๒๑.

พวกเจ้ายังมีอารมณ์ขี้เก็บ ชอบเก็บทุกข์เอาไว้ไม่ยอมวาง

จิตคนช่างจดจำอยู่แต่ความชั่ว คำด่า คำนินทา

ต่างกับคำสอนของตถาคตเจ้า พวกเจ้าฟังแล้วไม่ใคร่จักทำ

๒๓.

ติดรูปให้แก้ที่รูป ติดนามให้แก้ที่นาม

ติดกามสัญญา ให้แก้ที่กามสัญญา

นี่เป็นอริยสัจ

๒๔.

พระธรรมไม่เกิด ไม่ตาย (ไม่มีเก่า ไม่มีใหม่ เพราะเป็นสัทธรรม)

ส่วนสังขารหรือร่างกาย มันมีเกิดมีดับ หรือสังขารตาย (ดับ) ได้

แต่พระธรรมไม่ตาย หรือธรรมะไม่ตาย

ในเมื่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นธรรมะ

ดังนั้น พระรัตนตรัยทั้ง ๓ จึงไม่ตาย
พระพุทธเจ้าจึงพ้นจากความเป็นผี เพราะท่านไม่เกิดไม่ตายอีก
พระธรรมและพระอรหันต์ทั้งหลาย จึงพ้นจากความเป็นผีเช่นกัน

เข้าป่าให้เอาปัญญาไปด้วยเป็นธุดงค์

หากเข้าป่าไม่มีปัญญาไปด้วย ไปแบบโง่ ๆ ก็เป็นถูดง

เข้าป่าต้องไม่กลัวตาย กลัวเจ็บป่วย กลัวผี กลัวทุกข์

ต้องไปแบบพระพุทธเจ้า ใครให้กินก็กิน ไม่ให้ก็ไม่กิน

ให้เอาใจ และกายอยู่กับธรรมะ

ซึ่งไม่เกิดไม่ตาย แล้วใจก็สบาย

มนุษยธรรมก็เป็นธรรม เทวธรรม พรหมธรรม โลกุตรธรรม ล้วนเป็นธรรม

จึงต้องอยู่กับธรรมะตลอดเวลา จึงจะไม่เกิดไม่ตาย

ธรรมะนี้ คนเรียนเป็นวันเดียวจบ

คนเรียนไม่เป็น... ๘๐,๐๐๐ ปีก็เรียนไม่จบ

"ท่านไม่เหนื่อย เพราะธรรมะเหนื่อยไม่เป็น

(เพราะธรรมะเป็นนามธรรม เป็นคุณธรรม ไม่ต้องขี้ เยี่ยว และหิวเหมือนกาย
แสดงว่าตัวท่านคือธรรมะ ไม่ใช่กายเนื้อ ซึ่งต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา)
ท่านใช้ธรรมะเป็นอาหาร จึงไม่เหนื่อย"

"การพูด-สนทนากันนี้

"คนโง่ไปถูดง คนฉลาดไปธุดงค์

ซึ่งมีทั้งภายนอก ภายใน อยู่วัด อยู่บ้าน อยู่ป่าก็ทำได้
ในกายก็ทำได้ นอกกายก็ทำได้

คนฉลาดเขาทำได้

ธุดงค์ในกาย เวทนา จิต ธรรมก็ทำได้"

"ผู้ถามอยากตามหลวงปู่ไว ๆ ...ตอบว่า

อยากตามไว ๆ ก็ตามปัจจุบันสิ
คนโง่ชอบตามอดีต อนาคต ก็โค้งไปโค้งมา"

