ฝ่ายไหนเท่านั้นเอง ที่จะสามารถยึดพื้นที่ได้ในแต่ละช่วงขณะจิต

กระผมส่งจดหมายข้ามฟากไปแดนไกล อย่างน้อยที่สุดก็เป็นการบอกกล่าวเล่าเหตุให้ครูบาอาจารย์ท่านฟัง ตั้งแต่ก่อนเข้ารักษาตัวและหลังทำการรักษาตัว มันมีประโยคหนึ่งที่ผมเขียนบอกท่านว่า "ถ้าจะให้ผมร้องไห้ออกมาตอนนี้ ผมร้องไม่ออก แต่กระผมจะพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่"

เมื่อคืนก่อนนอน ก็ว่าจะทำกรรมฐาน แต่ก็สู้ฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปไม่ไหว มันอ่อนแรง ใช่ว่าจะนอนหลับ มันหลับตื่น ๆ เปิดเสียงธรรมของหลวงปู่หลวงพ่อท่านฟัง ให้เกิดกำลังสู้ มารู้สึกตัวอีกทีตอนตีสาม เคลิ้ม ๆ กึ่งหลับกึ่งตื่น เห็นภาพพระวิสุทธิเทพ ท่านลอยมาขาวสว่าง จนตัวผมเล็กเป็นอณูไปเลย ได้สติว่า "ลุกขึ้นมาทำกรรมฐานเถอะ นอนไปก็เท่านั้น" ค่อย ๆ คลานไปหน้าโต๊ะหมู่บูชา กราบพระสวดมนต์ แล้วทำกรรมฐาน จนตีสี่ครึ่ง เห็นร่างกายมันเริ่มอ่อนแรงลงอีก ก็เลยนอนทำกรรมฐานจนหลับไป รู้สึกอีกครั้ง ในนิมิต เห็นหลวงพ่อเล็ก ท่านกำลังสอนกระผมอยู่ ท่านเอากระดาษขึ้นมาพร้อมวาดรูปลงไปในกระดาษใบนั้น พร้อมกับสอนว่า
"โครงสร้างของรูปอะไรก็แล้วแต่ สำคัญที่สุดก็คือเส้นหลัก ๆ ที่เราวาดลงไปก่อน จะเป็นรูปอะไร สวยงามขนาดไหน มันต้องให้ความสำคัญที่เส้นหลัก ๆ ก่อนเสมอ เหมือนกับการทำสมาธิ ทำกรรมฐาน ให้เราให้ความสำคัญตั้งแต่พื้นฐานขึ้นไปเสมอ ๆ "

สองวันนี้ กำลังใจดีขึ้นมาก หลังจากได้ร่วมปฏิบัติกรรมฐาน ตามเสียงถ่ายทอดสดจากบ้านอนุสาวรีย์ กระผมก็กำหนดรู้ตลอดว่ากำลังใจดีขึ้น แต่ไม่ประมาท และอาจจะเป็นเรื่องอัศจรรย์สำหรับใครบางคนหรือหลาย ๆ คน โดยเฉพาะที่ยังลังเลสงสัยในเรื่องของผลการปฏิบัติ

หลวงพ่อท่านเคยสอนว่า "ให้จับภาพพระแล้วอาราธนาขอบารมีท่าน เคลื่อนภาพพระไปตรงบริเวณที่เรามีความเจ็บป่วยอยู่ในร่างกาย แล้วขอพระฉัพพรรณรังสีของพระองค์ท่าน ให้สว่างคลุมตรงจุดหรือบริเวณนั้น เพื่อเป็นการรักษา"

กระผมก็ทำเช่นนั้น วันแรกหลังจากทำกรรมฐาน โดยใช้ภาพพระอย่างที่หลวงพ่อท่านสอน ปรากฏว่า รูจมูกด้านซ้ายที่ผ่าตัดเอาเนื้องอกออกไป ซึ่งปกติช่วงนี้รู้สึกว่าทึบและตัน กลับกลายเป็นหายใจได้ปกติ โล่งสบาย อาการเจ็บน้อยลง

วันที่สอง หายใจได้เป็นปกติทั้งสองข้าง อาการเจ็บแทบไม่มีเลย ลิ่มเลือดน้อยลงไปกว่าเก่าเยอะมาก ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้น มีกำลังมากขึ้น

สาธุ สาธุ สาธุ

"สื่อกลางทางสว่าง"

สองสามวันนี้ผมสังเกต ภรรยา เธอมีอาการแปลก ๆ และด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจกระผม มันจะต้องมีเหตุการณ์บางเหตุการณ์เกิดขึ้นแน่ ๆ

วันพระแรม ๘ ค่ำที่ผ่านมา

หลวงพี่ :เอา! ใครจะอธิษฐานต่อหน้าพระบรมสารีริกธาตุ ก็อธิษฐานเลยนะ
เอาเชิญ (หลวงพี่ท่านย้ำอยู่สามวาระ แต่กระผมก็ยังนั่งเฉยอยู่) เจอของดี เจอทางสว่างแล้วก็จะเลือกเอานะโยมเส็ง
แล้วท่านก็หันมาทางผมอีกครั้ง ด้วยอาการที่ท่านเฉลย บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้กระผมตาสว่าง

หลวงพี่: วันนี้เราตั้งใจตามประทีปหนึ่งพันดวง บูชาพระรัตนตรัยและพระบรมสารีริกธาตุ เราเลยบอกให้เธอตั้งจิตอธิษฐานขอในสิ่งที่เธอติดขัดอยู่

ทัดฤทธิ์: ขอรับหลวงพี่
แล้วผมก็ตรงไปกราบพระ งานนี้มีกระผมคนเดียวที่ตั้งจิตอธิษฐานบารมี

หลวงพี่:เป็นอย่างไรบ้าง อธิษฐานเสร็จแล้ว

ทัดฤทธิ์: เบาเลยครับหลวงพี่ อารมณ์ใจโล่งสบาย เหมือนได้กำหนดเป้าหมายในชีวิตอีกครั้ง

หลวงพี่: อือม์ สาธุ สาธุ สาธุ

หลังจากกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ใจที่เบาสบาย มาเจอภรรยาผมใส่หัวโขนหน้ายักษ์ พายุฝีปากโหมกระหน่ำแบบ "summer sell" กระผมไม่โต้คารมอะไรมากนักเท่าแต่บอกให้เธอมีสติ แล้วก็รีบชิ่ง ไปปาดเหงื่อในห้องพระ พลางคิดว่า "อะไรวะ มันออกข้อสอบกันชนิดที่เรียกว่า ก้าวต่อก้าวเลยหรือ" แล้วก็วางอารมณ์ทิ้งไป ปฏิบัติ สวดมนต์ไหว้พระแล้วเข้านอนตามปกติ

วันพุธ กระผมนำข้าวไปถวายท่านตามปกติ

ทัดฤทธิ์:หลวงพี่ครับ เมื่อคืน เขาเล่นผมไม่ได้เขาเล่นภรรยาผมแทนครับ

หลวงพี่:ธรรมดาโยม เขาใช้เครื่องมือทุกอย่างแหละ ดูไป รู้ไป พิจารณาไป

มาคืนนี้เหตุการณ์สด ๆ อยู่ ๆ เธอก็มีอาการร้องไห้ ผิดปกติ เวลาเดินก็เหมือนไม่ใช่ตัวเธอเอง ผมเตรียมใจไว้แล้ว พอเข้าไปในห้อง เอาแล้วตูเจออีกแล้ว

"พี่รัตน์ เอ๋ขอพระหน่อย เอ๋รู้สึกไม่ค่อยดี" สีหน้าแววตาเปลี่ยนไปหมด ผมเองก็อารธนาบารมีพระท่านเป็นที่พึ่งทันที วางกำลังใจ เอาวะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง พอผมถอดพระสมเด็จองค์ปฐม สวมคอให้ เธอก็กรี๊ดออกมาลั่นบ้าน

ทัดฤทธิ์: เอาเธอเป็นใครว่ามา เธอต้องการอะไรว่ามา เรายินดีช่วยหากไม่ผิดศีลและไม่เป็นการต้องทำให้ผู้อื่นตกอยู่ในความยากลำบาก

เราหนาว เราจะมาอยู่กับเอ๋ เราจะมาบำเพ็ญบารมี เอ๋เป็นคนดี เราต้องการเอ๋

ทัดฤทธิ์: เดี๋ยว เธอต้องเข้าใจนะว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ และการที่เธอบอกเธอเป็นเทพหรือเทวดา เธอต้องมีธรรมะ ธรรมะของเธอตอนนี้ เธอกำลังทำให้เจ้าของร่างทุกข์ทรมานอยู่ เธอว่ามันถูกแล้วหรือ

เราจะมาอยู่กับเอ๋ เราจะมาบำเพ็ญบารมี ท่านอย่าทำอะไรเราเลย ท่านไม่อนุญาตหรือ

ทัดฤทธิ์:เราไม่สามารถอนุญาติได้หรอก เพราะเราและภรรยาเราต่างมอบกายถวายชีวิตต่อพระรัตนตรัย พระรัตนตรัยต่างหากเป็นเจ้าของชีวิตเราเธอจะมาทึกทักเอาแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่เห็นหรือว่าร่างกายนี้สกปรก

เราต้องการร่างนี้บำเพ็ญบารมี

ทัดฤทธิ์:แล้วเธอคิดว่าเธอจะมีความสุขหรือ ความสุขที่แท้จริงคือการยังเวียนว่ายตายเกิดในภพภูมิต่าง ๆ อีกหรือ เราขออาราธนาบารมีพระประทับเหนือเศียรเหนือเกล้าเรา ถ้าเธอเห็น ก็ขอให้เธอจงรู้เถิดว่า พระองค์ท่านเท่านั้นที่ทรงชี้ทางสว่างจากการเวียนว่ายตายเกิด อันคือพระนิพพาน เราคงไม่สามารถคุยอะไรกับเธอได้มากกว่านี้ หากเธอยังดื้อดึง แต่หากเธอต้องการไปที่สว่าง ก็ขอเธอจงตามแสงแห่งพระฉัพพรรณรังสีแห่งพระองค์ท่านไปเถิด พระองค์ท่านทรงพระเมตตาแด่สัตว์ทั้งหลายโดยเท่าเทียมกัน

............(เงียบ) เราหนาว เราต้องการบำเพ็ญบารมี

ทัดฤทธิ์: หากเป็นแบบนี้เราก็คงจำเป็นจะต้องขอบารมี ท่านท้าวมหาราชทั้งสี่ จากพระขรรค์โสฬสเล่มนี้ ซึ่งเราไม่ต้องการทำเช่นนี้ เราต้องการให้เธอ พยายามนึกถึงธรรมะ ของพระพุทธองค์ เพื่อเธอจะได้ไปสู่ภพภูมิอันสว่าง

อย่า เรากลัวแล้ว เรากลัวแล้ว อย่า

ทัดฤทธิ์: ถ้าอย่างนั้นเธอจงตอบเรามาตรง ๆ ว่าไม่ใช่เทพหรือเทวดาใช่หรือไม่

.ใช่ เราไม่ใช่ เราเคยสัญญากับเอ๋ไว้ ว่าเราจะไม่พรากจากกันมานานแล้ว

ทัดฤทธิ์: นั้นหาใช่สิ่งที่ถูกต้อง เพราะคือการผูกภพผูกชาติผูกเวรผูกกรรม อย่างไรเสียเราขอให้เธอจงตัดสัญญานั้นเสียเถิด แล้วไปสู่ภพภูมิตามแนวทางของเธอที่เธอได้สร้างเอาไว้ ทั้งกุศล และอกุศล ขอเธอจงน้อมจิตตามแสงพระฉัพพรรณรังสีแห่งพระองค์ท่านไป นับแต่นี้เป็นต้นไป สิ่งที่เธอทั้งสองก่อผูกเอาไว้ ได้มลายหายสิ้นไปหมดแล้วด้วยพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ภพชาติระหว่างเธอทั้งสองได้ขาดลงแล้ว ขอเธอจงอโหสิกรรมที่ต่างเคยก่อกันมา และขอเธอจงโมทนาบุญที่เราและภรรยาได้บำเพ็ญมาดีแล้วด้วยเทอญ

ท้ายสุด สุดท้าย เธอก็ยอมออกจากร่าง แต่ไปไหนอย่างไรกระผมไม่ทราบ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เธอจะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีขึ้น หากเธอสามารถระลึกนึกถึง พระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งได้

ทัดฤทธิ์: หลวงพี่ขอรับ เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์ขึ้นขอรับ

หลวงพี่: มันเป็นสภาวธรรม พุทโธ ๆ เอาไว้

"เพราะความที่เรียกว่า ไม่รู้แต่ยังอวดรู้"

หลวงพี่: วันนี้เราได้คุย อะไรหลาย ๆ อย่างกับโยมแอ๋ว โยมจำเรื่องที่โยมไปอัญเชิญพระธาตุ ที่ผิดวิธีจากถ้ำได้หรือเปล่า โยมแอ๋วบอกกับหลวงพี่ว่า เทวดาเหล่านั้นท่านยังไม่ยอมอยู่ โยมแอ๋วมีความคล่องตัวสูง วันนี้เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

ทัดฤทธิ์: ขอรับหลวงพี่ กระผมเองก็ทราบดี ด้วยความที่กระผมไม่รู้ก็ดีหรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี ตอนนั้นกระผมได้ถวายหลวงพ่อ กะว่าจะให้หลวงพ่อท่านได้แจกจ่ายญาติโยมที่มาทำบุญ จะได้นำไปบูชา จนหลวงพ่อท่านบอกว่า "พระธาตุที่คุณรัตน์เอามานั้น ขโมยเทวดามา" ถึงสองครั้ง กระผมถึงได้หยุดพิจารณาว่า การที่เรากระทำไปนั้น มันถูกต้อง สมควร หรือว่าเราเพียงแค่เชื่อคนอื่น ด้วยความไม่รู้ ไม่รอบคอบ เห็นเขาบอก ว่าได้ ว่าดี ก็เชื่อโดยขาดการพิจารณา กระผมเองนำไปบรรจุในองค์พระที่สร้างที่กระบี่ไปเยอะแล้วขอรับ ยังเหลือที่บ้านอีกเล็กน้อย เรื่องจะแจกจ่ายผู้อื่นกระผมคิดมาก เพราะให้ไปแล้วถ้าเขาไม่เห็นคุณค่า หรือไม่บูชา เดี๋ยวจะเกิดโทษ มากกว่าบุญ กระผมจึงไม่กล้าให้ใครขอรับหลวงพี่

