มหาเศรษฐีไปบรมพุทโธ ตอนที่ ๗

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19433&stc=1&d=1363687000
ลาก่อนนะ..ร้านฉี่ฉ่า มีโอกาสจะมากินใหม่

ไม่รู้ว่าค่าอาหารมื้อนี้เท่าไร เพราะทั้งคุณอาเล็กและคุณเห็นดีไม่ยอมให้ “แขก” อย่างพวกเราจ่ายสักครั้ง พอเจ้าภาพเดินคลำพุงแคะฟันออกมาขึ้นรถ เกรซถามพลขับว่ากินข้าวหรือยัง ? ได้รับคำตอบว่าซื้อมากินบนรถไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไป “Prambanan Vihara” ได้แล้ว

โว้ย..ป้ายบอกทางให้เลี้ยวไปทางซ้าย แต่พลขับของเราเลี้ยวไปทางขวา บอกว่าระยะทางประมาณยี่สิบนาที (บ้านนี้เมืองนี้เขานับระยะทางเป็นเวลา ไม่มีการนับเป็นกิโลเมตร) แต่วิ่งไปเกือบชั่วโมง จนอาตมาไม่แน่ใจว่าหลงทางหรือเปล่า ? กำลังจะให้เกรซถามทางให้ ก็พอดีเห็นป้ายเล็ก ๆ บอกว่าอีก ๑ ก.ม. เฮ้อ..ไม่ใกล้ไม่บอกนะนี่...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19434&stc=1&d=1363719898
พื้นที่เหมือนกับเป็นสวนสาธารณะไปในตัว

วิ่งเข้าเมืองไปมีสุเหร่าสูงตระหง่าน ยอดโดมเป็นสีทองอร่ามตา พลขับเลี้ยวซ้ายตรงหน้าสุเหร่า เข้าไปในสถานที่คล้าย ๆ กับสวนลุมพินีของบ้านเรา เพราะมีต้นไม้เยอะมาก สนามหญ้าก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ตัดหญ้าเรียบกริบ ไม่มีใบไม้หล่นให้เห็นเลย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19452&stc=1&d=1363858423
มา..มาจ่ายเงินตรงนี้ซะดี ๆ..!

มาถึงด่านเก็บเงิน ค่ารถคันละ ๕,๐๐๐ รูเปียห์ แม่ป๋อมปรารภว่าเขาไม่เก็บคนด้วยหรือ ? ฮ่า..อย่าเพิ่งหลงดีใจ มรดกโลกแบบนี้เขาไม่คิดราคาเด็กอนุบาลแน่นอน วนซ้ายไปจนเกือบครบรอบ จึงลงจากรถ คุณนายเทวีบอกว่าเคยมาแล้ว ขอนอนรออยู่ในรถแทน ฮ่า..(อีกที) แสดงว่าอิ่มจนเดินไม่ออกเป็นแน่แท้ พวกเรามาลังเลอยู่ตรงป้าย มันชี้ไปตรงอาคารที่หน้าตาเหมือนสำนักงานมากกว่า จนมีคนเปิดออกมากวักมือเรียกให้เข้าไปด้านใน เพราะทนดูไม่ไหวที่พวกเรายืนเกะกะหาทางไม่เจอ...

หลังประตูกระจกเป็นช่องขายบัตรเข้าชม ผู้ใหญ่คนละ ๑๑๗,๐๐๐ รูเปียห์ เด็กคนละ ๖๓,๐๐๐ รูเปียห์ คุณอาเล็กส่งบัตรเครดิตให้ไปรูดเอาเลย อาตมากับเกรซมาลังเลอีกตรงทางเข้า เพราะว่ามีแท่นโลหะหมุนสำหรับนับจำนวนคน แต่มันเปิดคาอยู่ ท้ายสุดสรุปว่ามันเจ๊งกระบ๊งไปเรียบร้อยแล้ว จึงเดินผ่านไปเฉย ๆ...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19455&stc=1&d=1363896894
ขอถ่ายรูปกับป้ายก่อน กันถูกเขาหาว่ามาไม่ถึงจริง..!


คุณอาเล็กอุตส่าห์ไปซื้อร่มมากางให้ แต่อาตมาตัวสูงกว่ามาก คุณอาเล็กจึงต้องเดินท่าเหมือนเต้นบัลเล่ต์ตามไป แค่ชุดพระไม่เหมือนใครก็เป็นเป้าสายตาพออยู่แล้ว ยังมีคนกางร่มเต้นบัลเล่ต์ตามไปอีกใครเห็นก็ต้องมอง อาตมาได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้..!

