อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๗๐ : ลายมือพิฆาต

[คิมหันต์]

๗๐. ลายมือพิฆาต

“ระวังให้ดีนะโว้ย...ในเส้นทางพวกมันจะซุ่มคอยเด็ดหัวเอ็ง นอกเส้นทางก็มีแต่กับระเบิด ถ้าพลาดก็ถูกจำหน่ายละนะ...” สิบเอกหัตถชัย เสือคะนอง ครูฝึกเจ้าของฉายา “จอมโหด” เตือนอย่างเป็นห่วง...

จรดฝีเท้าลัดเลาะไปตามภูมิประเทศ สายตากราดไปรอบข้างอย่างระมัดระวัง เอ็ม.๑๖ คู่มือกระชับมั่น ประสาททุกส่วนตื่นพร้อม แม้เป็นเพียงการฝึกก็จริงอยู่ แต่มีการผิดพลาดถึงตายอยู่ทุกปี จะทำเป็นเล่นไม่ได้...

“พรึ่บ...!” “ปัง...ปัง – ปัง...ปัง – ปัง...ปัง...!” เพื่อนคู่ชีพคำรามลั่น ส่งหัวตะกั่วเคลือบทองแดงออกไปเป็นชุด ๆ ตามวิธีการยิงที่ฝึกแล้วฝึกอีก จนแทบจะเป็นสัญชาตญาณ เป้าทั้งสามพลิกคว่ำไปในความรกทึบ...! “ดีมาก...เฮ้ย...! ข้างบน...” ครูฝึกที่คุมหลังมาชมไม่ทันขาดคำ ร่างดำทะมึนพร้อมหลาวไม้ไผ่แหลมเปี๊ยบ พุ่งจากคาคบไม้เข้ามาอย่างกับสายฟ้าแลบ อาตมาตวัดเอ็ม.๑๖ ขึ้น นิ้วกระดิกระรัวชนิดสมองไม่ทันสั่งงาน...! “ปัง...ปัง...ปัง...” นัดแรกพุงกระทิ นัดที่สองยอดอก นัดที่สามเด็ดเอายอดไม้ขาดกระเด็น แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะลากชีวิตของตน กลับคืนมาจากขอบนรก เฮ้อ...เกือบไปแล้วซิเรา...!

ภาพในห้วงนึกพลิกผันไป...ที่ย่างสามขุมเข้ามานั้น ทั้งสามคนอยู่ในชุดพรางลายพร้อย ไม่มีเครื่องหมายยศหรือสังกัดใด ๆ ทั้งสิ้น ตามแบบฉบับของผู้ที่ออกปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ประกาศกฏอัยการศึก อาตมาเองก็เช่นเดียวกัน... “ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ...” คำสอนของครูฝึกแว่วมาในห้วงนึก เล่นสามรุมหนึ่งแบบนี้ ปล่อยเขาก่อนเราเละแน่ “เฮ้ย...!” แผดเสียงข่มขวัญ พร้อมกับพุ่งเข้าหาคนทางขวามือ เจ้านั่นผงะเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเป้าแรก...

“ผลัวะ...!” ที่ม่อยกระรอกเพราะรับกำปั้นเข้าไปเต็มกราม กลายเป็นคนทางซ้ายสุดที่ถือไม้หน้าสาม เพราะอาตมาแว้งตัวกลับด้วยหมายเอาเป็นเป้าตั้งแต่แรกแล้ว กับคนถืออาวุธครูฝึกสอนนักสอนหนา “เก็บได้เก็บไว้ก่อน...”

“โพละ...” เท้าขวาเป็นแกนบิดตัวด้วยแรงส่งของหัวไหล่และสะโพก เท้าซ้ายหุ้มไอ้โอ๊บก็พาดเข้าก้านคอเจ้าคนกลางเสียงดังแปลก ๆ ร่างนั้นร่วงเป็นนกปีกหัก...! เท้าซ้ายแตะพื้น เท้าขวาดีดขึ้นตรง ๆ แบบผ่าหมาก...!

“กร๊อบ...” ทั้งเลือดทั้งฟันกระจายว่อน ไม่ต้องกินน้ำพริกไปเป็นเดือนละเอ็งเอ๋ย...อาตมาคิดขณะกระโจนเกาะมอเตอร์ไซค์ ที่พรรคพวกโฉบเข้ามารับ บิดคันเร่งเสียงแสบแก้วหู พาสองเสือเดนตายเผ่นฝุ่นตลบจากที่เกิดเหตุ...!