หลวงพี่: อือม์ อวิชชาคือความไม่รู้ หรือรู้ไม่จริง ในสังคมปัจจุบันนี้มีเยอะมาก ดีนะที่อัญเชิญมามีเทวดาท่านดูแล ถ้าเป็นอย่างอื่นดูแลเห็นท่าโยมจะเดือดร้อน

ทัดฤทธิ์:กระผมวางเฉยกับเรื่องความอยากรู้อยากเห็น และอยากครอบครอง ลงไปได้เยอะมากครับหลวงพี่ ด้วยความที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ที่ผ่าน ๆ ทำมากระผมต้องเดือดเนื้อร้อนใจมาหลายเรื่อง กระผมเองก็มีเรื่องจะรบกวนหลวงพี่ขอรับ แต่ก็ขอกราบขอความเมตตาหลวงพี่ด้วยขอรับ คือกระผมจะนำเอาพระธาตุชุดที่ไปอัญเชิญมา มาถวายและประดิษฐานที่นี่ขอรับ หลวงพี่จะว่าอย่างไรขอรับ

หลวงพี่:เอาเชิญ ๆ เราตั้งใจตามประทีปบูชาแน่นอน และก็ดีสำหรับโยม เพราะโยมก็ขึ้นมาตามประทีปประจำอยู่แล้ว จุดธูปบอกกล่าวท่านเทวดาที่ดูแลพระธาตุเหล่านั้นขอขมาท่าน ว่าเราเองทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จำคำขอขมาของหลวงพ่อฤๅษีได้หรือเปล่า ท่านผูกไว้ดีมาก ๆ ที่ว่า "ที่รู้เท่าถึงการณ์ก็ดี รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี" นี่แหละคนสมัยนี้ มันไม่รู้ยังอวดฉลาดกันอีก เอา ๆ เจริญพร ๆ

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ เหตุการณ์ผ่านมาแล้วนับว่าโชคดีค่ะ ยายนุ้ยเคยเจออารมณ์แบบนี้มาแล้วเช่นกัน เข้าใจค่ะ สู้ ๆ ต่อไปนะคะ

ตอนนั้นยายนุ้ยรู้ซึ้งถึงคำว่า แม้แต่ลูกและสามีที่ว่ารักนักรักหนา ก็ไม่อาจช่วยอะไรเราได้เลย สุดท้ายหากเราจะต้องตาย ณ ขณะนั้น เราคงต้องตายคนเดียว แล้วอารมณ์สลดสังเวชก็เกิดขึ้น จับลมหายใจภาวนา พุทโธ ๆ ๆ ๆ ๆ...แล้วแต่แพทย์จะจัดการต่อไปตามวิถีทาง

แต่ในที่สุดก็ยังรอดมาได้ค่ะ ฮิฮิ..เลยต้องมานั่งชดใช้กรรมกันต่อไป

"คนทั่วไป"

ทัดฤทธิ์:หลวงพี่ครับ มีคนมาปรึกษากระผมว่า เขาจะล้างแค้นให้พี่ชายของเขา ที่ถูกฆาตกรรม ผมเลยต้องคุยปรับเปลี่ยนทัศนะคติของเขาอยู่นานเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของ การให้พิจารณาว่านั้น คือกรรมที่คู่กรณีได้ก่อกันมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของบุญ ที่ถือว่าเป็นของวิเศษ ให้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ยังไม่วายย้อนถามกระผมว่า "บุญที่ให้ไปแล้วทุกคนจะได้เท่า ๆ กันหรือ"

หลวงพี่:อย่างนี้แหละโยม คนประเภทแบบนี้มีมากมายเสียเหลือเกินในเขตพระพุทธศาสนาของเรา ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกไม่รู้จักจบจักสิ้น น่าสงสาร น่าเวทนาเป็นที่สุด สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม

อย่างโยมมาใส่บาตรอาตมาวันนี้....เทวดาท่านมาให้พรนะ มันช่างต่างกับคนที่ยังไม่รู้อีกมากมายเลยโยม

ทัดฤทธิ์:สาธุขอรับหลวงพี่ อย่างที่กระผมให้คำปรึกษาแบบนี้ เรียกว่ากระผมไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านหรือเปล่าขอรับ

หลวงพี่:เปล่าหรอกโยม แบบนี้เราถือว่า เราให้ธรรมะ เป็นธรรมทาน ให้เขาเห็นว่ามันคืออะไร บาป บุญ คุณ โทษ และสัจธรรมมันมีมาคู่โลกเรามานานแล้ว.......เราให้เขาแล้ว เราก็วาง ถือว่าที่เหลือเป็นเรื่องของเขา บุญเป็นของเรา จะเล็กจะน้อยก็เก็บสะสมไป

"ขอขมาชุดใหญ่"

หลวงพี่: โยมรัตน์ เรามีเรื่องจะบอก ให้โยมทำบายศรีมาขอขมาพระรัตนตรัยและพระบรมสารีริกธาตุ ตลอดจนเหล่าเทวดาที่ดูแลรักษาพระบรมสารีริกธาตุ พระปัจเจกสารีริกธาตุ พระธาตุ พระอรหันตธาตุ ทำบายศรีมาสองชุดนะ ไม่เข้าใจอะไรให้ปรึกษาโยมแอ๋ว อะไร ๆ ที่ปิดทางโยมในการปฏิบัติอยู่จะได้เปิด จะได้สว่างเสียที ถึงเวลาแล้ว.......สนุกสนานเลยนะโยม ไอ้ความไม่รู้คราวนี้ส่งผลหลายปีเลยนะโยม ไปขโมยมามันก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ

ทัดฤทธิ์: ขอรับหลวงพี่ บายศรีขอขมา ปกติกระผมไม่เคยได้ยินนะขอรับ เดี๋ยวกระผมจะรีบไปจัดการขอรับ

หลวงพี่: ดีแล้วอย่างได้นิ่งนอนใจ............นี่เราบอกแล้วนะ

ทัดฤทธิ์:ขอรับหลวงพี่ กราบนมัสการลาขอรับหลวงพี่

หลวงพี่: เอา ๆ เดินทางปลอดภัย มีสติทำงาน เอาพุทโธ ๆ


ทัดฤทธิ์:พี่แอ๋ว บายศรีขอขมาผมไม่เคยได้ยินนะพี่ ผมรู้จักแต่พานธูปเทียนแพขอขมาครับ แล้วรู้สึกว่าต้องทำสองชุด พานแรกขอขมาพระรัตนตรัยและเทวดาที่ดูแลรักษาพระบรมสารีริกธาตุถวายที่สำนักสงฆ์ พานที่สองขอขมาพระรัตนตรัยและเทวดาที่ดูแลรักษาพระบรมสารีริกธาตุที่บ้านครับ

พี่แอ๋ว:แบบนั้นแหละถูกแล้ว นี้หลวงพี่ท่านบอกเธอแล้วหรือ

ทัดฤทธิ์:ครับพี่ ผมไปร้านทำบายศรีมาแล้ว แต่ไม่แน่ใจเลยโทรมาสอบถามพี่อีกครั้งเพื่อความถูกต้อง

พี่แอ๋ว:รีบจัดการเสียนะ อย่าให้เกินเดือนสิบ วันสารทไทยนะ

ทัดฤทธิ์:ผมว่าจะขอขมาวันพระใหญ่สิบห้าค่ำนี้แหละครับพี่

พี่แอ๋ว:สาธุ ๆ ขอโมทนาด้วย

ทุกเช้าหลังจากไปส่งลูกที่โรงเรียน ผมจะขับรถกลับมาบ้านอีกครั้ง เพื่อนำอาหารไปใส่บาตรหลวงพี่ ลุ้นกันแทบทุกวัน รถก็ติดขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ท่านก็เมตตารับอาหารทุกครั้งถึงจะไปสายบ้าง

หลวงพี่:โยม พระบรมสารีริกธาตุทั้งหมด รวมถึงพระปัจเจกสารีริกธาตุ พระธาตุ พระอรหันต์ธาตุ ล้วนแล้วแต่มีความสำคัญและศักดิ์สิทธิ์มาก ถ้าโยมประดิษฐานไว้ในห้องพระ แล้วหากโยมเป็นคนที่มีความคล่องตัวในฌานมาก ๆ จะดีมาก แต่นี้โยมมันตรงกันข้ามเลย ......(ท่านยิ้ม ๆ)

ทัดฤทธิ์: หลวงพี่! กระผมขอถามอะไรตรง ๆ นะครับ (ท่านพยักหน้าตอบรับด้วยสีหน้าเหมือนจะรู้ว่ากระผมจะถามอะไร) ที่ผ่านมาก่อนกระผมจะไปบวชและอยู่จำพรรษากับหลวงพ่อเล็ก ก่อนหน้านั้นกรรมฐานหรืออะไรที่ผมรู้สึกว่าผมรู้ ผมคล่อง แท้จริงแล้วผิดเกือบหมดเลยใช่หรือไม่ขอรับ

หลวงพี่ :อือม์ เกือบจะผิดทั้งหมด เกือบ ๆ นะ ไอ้ที่ถูกก็มีอยู่ โยมมีบุญ หลุดออกมาจากวงจรแห่งอวิชชาตรงนั้นมาได้ ก็ถือว่าได้รับบทเรียนมาเยอะมาก จะได้โตเป็นผู้ใหญ่ในการปฏิบัติเสียที ยังมีคนหลงทางอีกเยอะโยมเพราะความอยากได้ อยากมี อยากรู้อยากเห็นจนขาดเหตุผล และโดยเฉพาะโลกธรรมแปดที่มันเป็นบ่วงร้อยรัดบุคคลเหล่านั้นเอาไว้ มันน่าสงสารจริง ๆ

อะไร ๆ ที่ปิดโยมอยู่เหมือนที่ครูบาอาจารย์ของโยมเคยบอกโยมไว้ว่าเมื่อถึงเวลาทุกอย่างมันจะเปิดออก ตามที่โยมเคยเล่าให้อาตมาฟัง ไม่ต้องห่วงหรอก ทำไป ปฏิบัติไป เดี๋ยวหลวงพ่อเล็กท่านเปิดทางให้โยมเองแหละ ครูบาอาจารย์ท่านเมตตาเราอยู่ ท่านดูแลเราตลอดนั้นแหละโยม โชคดี ความดีไม่ทิ้งใครหรอกโยม

ทัดฤทธิ์:สาธุ กราบแทบเท้าขอบพระคุณมากขอรับหลวงพี่ ปีนี้ถ้าผมไม่ได้ความเมตตาจากหลวงพี่ ผมเองก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร

หลวงพี่: เอา ๆ ไปทำงาน เดี๋ยวจะสาย

วันพระที่ผ่านมาหลังจากตามประทีปบูชาพระรัตนตรัยและพระบรมสารีริกธาตุเสร็จเรียบร้อยแล้ว กระผมก็ทำการขอขมาด้วยพานธูปเทียนแพ ทั้งที่สำนักสงฆ์และที่บ้าน

วันถัดมาหลังจากตักบาตรถวายข้าวหลวงพี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ท่านค่อยบรรจงเอาผ้าปิดบาตรที่รับอาหาร เป็นอันว่ารู้กันว่าท่านมีเรื่องจะคุยด้วย

หลวงพี่:โยม! รู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนเทวดาท่านเสด็จมากันมาก มากจริง ๆ ล้วนแล้วแต่ทรงฤทธานุภาพมาก ๆ ใครได้มโน ฯ ก็ลองย้อนไปดูนะ แต่อาตมาขอบอกว่าแทบจะเห็นด้วยตาเนื้อเลยเชียว ท่านมากันเยอะจริง ๆ ท่านรับคำขอขมา ดีแล้วโยมอะไร ๆ จะได้เป็นไปอย่างถูกต้องตามทำนองคลองธรรม

ทัดฤทธิ์: สาธุ ที่บ้านกระผมก็เริ่มด้วยเทปเสียงบวงสรวงชุมนุมเทวดาของหลวงพ่อ ตามด้วยบูชาพระรัตนตรัย สมาทานศีลแปด และถวายพานธูปเทียนแพขอขมาพระรัตนตรัย และเหล่าเทวดาทั้งหลายที่ดูแลรักษาประทีป
รู้สึกโล่งเลยขอรับ สบายใจ ที่ผ่านมากระผมก็รู้ว่าผิดมาตลอด จะไปโทษใครก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวเองนั่นละครับ อยากได้บุญ แต่ไม่รู้ว่าได้อย่างอื่นแถมมาด้วย

หลวงพี่: เอาคราวนี้รู้ก็เป็นบทเรียนที่ดีแล้ว ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติต่อไป

มาป่วยเป็น "อีสุกอีใส" เอาตอนแก่ มันน่าอายเด็กจริง ๆ ร่างกายนี้มันไม่ใช่ของของเรา ไม่ใช่เราจริง ๆ ดอกบัวหน้าบ้าน บานอยู่สามดอก ว่าพรุ่งนี้จะนำไปถวายพระรัตนตรัยที่สำนักสงฆ์ กลัวว่าจะเอาอีสุกอีใสไปติดหลวงพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ วันนี้รู้สึกเหนื่อย ๆ มันคันในลูกตา แต่ไม่รู้จะเกาอย่างไร เมื่อเช้าตื่นมานั่งสมาธิ มันช่างสงบดีแท้ คิดถึงหลวงพ่อ ตกตอนเย็นก็มีสายโทรเข้ามาจากคุณซัน ว่า

"พี่รัตน์หลวงพ่อถามถึง มีญาติโยมเขาต้องการมารับพระอุปคุตเนื้อชุบทองที่บ้านอนุสาวรีย์หลายท่าน"

งานเข้า! กระผมต้องกราบแทบเท้าขอขมาหลวงพ่อ และทุก ๆ ท่านด้วย ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปจริง ๆ นึกถึงแต่งานกฐินที่วัดท่าขนุน คิดไปว่าหลาย ๆ ท่านคงไปรับที่นั่นและบางส่วนก็คงขอรับที่บ้านอนุสาวรีย์ ต้องกราบขออภัยอย่างยิ่งอีกครั้งขอรับ:875328cc:

วันนี้ไข้มันหลบอยู่ข้างใน มันปวดเมื่อยชนิดที่เรียกว่า นอนซมอย่างเดียว ตื่นมาดูนาฬิกา ก็ถึงเวลาถ่ายทอดเสียงหลวงพ่อสอนกรรมฐาน รีบอาบน้ำ อือม์! มันหนาวเข้ากระดูกเลยเชียว

เมื่อเช้ากระผมเจอบุคคลที่หลวงพี่กล่าวถึงเสมอ ๆ นับเป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เจอบุคคลท่านนี้ตัวเป็น ๆ

หลวงพี่ :เอาโยมรัตน์ติดขัดเรื่องปฏิบัติอะไรก็สอบถามกันเอาเองนะ

ทัดฤทธิ์ : ขอรับหลวงพี่......ผมดีใจที่ได้เจอพี่นะ หลวงพี่ท่านพูดถึงพี่ให้ผมฟัง ผมหันไปหาพี่ชายท่านนั้น พลางเห็นสีหน้าพี่แกตกใจเล็กน้อย

พี่ชาย: โอ้โห เอาอย่างนี้เลยหรือท่าน

หลวงพี่:อาตมาแค่บ่นถึงโยมให้โยมรัตน์เขาฟัง....ท่านพูดพลางยิ้ม

การสนทนาธรรมระหว่าง หลวงพี่กับพี่ชายท่านนั้น ช่างเป็นบรรยากาศที่กระผมบรรยายไม่ถูก ได้แต่ฟังและปล่อยให้จิตมันเก็บเอาประโยชน์ในธรรมนั้น "แบบดิบ ๆ" มาเท่านั้น ถ้าคิดตามมันฟังแทบไม่รู้เรื่อง จนเสียงโทรศัพท์ของแม่บ้าน (ภรรยา) โทรมาตามให้ช่วยไปดูลูกเพราะป่วยเป็นอีสุกอีใสเช่นกัน

กราบลาหลวงพี่และพี่ชายท่านนั้นรีบลงมาบ้าน จัดข้าวปลาอาหารให้ลูก กินยา แล้วก็นอนหลับเพราะฤทธิ์ยา จนตื่นมาเมื่อตอนเกือบ ๆ หกโมง

กระผมมีประสบการณ์สด ๆ ร้อน ๆ จะมาเล่าให้ฟังเรื่องของ "บุญสังฆทาน"

สืบเนื่องจากมีญาติผู้ใหญ่ทางภรรยาท่านป่วยหนักเป็นตายเท่ากันอยู่ กระผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากเท่าแต่ปลอบใจว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาโลก ให้ทำใจกันไว้ อย่างน้อยที่สุด เรายังได้ดูแลท่านที่บ้าน ไม่ต้องให้ไปนอนโดนหมอเจาะใส่สายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ในเมื่อหมอเองก็บอกว่าหมดทางรักษาแล้ว

ช่วงเช้าของวันฝนตก หลังจากได้ตักบาตรถวายอาหารหลวงพี่แล้ว ก็เรียนเรื่องนี้ให้ท่านทราบ อย่างน้อยที่สุดก็ขออานิสงส์ในบุญนี้อุทิศให้คนป่วย หลวงพี่ท่านรับทราบแล้วท่านก็บอกกับกระผมว่า

หลวงพี่:จำที่หลวงพ่อฤๅษี ท่านสอนเรื่องบุญสังฆทานได้หรือเปล่า? บุญสังฆทานนี้อานิสงส์ใหญ่มากนะ หากท่านมีโอกาสได้ทำก่อนสิ้นใจสักครั้งก็จะดีมากนะ โยมไปนิมนต์พระ ๕ รูป ให้ไปรับฉันเพลและรับสังฆทานที่บ้านสิ ให้คนป่วยได้ทำบุญ ได้เห็นผ้าเหลือง วิธีนี้แหละที่หลวงพ่อฤๅษีท่านแนะนำลูกหลานเอาไว้

ทัดฤทธิ์:ขอรับหลวงพี่ กระผมจะรีบนำไปจัดการขอรับ

หลังจากนั้นวันถัดมาก็ได้นิมนต์พระ ๕ รูป มาฉันเพลพร้อมรับสังฆทาน มีพระพุทธรูป ผ้าไตรจีวร ซึ่งคุณตาท่านก็อิ่มบุญและดูท่านมีความสุขในบุญนั้น

เมื่อวานตอนทุ่มเศษ ๆ ท่านได้เสียชีวิตลงอย่างสงบ ทุกคนต่างร้องห่มร้องไห้เป็นธรรมดา ผมเองก็ได้แต่คอยปลอบใจ หลังจากนั้นก็เดินออกมาจัดโทรติดต่อเรื่องฉีดยาศพและหีบศพ เสียงโวยวายก็ดังขึ้น ฟังไม่ได้ใจความเพราะผมอยู่ห่างพอสมควร รีบเดินจ้ำ เข้าไปดู ที่ไหนได้ วิญญาณคุณตาสื่อผ่านภรรยาผม ซึ่งตอนนี้ผมเองก็พยายามควบคุมสติ และดูว่าที่เป็นอยู่นี้ มันใช่ตาจริง ๆ หรือเปล่าที่สื่อกันอยู่ ท่านก็บอกว่าทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ท่านไปสบาย ขอบใจรัตน์มากที่บอกให้เชิญพระมารับสังฆทาน ท่านไปสบาย ให้ทุกคนรักกันปรองดองกันสามัคคีกัน แล้วท่านก็ไป

พอภรรยาผมได้สติผมเลยถามว่า เมื่อครู่ คุณเห็นอะไรบ้าง เธอก็บอกว่า เห็นตั้งแต่แรกแล้วว่า กายทิพย์ของตาพยายามจะคว้าร่างของตนเอง แต่ทำไม่ได้ เลยพุ่งมาที่เธอทางด้านหลังแล้วเธอก็ไม่ได้สติเลย

วันนี้ผมก็ไปตามประทีปบูชาพระรัตนตรัยและพระบรมสารีริกธาตุตามปกติ ได้กราบเรียนแจ้งข่าวให้หลวงพี่ท่านทราบ ท่านก็บอกว่าดีแล้ว บุญสังฆทานเป็นเนื้อนาบุญช่วยได้มากเลย

เห็นภาพหลวงพี่เทิดท่านขึ้นแสดงธรรมโปรดญาติโยมแล้ว น้ำตาแทบไหล
เห็นหลวงพี่บอยท่านกลับมาบวชอีกครั้ง ในช่วงพรรษานี้ น้ำตาแทบไหล
เห็นตัวเองอยู่ในเป็นฆราวาสแล้ว น้ำตาแทบไหล....