มาถ่ายรูปตรงป้ายยินดีต้อนรับ ที่ไหน ๆ เขาก็ “Selamat Datang” มาที่นี่ค่อยเอื้อเฟื้อหน่อย ใช้เวรกรรม (Welcome) เป็นแห่งแรก หลังจากหน้าไหม้เพราะแดดได้ที่แล้วก็เดินเข้าไปข้างใน วิหารแกะสลักจากหินภูเขาไฟตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า มีช่างภาพหลายคนเข้ามาเสนอตัวถ่ายรูปให้ เจอพวกเราถือกล้องมาทุกคนจึงยอมถอยไปแต่โดยดี...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19456&stc=1&d=1363949986
เห็นอาเสี่ยเห็นดีพนมมือแล้ว ทำไมนึกถึงหนุมานก็ไม่รู้ ?

อาตมาจัดการถ่ายรูปหมู่ให้ป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซก่อน จากนั้นก็ปล่อยให้คุณเห็นดี ป้านุช กับแม่ป๋อม ถ่ายรูปของอาตมาเอง ท้ายสุดคุณเห็นดีส่งกล้องราคาแพงหูดับของตนเอง ไปให้คุณอาเล็กถ่ายรูปอาตมากับตัวเองให้หน่อย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19458&stc=1&d=1363980731
ที่นี่..วิหารพราหมณันท์

เสร็จแล้วเดินผ่านป้าย Candi Prambanan (ที่นี่..วิหารพราหมณันท์) ไปเข้าทางประตูหน้า ที่เป็นรั้วเหล็กโปร่งกั้นอยู่ มีเจ้าหน้าที่คอยตรวจตั๋วอยู่ทางซ้ายมือ นักท่องเที่ยวกำลังเดินเรียงแถวผ่านประตู พอพวกเราเข้าไปได้ อาตมาก็รีบเดินวนไปทางซ้ายมือ เพื่อหาที่ถ่ายรูปก่อนตามเคย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19459&stc=1&d=1364129585
เหลือวิหารองค์นี้ที่ให้ขึ้นไปชมข้างในได้

เพิ่งถ่ายไปได้ไม่กี่รูป ป้านุชกับเกรซก็ตามมาถึง พอดีมีนักท่องเที่ยวขอถ่ายรูปอาตมาอีก นอกจากรูปเดี่ยวแล้วยังขอถ่ายรูปคู่ด้วย เสร็จแล้วอาตมาเดินตามเหล่านักท่องเที่ยวไปยังวิหารองค์ซ้ายมือ เพราะว่าวิหารองค์ใหญ่ตรงกลางปิดไม่ให้เข้า มีแต่องค์นี้ที่เปิดให้ขึ้นไปชมด้านในได้...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19460&stc=1&d=1364158436
หมู่ปรางค์หลักเหลือไม่ครบ ๘ หลัง นอกนั้นพังราบอยู่กับพื้น..!

เดินผ่านกล้องของนักท่องเที่ยวฝรั่ง ที่เห็นพระไม่ได้เป็นต้องถ่ายไว้ก่อน บางรายก็ขอถ่ายตรง ๆ หลายรายไม่แน่ใจว่าถ่ายแล้วต้องเสียเงินหรือเปล่า จึงใช้วิธีแอบถ่ายแทน แต่อาตมาก็เห็นจนได้ จึงแกล้งด้วยการเดินให้คนอื่นบังมุมกล้องเสีย อยากไม่บอกกันดีนัก..!

ข้างในวิหารองค์นี้เป็นรูปพระนารายณ์ แกะสลักมาจากหินภูเขาไฟ หมู่มหาวิหารพราหมณันต์นี้ ประกอบไปด้วยวิหารหรือปรางค์หลัก ๘ องค์ด้วยกัน เป็นที่ประดิษฐานรูปสลักของพระพรหม พระศิวะ พระนารายณ์ และพระพิฆเณศวร์ พร้อมกับวิหารประดิษฐานสัตว์พาหนะของพระมหาเทพทั้ง ๔ อีก ๔ หลัง สร้างมาไล่เลี่ยกับพระมหาเจดีย์บรมพุทโธ

ลักษณะของวิหารคล้ายคลึงกับปรางค์หลักของปราสาทหินพิมาย แต่ดูเพรียวและมีเหลี่ยมมุมรายละเอียดมากกว่า ได้ยินว่าปกติแล้วมีวิหารเล็ก ๆ รายรอบอีกหลายร้อยหลัง แต่เมื่อ ๕ ปีก่อนเกิดแผ่นดินไหวใหญ่ ทำให้พังราบเป็นหน้ากลอง เหลือแต่เศษหินเกลื่อนกลาดให้พวกเราเห็นอยู่รอบด้าน ที่ปรางค์หลักหลายองค์ต้องปิดซ่อมอยู่นี้ ก็มีสาเหตุมาจากแผ่นดินไหวในครั้งนั้นนั่นเอง

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19463&stc=1&d=1364207109
ชอบกันนัก..เรื่องถ่าย "เบื้องหลัง" ครูบาอาจารย์ ไอ้ที่ปัจจุบันจะติดคุกหัวโตก็เพราะเจอศิษย์แบบนี้แหละ..!

