เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน วันศุกร์ที่ ๒ สิงหาคม ๒๕๖๒

[เถรี]

ให้ทุกคนตั้งกายให้ตรง กำหนดสติคือความรู้สึกของเราไว้ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า...ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเรา ไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก...ให้ความรู้สึกทั้งหมดของเรา ไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ ที่เรามีความถนัด มีความชำนาญมาแต่เดิม

วันนี้เป็นวันศุกร์ที่ ๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๒ ตอนช่วงก่อนเจริญกรรมฐาน ได้ปรารภไว้ถึงสถานการณ์ที่ไม่ดีของประเทศชาติ ไม่ได้ต้องการให้พวกเรากังวล แต่อยากที่จะให้พวกเราเห็นว่า การที่เกิดมาในโลกนี้ ก็ต้องเจอกับเรื่องที่เป็นทุกข์เป็นโทษแบบนี้ เพราะว่าการเกิดมาในโลก มีความทุกข์ติดกายมาเป็นปกติ แล้วยังมีความทุกข์อื่น ๆ ตามมาอีกมาก เพิ่มขึ้นอีกมาก

คราวนี้ถ้าเป็นความทุกข์ทั่วไป ส่วนใหญ่แล้วเราก็มักจะทนเอา เมื่อทนไม่ได้ก็ค่อยโวยวาย แต่ไม่ได้คิดที่จะละทิ้ง ไม่ได้คิดที่จะหนีห่าง เราจึงต้องทนเวียนว่ายตายเกิดอยู่ไม่รู้จบ

วันนี้มีการวางระเบิดหลายจุดด้วยกันในกรุงเทพฯ ไม่ต้องไปสนใจว่าวัตถุประสงค์ของคนวางคืออะไร แต่ถ้าเราอยู่ในบริเวณนั้น ก็จะต้องบาดเจ็บล้มตายไปตามแต่ความหนักเบา เราจะรู้สึกว่าน่ากลัว เหมือนอย่างตอนเกิดระเบิดที่ราชประสงค์ตรงพระพรหม มีผู้เสียชีวิต

มีโยมคนหนึ่งไปเจริญกรรมฐานที่วัดท่าขนุน ร่างกายมีแต่แผลเป็น ถามว่าไปโดนอะไรมา ? เขาบอกว่าโดนสะเก็ดระเบิดตรงพระพรหมแยกราชประสงค์ เดินอยู่ดี ๆ ความตายก็มาถึง คนที่เดินอยู่ดี ๆ บาดเจ็บสาหัสนอนโรงพยาบาลรักษาตัวครึ่งค่อนปีก็มี เราจะเห็นว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้จริง ๆ แล้วอยู่รอบตัวเราไม่ได้ห่างเลย

หรือไม่ก็นั่งรถอยู่อาจจะมีคนเมา ขับรถมาชนตายเกือบยกคัน แบบเดียวกับครอบครัว "รองตี๋" (พ.ต.ท.จตุพร งามสุวิชชากุล รอง ผกก.(สอบสวน) กก.๒ บก.ป.) นั่นก็ยังดีที่ผู้ชนรับผิดชอบทุกอย่าง เราอาจจะไม่โชคดีอย่างนั้น หรือว่าขับมอเตอร์ไซค์ไปอาจจะพลาด รถล้มบาดเจ็บสาหัส หรือว่าถ้าขับเร็วหน่อยก็อาจจะถึงขนาดหัวหลุดอย่างที่เป็นข่าวเป็นคราวกัน สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้ไกลจากตัวเรา และไม่รู้ว่าเราจะพบเข้าเมื่อไร เป็นเรื่องที่น่ากลัว เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นกับเราแน่ ๆ ถ้าหากว่าวาระของกรรมมาถึง

[เถรี]

ถ้าเรามองให้เห็น ดูให้ชัด ภยตูปัฏฐานญาณ ก็คือเครื่องรู้เห็นว่าโลกนี้มีแต่ภัย เป็นของน่ากลัว เป็นของที่น่าจะหลีกหนีไปให้พ้น ดังนั้นเห็นเฉย ๆ อย่างเดียวไม่ได้ ต้องเห็นแล้วหาทางหลีกหาทางหนี แล้วก็หลีกหนีไปให้พ้น

การที่จะหนีนั้น อันดับแรกก็ต้องมีศีลทุกสิกขาบทบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล ไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล มีความเคารพในพระรัตนตรัยจริง ๆ ไม่ล่วงเกินต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ด้วยกาย วาจา หรือใจ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ท้ายสุดรู้ตัวอยู่เสมอว่าเราจะต้องตาย ถ้าตายเราไม่ขอมาเกิดในโลกที่เต็มไปด้วยทุกข์ภัยเช่นนี้อีก เราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว

ก็แปลว่าท่านจะต้องพินิจพิจารณาให้เห็นทุกข์เห็นโทษเห็นภัย เห็นความน่ากลัวของการเกิด เห็นความน่ากลัวของการมีร่างกายนี้ เห็นความน่ากลัวของการดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ ไม่รู้ว่าจะสิ้นชีวิตลงไปหรือว่าบาดเจ็บบอบช้ำเมื่อไร เพราะฉะนั้น..ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาเช่นนี้ไม่มีสำหรับเราอีกแล้ว

ให้ดวงจิตสุดท้ายของเราเกาะพระนิพพานเอาไว้ ถ้าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี หรือเกิดอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิตก็ตาม เราขอไปอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานแห่งเดียวเท่านั้น

เมื่อตั้งกำลังใจดังนี้ได้แล้ว ก็ให้รักษากำลังใจของเราเอาไว้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านบ้านเติมบุญ
วันศุกร์ที่ ๒ สิงหาคม ๒๕๖๒
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทาริกา)