|
"เคยไปฟังเขาอบรมคนขายประกัน จับพลัดจับผลูได้เข้าไปฟังกับเขาด้วย คนที่ประสบความสำเร็จเขามาบอกเคล็ดลับให้คนที่กำลังเข้าไปทำว่า คุณไปหาลูกค้าคนที่ ๑ พลาด คนที่ ๒ พลาด คนที่ ๓ พลาด คนที่ ๔ พลาด อย่าเพิ่งท้อใจ ให้ทำต่อไป เขาเองไปประสบความสำเร็จกับลูกค้าคนที่ ๘๑ เขาพลาดมา ๘๐ คนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ท้อ
พอคนที่ ๘๑ ยอมเซ็นสัญญาทำกรมธรรม์กับเขา เขาถามลูกค้าคนนั้นว่าตัดสินใจทำเพราะอะไร เมื่อรู้ความต้องการของลูกค้าก็ไปนำเสนอลูกค้าคนต่อไปได้ง่ายขึ้น พอได้ลูกค้าคนต่อไปก็ถามเขาอีกว่าทำเพราะอะไร ต้องการอะไร แล้วก็นำเสนอลูกค้าคนต่อไป ท้ายสุดเขาประสบความสำเร็จ ได้รางวัลไปเที่ยวต่างประเทศจนเบื่อไปเอง ถ้าเขาท้อตั้งแต่ ๒๐ คนแรก หรือ ๕๐ คนแรก เขาจะไม่ประสบความสำเร็จ เพราะว่าที่เขาประสบความสำเร็จคือคนที่ ๘๑ พระพุทธเจ้าตรัสโอวาทปาฏิโมกข์ ก็คือหลักคำสอนในพระพุทธศาสนา คำแรกเลยคือ ขันตี ปรมัง ตะโป ตีติกขา ความอดทนเป็นตบะอย่างยิ่ง อันนี้พูดมาแล้วฟังไม่รู้เรื่อง ก็คือ ความอดทนเท่านั้นที่จะหลอมเคี่ยวเรา จนกระทั่งประสบความสำเร็จออกมาเป็นศิลปะวัตถุที่งดงาม เป็นที่ตรึงตราต้องใจของบุคคลทั่วไป ตบะก็คือความร้อนในการเผากิเลส เผาแล้วเปลี่ยนสภาพวัตถุ เผาเพื่อให้เหมาะแก่การใช้งาน ถ้าหากว่าไม่อดทน ประสบความสำเร็จยาก เด็กรุ่นหลังนี่น่ากลัวมาก น่ากลัวที่ว่าขาดความอดทน อุปสรรคมากมีที่ขัดขวาง.............ต้องถากถางบุกบั่นไม่หวั่นไหว ถึงทุกข์ยากลำบากสักเพียงใด..........ต้องฝ่าฟันพ้นไปได้สักวัน ของสิ่งใดการได้มาถ้าลำบาก...........ต้องทุกข์ยากมักมีค่ามหาศาล ดุจเหล็กกล้าผ่านการทุบชุบเป็นนาน...........จึงตระการเป็นอาวุธสุดแหลมคม ช่างซามูไรชาวญี่ปุ่น ปัจจุบันนี้ที่ตีซามูไรอันดับหนึ่งของโลก เล่มหนึ่งไม่แพงเท่าไรหรอก ห้าแสนกว่าบาท...! เขาบอกว่าเหล็กดีต้องทนร้อยหลอมพันทุบได้ ก็แปลว่าผ่านการหลอม ผ่านการเคี่ยวกรำครั้งแล้วครั้งเล่า ผ่านการทุบ ผ่านการขัดมานับครั้งไม่ถ้วน กว่าจะสำเร็จออกมาเป็นอาวุธที่งดงาม ใช้งานได้อย่างใจ ใคร ๆ ก็ต้องการ สรุป...คนขี้เกียจไม่ประสบความสำเร็จหรอก ยกเว้นสร้างบุญในชาติก่อน ๆ มามากพอ ซึ่งก็แปลว่าขยันมาในอดีตจนเหลือเฟือแล้ว" |
"เด็กรุ่นใหม่ฉาบฉวยขาดความอดทน ต้องการรวยเร็ว ไม่ได้ดูรุ่นเก่าเป็นตัวอย่าง รุ่นปู่ย่าตาทวดของอาตมา หอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากเมืองจีน มื้อหน้าจะมีกินหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ค่อย ๆ อดทนทำงาน เก็บหอมรอมริบทีละบาท ทีละสลึง พอได้เงินมาก้อนหนึ่งก็เริ่มลงทุนทำกิจการ เป็นกิจการเล็ก ๆ ขายโอเลี้ยง ขายกาแฟ ขายน้ำเต้าหู้ สะสมเงินขึ้นไป ลงทุนให้ใหญ่ขึ้น เปิดร้านขายของชำ โบราณเขาใช้คำว่า "สู้แค่หน้าตัก" ก็คือมีเท่าไรทำเท่านั้น ผิดพลาดขึ้นมาก็ไม่เป็นหนี้ใคร แต่สมัยนี้เริ่มต้นด้วยการกู้เงิน พลาดขึ้นมาก็มีหนี้ก้อนโต