นี่ก็เกือบ ๆ จะครบสัญญาทำงานกับชาวต่างชาติแล้ว..... แล้วอะไรละ?...:l43841274qn5:อ๋อ (ถามเองตอบเองก็ได้) กับคำถามว่า ที่ผ่านมาผมทนได้อย่างไร? หลาย ๆ คนถามผม ผมก็ได้แต่ยิ้ม :8dcf9699: แล้วตอบว่า "ถ้าด่ามา ผมก็ด่ากลับทันที (โดยเฉพาะเรื่องอะไร ๆ ที่ไม่ถูกต้อง)"

แต่ประเด็นสำคัญที่สุดคือ กระผมพยายามเอาธรรมะที่ปฏิบัติอยู่ มาใช้กับชีวิตจริงให้มากที่สุด ปีที่แล้วกระผมบวชเข้าพรรษา ระยะเวลาก็สามเดือนเหมือนกัน ตอนแรกมันก็อยู่ในสภาวะว่า "สึกก่อนดีหรือเปล่า :l43841274qn5: สามเดือนมันนานนะ" แต่ก็ผ่านมาได้แบบภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต ความกดดันมันคนละแบบกัน จะเรียกว่า "กดดันในธรรม" มีหวังหัวแตก :e111de78: มันกดดันก็แต่เฉพาะคนไม่อยู่ในธรรมเท่านั้น สำหรับคนที่อยู่ในธรรม "ธรรมย่อมรักษา"

ส่วนงานนี้ก็ระยะเวลาเท่า ๆ กับปีที่แล้ว คือสามเดือน แต่เป็นสามเดือนที่ผมต้องพิจารณาเอาข้อธรรมต่าง ๆ มาใช้ เพราะผมคือคนกลาง ระหว่างฝรั่งกับผู้รับเหมางานต่าง ๆ เท่านั้น เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะไปทางซ้ายหรือทางขวา ก็มีแต่อุปสรรคทั้งนั้น เพราะฉะนั้นผมจึงต้องวางตัวเป็นกลางให้มากที่สุด "ฝรั่งที่ดูถูกคนไทยเยอะแยะไป:215ad82f:" ผมต้องใช้คำนี้ตามสภาวะความเป็นจริง แต่ที่ดี ๆ ก็มีอยู่มาก ส่วนคนไทยเราที่จ้องจะฟันอย่างเดียวเพราะเห็นเป็นฝรั่ง ก็มากมายเหลือจะคณานับ :msn_smileys-09:

"วาง" คำเดียวสั้น ๆ แต่มีความหมาย นี่คือคาถาที่หลวงพี่ท่านบอก "ว่าทำให้ได้นะโยม" จะสู้หรือจะหนีมันก็อยู่ที่ตัวเราทั้งนั้น อย่าหลอกตัวเองเหมือนการปฏิบัติธรรมที่ผ่านมาก่อนหน้าจะไปอยู่กับหลวงพี่เล็กท่าน อย่าหลอกตัวเอง อย่าปรุงแต่ง เท่านี้เองโยม ทำได้นะ :onion_yom:

"ตาฝาดไปหรือเปล่า"

ผมจำได้ว่า ผมได้ไปเกาะแก้วพิสดารที่ภูเก็ตอยู่ห้าครั้ง หลังจากครั้งแรก ผมจะแอบไปหารอยพระพุทธบาทที่หน้าเกาะเสมอ เพราะผมเห็นจริง ๆ ว่ามีรอยพระพุทธบาทอยู่บนหินอีกรอยหนึ่ง ชัดเจนเหมือนรอยพระพุทธบาทที่ท้ายเกาะ ที่ต้องไปสักการะทุกครั้งที่มาเกาะแก้วพิสดาร ผมยืนยันได้ นอนยันก็ได้ว่าผมเห็นจริง ๆ และได้กราบสักการะด้วย แต่อยู่ที่หน้าเกาะ ตรงใกล้ ๆ พระใหญ่ รอยพระบาทหันไปทางทิศตะวันออก หรือผมจะตาฝาด เพราะหลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลยเดินหาก็ไม่เจอ

สิ่งที่ครูบาอาจารย์ท่านเตือน

ก่อนหน้านี้มีสหายธรรมท่านหนึ่ง ส่งพระบรมสารีริกธาตุให้กระผมทางไปรษณีย์ กระผมรู้ตัวก่อนหน้านั้น เพราะ......? อย่าคิดว่ากระผมมีความวิเศษใด ๆ เลยนะครับ เพราะคนที่ส่งมาเขาโทรมาแจ้งให้ทราบครับ

งานนี้เล่นเอาผมเหงื่อกาฬตกเหมือนกัน เพราะเมื่อเดือนที่แล้วเพิ่งจะจัดพานขอขมาพระรัตนตรัยไปเอง ก็เกี่ยวเนื่องกับเรื่องของความไม่รู้นี้แหละครับ

หลวงพ่อเคยสอนเกี่ยวกับเรื่องความไม่รู้นี้ว่า มันก็เหมือนแก้วน้ำที่ใส่ยาพิษ (ชนิดรุนแรงนะครับ จะได้เข้าใจกันง่าย ๆ ครับ) แก้วแรกใส่ยาพิษเต็มแก้วเลย (เป็นยาพิษแบบไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรสนะครับ ประเภทหยดเดียว ก็เที่ยวได้ แต่ไปเที่ยวภพอื่นนะครับ ขอย้ำเพื่อความเข้าใจ)
แก้วที่สองใส่แค่หยดเดียวเท่านั้น สรุปไม่ว่าจะหยิบแก้วไหนมากิน ก็ตายทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นแก้วแรกหรือแก้วที่สอง ก็อุปมาเหมือน "อกุศลกรรม" ต่อให้เราไม่ตั้งใจทำก็ได้รับผลกรรมนั้น ๆ หรือตั้งใจทำก็ได้รับผลกรรมนั้น ๆ "กุศลกรรม" ก็เช่นเดียวกัน แค่ประสบพบเจอด้วยความบังเอิญ แล้วร่วมบุญก็ได้รับผลบุญนั้น หากตั้งใจทำกุศลก็ได้รับผลของกุศลนั้น

มีหลายคนเคยสนทนาธรรมกับผมในเรื่องเหล่านี้ว่า "มันอยู่ที่ใจพี่ มันอยู่ที่เจตนา" เอา:8dcf9699: เอากันเข้าไป ผมเลยต้องแจ้งไปว่า เจตนาดีแต่วิธีการไม่ถูกต้องครับ สอบถามครูบาอาจารย์ท่านก็บอกว่า "นั้นแหละ เขาเรียกว่ารู้...แต่รู้ไม่หมด หลาย ๆ คนเป็นอย่างนี้ น่าสงสารพวกเขานะโยม"

วันนี้วันพระ กระผมตั้งใจขึ้นไปตามประทีปบูชาพระรัตนตรัยและพระบรมสารีริกธาตุ ก็ขอทุกท่านร่วมโมทนาบุญนี้ด้วยเทอญ ย้อนไปเรื่องพระบรมสารีริกธาตุ ก็มีเรื่องแปลกเป็นอัศจรรย์อยู่ก็คือ ผมเองตั้งใจจะปฏิเสธสหายธรรมท่านนั้นไปว่าไม่ขอรับ แต่มันพูดไม่ออก ทั้ง ๆ ที่ในใจคิดไปแล้ว แต่พูดไปไม่ออก หลังจากรู้วันที่พระบรมสารีริกธาตุจะเสด็จมาถึง ก่อนหน้านั้นสามวันนั่งสมาธิได้ดีมาก ๆ หลังจากประดิษฐาน (ถวายหลวงพี่) ในเครื่องแก้วอัญเชิญประทับหน้าพระประธาน พร้อมตามประทีปบูชา วันนั้นและหลังไปอีกสามวัน นั่งสมาธิได้ดีมาก ๆ อารมณ์อิทธิบาท ๔ มันทรงตัวมาก ๆ