ลงมาจากวิหารพระนารายณ์แล้ว อาตมาเดินอ้อมซ้ายมือวนไปด้านหลังหมู่วิหาร เห็นเกรซกับแม่ป๋อมเดินนำหน้าไปไว ๆ ทางด้านหลังนี้มีเครื่องมือตัดหิน และมีหินที่ตัดให้ได้ขนาดเพื่อนำไปซ่อมแซมองค์วิหารอยู่กองใหญ่...

ด้านหลังนี้มีทางให้เดินลงไปยังพื้นข้างล่างที่ต่ำกว่า ซึ่งสามารถถ่ายรูปหมู่วิหารในมุมกว้างได้ อาตมาเดินลงไปจนเกือบถึงตัวอาคารที่มีลักษณะคล้ายสนามกีฬา ยังไม่ทันที่จะถ่ายรูปหมู่วิหาร ก็โดนป้านุชแอบถ่าย “เบื้องหลัง” ไปแล้ว...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19465&stc=1&d=1364240689
แม่ป๋อมช่วยถ่ายรูปหมู่ไว้เป็นหลักฐาน

มุมนี้แม้จะถ่ายภาพมุมกว้างของหมู่วิหารได้ แต่พื้นที่ซึ่งต่ำลงไปมากทำให้เป็นภาพมุมเงยเสียมากกว่า ถ่ายรูปเสร็จอาตมาเดินตามป้าย Keluar (ทางออก) เพื่อไปยังทางออกเหมือนกับนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ มาเจอคุณอาเล็ก คุณเห็นดี ตรงด้านข้างนี้เอง...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19474&stc=1&d=1364331063
มุมนี้ที่ทุ่มทุนสร้าง..!

ป้านุชกับแม่ป๋อมจึงผลัดกันเป็นตากล้อง ถ่ายรูปหมู่ของคณะในมุมนี้ให้ เสร็จแล้วเดินตามนักเที่ยวออกไป อาตมาเห็นทางซ้ายมือมีมุมที่จะถ่ายรูปหมู่มหาวิหารได้ จึงลงทุนเดินไปหลายร้อยเมตร แล้วก็ไม่ผิดหวัง..เพราะเป็นมุมที่สวยจริง ๆ...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19475&stc=1&d=1364373677
สองคนขอถ่ายรูปคู่กับ "ซือฝู่" หน่อย

ได้รูปสวยสมใจแล้วก็เดินกลับมาสมทบกับคณะ ตรงทางออกนี้เป็นหมู่ต้นไม้ร่มรื่นมาก คุณอาเล็กกับคุณเห็นดีขอให้แม่ป๋อมช่วยถ่ายรูปอาตมากับทั้งสองคนให้ด้วย จึงต้องรอจังหวะที่นักท่องเที่ยวเดินผ่านไปหมดแล้วค่อยถ่าย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19481&stc=1&d=1364448830
มุมนี้ขึ้นไปถ่ายจากข้างบนสะพานเหล็ก

เดินไปตามถนนที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ มาถึงทางแยกมีแผงขายน้ำดื่ม มีอาคารลักษณะเหมือนกับสวนสนุก ตรงอาคารมีสะพานเหล็กค่อนข้างสูง เป็นมุมที่น่าจะถ่ายรูปหมู่วิหารได้สวยอีกมุมหนึ่ง อาตมาจึงไม่รอช้าที่จะขึ้นไปข้างบนทันที...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19490&stc=1&d=1364467721
เห็นช่องว่างเป็นต้องถ่ายรูปเอาไว้ก่อน

มุมนี้แม้จะสวยแต่ก็ไกลจนเกินไป ถึงอาตมาจะใช้ซูมดึงภาพได้ แต่ก็ไม่ชัดเจนเท่ากับโฟกัสธรรมดา ได้แต่ถ่ายรูปในระยะต่าง ๆ ไปหลายรูป แล้วค่อยเดินตามคณะวนขวาออกไป ตรงไหนมีช่องว่างระหว่างต้นไม้ เห็นภาพหมู่วิหารได้ก็ถ่ายไปเรื่อย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19493&stc=1&d=1364544442
ก็ไปกันแบบนี้ แล้วจะไม่ให้คนมอง..!

