พระอาจารย์กล่าวว่า "มีคนเขาบอกว่า เศรษฐกิจจะดีหรือไม่ดีให้ดูที่ปฏิทิน ถ้าปีไหนปฏิทินแจกกันคึกคักเกลื่อนกลาดก็แสดงว่าเศรษฐกิจดี ถ้าเศรษฐกิจไม่ดีก็มีปฏิทินบ้างไม่มีบ้าง ตั้งแต่แม่โขงเลิกแจกปฏิทินนี่รู้สึกว่าเหงาไปเลยนะ ปีนี้ที่ไม่มีแจกเพราะรัฐบาลเขากลัวปฏิทิน ขืนแจกเดี๋ยวโดนตามเก็บ..!

คาดว่าเดี๋ยวท่านเจ้าคุณปิงก็คงขนปฏิทินของวัดสระเกศมาแจกอีก เศรษฐกิจของท่านเจ้าคุณน่ะดีแน่ เพราะแจกจัง...!

ท่านเจ้าคุณเดี๋ยวนี้เป็นผู้ชำนาญในฤกษ์พรหมประสิทธิ์แล้ว ท่านก็เลยใส่เอาไว้ในปฏิทินด้วย เอาปฏิทินของวัดสระเกศแจกไป ปฏิทินฤกษ์พรหมประสิทธิ์ของวัดท่าขนุนขายไม่ออกแน่เลย"

พระอาจารย์กล่าวว่า "สมัยก่อนเวลาคลอดลูก ผู้หญิงต้องอยู่ไฟ ที่อยู่ไฟเพราะเวลาคลอดลูกแล้วเสียเลือดมาก ก็คือธาตุไฟจะพร่อง ถ้าโดนความเย็นร่างกายจะไม่ปกติ เช่น จะมีอาการปวดเมื่อยเนื้อตัวง่าย เวลาดินฟ้าอากาศเปลี่ยนแปลงจะเจ็บไข้ได้ป่วยง่าย โบราณเขาเลยให้อยู่ไฟ ขังตัวเองอยู่ในห้องแคบ ๆ จุดไฟ อบอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้กระทบความเย็น จนกระทั่งร่างกายฟื้น สร้างเลือดคืนมาได้พอ

สมัยก่อนเทคโนโลยียังไม่ดีเท่าสมัยนี้ มีคลอดลูกตายบ้าง ถ้าอยู่ไฟไม่ครบเดือน ร่างกายไม่ดี ก็มีลูกเพิ่มไม่ได้"

มีโยมมาปรึกษาเรื่องการตั้งศาล พระอาจารย์จึงกล่าวว่า "เรื่องของการตั้งศาล เจ้าของบ้านทำเองจะดีที่สุด อย่างสมัยก่อน "ปู่โต๊ะ" อยู่แถวบางนมโค รับตั้งศาลตั้งแต่กล่อมเสา ถากเสาขึ้นมาเลย เขาจะถามความสูงของเจ้าของบ้าน ว่าระดับสายตาอยู่ตรงไหน ฉะนั้น..ศาลแต่ละหลังจะสูงต่ำไม่เท่ากัน เขาจึงเรียกว่าศาลเพียงตา คือต้องระดับสายตาเจ้าของ แต่สมัยนี้ศาลเพียงตามาตรฐานเท่ากันทั้งประเทศ"

พระอาจารย์กล่าวถามว่า "ใครจองพระทองคำเอาไว้ ซื้อทองทันไหม ? ขึ้นราคาไปบาทละหลายร้อยแล้ว อุตส่าห์รีบให้ออกแล้วนะ ถ้ามัวแต่ใจเย็นอยู่ก็ตัวใครตัวมัน"

ถาม : สมมติเรายึดมั่นในพระรัตนตรัย เวลาพระท่านสงเคราะห์ช่วย กฎแห่งกรรมจะลดลง ๒๕ % ที่ว่าลดก็คือ ช่วยผ่อนไปเรื่อย ๆ หรือว่าตัดไปเลยครับ ?
ตอบ : ใครบอกคุณ ? มักจะมั่วไปเรื่อย บุคคลที่มั่นคงในศีล สมาธิ ปัญญา เข้าใจคำว่า "มั่นคง" ไหม ? คนที่จะมั่นคงได้จริง ๆ อย่างต่ำต้องพระโสดาบันขึ้นไป ไม่ใช่ทุกคน และกรรมของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน ๒๕ % ของเราเอาไปเปรียบกับคนอื่นอาจจะนิดเดียว แต่ ๒๕ % ของคนอื่น อาจจะเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ของเรา เรามักจะฟังไม่ได้ศัพท์แล้วจับเอาไปกระเดียดอยู่เรื่อย