ที่น่ากลัวกว่านั้น คือเด็กรุ่นใหม่ไม่พยายามศึกษา ขี้เกียจเรียน พอต่อว่าเข้าก็อ้างว่า "มาร์ก ซัคเคอร์เบิร์ก กับ สตีฟ จ็อบส์ ไม่เห็นต้องจบปริญญาเลย ก็รวยเป็นหมื่นล้าน" อาตมาถามคืนไปว่า "แล้วมึงชื่ออะไร ? มึงชื่อสตีฟ จ็อบส์ หรือชื่อมาร์ก ซัคเคอร์เบิร์ก สองคนนั่นเป็นแค่สองคนในห้าพันกว่าล้านคนในโลกนี้ แค่เม็ดทรายสองเม็ดในมหาสมุทรเท่านั้น แล้วคิดว่ามึงจะประสบความสำเร็จอย่างเขาใช่ไหม ?" เขาเรียกว่าดูตัวอย่างโดยที่ไม่ได้ดูตัวเองเลย" |
"หลวงพ่อสมเด็จพระมหาธีราจารย์ วัดชนะสงคราม ท่านบอกเสมอว่า "นกไม่มีขน คนไม่มีความรู้ ขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้" เราจะไปบอกว่า แจ็ก หม่า ไม่มีความรู้ได้ไหม ? อย่างน้อยเขาก็จบปริญญา เขาก็เป็นครู แล้วพื้นฐานที่แน่นที่สุดคือภาษาอังกฤษของเขาดี
ส่วนใหญ่แล้วพอถึงเวลา ความขี้เกียจ ฉาบฉวย สมองกลวง ก็ทำให้อ้างคนที่ประสบความสำเร็จโดยไม่ได้ดูตัวเอง ทำอะไรก็ได้ที่งานเบา เงินดี ซึ่งมักจะหาไม่ได้ ท้ายสุดงานเบาเงินดี ก็ต้องนั่งกินเหล้าจนช็อกตาย..เดือดร้อนจนป่านนี้ยังปิดคดีไม่ได้...! เพราะฉะนั้น...คนรุ่นใหม่ได้โปรดอย่าเลี้ยงลูกให้สบาย สอนลูกให้รู้จักความลำบาก ให้เขารู้ว่าโลกเราโหดร้ายกว่าที่คิด จะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แต่เนิ่น ๆ" |
พระอาจารย์ให้พรโยมกลุ่มหนึ่ง "ขอให้ร่ำ ขอให้รวย ขอให้ถูกหวยบ่อย ๆ ....(หัวเราะ)... อันนี้อีกแล้ว ประเภทไม่อยากเหนื่อยอีกแล้ว ถ้าไม่เหนื่อยเราก็จะไม่รู้คุณค่า"
|
พระอาจารย์กล่าวว่า "ช่วงนี้รายการข่าวช่อง ๗ สีเอาเรื่องบันไดขึ้นรอยพระพุทธบาทวัดท่าขนุนไปลง สามสี่วันนี้ก็เลยมีแต่คนโทรมาถาม ปิดกี่โมง ? กลางคืนขึ้นได้ไหม ?
จะขึ้นเวลากลางคืนไปทำอะไร ? บอกว่าให้ไปเสี่ยงชีวิตเอาเอง เพราะว่าบันไดอยู่นอกเขตวัด ขึ้นไปแล้วดูแลเรื่องความปลอดภัยให้ไม่ได้ เพราะฉะนั้น..ควรจะขึ้นสักตีห้าครึ่ง คือหลังจากพระทำวัตรเช้าเสร็จ คุณเดินขึ้นไปก็สว่างพอดี ไม่อย่างนั้นเวลากลางคืนบางทีก็อันตราย มีใครทำผิดคิดร้ายก่ออาชญากรรมขึ้นมา ต้องบอกว่าแก้ไขยาก ขอร้องเถอะ...พักในวัดก่อนก็ได้ ตีห้าครึ่งแล้วค่อยขึ้นไป" |
พระอาจารย์กล่าวว่า "มาเลเซียมีสมเด็จพระราชาธิบดี ต้องบอกว่าเป็นตำแหน่งที่เป็นสัญลักษณ์ ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเป็น โดยเลือกจากสุลต่านรัฐต่าง ๆ คัดเลือกกันขึ้นมา
แต่มีอยู่ ๔ รัฐคือไทรบุรี กลันตัน ตรังกานู ปะลิส ห้ามเป็นสมเด็จพระราชาธิบดี เพราะว่า ๔ รัฐนี้เคยเป็นของประเทศไทย แล้วมีคนไทยอยู่มาก จะเห็นว่าทุกประเทศเขากีดกันบุคคลที่ไม่ใช่เชื้อชาติของเขา มีประเทศเราที่เป็นสวรรค์ จะชาติไหน ภาษาไหนมากูรับทั้งนั้น กลายเป็นม้าอารี จะโดนเขาบี้ตายอยู่แล้วก็ยังไม่รู้ตัว..!" |
มีเด็กบ่นกับพ่อแม่ว่า "หนูเบื่อ" พระอาจารย์จึงกล่าวกับเด็กว่า "เบื่อก็อย่าเกิดสิลูก รู้ไหม..? เกิดมาก็ต้องเบื่ออย่างนี้แหละ"
|
พระอาจารย์กล่าวว่า "เครื่องรางในตำนาน ๙ อย่าง "หมากดีที่วัดหนัง" เป็นอันดับหนึ่ง หมากทุยนี่ถ้าลูกเล็กเป็นของหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง หรือ หลวงพ่อผล วัดหนัง แต่ถ้าลูกใหญ่กลายเป็นของหลวงปู่รอด วัดนายโรง
ช่วงนี้กำลังหาเงินสร้างวิทยาลัยสงฆ์กาญจนบุรีอยู่ วันนี้ได้แปดล้านห้าแล้ว กำลังจะหาให้ครบสิบล้านภายในพรุ่งนี้ เชื่อเถอะ...เดี๋ยวก็มาเอง อาตมาไม่เคยนอกครู ครูจึงต้องช่วย ถึงเวลาครูบอกอะไรก็ต้องอย่างนั้นแหละ" |