ทิดฤทธิ์:หลวงพี่ขอรับ ช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมาก่อนสาม หลังสาม จากวันที่พระบรมสารีริกธาตุเสด็จมาถึง กระผมนั่งสมาธิได้ดีมากเลยขอรับ

หลวงพี่:แล้วโยมคิดว่าเป็นเพราะเหตุใดหรือ

ทัดฤทธิ์:กระผมไม่อาจจะทราบได้ขอรับ แต่ถ้าเข้าข้างแต่ขอตอบว่าเป็นเพราะ พุทธบารมีขององค์พระบรมสารีริกธาตุขอรับ

หลวงพี่:คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้ว "พุทโธอัปปมาโณ"

"ยังไม่ตายและไม่ได้หายไปไหน"

กับบททดสอบที่ยากขึ้นทุกวัน จนต้องปรับเครื่องใหม่อยู่เรื่อย ๆ อือม์.....จะรอดหรือเปล่า....ความทุกข์ยังวนเวียนเข้ามาทุกวัน คำสอนของหลวงพ่อเล็กก็ยังก้องอยู่ในหู "บอกมันเอาไว้ว่า ทุกข์ได้ก็ทุกข์ไป อีกไม่นานกูก็พ้นจากมึงแล้ว"

เมื่อไม่กี่วันก่อนได้คุยกับสหายธรรมท่านหนึ่ง "นี่คุณจะลาตายแล้วหรือ ?" ก็เลยตอบไปว่า "เปล่าครับพี่แต่ผมเตรียมตัวไว้ทุกวินาทีครับ" อารมณ์แบบนี้มันก็เกิดของมันทุกวัน ในหนึ่งวินาทีผมคิดว่า "ความตายมันคือส่วนหนึ่งของชีวิต" แต่ในมุมตรงกันข้าม ยังมีอีกหลายคนหลายท่านที่ยังคิดว่าชีวิตนี้เที่ยงแท้แน่นอน ความตายเป็นเรื่องไกลตัว ในมุมหนึ่งที่ทุกท่านในสถานที่นี้ ปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นก็ยังมีอีกหลายผู้หลายคน สร้างภพสร้างชาติที่ไม่รู้สิ้นสุดออกไปอีกนานแสนนาน

ยังดีวะ วันนี้ยังได้ทำความดี ดีกว่าหายใจเข้าหายใจออกฟรี ๆ แม้แต่ลมหายใจก็มีต้นทุน

แพงด้วย !!!
...แลกกับการเสี่ยงเกิดใหม่:onion_emoticons-17:
ต้องระวังประหยัดต้นทุนทุกลมหายใจให้ดีเชียว:onion_wink:

วันนี้ได้โทรศัพท์ไปคุยกับคุณซัน (ลูกเจ้าคุณนรฯ )

ลูกเจ้าคุณนรฯ :พี่เป็นอย่างไรบ้าง (ตายหรือยังมีชีวิตอยู่)

ทัดฤทธิ์: สบายดี...แต่เหนื่อยว่ะ จบสัญญากับบริษัทเก่า แล้วก็มาเริ่มงานกับบริษัทใหม่ทันที ที่เดิมตั้งกำลังไว้สามเดือนก็ผ่านมาได้ ส่วนที่ใหม่นี้ ตกลงระบุกันในสัญญาหกเดือน แต่ทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสองทุ่มไม่มีวันหยุด ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า อยากจะทดสอบกำลังใจตัวเองดูเหมือนกัน ว่าจะเอาชนะใจตัวเองได้หรือเปล่า

ลูกเจ้าคุณนรฯ:พี่! ผมลืมเล่าให้พี่ฟัง ตอนงานกฐินวัดท่าขนุนปีนี้ ชาวบ้านร้านตลาด พวกเชื้อสายมอญ กะเหรี่ยง พม่า ร่วมทำบุญกฐินกับหลวงพ่อกันอย่างหนาแน่น หลวงพ่อท่านก็เมตตาแจกพระอุปคุตเถระเนื้อทองเหลืองชุบทองอย่างทั่วถึง ผมดูแล้วมีความสุขมากเลยพี่ ดูพวกเขาเหล่านั้นศรัทธาในบารมีหลวงปู่พระอุปคุตเถระมาก ๆ เลยพี่

ทัดฤทธิ์:ขอบใจที่เล่ามา ผมได้ฟังก็ดีใจ ถึงจะผ่าจมูกอีกข้างก็ยอม

ลูกเจ้าคุณนรฯ::55318906:เอา ๆ ผมก็ว่าเหมือนกัน ถึงจะผ่าขาอีกข้างก็ยอม

ทัดฤทธิ์:ของผมจมูกข้างซ้าย

ลูกเจ้าคุณนรฯ:ของผมก็ขาซ้ายพี่

ทัดฤทธิ์:โอ้...เพราะเราเกิดมาคู่กัน.....ก๊าก ๆ ๆ ๆ

"ตู๊ด ๆ ๆ ๆ และแล้วมันก็ปิดเครื่องหนีทันที":onion_sadd:

เรากำลังสู้กับอะไร

เวลาช่างผ่านไปไวเหมือนโกหก จบจากงานที่เก่า ด้วยสภาพที่ทนเอาชนะใจตัวเองมาได้ ทำงานจนครบ ๓ เดือนตามสัญญา ถือเป็นชัยชนะเล็ก ๆ ที่กระผมมีความภูมิใจไม่น้อย เพราะทุกวันมันมีการทดสอบอารมณ์อยู่ตลอด "ออกเถอะ,อย่าไปสนใจอะไรเลย,ออกดีกว่าสบายกว่า,อิสระเสรีเหนืออื่นใด" ธรรมะที่เล่าเรียนมาจากการบวชเรียนในพรรษาที่แล้ว กระผมได้นำมาใช้ ควบคู่กับการปฏิบัติและการใช้ชีวิตประจำวัน คาถาสั้น ๆ แต่ได้ใจความ "ทน" ทนดูว่า "ระหว่างกระผมกับกิเลสอะไรมันจะหน้าด้านกว่ากัน"

ผมหลงอารมณ์ไปหลายครั้ง แต่ก็เอาสติพิจารณาย้อนกลับมาดู เหตุการณ์ต่าง ๆ ในแต่ละวัน สรุปได้ว่า ผมสู้กับตัวเอง ผมไม่ได้สู้กับคนอื่นเลย แต่เมื่อก่อนผมหลงผิดคิดว่าสู้กับคนอื่นตลอดเวลา ผมหาความสุขตามอัตภาพของตัวกระผมเองไม่เจอ ผมไปทุกข์กับเรื่องของคนอื่น ไปทุกข์กับเหตุการณ์ที่คนอื่นกระทำ หลังจากใช้คาถา "ทน" มาได้ระยะหนึ่ง คราวนี้ กระผมก็รู้จักกับคาถาสั้น ๆอีกบทว่า "วาง" อะไรจะผ่านเข้ามามากมายขนาดไหน สุดท้ายจบงานในแต่ละวันผมก็ "วาง" อือม์...ไม่ได้วางแบบควาย ๆ นะครับ วางแบบมีสติรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร

"ฝัน ผี"

ความฝันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่เรา ๆ ท่าน ๆ เคยมีประสบการณ์พบเจอกันเป็นปกติ ทั้งฝันดีและฝันร้าย

ผมเองไม่ค่อยฝันเหมือนกับชาวบ้านเขามากเท่าไหร่ แต่เวลาฝันร้ายผมจะมีเรื่องประจำ ๆ ของผม เล่นเอาตื่นมาทีไรเป็นต้องนั่งถอนหายใจทุกครั้ง "ตู..ฝันไปว่ะ!"