ถาม : สมมติของหล่น กรณีแรกเจ้าของไม่ได้ติดตาม แต่พระหยิบไป กรณีที่สองเจ้าของติดตามอยู่ พระหยิบไปผิดไหมครับ ?
ตอบ : ข้าวของอะไรก็ตาม พระไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหยิบของเขา พูดง่าย ๆ ว่าถือเอาเป็นสมบัติส่วนตัวไม่ได้ ยกเว้นอย่างเดียวคือเก็บรักษาไว้จนกว่าเจ้าของจะมาทวงคืน เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปสมมติที่ ๑ สมมติที่ ๒ หรอก ผิดหรือไม่ผิดอยู่ที่พระนั่นแหละ

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อคืนเจอเสือปืนไว ปรากฏว่าเมื่อเช้าก็เจออีก ที่บอกว่าเมื่อคืนเจอเสือปืนไว คือวัตถุมงคลที่แจกเมื่อวานไปประกาศขายอยู่ในเว็บ วางจำหน่ายแล้ว ส่วนที่เจอเมื่อเช้านี้ เขาเลี่ยมแขวนมาเรียบร้อยแล้ว อะไรจะเร็วปานนั้น แสดงว่าเมื่อวานเช้ารับได้ก็ไปร้านทำกรอบเลย"

ถาม : บอกให้คนเขาอธิษฐานภาวนาคาถาโสตัตตะภิญญา แต่เขาอธิษฐานภาวนาผิดเป็น โสตาตะภิญญา ผลที่ได้จะเหมือนกันไหมครับ ?
ตอบ : ถ้าทำด้วยความเคารพก็มีผลเหมือนกัน

พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวานไปเยี่ยมท่านอาจารย์ภิญโญ สุวรรณคีรี ท่านเป็นศิลปินแห่งชาติและเป็นราชบัณฑิตสาขาสถาปัตยศิลป์ด้วย อาตมาไปขอแบบของท่านมาทำมณฑป ท่านกำลังขยายแบบให้อยู่ ท่านบอกว่า "โดยปกติถ้าเจ้าของงานไม่โผล่หน้ามาให้เห็นนี่ผมไม่ให้จริง ๆ นะ พอดีของท่านพิเศษหน่อย เพราะลูกศิษย์ทำงานให้ ๓๐ กว่าปี มาบอกว่าอาจารย์ขอ ท่านติดงาน ไม่มีเวลามา ก็เลยให้ไป"

เรียนท่านว่า "ที่มานี่ก็คือมาขอบคุณอย่างเป็นทางการ" ท่านชวนคุยสนุกมาก พักเดียวหมดไป ๒ ชั่วโมง บอกท่านว่า "ท่านอาจารย์ทนอยู่หน่อยนะ ถ้าอาตมาทำพิพิธภัณฑ์เสร็จ เดี๋ยวหาทางเอางานฝีมืออาจารย์ไปอวดทางภาคตะวันตกบ้าง"

ถาม : ท่านคือพี่ชาย ดร.ไตรรงค์ สุวรรณคีรี ?
ตอบ : ใช่

ท่านเล่าประวัติให้ฟังว่า ท่านเขียนลายก่อนเขียนหนังสือเป็น เพราะมีหลวงปู่ที่วัดบ้านเกิดเอาท่านไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม หลวงปู่ท่านเก่งทางเขียนลาย ทางฉลุไม้ สลักไม้ มีลูกศิษย์ลูกหาเต็มไปหมด ท่านเองเวลาเขามาชุมนุมกัน หลวงปู่ท่านสอน ท่านเองก็ได้ฟังไปด้วย รู้สึกชอบใจ เห็นเขาทำลายก็อยากจะเขียนบ้าง เลยหัดเขียนลายก่อนเขียนหนังสืออีก