"เมื่อสักครู่ตั้งใจว่าจะหยิบเอาสายคาดของหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัวมาด้วย แต่กลัวคนเอาไปใช้งานจริง เพราะว่าเก่าและกรอบ ถ้าเอาไปใช้จริง ๆ เดี๋ยวจะแตกหักหมด น่าเสียดาย...สภาพสมบูรณ์มาก ก็เลยไม่หยิบลงมา
หลวงปู่ยิ้ม ก็มีหนึ่งในเก้าเครื่องรางสะท้านแผ่นดิน คือ "แหวนอักขระวัดหนองบัว" หมากดี ที่วัดหนัง เบี้ยขลัง วัดนายโรง ไม้ครู คู่วัดอินทร์ มีดบิน วัดหนองโพธิ์ พิสมร วัดพวงมาลัย ครั่งเหลือร้าย วัดโตนดหลวง ราหู คู่วัดศีรษะ แหวนอักขระ วัดหนองบัว ลูกแร่ที่บางไผ่ ฤทธิ์เหลือร้ายหาใดปานฯ เก้าเครื่องรางสะท้านแผ่นดิน" |
"หมากดีที่วัดหนัง ก็คือหมากทุยของหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง หลวงปู่เอี่ยมเป็นพระเถระที่ในหลวงรัชกาลที่ ๕ เคารพนับถือมากที่สุด พระองค์ท่านจะเดินทางไปยุโรป ทรงไปกราบถามหลวงปู่เอี่ยมว่าจะมีอันตรายอะไรไหม ? หลวงปู่เอี่ยมทูลว่ามี แต่แก้ไขได้ด้วยพุทธบารมี เสร็จแล้วก็เขียนผ้ายันต์ถวายให้ พร้อมกับพระคาถามงกุฎพระพุทธเจ้า
คราวนี้พอเรือพระที่นั่งวิ่งไป ไปเจอน้ำวนจะดูดเรือเข้าไป พระองค์ท่านนึกได้ว่าหลวงปู่เอี่ยมบอกว่าถ้ามีอันตรายให้ใช้ผ้ายันต์นี้ จึงตั้งสัตยาธิษฐานโบกผ้ายันต์ ปรากฎว่าเกิดลมพายุ พัดเรือหลุดจากวังวนออกไป พอไปถึงฝรั่งเศส เขาแกล้งเอาม้าพยศมาให้พระองค์ท่านขี่ ท่านดูท่าไม่ดีก็เลยเสกหญ้าด้วยคาถามงกุฎพระพุทธเจ้าส่งให้ม้ากิน กลายเป็นม้าเชื่อง ๆ ไปเลย ฉะนั้น...ของหลวงปู่เอี่ยมเขาไม่ได้หาแต่หมากทุย เพราะว่าหมากทุยหายาก นาน ๆ จะเจอหมากตายพรายก็คือตายคาต้นสักที คราวนี้ที่ตายคาต้นส่วนใหญ่ก็ลูกเล็ก ๆ เท่าที่เจอมาเต็มที่ก็ประมาณหัวนิ้วโป้ง แต่ว่าของหลวงปู่รอด วัดนายโรง ท่านไปเจอประเภทตายตอนเป็นลูกใหญ่" |
"เบี้ยขลัง วัดนายโรง เป็นเบี้ยแก้ของหลวงปู่รอด วัดนายโรง แต่จริง ๆ แล้วชื่อเสียงก็ตีคู่มากับหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว แต่เนื่องจากว่าหลวงปู่บุญท่านอยู่ต่างจังหวัด สมัยโน้นหลวงปู่รอดถือว่าอยู่ธนบุรี ยังพอไปมาหาสู่ได้ง่ายกว่า หลวงปู่รอดก็เลยมีชื่อเสียงมากกว่า แต่จริง ๆ แล้วท่านเรียนมาจากอาจารย์เดียวกัน"
|
"ไม้ครูคู่วัดอินทร์ ไม้ครูนี่หายากมาก หลวงปู่ภู วัดอินทร์ท่านธุดงค์อยู่ ๓๐ กว่าปี กว่าจะหาวัสดุมาทำไม้ครูได้ วัสดุก็คือกอไผ่ที่โดนฟ้าผ่า ล้มไปทางทิศตะวันออก และต้องรอจนกว่าจะมีโขลงช้างผ่านมาแล้วเดินข้ามไปทั้งโขลง โดยที่ไม่มีตัวไหนดึงมากิน
หลวงปู่ท่านธุดงค์อยู่ ๓๐ กว่าปีจึงได้มา เสร็จแล้วก็ต้องทำพิธีพลีกรรม ขอเทวดา ขอเจ้าที่ ตัดมาทำเป็นไม้เท้า ต้องเอาไปจิ้มศพที่ตายวันเสาร์เผาวันอังคารให้ได้ครบ ๗ ศพ แล้วค่อยมาจักเป็นตอกเก็บเอาไว้ พอถึงเวลาก็ทำ เขียนพระนามพระพุทธเจ้า บรรจุไว้ข้างใน ก็เลยเรียกว่าไม้ครู แต่จริง ๆ แล้วก็คือตะกรุด ตะกรุดไม้ครู" |
"มีดบินวัดหนองโพธิ์ ก็คือมีดหมอเทพศาสตรา หลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์ ความจริงหลวงพ่อรุ่ง วัดหนองสีนวล ทำมีดหมอสำเร็จก่อน แล้วเป็นศิษย์พี่ แต่หลวงพ่อเดิม วัดของท่านอยู่ข้างสถานีรถไฟ หลวงพ่อรุ่งอยู่หนองสีนวล เดินเท้าไปอีกเป็นวัน ใคร ๆ จึงแห่ลงที่หนองโพธิ์กันหมด เพราะว่าลงรถไฟแล้วเข้าวัดได้เลย หลวงพ่อเดิมก็เลยดังระเบิดเถิดเทิง ทั้ง ๆ ที่หลวงพ่อรุ่งเป็นคนช่วยกำกับในการทำมีดหมอรุ่นแรก ๆ ให้หลวงพ่อเดิม