คุณเห็นดีกับแม่ป๋อมเข้าคู่กันดีมาก เห็นอาตมาหยุดถ่ายรูปตรงไหน ก็จัดการถ่าย “เบื้องหลัง” ไปด้วยในทันที จนอาตมาต้องเลิกทำตัวเป็นดาราหน้ากล้องไปเอง คุณอาเล็กเอาร่มมากางบังแดดให้อาตมาเหมือนเดิม ส่วนเกรซกางร่มให้คุณอาเล็กอีกที เดินตามกันเป็นงูกินหางไปเลย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19494&stc=1&d=1364586165
เคยแต่เลี้ยงหมูหมากาไก่ นาน ๆ จะได้เลี้ยงกวางสักที

ผ่านพิพิธภัณฑ์ของมหาวิหารพราหมณันท์ แต่พวกเราไม่ได้แวะเข้าไปดู เดินมาจนเจอสามล้อหลายคันนั่งรอผู้โดยสารอยู่ อาตมาเดินตรงเข้าไปหา ไม่ได้คิดจะนั่งสามล้อหรอก แต่ข้างหลังพวกเขาเป็นรั้วตาข่ายขนาดใหญ่ มีกวางดาวมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ หลายตัว...

อาตมาเพิ่งถ่ายรูปกวางไปได้ ๒ รูป ป้านุชก็ส่งผักบุ้งมาให้ ๑ กำ ซื้อมาจากแม่ค้าที่วางหาบอยู่ใกล้ ๆ สามล้อนั่นแหละ อาตมายื่นผักบุ้งผ่านรั้วเข้าไป ฝูงกวางก็กรูกันเข้ามาหา เจ้าตัวแรกคว้าได้ก็ดึงไปทั้งกำเลย ทำเอาที่เหลือได้แต่ยืนตาปริบ ๆ ไปตาม ๆ กัน...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19496&stc=1&d=1364640422
มีแบบนี้ตั้งสิบกว่าซอย ถ้าไม่ถึง ๑๐๐ ร้านก็ต้อง ๙๙ ร้านเป็นแน่..!

ดูท่าแล้วต่อให้เหมาผักบุ้งหมดหาบก็คงไม่พอให้พวกกวางยาขี้ฟัน จึงต้องตัดใจเดินจากมา เลี้ยวซ้ายมือมาเจอห้องน้ำ สามสาวรีบแวะในทันที ส่วนอาตมาเดินเลี้ยวขวามาตรงประตูทางออก เขาทำประตูไว้ตรงกับร้านขายของที่ระลึก ซึ่งดูแล้วน่าจะมีเป็นร้อยร้านเลย...

เดินผ่านออกมาแบบ “ขี่ม้าชมสวน” จนทะลุออกมาที่ถนนด้านนอก โชเฟอร์เห็นอาตมาก็รีบเปิดรถให้ คุณนายเทวียังหลับคอพับอยู่เลย อาตมาหยิบกระบอกน้ำร้อนกับผ้าเย็นที่ใช้แล้วมา หลังจากดื่มน้ำแล้วก็จัดการผลิต “ผ้าร้อน” เช็ดหน้าเช็ดตาเป็นการใหญ่...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19499&stc=1&d=1364673637
สามล้อจอดรอผู้โดยสารอยู่ใกล้ ๆ ทางออก

เสร็จเรียบร้อยเก็บกระติกน้ำแล้ว ก็เดินไปถ่ายรูปสามล้อที่จอดเป็นกลุ่มอยู่ใกล้ ๆ ทางเข้า พร้อมกับรถม้าทั้งที่จอดอยู่และที่กำลังพาผู้โดยสารมาส่ง จากนั้นหยิบเอา “เรืองรุ้งบนลายเมฆ” มาอ่านรอทุกคน ว่าไปจนได้หนึ่งบทยังไม่มีใครออกมาเลย..!

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19500&stc=1&d=1364725339
ขายของแบบนี้ก็ดี เพราะไม่เน่าไม่เสีย ตากแดดตากฝนก็ไม่เป็นไร

เก็บหนังสือแล้วเดินไปรอที่ปากทางออก ตรงนี้เป็นร้านขายหินแกะสลัก ส่วนมากทำเป็นของใช้จำพวกครก สาก หินบดยา ฯลฯ รอจนปวดฉี่จึงเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากร้านขายหินแกะสลักนัก ค่าเข้าห้องน้ำ ๑,๐๐๐ รูเปียห์ แต่คนเฝ้าคงเห็นว่าอาตมาแต่งตัวจ๊าบดี จึงโบกมือว่าไม่ต้องจ่าย ห้องน้ำสะอาดดีมาก ฉี่เสร็จแล้วก็เดินย้อนเข้าไปดูว่าพวกเขาไปไหนกันหมด...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19501&stc=1&d=1364759665
คนไทยไปที่ไหนก็ "ซื้อกระจาย" ที่นั่น..!

เจอคุณเห็นดีกำลังกินขนมจำพวกลอดช่องสิงคโปร์ แถมยังมีแก่ใจเรียกอาตมาให้ฉันอีกด้วย ฮ่วย..หมดเวลาของตูไปตั้งนานแล้วเฟ้ย..! เดินเลยอาเสี่ยนักชิมเข้าไป เจอป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซ กำลังต่อรองราคาสินค้าเป็นการใหญ่ มีคุณอาเล็กคอยเป็นกำลังใจให้...