ที่ขำที่สุดก็คืองานชิ้นไหนที่อาตมาไปเห็นว่าสวย ปรากฏว่ากลายเป็นงานของท่านหมดเลย คุยถึงตรงโน้น ตรงนี้ ท่านก็บอกให้นี่ก็งานผม โน่นก็งานผม เอาเล่มหนังสือมาเปิดให้ดู ใช่งานท่านจริง ๆ ด้วย แสดงว่างานของท่านถูกสายตาอาตมามาก เห็นว่าสวยทันทีเลย

ท่านก็ชวนไปดูโน่นดูนี่ในบ้าน เดินไปทั่ว อายุย่าง ๘๐ ปีแล้ว มีลู่วิ่งอยู่หลังบ้านด้วย เต็มสนามหลังบ้านเลย ท่านวิ่งวันละ ๖๐ รอบ มิน่าว่าท่านถึงได้คล่องตัวขนาดนั้น หมอบ ๆ คลาน ๆ เขียนลายทั้งวัน คนแก่ขนาดนั้นขึ้น ๆ ลง ๆ ยังสะดวก แต่ที่อัศจรรย์กว่านั้นก็คือคุณลาวัณย์ สุวรรณคีรี ภรรยาของท่านอาจารย์ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนแก่ อะไรจะสาวพริ้งได้ถึงขนาดนั้น

ถ้าหากว่าวาสนาบารมีมีพอ ที่ข้าง ๆ วัดท่าขนุนยอมขายให้ รับรองว่าได้สร้างแน่ เพราะทุกวันนี้มีแต่คนถามว่า "โบสถ์เล็กแค่นั้นเอง ทำไมไม่สร้างใหม่เสียที ?" ถ้าได้ที่ข้าง ๆ มา ที่ตรงนั้นเกือบ ๔๐ ไร่ ตอนที่ธนาคารจะขายให้ ๔๐ ล้านบาท อาตมาไม่เอา เพราะถ้าหากว่าเอามา ก็ไม่มีเงินเหลือพอจะไปทำอย่างอื่น

เรียนท่านอาจารย์ว่าไม่ได้คิดอะไรหรอก นอกจากสร้างความเจริญไว้กับพระพุทธศาสนา แล้วก็ฝากผลงานเอาไว้ให้คนรุ่นหลังเขาได้ดู เพราะว่างานฝีมือดี ๆ เดี๋ยวนี้หาดูยากมากแล้ว ส่วนใหญ่คนจะเก่งได้ระดับ ก็มักจะอายุวัยเกษียณแล้วทั้งนั้น ยังโชคดีที่ท่านอาจารย์อายุยืนมาก ตอนนี้ลูกสาวกำลังรวบรวมผลงานของท่านอยู่ เรียนท่านว่า อย่างไรให้ทำขายเลยนะ คนจะได้ซื้อแล้วก็มีเก็บเอาไว้เป็นสมบัติบ้าง ปรากฏว่าดูไปดูมานี่หนาขนาดนี้ (ประมาณ ๔ นิ้วฟุต) ต้องซอยเป็น ๒-๓ เล่ม ไม่อย่างนั้นจะแพงมาก

ท่านพาไปดูบ้านหลังเก่าของท่าน ที่ดินแถวบางกะปิสมัยนั้นตารางวาละ ๒๐๐ บาท ตอนนี้เท่าไร ? ตารางวาละ ๕๐๐,๐๐๐ บาท..! เรียนท่านอาจารย์ว่า พี่ชายของอาตมาซื้อที่ดินที่ซอยอ่อนนุชตารางวาละ ๗๐๐ บาท จริง ๆ แล้วเขาติดประกาศไว้ ๙๐๐ บาท ไปต่อจนเขายอมลดให้ ปรากฏว่าพอซื้อเสร็จ ปีรุ่งขึ้นถนนศรีนครินทร์ตัดผ่าน น้ำเข้า ไฟเข้า ราคาขึ้นพรวด ๆ คนขายโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง บอกว่าติดป้ายไว้เป็น ๑๐ ปีขายไม่ได้ พอขายได้ก็ขึ้นราคาทันที ท่านอาจารย์ภิญโญบอกว่า ของท่านก็เหมือนกัน ซื้อมาตารางวาละ ๒๐๐ บาท ตอนนี้ตารางวาละ ๕๐๐,๐๐๐ บาทไม่รู้ว่าจะหาซื้อได้ไหม ?