ฉะนั้น...คนนครสวรรค์นี่รื่นเริงบันเทิงใจมาก มีมีดหมอหลวงพ่อเดิม ขายเล่มหนึ่งสามแสนห้าแสน มีดหมอหลวงพ่อรุ่งเก็บไว้ใช้ เขาบอกว่า "มีดหลวงพ่อรุ่งเอาไว้ใช้ มีดหลวงพ่อเดิมเอาไว้ขาย" เพราะว่าของหลวงพ่อรุ่งนี่สองสามหมื่นหาได้ ถ้าสวย ๆ เต็มที่ก็สี่ห้าหมื่นเท่านั้น" |
"พิสมรวัดพวงมาลัย เป็นตะกรุดของหลวงพ่อแก้ว วัดพวงมาลัย ต้องไปตัดใบลานที่ตำบลบางปืน คราวนี้วัดพวงมาลัยกับบางปืน สมัยก่อนกว่าจะไป แจวเรือกันเป็นวัน ๆ คนก็บ่นท่านว่า ทำไมต้องไปหาไกลขนาดนั้นด้วย ใบลานแถววัดเราก็เยอะแยะ
ท่านบอกว่าเขาถือเคล็ด บางปืนคล้องกับคำว่าบังปืน กันอาวุธปืนได้ ได้มาก็หาฤกษ์งามยามดีลงอักขระ เสร็จแล้วก็ม้วนเป็นตะกรุด ซึ่งมียาวมีสั้น พอถึงเวลาญาติโยมใครตัดมาท่านก็ทำให้ ถ้ายาวหน่อยก็ม้วนเป็นตะกรุดยาว ๆ เหมือนมวนบุหรี่ใหญ่หน่อย ก็เรียกว่า ตะกรุดใบลานบังปืน ถ้าหากว่าสั้นลงมาหน่อย ม้วนใหญ่ เขาเรียก ตะกรุดลูกกลอง ถ้าสั้น ๆ ม้วนแล้วถักเลย เรียกว่าพิสมร จริง ๆ แล้วก็คืออย่างเดียวกัน" |
"สมัยก่อนท่านเจ้าเมืองสมุทรสาครไปไหนนี่เครียด ไปเมื่อไรเขาก็ถาม "ท่านเจ้าคุณ มีของดีหลวงปู่วัดพวงมาลัยมาบ้างไหม ?" โดยเฉพาะเข้ากรุงเทพฯ มา ผู้ใหญ่สมัยนั้นไม่ว่าจะเชื้อพระวงศ์หรือว่าผู้ใหญ่ในวงราชการก็ถามหากัน ที่วัดพวงมาลัยมีตำหนักเอาไว้ต้อนรับผู้ใหญ่โดยเฉพาะ คิดดูว่าท่านดังขนาดไหน ดังขนาดไม่มีวัสดุเหลือเอาไว้ทำตะกรุด ต้องเอาสังกะสีมุงหลังคามาทำตะกรุด ฉะนั้น...เจอตะกรุดสังกะสีผุ ๆ เก่า ๆ รีบคว้าเอาไว้เลย มีรายเดียวที่ทำแบบนี้
แต่ที่หนักกว่าก็คือหลวงพ่อเต๋ วัดสามงาม อันนั้นหาอะไรไม่ได้จริง ๆ ก็เอาถุงปูนที่ก่อสร้างนั่นแหละ มาตัด ๆ เขียนอักขระแล้วก็ม้วนเป็นตะกรุดให้ นอกจากมีตะกรุดสังกะสีแล้วจึงยังมีตะกรุดถุงปูนอีก" |
"ครั่งเหลือร้ายวัดโตนดหลวง เป็นของหลวงปู่ทองศุข หลวงปู่ทองศุขอยู่ใจกลางเพชรบุรี ดงคนดุ สมัยก่อนคนเพชรบุรีหาแต่อาจารย์เหนียวอย่างเดียวเลย ทางนั้นก็สุดยอดทั้งนั้น ลูกศิษย์แต่ละอาจารย์ไม่มีอะไรทำก็ลองของกันเอง
หลวงปู่ทองศุขท่านเอาครั่งพุทรา ต้องเป็นกิ่งที่ชี้ตะวันออกอย่างเดียว เอามาทำวัตถุมงคล เป็นตะกรุดพอกครั่ง ใบลานพอกครั่ง ลูกอมพอกครั่ง หนังหน้าผากเสือพอกครั่ง แม้กระทั่งเบี้ยแก้พอกครั่ง หายากที่สุดก็คือเบี้ยแก้ แต่ที่หายากกว่านั้นก็คือพระที่ทำจากครั่ง เป็นเรื่องแปลก คนไปเที่ยวหาตะกรุด หาอย่างอื่น อาตมาหาพระ พระที่ทำขึ้นมาจากครั่งของท่าน หลวงปู่ทองศุขท่านเก่งขนาดไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าพระอาจารย์เมืองเพชรบุรีรุ่นหลัง ๆ ที่ดังคับบ้านคับเมืองนี่ลูกศิษย์หลวงปู่ทองศุขทั้งนั้นแหละ" ถาม : ครั่งเป็นอย่างไรคะ ? ตอบ : ครั่งเป็นแมลงตัวเล็ก ๆ ถึงเวลากินน้ำเลี้ยงต้นไม้แล้วก็ขี้เอาไว้ แล้วก็ไปขูด ๆ มารวมกัน เคยเห็นเขาตีตราพัสดุไปรษณีย์รุ่นเก่า ๆ ไหม ? นั่นแหละขี้ครั่ง |