ป้านุชกับแม่ป๋อมกำลังเลือกกระเป๋าบาติกใบเล็ก ๆ ซึ่งเหมาะที่จะใส่ของจุกจิกเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนเกรซกำลังหยิบเน็กไทมาดูแล้วดูอีก อาตมาบอกให้แม่ป๋อมต่อราคาให้มากกว่านั้น แต่คุณแม่บอกว่า “สงสารคนขาย” เออ..แต่ไม่ยักสงสารตัวเอง..!

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19502&stc=1&d=1364807094
ชุดนี้สวย แต่..คอเสื้อลึกไปหน่อย..!

อาตมาขี้เกียจรอจึงเดินออกมาก่อน เจอคุณเห็นดีกำลังโซ้ยอาหาร หน้าตาคล้ายกับกุ้งอบวุ้นเส้น ซึ่งเห็นแต่เส้นไม่เห็นกุ้งสักตัว คราวนี้รู้แล้วว่าพระฉันตอนบ่ายไม่ได้ อาเสี่ยจอมรับประทานจึงหัวเราะให้อาตมาแบบเขิน ๆ...

ไปรออยู่ที่รถอีกพักใหญ่ก็ยังไม่มีใครมา อาตมากลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้เดี๋ยวคงได้ตกเครื่องบินกันบ้าง จึงเดินเข้าไปตามอีกรอบ คราวนี้ทุกคนจ่ายเงินแล้วเดินตามออกมาแต่โดยดี กระนั้นก็ยังไม่วายหยิบซ้ายจับขวาไปเรื่อย อาตมาจึงยุให้ซื้อชุดกระโปรงคล้ายกับผ้าไหม หน้าตาดูดีทีเดียว แต่บรรดาสาว (แก่) เกี่ยงว่าคอเสื้อมันลึกไปหน่อย..!

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19504&stc=1&d=1364890457
แทนที่จะเติมน้ำมัน ดันพามาซื้อของฝาก..!

ในที่สุดก็ต้อนทุกคนขึ้นรถมาได้ คุณเห็นดีที่ฟาดไปพุงกางขึ้นรถก็ทำท่าจะหลับ โชเฟอร์บอกว่าน้ำมันรถจะหมด แต่ไม่ยักหาปั๊มเติม กลับพาพวกเรามาที่ร้านขายของจำพวกขนมแห้ง ชื่อ “ปัณฑรชัย (Bandara Jaya)" จอดให้พวกเราซื้อของฝากกันที่นี่...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19506&stc=1&d=1364932152
นางรจนากับนาง "พันธุรัต" เล็ด..!

ลักษณะแบบนี้ถ้าเป็นที่เมืองไทย เจ้าของร้านจะเอาอาหารหรือเครื่องดื่มมาเลี้ยงคนขับรถ หลายร้านก็ยัดเงินให้ด้วย แต่ที่นี่ไม่เห็นมีแบบนั้น พวกเราเดินเข้าร้านไป เจอขนมแห้งจำพวกขนมเปี๊ยะ เต้าส้อ โมจิ ข้าวตังหน้าหมูหยอง เกลียวกรอบ นางเล็ด แต่ที่นี่คงจะเป็นนางพันธุรัตเล็ด เพราะชิ้นใหญ่ขนาดจานข้าว..! ว่าแต่คนสมัยนี้รู้จักนางพันธุรัตกันไหมนี่ ?

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19508&stc=1&d=1364983962
พนักงานขายหุ่นน่าเชื่อถือมาก..!

มีผลไม้อบแห้ง ตลอดจนปลาที่ทำเป็นอาหารขบเคี้ยวด้วย มีทั้งแบบเป็นตัว และแบบเป็นหนังปลาทอดกรอบ คนขายหุ่นอวบน่าเชื่อถือว่าของจะต้องอร่อยแน่ มีคนเข้าร้านกันไม่น้อยเลยทีเดียว เห็นคุณนายเทวีซื้อไปคนเดียวหลายกล่อง...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19509&stc=1&d=1365018167
วิ่งข้ามถนนพอเลี้ยวซ้ายก็ถึงสนามบิน

ขนของมาขึ้นรถอีกหลายหอบ ออกรถแล้วพลขับก็ยังไม่ยอมหาเติมน้ำมัน แต่ตัดข้ามถนนไปช่องทางตรงกันข้าม แล้วเลี้ยวเข้าไปสถานที่ดูคุ้น ๆ ตา เฮ้ย..สนามบิน..! ที่แท้มาจนเกือบถึงสนามบินอยู่แล้ว มิน่าว่าไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19511&stc=1&d=1365081327
จัดกระเป๋ากันใหม่เพื่อยัดของลงไปให้หมด..!