ไล่ดูไปดูมาไปเจอซอเนปาลีเข้า อาตมาบอกว่า "เอ๊ะ...ตอนไปเนปาลเขาเล่นเพลง Ressem pee dee dee ให้ฟัง" ท่านอาจารย์บอกว่า “เพลงนี้ผมก็เล่นได้...ผมเล่นได้” แล้วท่านก็เปิดเพลง เป็นทำนองนั้นจริง ๆ ที่ "นายชีวัน" เขาร้องให้ฟัง ท่านบอกว่าท่านก็ไปพักที่นากาก็อตที่วิลล่าคันทรีนั่นแหละ แล้วทางโน้นเขาเล่นเพลงกัน ท่านก็เลยไปขอเล่นบ้าง ทางด้านโน้นก็ถามว่าเล่นได้หรือ ? ท่านก็บอกว่าได้ ก็เล่นให้เขาดู ท่านจำชื่อเพลงไม่ได้ พออาตมาออกปาก ท่านบอกว่า "ใช่เลย...เพลงนี้แหละ ” เป็นเพลงพื้นเมืองยอดฮิตของเนปาลคล้าย ๆ เพลงลอยกระทงของเรา ท่านบอกว่าใช่ เพราะพอท่านเล่นให้เขาฟังเสร็จ เขาก็เลยเล่นเพลงลอยกระทงคืนมา

อัธยาศัยน่ารักมากทั้งสามีทั้งภรรยา ท่านพาไปดูที่ห้องทำงาน ที่ห้องใต้ดิน ฯลฯ ดูจนหมด ท่านบอกว่าเป็นเรือนไทยหมู่เดียวที่มีห้องใต้ดิน อาตมาบอกว่าเคยเห็นของท่านอาจารย์ มรว.คึกฤทธิ์ แต่ไม่ใช่ห้องใต้ดิน จะยุบลงไปเป็นหลุมแค่ครึ่งตัว ท่านบอกว่าของท่านอาจารย์ มรว.คึกฤทธิ์ไปซื้อของเก่าเขามา เสร็จแล้วก็เลยต้องทำให้เข้ากับของเก่า

อาตมามอบหนังสือวัดท่านขนุนเป็นที่ระลึกให้ท่านไป ๒ เล่ม ท่านบอกว่าท่านอยากจะฝากผลงานไว้ในแผ่นดิน ไม่ได้คิดอยากจะได้สะตุ้งสตางค์อะไร ก็เลยมอบหนังสือให้เป็นที่ระลึกแทน

พระอาจารย์กล่าวว่า "ทุกวันนี้มีอยู่เรื่องหนึ่งที่คิดจะทำ แต่ไม่ได้ทำ ก็คือเทศน์ ๒ ธรรมาสน์ ๓ ธรรมาสน์ สาเหตุเพราะว่าหาคู่เทศน์ไม่ได้ ส่งลูกศิษย์หลายคนไปเรียนวิชานักเทศน์จากสำนักวัดประยุรวงศาวาสก็มี วัดราชโอรสก็มี แต่ท่านไม่ยอมเทศน์ด้วย แม้จะบอกว่าเรื่องของเทศน์ ๒ ธรรมาสน์ ๓ ธรรมาสน์นั้น เขาไม่หักกันหรอก มีแต่ช่วยกันประคับประคองไป ท่านก็ไม่เอา ดังนั้น...อาตมาก็เลยไม่ได้ทดสอบวิชา ว่าจะออกมาเละเทะขนาดไหน

หลักสูตรนักเทศน์หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านสรุปง่าย ๆ ว่า ‘ปากไว ใจกล้า หน้าด้าน เสียงดัง’ ปากไว คือ เขาถามมาต้องตอบทันที ใจกล้า คือ กลัวคู่ต่อสู้ไม่ได้ ถึงรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ก็ต้องสู้ คำว่าหน้าด้านนี่คือ ผิดก็คือผิด พยายามแก้ให้ถูกก็แล้วกัน ส่วนเรื่องของเสียงดังเป็นลีลาของนักเทศน์ พูดง่าย ๆ ก็คือเสียงดังไว้ก่อน ช่วยข่มคู่แข่งได้