หลวงปู่ทองศุขมีวิชามหาสูญที่ไม่มีใครได้รับถ่ายทอดไว้...น่าเสียดาย มีเด็กอยู่คนหนึ่งเกิดมาเป็นปานแดงเต็มหลังเลย แล้วปานแดงผิวอ่อนมาก โดนผ้าก็แสบร้อน ร้องจ้าอยู่ทั้งวัน แม่อุ้มไปหาหลวงปู่ทองศุขถามว่าช่วยได้ไหม หลวงปู่ทองศุขท่านก็พิจารณาแล้วพิจารณาอีก ท้ายสุดก็เอ้า...พอได้ ท่านให้วางเด็กลงแล้วเอาเท้าเหยียบแล้วว่าคาถา ไม่น่าเชื่อปานเต็มหลังหายไปเลย แต่หลวงปู่ก็คงต้องไปรับกรรมแทนเขา เพราะว่าป่วยหนักไปเป็นปีเลย
ถาม : เหมือนโนราห์ เขามีวิชาที่ใช้เหยียบบนลูกมะนาวก่อน ? ตอบ : ทางด้านเราก็มี เรียกว่าเหยียบฉ่า ถึงเวลาก็เอาผาลไถเผาจนแดง เหยียบว่าคาถา ควันขึ้นโขมงเลย แล้วไปเหยียบคนป่วยให้หายได้ |
ราหูคู่วัดศีรษะ ราหูกะลาแกะ กะลาตาเดียวของหลวงพ่อน้อย วัดศีรษะทอง อัศจรรย์ที่ว่าครูบานันตา วัดทุ่งม่านใต้ ทางภาคเหนือกับหลวงพ่อน้อย วัดศีรษะทอง ภาคกลาง ทำกะลาตาเดียวแกะเป็นราหูเหมือนกัน ทำวัวธนูพอกครั่งเหมือนกัน เขาบอกว่าตำรานี้มาจากเวียงจันทร์ หลวงพ่อน้อยท่านก็เป็นลาวเวียงจันทร์อพยพมา ครูบานันตาก็น่าจะใช่ เพราะว่าทางล้านนากับล้านช้างสมัยก่อนไปมาหาสู่กันอยู่ โดยเฉพาะพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชก็ประเภทเจ้าชายเชียงใหม่ไปครองกรุงเวียงจันทร์
ราหูของหลวงพ่อน้อย เขาบอกว่ากลับร้ายกลายเป็นดี หนุนดวง |
แหวนอักขระ วัดหนองบัว ก็แหวนของหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว ทำแหวน ทำพิรอดแขน ทำเชือกคาดเอว ต้องหาผ้าห่อศพ ตายวันเสาร์ เผาวันอังคาร เขียนอักขระแล้วก็ถัก หลังจากนั้นก็ชุบรัก เป็นแหวนบ้าง เป็นพิรอดแขนบ้าง เป็นเชือกคาดเอวบ้าง
|
ลูกแร่ที่บางไผ่ เป็นวัตถุมงคลที่สร้างจากโลหะพิเศษ ที่เรียกว่าแร่บางไผ่ ของ หลวงปู่จัน วัดโมลี เขาหาพระปิดตาแร่บางไผ่ ส่วนอาตมาหาลูกอมแร่บางไผ่ หายากกว่าตั้งเยอะ แต่ละปีกว่าจะได้สักลูกหนึ่งก็แทบน้ำตาเล็ด เพราะว่าเจ้าของเขาหวงมาก
|
หมากดีวัดหนัง เบี้ยขลังวัดนายโรง ไม้ครูอยู่วัดอินทร์ มีดบินต้องวัดหนองโพธิ์ พิสมรวัดพวงมาลัย ครั่งเหลือร้ายวัดโตนดหลวง ราหูคู่วัดศีรษะฯ แหวนอักขระวัดหนองบัว ลูกแร่ที่บางไผ่ ครบ ๙ อย่าง
แต่คราวนี้ครูบาอาจารย์สมัยนั้นท่านไม่ได้เก่งอย่างเดียว ส่วนใหญ่แล้วท่านทำได้หลายอย่าง อย่างหลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง ท่านทำหมากทุย ที่ดังเพราะมีน้อย ตะกรุดมงกุฎพระพุทธเจ้าของท่านก็หายากพอกัน ต้องบอกว่าราคาแพงมากทีเดียว |
หลวงปู่รอด วัดนายโรง ทำเบี้ยแก้ ท่านก็มีหมากทุย มีตะกรุดของท่าน ถึงได้บอกกับโยมว่า เดี๋ยวหยิบหมากทุยของหลวงปู่รอดวัดนายโรงลงมาหนึ่งลูก แต่ของหลวงปู่รอดนี่จะลูกใหญ่ พอได้ลูกหมากตายพรายมา ท่านจะคว้านไส้ออก ใช้กระดาษสาเขียนอักขระใส่ลงไป พอกชันโรง แล้วก็ถักเชือกบ้าง ไม่ถักเชือกบ้าง
สมัยก่อนส่วนใหญ่เขาหาของพวกประเภทมหาอุตม์ แคล้วคลาด โดยเฉพาะทางบ้านของอาตมา เขาหาพิรอดแขนหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว ถามว่าหาทำไม ? สมัยก่อนเวาลาเกณฑ์ทหาร เขาต้องจับใบดำใบแดง ลูกชายบ้านไหนใส่พิรอดแขนหลวงปู่บุญไปจับ ไม่เคยติดทหารเลยสักคน แคล้วคลาดได้ขนาดนั้น รอดสมชื่อจริง ๆ |
มารุ่นของอาตมานี่แม่ไม่ต้องหาอะไรทั้งนั้น สมัครเข้าไปเรียน หมดเรื่องหมดราวไปเลย โดนแม่ด่าตั้งแต่อำเภอยันบ้าน...!