มุกเด็ด ๆ ที่เจอประจำ ก็คือ ปกติผมเป็นคนวิ่งเร็ว...เอาเป็นว่า ขอให้เชื่อว่าผมวิ่งเร็ว (ด้วยเหตุผลกลไกอะไรอย่าไปสนใจมันเลยครับ เรื่องมันยาว) แต่ฝันร้ายของผมก็คือ ผมมักจะฝันเห็นก้อนหินก้อนใหญ่ ๆ กลิ้งมาแต่ไกล ด้วยความที่รู้ตัวว่า ตัวเองวิ่งเร็ว...พลางคิดว่า "แหม...ไม่ได้กินผมหรอก" แต่ภาพในฝันทุกครั้งที่เริ่มออกตัววิ่งหนี จากคนที่วิ่งเร็วกลับกลายเป็นวิ่งแบบ "slow-motion" ทุกครั้ง จนหินก้อนนั้นกลิ้งจนจะมาถึงตัว แล้วผมก็ตื่นด้วยอารมณ์ทั้งกลัว ทั้งผิดหวัง ทั้งเหนื่อย ทุกครั้ง อตีดชาติไปทำอะไรไว้ก็ไม่รู้...เซ็ง

หลังจากปฏิบัติธรรมมาได้ระยะหนึ่ง ความฝันแบบนั้นก็หายไป ส่วนเรื่องผี ๆ ก็มีฝันบ้าง ตามปกติ ผมไม่ใช่คนกลัวผี แต่ก็ไม่ค่อยอยากจะเจอก็เท่านั้นเอง อาจจะเรียกว่า เกรงใจกันก็ได้:l438412717dh8:

สองวันที่ผ่านมา ด้วยงานใหม่ที่ทำก็กินเวลาในแต่ละวันแบบแสนยาวนาน ดีที่มี "ที่อยู่" ที่อยู่ของผมก็คือคำภาวนา เก็บเรื่อย ถามว่าเหนื่อยหรือเปล่า ทำงานทุกอย่างย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา รักษากายบ้างตามอัตภาพ แต่รักษาใจเอาไว้ในทุกขณะอันนี้ดีที่สุด

"กลับมาล้มตัวลงนอน กอดหมอนน้ำตาพรั่งพรู" มุกนะครับของยืมเขามาใช้ เอาเป็นว่า กราบพระเสร็จ พอหัวถึงหมอน ภาวนาได้ไม่กี่คู่ก็หลับโลดเป็นปกติ

ช่วงใกล้รุ่ง ประมาณตีสามกว่า ๆ เห็นจะได้ ผมก็ฝันไป ว่านั่งซ้อนท้ายจักรยานยนต์ของเพื่อน เข้ากันไปตามทางเล็ก ๆ ในป่าตอนกลางคืน สวนยางสลับกับป่าใหญ่มันมืดได้ใจเลยทีเดียว ใจมันก็กลัว ๆ เพราะทั้งมืดและเปลี่ยว ผมมองไปรอบ ๆ ทาง พลางมองขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ ทันใดนั้น! ผมเห็นก็เป็นเงาดำ เป็นร่างคนเป็นเงาดำ ๆ แขวนอยู่บนกิ่งมะม่วงใหญ่ อย่างกับในภาพยนตร์สยองขวัญแนวหนังไทย

เพ่งมองไป อ้าว"พระ" ท่านผูกคอตาย จึงร้องบอกเพื่อน "เฮ้ย มึงดูนั่นสิ! คนผูกคนตาย" ไม่ทันขาดคำ รถจักรยานยนต์ที่เรานั่งก็ขับผ่านไปด้วยความเร็ว ผมเองยังหันกลับไปมองอีกครั้ง แต่คราวนี้ งานเข้า..ศพนั้น กระโดดลงมาแล้ววิ่งตามพวกผมทันที "ผี!" แค่สิ้นเสียงอุทานออกไป ผีตนนั้นกระโดดแค่สองครั้งก็เข้ามาใกล้จนถึงตัวผมแล้ว.......จากความฝันมันก็กลายเป็นเหมือนเรื่องจริง ผมสังเกตจิตตอนนั้น มันมีสองอารมณ์ อารมณ์แรกกลัวมาก อารมณ์ที่สองเห็นเป็นธรรมดา แต่ก็ยังกลัวอยู่แต่ไม่มาก ตอนนั้นมันเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น งานนี้ใจมันสู้ เลยถามไปว่า
"เธอจะเอาอะไร มีอะไรให้เราช่วยหรือไม่" ไม่มีเสียงตอบใด ๆ กลับมา ผีตนนั้นยังอยู่ ภาพเพื่อนในความฝันหายไปนานแล้ว (อย่าให้นึกออกว่าเป็นเพื่อนคนไหนนะครับ) งานนี้ "ตัวต่อตัว" ผมกับผี
"เอาแบบนี้ บุญอะไรที่เราทำมาดีแล้ว เราขออุทิศให้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา ขอเธอจงโมทนาบุญนี้นะ" เงียบไม่มีคำตอบใด ๆ และยังจ้องผมอยู่เป็นปกติ

งานนี้ผมเลยเริ่มได้ใจ "เอาแบบนี้ สามตัวงวดนี้ออกอะไร บอกผมได้หรือเปล่า" เงียบ...และก็จ้องหน้าผมเป็นปกติ

งานนี้อารมณ์มันเริ่มเดือดแล้วครับ "เอายัง...ไม่ไปอีก อะไรวะ..เอา..มา มาเจอกันซึ่ง ๆ หน้าเลย" ผมเลยตื่น แต่อารมณ์มันต่อเนื่อง มองไปรอบ ๆ ห้องก็ไม่เจอผีสักตนหนึ่ง แต่มันยังรับรู้อยู่ถึงเรื่องราวต่าง ๆ อย่างชัดเจน ผมเลยพูดออกไปว่า

"เอาท่านผีที่เคารพ ผมเป็นลูกหลานหลวงปู่ หลวงพ่อฤๅษีลิงดำนะ อย่ามาแกล้งกันแบบนี้ ผมไม่ชอบ บุญก็ไม่เอา อะไรก็ไม่เอา ที่สำคัญหวยก็ไม่ให้ อุตสาห์มาหากันทั้งทีแล้ว...เอาเป็นว่า ผมจะนอนแล้วนะ ผมเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า ขอตัวนอนก่อนนะ"

แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนจนเช้า ตื่นมาก็คิดทบทวนแล้วยังนั่งหัวเราะ "อะไรวะนี่ กูบ้าไปหรือเปล่าวะ" แต่งานนี้มันภูมิใจลึก ๆ ๕๕๕๕๕ เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อน จะลุกไปปัสสาวะก็ยังไม่กล้าเลย!