ภาวนาแล้วจิตรวมตัว แต่อยากภาวนาต่อให้ครบก่อน

[ประภาส๕๔]

ผมขอกราบเรียนถามพระอาจารย์ครับ
๑.ขณะที่ผมฝึกทำสมาธิอยู่ที่บ้าน ขณะสวดมนต์ก่อนนอน และตื่นตอนเช้า จิตมักจะรวมตัวเป็นสมาธิขณะสวดมนต์ ก่อนที่จะนั่งสมาธิภาวนาพุทโธ หรือสวดคาถาเงินล้าน ควบลมหายใจเข้าออก ซึ่ีงบทสวดจะหายไป และลมหายใจก็จะหายไปเสมอ จะสวดต่อไปไม่ได้ จึงต้องนั่่งสมาธิโดยอัตโนมัติไม่ได้ภาวนาพุทโธ หรือคาถาเงินล้าน จนเมื่อจิตถอยออกมา ตามที่หลวงพ่อสอนมาให้พิจารณาวิปัสสนาญาณ จิตจะรวมเป็นสมาธิแบบนี่้ เข้าออก เข้าออก แต่อีกแนวทางหนึ่งผมอยากจะภาวนาพุทโธ หรือภาวนาคาถาเงินล้าน ตามที่ตั้งใจจะภาวนาไว้แต่แรก ผมเข้าใจว่าเป็นการปฏิบัติถอยหลัง เนื่องจากจะรวมเป็นสมาธิได้ช้า แต่ก็อยากจะภาวนาตามที่ตั้งใจไว้ ผมควรจะปฎิบัติแนวทางไหนดีครับ ที่เหมาะสม หรือทำสลับกันไป

๒.ผมได้มาทำสังฆทานที่บ้านเติมบุญ นั่งเฉย ๆ จิตก็รวมตัวเป็นสมาธิตั้งมั่น จึงนั่งในท่าสบาย ๆ โดยไม่ได้ภาวนา หรือควบลมหายใจเข้าออก เมื่อสมาธิถอยออกมา ผมก็พิจารณาวิปัสสนาญาณ สมาธิก็รวมตัวกลับเข้าไปใหม่ เป็นเช่นนี้ เข้าออก เข้าออก จนนั่งเป็นสมาธิประมาณ ๑ ชั่วโมง หรือสามารถนั่งได้นานกว่านี้ได้ แต่ต้องถอยกำลังใจออกมาจากสมาธิก่อนที่หลวงพ่อจะลงมารับสังฆทาน เมื่อลุกจากท่านั่ง ไม่มีอาการปวดเมื่อย หรือเหน็บชาตามร่างกาย ขณะที่นั่งมองผ่านดวงตา มองสิ่งใดจะไม่ยึด ไม่ปรุงแต่ง พิจารณาเป็นของเน่าเปื่อย เหมือนว่างเปล่า และจิตพร้อมที่รวมตัวเป็นสมาธิเสมอ ผมควรจะทรงอารมณ์แบบนี้ให้ได้เสมอใช่ไหมครับ

[เถรี]

ถาม : เมื่อสวดคาถาเงินล้านควบลมหายใจเข้าออก บทสวดจะหายไป ลมหายใจก็จะหายไปเสมอ จนสวดต่อไปไม่ได้ จึงต้องนั่งสมาธิโดยอัตโนมัติ เมื่อจิตถอยออกมาก็พิจารณาวิปัสสนาญาณ จิตจะรวมเข้าออก-เข้าออกแบบนี้ แต่ใจหนึ่งผมอยากจะภาวนาพุทโธหรือภาวนาคาถาเงินล้านตามที่ตั้งใจไว้แต่แรกให้จบ ผมควรจะปฎิบัติแนวทางไหนดีครับ ?
ตอบ : ซักซ้อมการเข้าออกสมาธิให้คล่องตัว ให้ถึงขนาดกำหนดจิตอยู่ในระดับไหนก็ได้ ถึงเวลาถอยออกมาอยู่ที่อุปจารสมาธิ ภาวนาจนครบตามที่เราต้องการ แล้วค่อยเข้าสมาธิลึกเข้าไปใหม่

[เถรี]

ถาม : ผมได้มาทำสังฆทานที่บ้านเติมบุญ นั่งเฉย ๆ จิตก็รวมตัวเป็นสมาธิตั้งมั่น จึงนั่งในท่าสบาย ๆ โดยไม่ได้ภาวนาหรือควบลมหายใจเข้าออก เมื่อสมาธิถอยออกมา ผมก็พิจารณาวิปัสสนาญาณ สมาธิก็รวมตัวกลับเข้าไปใหม่ เป็นเช่นนี้ เข้าออก...เข้าออก จนนั่งเป็นสมาธิประมาณ ๑ ชั่วโมง หรือสามารถนั่งได้นานกว่านี้ได้ แต่ต้องถอยกำลังใจออกมาจากสมาธิก่อนที่หลวงพ่อจะลงมารับสังฆทาน เมื่อลุกจากท่านั่งไม่มีอาการปวดเมื่อย หรือเหน็บชาตามร่างกาย ขณะที่นั่งมองผ่านดวงตา มองสิ่งใดจะไม่ยึด ไม่ปรุงแต่ง พิจารณาเป็นของเน่าเปื่อย เหมือนว่างเปล่า และจิตพร้อมที่รวมตัวเป็นสมาธิเสมอ ผมควรจะทรงอารมณ์แบบนี้ให้ได้เสมอใช่ไหมครับ ?
ตอบ : ควรจะทำเอาไว้ทุกวินาที อย่าให้ขาด ขาดเมื่อไรกิเลสตีกลับ มีหวังตายแน่...!