โดยปกติคนเราจะกลัวการเปลี่ยนแปลง อาตมาเป็นคนที่ไม่กลัวการเปลี่ยนแปลง หักมุมชีวิตตัวเองเล่นมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ อยู่บ้านดี ๆ ก็สมัครไปเรียนทหาร เป็นทหารกำลังรุ่ง ๆ ก็ลาออกมาทำงาน ทำงานกำลังรุ่ง ๆ ก็ไปบวช อยู่วัดท่าซุงจนกระทั่งกลายเป็นมาเฟีย ก็ออกจากวัดมา เป็นเจ้าอาวาส จนเขาให้เป็นเจ้าคณะตำบล เป็นไปเป็นมาก็ลาออกอีก ชีวิตแบบนี้มีรสชาติมาก |
พระอาจารย์กล่าวว่า "เดินทางไปไหน ถ้าเจ้าที่เขายินดีด้วย ก็จะดีทุกอย่าง อาตมาไปหน้าร้อนก็มีหิมะให้ดู ที่ขำที่สุดก็คือไปยอดเขาทิตลิส หิมะกระหน่ำทั้ง ๆ ที่เป็นหน้าร้อน แล้วหนังสือพิมพ์ของสวิสเขาลงข่าวว่า เมื่อ ๒๖ ปีที่แล้วก็มีเหตุการณ์แบบนี้ครั้งหนึ่ง อาตมาก็มานั่งไล่ไปไล่มา อ๋อ...๒๖ ปีที่แล้ว หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านไป ...(หัวเราะ)... ไปที่นั่นแหละ..พอ ๒๖ ปีให้หลังหลวงลูกไปบ้าง เขาก็กระหน่ำหิมะให้ดู อยากเห็นหิมะกัน ต้องบอกว่าเจ้าที่ท่านน่ารักมาก
ไปปากีสถานก็หน้าร้อน ปรากฏว่าฝนตก แล้วที่คาราโครัม ภูเขาจะถล่มตลอดเวลา มัคคุเทศก์สั่งคนขับรถถอยเลย บอกว่าไปต่อไม่ได้..ตายแน่..! อาตมาบอกให้ขึ้นหน้าไปเถอะ เขาก็ทำท่าจะขาดใจตาย ปรากฏว่าฝนกลายเป็นหิมะไปต่อหน้าต่อตาเลย ถามเขาว่าคราวนี้ไปได้หรือยัง ? เขาบอกว่า "Snow ok, rain not ok." ถามเขาว่าทำไม ? เขาบอกว่าหิมะตกลงมา ช่วยคลุมไม่ให้หินไหลได้ แต่ถ้าฝนลงมา จะพาหินไหลถล่มลงมา" |
ถาม : ปกติขึ้นบ้านใหม่มีกำหนดไหมครับว่าไม่เกินระยะเวลาเท่าไร ?
ตอบ : ไม่มี ขอให้ได้ฤกษ์วันนั้นก็พอ ถาม : สมมติเรายุบรวมตั้งศาลใหม่กับขึ้นบ้านใหม่ได้ไหมครับ ? ตอบ : ฤกษ์วันพฤหัสบดีกับวันศุกร์ เป็นวันเดียวกันมีไหมเล่า ? |
ถาม : พุทธาภิเษกสายเรา ถ้าไม่ได้ตอนเช้า เราบวงสรวงตอนเช้าเสร็จก่อน แล้วค่อยเสกใหม่ตอนเย็นได้ไหมครับ ?
ตอบ : ก็อยู่ที่พระท่านจะบอกว่าอย่างไร ถาม : ทำไมที่อื่นเขาไม่ได้มีกำหนดเวลาก่อนเที่ยงเหมือนบ้านเรา แต่ทำไมเขายังมาครับ ? ตอบ : ตำราไม่เหมือนกัน ของเราทำมาอย่างไรก็ทำไปอย่างนั้น ไปแหกคอกตามเขาได้ที่ไหน ? |
ถาม : ได้มีดหมอมา ไม่ทราบว่าแท้หรือเปล่าค่ะ ?
ตอบ : มีดหมอเล่มนี้เขาพยายามจะทำให้เป็นของหลวงพ่อเดิม วัดหนองโพธิ์ ไม่เป็นไร...เอาไปเข้าพิธีที่ไหนก็ได้ ที่ใช้คำว่าพยายามทำ เพราะว่าฝีมือหยาบมาก ดูแค่นี้ก็รู้ ลายมือจารของหลวงพ่อเดิมท่านจะเบา แล้วก็พริ้วมาก ถ้าหากว่ามีจารจะเป็นรอยเหมือนกับจาง ๆ แต่ว่าสม่ำเสมอ สมัยนี้ปลอมกันเก่งมาก แล้วอีกอย่างก็คือใบมีดเล่มนี้เป็นลักษณะของเหล็กน้ำพี้ หลวงพ่อเดิมท่านไม่เคยทำ |
พระอาจารย์กล่าวว่า "เล่นวัตถุมงคลอย่าไปโลภ ถ้ามีจุดสงสัย แม้เล็กน้อยแค่ไหน ก็อย่าไปแตะ ถ้ามีคำถามขึ้นมาเมื่อไร ต้องหยุดไว้ก่อน ไม่ใช่ โอ๊ย...ชิ้นนี้สวยมาก อย่างไรก็ต้องเอาไว้ให้ได้ ถ้าแบบนั้นก็เตรียมตัวตายได้เลย
บางคนบอกให้จับพลัง คุณบ้าหรือเปล่า ? ตูจับได้แล้วคนอื่นจับได้ไหม ? ต้องเอาที่เป็นวิทยาศาสตร์สิพ่อคุณ เราดูได้ คนอื่นดูได้ เอะอะก็จะให้จับพลัง แล้วจะมีสักกี่คนที่จับได้จริง ๆ" |
พระอาจารย์กล่าวว่า "ท่านเจ้ากรมฯ เสริมกับคุณหมอสมศักดิ์ ความรู้ท่านดั่งพระไตรปิฎกเคลื่อนที่ เพราะว่าท่านเชื่อตามที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอก ก็คืออ่านพระไตรปิฎกปีละจบ"
|
มีโยมเอา มะม่วงรู้หาว มะนาวรู้โห่ มาถวาย "เขาเรียกว่า มะงั่วรู้หาว มะนาวรู้โห่ ไม่ใช่มะม่วง ถ้ามะม่วงนั่นคนละประเภทกัน มะงั่วบางทีเขาเรียกว่าส้มซ่า มะงั่วกับมะนาวก็คือไม้ตระกูลเดียวกัน ตระกูลส้ม
นี่ดันกลายเป็นมะม่วงรู้หาว มะนาวรู้โห่ มะม่วงกับมะนาวคนละตระกูลกัน ไปกันได้ที่ไหน ? ระยะเวลาแค่ไม่นาน ชื่อยังเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้แล้ว เด็กรุ่นใหม่ไม่รู้จักมะงั่ว ก็คือส้มซ่า ส้มลูกใหญ่ ๆ ผิวขรุขระ ๆ คล้าย ๆ กับมะกรูด แต่ว่าเป็นมะกรูดขนาดยักษ์" |
ถาม : คำอธิบายที่ว่า เกิดแก่เจ็บตายเป็นทุกข์ คำว่า เป็น เราจะใช้คำว่า คือ ได้ไหมครับ ?
ตอบ : ก็ได้ ถาม : คำว่า เป็น มันเหมือนบังคับครับ ? ตอบ : แล้วคุณคิดว่าบังคับไหม ? คุณคิดว่าถ้าไม่มีคำว่า เป็น แล้วจะทุกข์ไหม ? ขนาด เป็นทุกข์ ยังไม่สนใจที่จะดู แล้วถ้าคิดว่า คือทุกข์ แล้วคนจะแลไหม ? |
ถาม : สังโยชน์ข้อนึกถึงความตาย จะตายในวันนี้นะ หรือไม่ก็ต้องตายเดี๋ยวนี้นะ สองคำนี้ต่างกันอย่างไรครับ ?
ตอบ : ต่างกันอย่างไร ต่างกันแค่คำพูด คนเรากำลังใจไม่เท่ากัน คนกำลังใจสูงก็เดี๋ยวนี้ คนกำลังใจต่ำก็วันนี้ คนกำลังใจห่วยแตกก็แค่...เราต้องตาย ส่วนพวกไม่เอาไหนก็กูไม่มีวันตาย กรอกหูเท่าไรก็ไม่ฟัง ถาม : ถ้ายอมรับ รู้สึกว่าตายก็ตายวะ ? ตอบ : ถ้าเราจะแยกแยะละเอียด การที่รู้สึกว่าเป็นอย่างนั้น สภาพจิตก็ยังไม่ยอมรับ เพราะว่าแค่รู้เห็น แต่ถ้ายอมรับนี่เท่ากับเป็นสมบัติของเรา ไอ้รู้สึกนี่เป็นสมบัติของคนอื่นอยู่ จะมาเถียงทำไมกับคำพวกนี้ เสียเวลาเปล่า ๆ สอนตัวเองให้จบดีกว่า ไม่ใช่ไปสอนคนอื่น |
ถาม : ....(ไม่ชัด)....เป็นด้วยตัวเองหรือว่าเบา ?
ตอบ : เบาก็ทำไป ของพวกนี้อยู่ที่ตัวเราจะทำ รู้สึกว่าเบาไปก็เพิ่มขึ้นมา รู้สึกว่าหนักไปก็หย่อนลง เป็นเรื่องเฉพาะตัว คุณจะทำอย่างไรก็ได้ เพียงแต่ว่าอย่าไปคิดว่าคนอื่นเขาเป็นเหมือนกับเรา เพราะว่าถ้าถึงเวลาแล้วเราชอบอาหารรสนี้ แล้วคิดว่าคนอื่นเขาชอบรสนี้ ไปยัดเยียดให้คนอื่นกิน เขาก็จะด่าเอา |
ถาม : เจ็บสะโพก ?