วันก่อนได้รับนิมนต์ไปงานทำบุญ ๑๐๐ ปีพระอารามหลวง วัดมหาธาตุวรวิหาร จังหวัดเพชรบุรี ไปเจอเทศน์ ๒ ธรรมาสน์ เป็นมหาสินกับมหาสม สองพี่น้อง ท่านเป็นพระครูแล้ว แต่จำไม่ได้ว่าท่านเป็นพระครูอะไร ท่านเป็นฝาแฝด เพราะฉะนั้น...เวลาเทศน์นี่รู้ใจกันมากเลย นั่งฟังท่านเทศน์อยู่ ๔ กัณฑ์ ตั้งแต่ทศพร หิมพานต์ ทานกัณฑ์ วนประเวสน์ ท่านเทศน์ได้แค่นั้นก็หมดเวลาก่อน ฟังเทศน์มหาชาติไม่ครบ ๑๓ กัณฑ์ เขาว่าไม่ได้ขึ้นสวรรค์

ไปนั่งฟังท่านเทศน์ ตอนแรกก็สงสัยท่านเล่นรับส่งกันลื่นไหลดี ลูกเล่นลูกฮาเหลือกินเหลือใช้ ตอนหลังถามพระครูวาทีวรวัฒน์ รองเจ้าคณะอำเภอเมืองเพชรบุรี เพื่อนร่วมรุ่นปริญญาเอก ท่านบอกว่าทั้งสองรูปเป็นฝาแฝดกัน"

ถาม : ตั้งใจทำความดีตอนเย็น ๆ เช่น สวดมนต์ แต่ร่างกายเพลียจัดมากเลย เราตั้งกำลังใจว่าจะนอนสักตื่นหนึ่งค่อยลุกขึ้นมาทำความดี อย่างนี้ถือว่ากำลังใจห่วยไหมครับ ?
ตอบ : ห่วย...ต้องตั้งใจว่าถึงตายก็ต้องทำ ใครเป็นประเภทนอนไม่หลับแล้วลองลุกมาสวดมนต์ดูสิ ไม่ถึงห้านาทีหัวก็ไถหมอนแล้ว..! กิเลสเขากลัวเราทำความดี

ถาม : โยมเขาถวายทองคำเป็นส่วนตัว พระเราเอามาใช้เป็นส่วนตัวได้ไหมครับ ?
ตอบ : ถ้าเขาถวายเป็นส่วนตัวก็ไม่ใช่ส่วนตัวจริง ๆ หรอก เขาถวายเพราะเราเป็นพระ ดังนั้น...ควรใช้ทำบุญ หล่อพระ ช่วยคนยากคนจน หรืออะไรก็ได้ที่เป็นส่วนของสาธารณประโยชน์

ถาม : เรื่องของศีล เรามีโอกาส แต่ไม่ละเมิด ?
ตอบ : ถ้าหากว่าไม่ได้ตั้งใจรักษาศีล ถึงมีโอกาสแล้วเราไม่ละเมิดก็ไม่ถือว่าเป็นศีล ศีลเราต้องตั้งใจรักษาก่อน ถ้าไม่ได้ตั้งใจรักษา ถึงคุณไม่มีโอกาสจะไปขโมยใคร เดินผ่านไปบ้านเขาปิดอยู่ เราไม่มีโอกาสขโมย อย่างนั้นจะเอาอานิสงส์ที่ไหนมา ?

ถาม : กำลังใจก่อนตายฟุ้งซ่าน จะลงล่างไหมครับ ?
ตอบ : ก็อยู่ที่กำลังใจของเรา ว่าเกาะความดีมั่นคงแค่ไหน ถ้าหากว่าไม่มั่นคง ไปฟุ้งซ่านก่อนตายเป็นอาสันนกรรม ก็ตัวใครตัวมันเถอะ โปรดระวังให้ดี

เรื่องของความดีอย่าไปประมาท เพราะว่าถ้าหากว่าเราประมาทเกิดอาสันนกรรม จะเป็นกรรมที่มาขวางตอนก่อนตายนิดเดียว ถ้าช่วงนั้นจังหวะนั้นเราเกาะความดีได้ก็รอด ถ้าเกาะความดีไม่ได้ก็ไปยาวเลย