คุณเห็นดีจัดการเรื่องค่าเช่ารถ ส่วนป้านุช แม่ป๋อมและเกรซ ช่วยกันรื้อกระเป๋าออกมาจัดใหม่ พยายามยัดของลงไปให้ได้มากที่สุด กระเป๋าใบใหญ่ที่เกรซเอามาเผื่อพวกเรา ได้ใช้ประโยชน์จริง ๆ ตอนนี้เอง เสร็จแล้วพนักงานเข็นรถช่วยยกขึ้นรถเข็นพร้อมกับเข็นไปให้ พวกเราตรวจตั๋วแล้วได้ความว่าเครื่องเสียเวลา จึงไปหาที่นั่งในร้านกาแฟรอเวลาขึ้นเครื่อง...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19512&stc=1&d=1365105846
ว่างจนไม่มีอะไรจะทำ จึงต้องไปถ่ายรูปกับสาว ๆ

แม่ป๋อม เกรซกับคุณนายเทวี สั่งกาแฟมาเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด แต่กาแฟคงจะไม่อยู่ท้อง ทั้งคุณเห็นดีกับคุณนายเทวีจึงสั่งอาหารมากินกันเสียเลย อาตมาเอาโน้ตบุ๊คออกมาพิมพ์บันทึกประจำวัน ว่าไปจนหมดวันแล้วเครื่องบินก็ยังไม่มา จึงออกเดินไปถ่ายรูปมุมต่าง ๆ ภายในอาคาร...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19522&stc=1&d=1365159153
สารพัดสายการบินมาลง แต่ของเราไม่มาเสียที..!

นั่งดูเครื่องบินของสายการบินต่าง ๆ ที่ทยอยกันลงจอดมีทั้งพญาครุฑ (Garuda) พญาสิงห์ (Lion) แอร์เอเชีย ปัตตาเวีย (ชื่อเมืองหลวงเก่าของชวา) จนรู้สึกปวดท้องฉี่จึงเดินไปห้องน้ำ เปิดประตูเข้าไปก็ผงะ เพราะนอกจากไม่มีโถส้วมแล้ว ยังปูพรมผืนเล็กเอาไว้อีกต่างหาก ห้องละหมาดนี่หว่า..!

ในห้องมีกลิ่นฉี่ฉุนกึกเลย แต่จะให้อาตมาฉี่ทั้งที่รู้ว่าเป็นห้องละหมาดย่อมเป็นไปไม่ได้ สถานที่แบบนี้เปรียบไปแล้วก็เหมือนกับโบสถ์ของเรา ใครฉี่รดได้ก็ใจหินเกินไปแล้ว จึงเปิดประตูออกมา เห็นซอกเล็ก ๆ ไปทางซ้ายมือมีประตูอีกบาน เมื่อเปิดเข้าไปจึงเห็นชักโครก โล่งอกไปที..นึกว่าต้องอั้นไปปล่อยบนเครื่องบินเสียแล้ว..!

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19523&stc=1&d=1365194715
เครื่องมาช้าจนไม่น่าให้อภัย ซ้ำป้านุชยังหาตั๋วไม่เจออีกด้วย

เครื่องเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงเลย เมื่อเขาเรียกขึ้นเครื่องป้านุชหาตั๋วของตัวเองไม่เจอ บรรลัยละซิ..ไปเผลอวางทิ้งไว้ที่ไหนหรือถูกใครล้วงไปแล้วกระมัง ? เล่นเอาคุณป้าหน้าเหลือสองนิ้ว รีบค้นหาเป็นการใหญ่ พลางบอกพวกเราให้ไปขึ้นเครื่องก่อน...

เมื่อผ่านการตรวจใบขึ้นเครื่องแล้ว อาตมาก็เดินตรงไปยังสายการบินพญาครุฑ ที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ขึ้นประตูหน้าของเครื่องบิน ตรงไปยังที่นั่งของตนเอง ยกกระเป๋าใส่ช่องเก็บของ แล้วแทรกเข้าไปนั่งที่ในสุด มีคุณอาเล็กนั่งกลาง คุณเห็นดีอยู่แถวนอก...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19524&stc=1&d=1365241448
วันนี้บินย้อนกลับไปกรุงจาการ์ตา

คุณนายเทวีกับเกรซนั่งติดกันแถวหน้า อีกสักครู่ป้านุชก็ตามมาถึง “ตั๋วอยู่ในกระเป๋าเสื้อค่ะ ทำไมตอนแรกถึงหาไม่เจอก็ไม่รู้?” เอาเป็นว่าเวลาโดนทดสอบ “เขา” ทำได้ยิ่งกว่าที่เราคิด อาตมาเคยเจอมาด้วยตนเองจนไม่แปลกใจแล้ว ขนาดกระติกน้ำร้อนที่หาไม่เจอ พอตั้งใจว่าไม่เอาแล้ว อยู่ ๆ ก็เด้งผึงขึ้นมาข้างตัว ทำเอาพระรูปอื่นที่เห็นคาตาร้อง “เฮ้ย..!” กันเป็นแถว...

รอผู้โดยสารอื่นขึ้นเครื่องจนครบ พนักงานหญิงก็สาธิตวิธีการใช้เครื่องชูชีพ กัปตันนำเครื่องขึ้นเวลา ๑๘.๑๑ น. พอเครื่องตั้งลำได้พนักงานชายหญิงก็เริ่มแจกอาหารและเครื่องดื่ม อาตมารับอาหารมาส่งให้อาเสี่ยจอมรับประทาน ตัวเองถือกล้องรออยู่ที่หน้าต่าง เพื่อถ่ายรูปแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19525&stc=1&d=1365276633
อยู่ดี ๆ เครื่องบินก็ยกปีกให้ถ่ายรูปได้เฉยเลย..!

ปีกเครื่องบินบังมุมที่จะถ่ายภาพพอดี กำลังคิดว่าคงไม่ได้ภาพที่ต้องการแล้ว อยู่ดี ๆ เครื่องบินก็เอียงลำยกปีกขึ้นเฉยเลย อาตมารีบกดชัตเตอร์เก็บภาพอย่างฉับไว วินาทีต่อมาเครื่องก็ตั้งลำตรง ปีกบังมุมถ่ายเหมือนเดิม แล้วเมื่อครู่เขายกปีกทำไมหว่า ? อย่างไรก็ต้องขอบคุณ “พ่อปู่ขุนอินทร์” และบริวารทุกท่าน ที่บริการทุกระดับประทับใจจริง ๆ...

หยิบ “เรืองรุ้งบนลายเมฆ” ขึ้นมาอ่าน จนกระทั่งเวลาทุ่มเศษเสียงกัปตันประกาศให้รัดเข็มขัด พร้อมกับนำเครื่องลงสู่สนามบินซูฮาร์โตอย่างนุ่มนวล รอจนเครื่องจอดสนิททุกคนก็ลุกขึ้น เมื่อพนักงานเปิดประตูเครื่องก็ทยอยกันลง คุณเห็นดีช่วยหิ้วกระเป๋าให้กับอาตมา พาลงจากเครื่องได้ก็เดินนำไปยังทางออก พร้อมกับเรียกรถแท็กซี่ให้...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19526&stc=1&d=1365395799
โรงแรมทะเลสาบแสงตะวัน ในกรุงจาการ์ตา

อาตมานั่งคู่กับคนขับ ป้านุช แม่ป๋อมกับเกรซนั่งด้านหลัง บรรดากระเป๋าสมบัติอยู่ท้ายรถแท็กซี่ คุณอาเล็ก คุณเห็นดีกับคุณนายเทวีไปรถอีกคันหนึ่ง บอกจุดหมายว่าเป็นโรงแรมชื่อ “SUNLAKE Hotel” แท็กซี่ดูท่าจะทราบที่หมายดี พาพวกเราวิ่งตรงแน่วไปทันที แต่ทำไมถึงไกลได้ใจขนาดนี้ แสดงว่าสนามบินอยู่นอกเมืองออกไปมากทีเดียว...

นึกว่าจะแน่..ที่แท้แท็กซี่ก็ผิดทางเป็นเหมือนกัน..ฮ่า.. อาจจะเป็นเพราะต้องการลัดมาให้เร็วที่สุด เมื่อโผล่มาข้างโรงแรมดันไม่ใช่ประตูทางเข้า พ่อเจ้าประคุณจึงต้องพาวิ่งวนไปอ้อมวงเวียนกลับมาใหม่ คราวนี้เข้าทางประตูหน้าของโรงแรมได้ แต่พวกคุณอาเล็กมาถึงกันก่อนแล้ว...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19527&stc=1&d=1365405460
ห้องพักหรูหราทีเดียว แต่..ไปที่ไหนก็นอนกับพื้น..!

คุณเห็นดีนำพวกเราไปเช็กอิน เป็นโรงแรมหรูระดับ ๔ - ๕ ดาวเลยเชียวละ น่าจะคืนละเป็นล้านรูเปียร์..! อาตมาได้ห้องที่ ๓๓๙ พนักงานผู้ชายนำขึ้นลิฟท์ตรงไปยังที่พัก กุญแจห้องเป็นคีย์การ์ด ป้านุชช่วยเปิดห้องให้ เมื่อเสียบคีย์การ์ดลงในช่องข้างประตู ไฟในห้องก็ติดพรึ่บขึ้นพร้อมกับการทำงานของเครื่องปรับอากาศ...

แม่ป๋อมเอากระบอกน้ำร้อนมาให้ ป้านุชเสียบกาไฟฟ้า จัดการต้มน้ำร้อนอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับแนะนำ “คนหลังเขา” อย่างอาตมาว่า เวลาน้ำเดือดแล้วจะต้องยกกาออกแบบไหน ถ้าจะต้มน้ำเพิ่มต้องทำอย่างไร แล้วขอตัวไปยังห้องของตัวเอง...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19529&stc=1&d=1365450512
ป้านุช "ถ่าย" แม้แต่ในห้องน้ำ..!

อาตมาจัดการสรงน้ำจนเรียบร้อย ภายในห้องน้ำมีเครื่องใช้ไม้สอยครบครัน ของที่พกมาเองจึงไม่ได้ใช้เลย แล้วขนเอาโน้ตบุ๊คออกมาเสียบปลั๊กชาร์จไฟ แต่เข้าอินเตอร์เน็ตไม่ได้ เพราะติดรหัสของทางโรงแรม จึงจัดการเอารูปออกจากแผ่นความจำ แล้วทำการลดขนาดลง จาก ๔,๐๐๐ X ๓,๐๐๐ เป็นขนาด ๘๐๐ X ๖๐๐ เพื่อประหยัดเนื้อที่ในการเก็บ...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19530&stc=1&d=1365483299
ไอ้หน้าตาแบบนี้อย่าเอามาให้ใช้อีกนะ..ขายหน้าจริง ๆ..!

เมื่อลบข้อมูลในแผ่นความจำหมดแล้ว จึงออกจากห้องเดินไปยังห้องหมายเลข ๓๑๐ เคาะประตูเพื่อขอยืมที่ชาร์จกล้องของแม่ป๋อม แต่ที่เปิดประตูออกมาเป็นหนุ่มอินโดนีเซียซึ่งมองหน้าอาตมาแบบงงมาก “Oh, I'm sorry..!” อาตมารีบขอโทษขอโพยแล้วเปิดแน่บกลับห้องของตัวเอง แต่..เสียบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูห้องไม่ได้..!

มองแล้วมองอีกว่าใช่ห้อง ๓๓๙ แน่ ๆ เพราะกลัวจะเสียบกุญแจผิดห้องอีก แต่พยายามหลายครั้งประตูมันก็เฉยมาก จึงเดินลงไปหาพนักงานต้อนรับที่ชั้นล่าง แจ้งเขาว่าเปิดห้องไม่ได้ พนักงานรับเอากุญแจไปทดสอบก็ปกติดี ตรวจดูข้อมูลจากเครื่องควบคุมก็ปกติอีก จึงบอกเพื่อนที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน ให้พาอาตมาไปทดสอบการเปิดที่ห้องเลย...

เชื่อหรือไม่ ? พอเจ้าหน้าที่เขาเสียบคีย์การ์ดห้องก็เปิดทันที อาตมาขอบใจที่เขาช่วยบริการให้ เข้าห้องไปแล้วมานึกทบทวนดู น่าจะเกิดจากสาเหตุที่อาตมาเป็นคน “มือหนัก” จนเกินไป ทำให้เสียบคีย์การ์ดแล้วไม่ทำงาน เพราะมีตัวอย่างจากการใช่ Mouse Pad ของเครื่องโน้ตบุ๊ค ที่อาตมาลูบทีไรไม่ใช่ Touch แต่กลายเป็น Click ทำให้ไม่สามารถที่จะใช้งานได้ จนเป็นที่ขบขันของคนอื่นมาหลายครั้งแล้ว...

[สุธรรม]

http://www.watthakhanun.com/webboard/attachment.php?attachmentid=19545&stc=1&d=1365536846
ญาติโยมยังออกไปหาอาหารกิน แต่พระขอจำวัดก่อน

ขี้เกียจคิดให้ปวดหัว มานั่งพิมพ์บันทึกประจำวันจนสามทุ่มเศษ พอดีไฟสำรองของโน้ตบุ๊คเต็มแล้ว จึงปิดเครื่อง ปิดไฟ ลากผ้าห่มลงไปนอนข้างเตียง อาตมาเป็นคนบุญน้อย นอนเตียงนุ่ม ๆ ทีไรปวดหลังแทบตาย ต้องลงไปนอนกับพื้นทุกที...

แผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลาย โดยเฉพาะท่านเจ้าที่เจ้าทางซึ่งรักษาขอบเขตบริเวณนี้ เราขอมาพักค้างคืนชั่วคราว ขอความเมตตาช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์ให้ได้รับความสะดวกสบายทุกอย่างด้วยเถิด กุศลบารมีใดที่เราสมสร้างมาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ ขอให้ทุกท่านจงโมทนา ขอให้ได้รับประโยชน์และความสุขเช่นเดียวกับเราจงทุกประการเถิด...

เสร็จแล้วภาวนา “กรณียเมตตาสูตร” จนจบ จากนั้นส่งจิตขึ้นไปกราบพระบนพระนิพพาน “หากลูกไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้ ลูกก็ขออยู่กับสมเด็จพ่อ ณ ที่นี้เลยพระพุทธเจ้าข้า..”