ตอบ : เจ็บก็มี ๒ อย่าง อย่างแรกก็ทน อย่างที่สองก็ไปหาหมอ ไปหาหมอไฉ้ที่ซอยประชาอุทิศ ๑๙/๑ ร้านเขาชื่อพญาเวชคลินิก เขาจัดกระดูกให้ ไม่กี่ทีก็หายแล้ว เดือนที่แล้วอาตมาประเภทบ้านหมุนแผ่นดินแกว่ง ไปให้เขาผลักกร๊อบเดียวก็หายแล้ว เพราะว่ากระดูกคอเคลื่อน ถาม : ไม่เจ็บหรือคะ ? ตอบ : ก็ไม่ได้เจ็บกว่าที่เรากำลังเป็นอยู่หรอก |
พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวานอาตมาไปรับรางวัลวัฒนคุณาธร ๒ รางวัล ก็คือรางวัลตัวบุคคล และรางวัลของหน่วยงาน ทั้งหมดที่เขาแจก ๔๐๑ รางวัล มีพระ ๒ รูปที่ได้ ๒ รางวัล นอกนั้นก็คนละรางวัลเดียว แล้วรางวัลตัวบุคคลมีพระได้แค่ ๑๗ รูปเท่านั้น นอกนั้นเป็นฆราวาสทั้งหมด
ส่วนหนึ่งที่เห็นก็คือ ทางกระทรวงวัฒนธรรมยังให้เกียรติพระอย่างมาก ก็คือให้พระนั่งเก้าอี้ แล้วรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม นายอิทธิพล คุณปลื้ม มาคุกเข่าแจกหรือว่าถวายรางวัลให้ เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาที่มีฆราวาสมอบรางวัลแล้วนั่งเก้าอี้ ให้พระเดินเข้าไปรับ โดยที่พระยืนต่ำกว่า เพราะว่าเก้าอี้อยู่บนแท่น ภาพอย่างนั้นออกไปทำให้ประธานที่มาแจกเสียหายมาก โดนคนตำหนิมากว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน บางคนก็ตั้งใจเอาใจผู้ใหญ่ที่เป็นฆราวาสมากจนเกินไป ในเมื่อเอาใจมากจนเกินไป ผู้ใหญ่เองต้องรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ไม่ใช่ไปตามใจลูกน้องตลอด ถ้าตามใจลูกน้องตลอด บางอย่างนอกจากจะโดนเขาตำหนิว่าไม่รู้กาลเทศะแล้ว ก็ยังมีโทษติดตัวด้วย อย่างเช่นว่า โทษในการปรามาสพระรัตนตรัย เป็นต้น" |
"คราวนี้มีอยู่ส่วนหนึ่งก็คือเขาพาพระขึ้นไปพักที่ชั้น ๒ ของอาคารศูนย์วัฒนธรรม ต้องขึ้นบันไดไป ๒ ช่วง ตอนแรกเจ้าหน้าที่ก็เดินนำ พอถึงช่วงที่สองอาตมาก็เดินนำเจ้าหน้าที่ ทั้ง ๆ ที่เขาน่าจะอายุน้อยกว่าอาตมาเกินครึ่ง คำว่าเกินครึ่งก็คือว่าเขาน่าจะอายุไม่ถึง ๓๐ หรือประมาณ ๓๐ ปี ส่วนอาตมา ๖๐ ปี
เดินขึ้นบันไดช่วงแรกเขาเดินนำ เดินไปเดินมาก็เดินช้าลง เดินไม่ออก ขึ้นบันไดไม่ไหว อาตมาเองขี้เกียจรอ ก็เลยเดินนำหน้าแทน ทำให้เห็นว่า พวกเราส่วนใหญ่แล้วขาดการออกกำลังกายอย่างมาก ร่างกายก็เลยไม่แข็งแรง" |
ถาม : ศีลเต็ม ?
ตอบ : ศีลจะเต็มต้องมีสมาธิด้วย ถ้าสมาธิไม่ดี จะรักษาศีลให้ครบถ้วนไม่ได้ เพราะว่าสติไม่พอ ฉะนั้น..ถ้าเรารู้ตัวว่า เราขยับเมื่อไร ศีลจะขาดหรือเปล่า ? ถ้าอย่างนั้นถือว่าเต็ม ก็แปลว่า สติสมาธิต้องสมบูรณ์พร้อม จะคิดจะพูดจะทำ จะรู้ตัวว่าศีลตัวเองจะขาดไหม ? |
ถาม : ย้ายที่ทำงาน ?
ตอบ : ตัดสินใจไปที่ไหนก็เหมือนกัน คำว่าเหมือนกัน ก็คือไปเริ่มต้นก็ต้องผจญกับสารพัดเรื่อง จนกระทั่งเริ่มจะเข้าที่ เรารู้ว่าจะรับมืออย่างไร เราก็ดันไปย้าย ก็เท่ากับหาเรื่องเหนื่อยเอง |
ถาม : สมาธิตกค่ะ ทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : สมาธิตกเกิดจากการรักษากำลังใจไม่ต่อเนื่อง ไปเผลอปล่อยให้กิเลสกินเราได้ ถ้าไม่อยากสมาธิตกก็มีอย่างเดียว พยายามอยู่กับลมหายใจ อย่าให้หลุดไปไหน หลุดเมื่อไรโดนเมื่อนั้น รู้...รู้ทุกคน แต่ก็ตกจนได้แหละ ไปพยายามใหม่ ไม่ต้องถามว่าทำอย่างไร ให้ทำแบบเดิม แต่ตั้งสติรักษากำลังเอาไว้ |
ถาม : ทิพจักขุญาณ ?
ตอบ : ทิพจักขุญาณสำหรับพวกเรามีแต่โทษมากกว่าประโยชน์ ต้องบอกว่าส่วนใหญ่ยิ่งรู้ชัดเจน ยิ่งโดนหลอกง่าย |
| เวลาทั้งหมดอยู่ในเขตเวลา GMT +7 และเวลาในขณะนี้คือ 06:56 |
ค้นหาในเว็บวัดท่าขนุน
เว็บวัดท่าขนุน Powered by vBulletin
Copyright © 2000-2010 Jelsoft Enterprises Limited.