ถาม : ถ้าเราทรงสมาธิ เราต้องสลับมาพิจารณาหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : ถ้าทำได้จะดีมาก เพราะว่าการพิจารณาจะช่วยให้ปัญญาของเราดีขึ้น มองเห็นสภาพความเป็นจริงมากขึ้น ยอมรับความเป็นจริงมากขึ้น แล้วเราก็ไม่ต้องเอากำลังไปกดข่มกิเลสมากนัก เพราะเห็นโทษแล้ว คนที่เห็นโทษก็ย่อมเบื่อหน่าย หวาดกลัว ไม่อยากที่จะไปแตะต้อง แต่ถ้าหากว่าไม่สามารถที่จะพิจารณาได้ อย่างน้อยกำลังสมาธิก็ป้องกันไม่ให้กิเลสทำอันตรายเราได้มากนัก

ถาม : เวลาที่เราทำความดีได้ เช่น มีมุทิตาจิตอย่างจริงใจ สักประเดี๋ยวเดียวก็จะมีความคิดชั่วแวบเข้ามา ชั่วมากด้วย?
ตอบ : เป็นเรื่องปกติ เหมือนอย่างกับมีคนหนึ่งดีคนหนึ่งชั่วอยู่ในใจของเรา กิเลสก็พยายามดึงเราไปในทางของเขา ส่วนกุศลกรรมก็พยายามดึงเรามาในทางดี ช่วงนี้ก็ต้องยื้อแย่งกันอยู่ จนกว่ากำลังของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเหนือกว่า ก็จะพาไปทางด้านนั้นเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน

ถาม : เป็นเพราะสมาธิเราไม่พอหรือคะ ?
ตอบ : ต้องเรียกว่าเผลอให้กิเลสโผล่มาได้ เพราะสติยังไม่พอ ที่สติยังไม่พอเพราะสมาธิยังน้อยไปหน่อย

ถาม : แม่สบายดีหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : มาถามอะไรกับพระ ? แม่ตัวเองแท้ ๆ แต่มาถามกับพระว่าแม่สบายดีหรือเปล่า ? ประเภทไปไหนก็ถามแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนเขาหลอกเข้าสักวัน

มีญาติโยมบางท่านโดนอาตมาดุไป แล้วมากราบขอขมาเมื่อไม่กี่วันก่อน บอกว่าเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมถึงดุ เพราะเขามาถามอาตมาตอนบ่าย ๒ ว่า "ฉันหรือยังครับ ?" เลยบอกว่า "มึงจะชวนพระคุยก็ใช้หัวแม่ตีนคิดเสียบ้างว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร...!"

อย่างรายนี้เหมือนกัน แม่ตัวเองแท้ ๆ ไม่รู้ว่าสบายดีไหม ? ถ้าลูกไม่รู้ว่าแม่สบายดีไหม ถ้าไปถามหมอดูเดี๋ยวก็ได้เรื่อง กลายเป็นกำลังมีเคราะห์อย่างโน้นอย่างนี้ ต้องสะเดาะเคราะห์ จ่ายเงินเท่าโน้นเท่านี้ หมดกันอีกเยอะ

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนที่จะเป็นครูฝึกมโนมยิทธิ ต้องซ้อมแล้วซ้อมอีก ผิดแล้วผิดอีก ผิดจนรู้ว่าที่แท้เราผิดเพราะอะไร ไม่อย่างนั้นก็พาลูกศิษย์เข้าป่าเข้าดงไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร เป็นที่น่าเสียดายว่าแม้แต่ในวัด กฎเกณฑ์ก็ระบุไว้ชัดว่าจะบวชก็ต้องฝึกมโนมยิทธิให้ได้ก่อน แต่ไม่มีใครซักซ้อมจริงจัง พูดง่าย ๆ ว่า ถ้ามีใครเขาท้าพิสูจน์ก็ไม่สามารถที่จะพิสูจน์ให้เขาเห็นได้ ก็มีแต่จะพาหลักการหรือวิชาการเสื่อมลงไปทุกวัน"