ฆ่าเปรต อสุรกาย สัตว์นรกนี่เป็นอาบัติทุกกฎ
ฆ่าสัตว์เดรัจฉาน.. ยุงตัวเดียว เป็นอาบัติปาจิตตีย์
คนจะบวชจึงต้องตัดขาดในศีล ๕ ให้ได้ก่อน
จึงจะเข้ามนุษยธรรม เทวธรรม พรหมธรรม โลกุตรธรรมได้
มีสุขก็เพราะศีล มีโภคทรัพย์ก็เพราะศีล ถึงนิพพานสมบัติก็เพราะศีล
หากไม่เชื่อศีลแล้วจะเชื่อใคร
(เพราะศีลเป็นแม่ของพระธรรม)

พอเข้าถึงธรรมะ เกาะธรรม (พระธรรม)
มันก็ไม่เกิด ไม่ตาย เพราะทั้งหมดสำเร็จเพราะศีล
เป็นสุข มีโภคทรัพย์ ถึงนิพพานสมบัติ ล้วนจากศีลทั้งสิ้น มีศีลเป็นหลัก
พระปาติโมกข์ทั้ง ๓ (พระวินัย พระสูตร พระอภิธรรม)

ล้วนเอาศีลเป็นหลักทั้งสิ้น เอาศีลขึ้นต้นทั้งสิ้น
ธรรมะไม่เกิด ไม่ดับ (ถ้าศีลไม่ตาย สมาธิและปัญญาก็ไม่ตาย) สำเร็จเพราะศีล

บวชพระต้องตอนก่อน
(ตอนจิตให้ไม่เป็นหญิงเป็นชาย)

เหมือนช้างม้าตัวผู้ เขาตอนกาย มิฉะนั้น มันหนีไปหาตัวเมียหมด

ส่วนพระ.. ใช้ตอนจิต
มิฉะนั้น มันก็วิ่งไปหาสาว ๆ หมด

ทุกอย่างอยู่ที่ปัจจุบัน เวลาปัจจุบัน
อดีต อนาคต มันไม่ใช่ปัจจุบัน เท่ากับยังไม่ถึงเวลา
ทุกอย่างจึงสู้วันนี้ไม่ได้

การเทศน์ ก็เทศน์ที่ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
จิตนิโรธคู่กับสักกายะนิโรธ
จิตสมุทัยคู่กับสักกายะสมุทัย
หรือกายสมุทัย จิตก็สมุทัย

"กิน อยู่ หลับนอน ทุกอิริยาบถให้อยู่กับธรรม

เท่ากับธรรมปฏิบัติได้ตลอดเวลา
ถ้าเข้าใจหรือถ้ามีปัญญา"
(ผู้ใดที่ใคร่ครวญธรรมะอยู่เสมอ ผู้นั้นไม่เสื่อมจากสัทธรรม)

"ตัณหา อวิชชา ดับได้ที่ต้นเหตุ คือแก้หลงตัวเดียว
เช่น ขี้ออกไปแล้วยังว่า ขี้ของกูอีก

กายไม่ได้กินขี้ กินเยี่ยว แต่ผู้ยังกินอยู่คือ จิตที่มันหลง"
(โดยเฉพาะขี้ที่ห่วงมากคือ ขี้ ๓ กอง.. ขี้โกรธ ขี้โลภ(รัก) ขี้หลง)

"เชื่อธรรม อย่าเชื่อคน เพราะคนแปลว่ายุ่ง
ส่วนพระธรรมนั้น
แม้พระพุทธเจ้ายังเคารพในพระธรรม
พระธรรมไม่เกิด ไม่ตาย คนยังเกิด-ตายอยู่
พระธรรมเป็นสุดยอดของความดีในโลก"

"เข้าหากาย หาจิต แล้วไม่ยุ่ง เท่ากับอย่าส่งจิตออกนอกกาย
และรู้อารมณ์จิตของตนเองตลอด อย่าให้มันคิดชั่ว
เท่ากับอยู่แต่ในห้องที่มีแต่วันนี้ เท่ากับอยู่กับมหาสติปัฏฐาน
เท่ากับอยู่ในสังขาร ๓ เท่ากับเอาสติคุมจิตไว้ อย่าให้มันคิดชั่ว"