ภาพถัดไป...กำลังสอนลูกสาวคนโตให้หัดยิงปืน ลูกเสือลูกจระเข้ต้องเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ สมิธแอนด์เวสสัน เอ็ม.๔๕๐๖ ระเบิดขึ้นเป็นจังหวะจะโคน เป้าหมายคือเป้าหุ่นคนแบบแมนไซส์ทาร์เก็ตทั้งสองตัว... “นี่มือขวานะลูก...” “ปัง...” หัวเป้าเป็นรูกลวงโบ๋... “มือซ้ายนะลูก...” “ปัง...” ที่เดียวกันแต่คนละเป้า “คราวนี้สองมือจ้ะ...” มือซ้ายตะปบซ้อนทับมือขวาด้วยท่าถนัดที่ครูอี๊ด (ครูฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ) จ้ำจี้จ้ำไชมาหลายปี...

“ปัง...ปัง-ปัง...ปัง...” กลุ่มกระสุนจับเข้ากลางลำตัวเป็นกระจุก ถ้าเป็นคนก็ตายขาดตั้งแต่นัดแรกแล้ว แรกฝึกก็ให้สงสัยอยู่ครามครัน ว่าทำไมเพิ่งจับอาวุธแท้ ๆ แต่มันกลับคุ้นเคยคล่องตัวเหมือนเคยใช้อยู่ประจำ... “ของเก่าตามมา...” หลวงพ่อพระราชพรหมยานเมตตาเฉลยให้ทราบ “อย่างหลวงพ่อเองก็เหมือนกัน ท่านแม่ให้ไปสอยหัวปลี ไม่เคยใช้มีดขอแบบคนอื่นเขาเลย พกมีดไปหลาย ๆ เล่ม ใช้วิธีขว้างตัดขั้วเอา...” “ความเคยชินที่เป็นทหารมาทุกชาติ จับอาวุธขึ้นมาก็ใช้ได้คล่องตัวเลย อย่างมีดนี่จะขว้างให้ปลายแทง สันฟาด ด้ามตี ได้ทั้งนั้น สำหรับปืนคู่มือแล้ว ระยะ ๒๐๐ เมตร รับรองว่าแสกหน้าทุกนัด...”

ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป ทิดดร (อุดร โตกระโทก) ส่งตะกรุดโทนของหลวงปู่สี (หลวงปู่สี ฉนฺทสิริ) มาให้ อาตมาผูกติดกับขวดน้ำพลาสติก แขวนไว้กับรั้วเหล็กโปร่ง “ถ้าพังห้ามโทษกันนะโว้ย...” อาตมาบอกไว้ก่อน... “เออน่า...ของดีย่อมดีทุกที่ทุกเวลา...” เขาตอบอย่างมั่นใจเต็มที่ มันก็น่ามั่นใจอยู่หรอก เพราะของทุกชิ้นของหลวงปู่สีนั้นเยี่ยมจริง ๆ ขนาดชานหมากเพิ่งคายออกจากปากท่าน ควักปืนจ่อได้เลย แชะเปล่า...แชะเปล่า ไปซะทั้งนั้น...

อาตมาประทับเออร์ม่า คาร์ไบน์ ขนาด .๒๒ อย่างมั่นใจเช่นกัน ระยะแค่สิบกว่าเมตร อาตมายิงดับเทียนให้พรรคพวกดูมาแล้ว หลับตาซ้ายเล็งด้วยสายตาขวา ผ่อนลมหายใจออกครึ่งปอด แล้วกลั้นใจลากไกอย่างนุ่มนวล... “เปรี้ยง...!” ในความรู้สึกของอาตมา มันดังกว่าฟ้าผ่าซะอีก ทิดดรยืนตัวแข็ง หน้าซีดเป็นกระดาษชำระ ตะกรุดโทนดอกเบ้อเริ่มหักพับเป็นรูปตัววี ผู้สูญเสียของดีแทบปล่อยโฮด้วยความเสียใจ...! “ไม่มีอะไรที่หลวงพ่อยิงไม่ออก...” หลวงพ่อเมตตาเล่าในงานแจกพัดยศแก่พระครูปลัดนิภัทร อคฺคธมฺโม และอาตมาเป็นผู้กั้นร่มถวายหลวงพ่อ “หลวงพ่อใช้คาถาหรือเปล่าครับ...?” อาตมากราบเรียนถาม...

“คาถาก็ใช้ ถ้าจะคัดของเขาเพื่อเรายิงออก ให้ว่า “คัจฉะ อะมุมหิ” แต่มีคนประเภทหนึ่ง ของเหนียวแค่ไหนก็ยิงออก คนพวกนี้จะมีลายมือเส้นหนึ่ง ขึ้นจากโคนเส้นสมอง ตัดผ่านเส้นใจ อ้อมเนินอังคารเหมือนรูปเดือนเสี้ยว...” หลวงพ่อแบมือลากนิ้วประกอบให้ดู

“แล้วเส้นของหลวงพ่อละครับ...?” “บวชมา ๕๐ – ๖๐ ปี มันหายไปหมดแล้ว...” หลวงพ่อตอบแกมหัวเราะ อาตมาแบมือตัวเองดูบ้าง...เดือนเสี้ยวขึ้นหราเลย...!

๓๐ กันยายน ๒๕๓๕
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