พระอาจารย์เล่าว่า "มีโขลงช้างป่าลงมาอาละวาดที่บ้านห้วยเขย่งอยู่เป็นอาทิตย์ แล้วก็แปลก...ชาวบ้านเขาตั้งใจทำบุญให้ช้างอยู่พอดี ช้างเหมือนกับรู้ล่วงหน้า เขาก็ลงมาก่อนเลย ทั้ง ๆ ที่คนก็จัดงานก็อยู่ในบ้านในเมือง ส่วนช้างอยู่ในป่าแต่ดันรู้ด้วย ก็วิ่งลงมารอเลย

หลวงพ่อเดิม วัดหนองโพ ท่านบอกว่า ช้างทุกตัวมีผีหรือว่าเทวดาคุม ดังนั้น...เราว่าอะไรเขารู้หมด หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกแค่ว่าช้างพูดรู้เรื่องทุกตัว ท่านไม่ได้บอกรายละเอียดมากกว่านั้น แต่อาตมาธุดงค์ไปเจอ เขาพูดรู้เรื่องจริง ๆ อยู่ในป่าทางเดินหายาก ถ้าไม่เดินไปตามด่านสัตว์ ก็ต้องเดินไปในร่องห้วย เดิน ๆ อยู่เจอช้างหากินอยู่เต็มห้วย คราวนี้ก็รอไปสิ เพราะช้างกินทั้งวัน จะทำอย่างไรได้ เราเองก็ต้องไป

ท้ายสุดไม่รู้ว่าทำอย่างไรอาตมาก็หน้าด้านเดินไปหา “ช้างจ๋า...ขอทางหน่อยจ้ะ” พอได้ยินนี่ทุกตัวหยุดพรึ่บ หันมามองเป็นตาเดียว พอเห็นเป็นพระเขาก็เอาตัวเบียดข้างลำห้วย ทำตัวลีบเหมือนกับเปิดทางให้เดินผ่าน อาตมาก็เดินตะแคงข้างไป กะว่าถ้าเอ็งขยับข้าก็วิ่งเลย ปรากฏว่าเขารอจนเดินพ้นไปไกลแล้วค่อยหากินกันต่อ"

ถาม : แล้วหมาละคะ ?
ตอบ : เราพูดหมารู้เรื่องทุกตัวแหละ แต่หมาพูดมาเราไม่รู้เรื่องเอง

ถาม : สัตว์ที่เราเลี้ยงได้เสียชีวิต เราทำบุญให้เขา ให้เขาโมทนาบุญ เขาไปเกิดที่อื่น เขาจะรับรู้ไหมคะ ?
ตอบ : เอาแค่ว่าเราอยู่ใกล้ก็พอแล้ว ถ้าใจเขาเกาะเรา อย่างไรก็ไปเกิดเป็นคน ไม่ต้องเอาอะไรมาก

ถาม : คนเราควรนอนวันหนึ่งกี่ชั่วโมงคะ ?
ตอบ : เอาตามตำราหมอก็ ๘ ชั่วโมง

ถาม : นอนดึกกับนอนหัวค่ำต่างกันไหมคะ ?
ตอบ : ต่างกันเยอะมาก เพราะว่าพวกฮอร์โมนร่างกายต่าง ๆ ของเรา ส่วนใหญ่ไม่ได้ทำงานช่วงดึก จะทำงานช่วงหัวค่ำเท่านั้น จึงต้องรีบพัก ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับไม่ได้พัก พอไม่ได้พักระบบร่างกายจะรวนหมด ถ้าใครนอนสักทุ่มหนึ่งได้ยิ่งดีเลย

ถาม : วันหนึ่งนอน ๔ ชั่วโมงก็พอได้ไหมคะ ?
ตอบ : ก็บอกแล้วว่าถ้าตามหมอบอกก็ต้อง ๖ - ๘ ชั่วโมง

ถาม : ถ้าตามตำราท่านละคะ ?
ตอบ : ถ้าตามอาตมาไม่ต้องนอนก็ได้ ให้ตายชักไปเลย...!

ถาม : ถ้าวันพรุ่งนี้เราไม่ได้มาร่วมพิธีสวดพระคาถาเงินล้าน โยมจะทำอย่างไรให้ตัวเองได้เหมือนกัน สวดที่บ้านได้ไหมคะ ?
ตอบ : จริง ๆ แล้วถ้าตั้งใจภาวนาด้วยความเลื่อมใส อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน