เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมกราคม ๒๕๖๓

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เมื่อวานนั่งอยู่ก็สงสัยว่าโยมมาทำอะไรกันเยอะแยะ ? เพิ่งจะรู้ว่าเขานัดกันมาขอขมาปีใหม่ เจอหน้าคุณวีระชัย เจ้าของเว็บพลังจิต ถามว่ามาทำอะไร ท่านเองก็ตาปริบ ๆ ประมาณว่าตกลงพระอาจารย์ไม่รู้จริง ๆ หรือ ? ...(หัวเราะ)... คือของบางอย่างถ้าเราไม่ได้ตั้งกำลังใจที่จะรู้ก็ไม่รู้จริง ๆ นะ เหมือนกับไม่ได้เปิดเครื่องรับเอาไว้”

[เถรี]

ถาม : ปกติจะเห็นแสงของหลวงพ่ออยู่รอบ ๆ .. ตอนที่หลวงพ่อขยับตัว ก็จะขยับตาม.. เราก็นึกว่าแสงที่อยู่รอบ ๆ จะขยับตามร่างกาย แต่วันนี้เพิ่งสังเกตว่าแสงนั้นอยู่นิ่ง ๆ แม้ว่าตัวหลวงพ่อขยับไปขยับมา แสงก็ยังอยู่นิ่ง ๆ ?
ตอบ : ใช่...ก็ไฟอยู่นิ่ง ๆ ข้างบน..! ...(หัวเราะ)...

ถาม : ไม่ใช่ค่ะ คือเห็นเป็นรูปร่างค่ะ อาจจะมีรายละเอียดเปลี่ยนบ้างเล็กน้อย คือเปลี่ยนในลักษณะหนาหรือบาง แต่ไม่ใช่การเคลื่อนที่น่ะค่ะ ?
ตอบ : ไม่มีอะไรหรอก สภาพจิตของคน ต่อให้น้ำปากบ่อกระเพื่อมขนาดไหน ก้นบ่อก็นิ่ง ถ้าหากว่าทำอย่างนั้นได้ก็คลุกอยู่กับโลกได้ ไม่อย่างนั้นแล้วจะไปกับโลกไม่ได้ เพราะว่าเรายังไม่กลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน พอกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับโลก ถึงน้ำปากบ่อกระเพื่อมตาม แต่ว่าก้นบ่อจะนิ่ง

[เถรี]

พระอาจารย์แจกขนมให้เด็ก “กุศโลบายพระสารีบุตร พระสารีบุตรไปไหนก็เล่นกับเด็ก เวลาท่านไปไหนเด็กก็ประเภทวิ่งกอดแข้งกอดขา ดึงมือดึงจีวร "หลวงตามาแล้ว...หลวงตามาแล้ว" คนอื่นจะไปคิดว่าอัครสาวกเบื้องขวาจะต้องยืดนั้นไม่ใช่หรอก ท่านเล่นกับเด็กเลย ...(หัวเราะ)... ส่วนอาตมาซื้อขนมแจกเด็ก”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวกับพระว่า “ถ้าเราเอาหลักธรรมมาใช้ในชีวิตประจำวัน เราจะทำอะไรได้ดีกว่าเยอะ พระพุทธเจ้าบอกว่า อะนากุลา จะ กัมมันตา เอตัมมังคะละมุตตะมัง การทำงานไม่ให้ค้างจัดเป็นมงคลอย่างยิ่ง

งานของอาตมาแต่ละวันบางที ๔-๕ งาน คนอื่นเขาถามว่าทำได้อย่างไร ? จริง ๆ แล้วก็คือเรื่องของหลักธัมมวิจยะในโพชฌงค์ แยกความก่อนหลังเร็วช้าของงาน อันไหนสำคัญกว่า มาก่อนทำก่อน อันไหนรอได้ แม้จะช้าไปสักนาทีสองนาทีก็ถือว่าช้ากว่า...เอาไว้ทีหลัง เรื่องตรงข้างหน้าจะมีแค่เรื่องเดียวและหนักไม่เกินกำลังของเรา แต่คนทั่ว ๆ ไปมักจะเอาหลาย ๆ เรื่องมาปนกัน ทำให้หนักเกินกำลังจึงแก้ไขไม่ได้”

[เถรี]

ถาม : เรียกว่าได้เห็นทุกข์ไม่แพ้ฆราวาสเลยนะครับ ?
ตอบ : ก็เหมือนกันนั่นแหละ..ชีวิตของพระกับฆราวาส

ถาม : ต่างจากฆราวาสตรงที่ว่าเรามีเวลาและเราต้องทำอยู่ตลอดเวลา ?
ตอบ : บางอย่างถ้ากำลังใจดีแล้ว ก็จะเฉย ๆ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเคยเตือนไว้ว่า ตอนเป็นพระใหม่ต้องทุ่มเทกับการปฏิบัติให้มาก ถึงเวลาถ้างานเข้ามาเราจะได้มีกำลังสู้งานได้ ถ้าท่านไม่เตือนไว้อาตมาก็ตาย ...(หัวเราะ)... พอท่านเตือนไว้ก่อน อาตมาจึงทุ่มเททำเอาไว้เสียเยอะแล้ว ต้นทุนมีพอก็เลยสู้งานได้

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ไม่ไหว..พออายุ ๖๐ ปีแล้วเรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมี ส่วนที่คิดไม่ถึงก็คืออยู่มาจนถึง ๖๐ ปีได้ ปกติก่อน ๆ นี้ กี่ชาติ ๆ ไม่เท่าไร ๔๐ กว่าตายแล้ว ๒๐ กว่าตายแล้ว ...(หัวเราะ)... หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า “แกเป็นทหารมาทุกชาติ ฆ่าเขาเอาไว้มาก กรรมปาณาติบาตเยอะ ทำให้อายุสั้นพลันตาย”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “บางทีพ่อแม่เขารู้เรื่องพระมาก กลัวว่าเกิดโทษกับลูก แล้วไปดุลูกแรง ๆ จนลูกกลัวพระไปเลย จริง ๆ ต้องค่อย ๆ บอก ค่อย ๆ พูด ให้เขารู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร”

[เถรี]

ถาม : กราบลาเข้าไปอยู่ป่าครับ จำเป็นที่จะต้องอธิษฐานหรือวางกำลังใจอย่างไรครับ ?
ตอบ : สิ่งที่จำเป็นที่สุดก็คือ ไปแล้วเต็มใจที่จะตาย ถ้าไม่เต็มใจที่จะตาย ถึงไปก็ไร้ประโยชน์

[เถรี]

คำว่า ธุดงค์ โดยรากศัพท์แปลว่า องค์คุณเครื่องเผากิเลส มาจาก ธุตะ + อังคะ คราวนี้การไปธุดงค์ก็ต้องตั้งใจไปเพื่อละกิเลส การธุดงค์ที่ถูกต้อง ทำแล้วจะเกิดความมักน้อย สันโดษ รักความสงบ ปลีกตัวออกจากหมู่ ขัดเกลากาย วาจา ใจ ของตนให้ดีขึ้นไปเรื่อย หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า การธุดงค์ชั้นหนึ่งคือไปคนเดียว ธุดงค์ชั้นสองไปสองคน ธุดงค์ชั้นสามไปสามคน มากกว่าสามไม่ได้เรื่องแล้ว เพราะว่าเอาแต่ไปคุยกัน..!

วันก่อนมีพระเดินธุดงค์ผ่านทองผาภูมิ ๖๐๐ รูป ลักษณะอย่างนั้นยังเรียกว่าธุดงค์ได้ไหม ? คราวนี้รูปแบบคนก็ยังเรียกว่าธุดงค์อยู่ดี เพียงแต่ว่าจุดมุ่งหมายผิดเพี้ยนไปแล้ว แทนที่จะไปเดินธุดงค์เพื่อขัดเกลากิเลส ก็ไปมีจุดมุ่งหมายว่าเพื่อทำอย่างนั้น เพื่อทำอย่างนี้ ไปที่นั่นที่นี่

[เถรี]

เพราะฉะนั้น..ธุดงค์ในลักษณะปัจจุบันนี้ไม่ใช่ โดยเฉพาะประเภทเดินเหยียบดาวรวยอะไรอย่างนั้น..! ไม่ใช่ธุดงค์ แต่ในเมื่อเขาใช้คำว่าธุดงค์ คนที่รู้ก็ควรที่จะออกมาบอกให้เขารู้ว่าธุดงค์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร อาตมาเคยไปธุดงค์แล้วเจอคณะของ....จากวัด.... ที่ตอนหลังโดนจับสึกเพราะว่าไปแต่งตัวเป็นทหารนั่นแหละ

ปรากฏว่าพวกท่านพาอาตมาหลงทางไปเลย คือปกติอาตมาจะรู้จักทางลัดเล็ก ๆ น้อย ๆ ตรงโน้นตรงนี้ตรงนั้น ถึงเวลาเดินเส้นนั้นจะไปถึงที่นั่น ปรากฏว่าพวกท่านมา ๓๐๐ รูป ป่าราบเป็นหน้ากลอง หาทางลัดไม่เจอเลย..! ก็ตัดสินใจว่า..คงอยู่แถว ๆ นี้แหละวะ..เดี๋ยวเดินเข้าไปก็น่าจะเจอเอง ปรากฏว่าหลงเตลิดเปิดเปิงไปเลย

[เถรี]

แล้วที่แน่ ๆ คือขยะเพียบ..! อาตมาเก็บได้เป็นย่าม ๆ เลย เก็บไปเผาไป เผาเสร็จก็ต้องรอดับไฟให้เรียบร้อย ไม่ให้มีสะเก็ดไฟที่จะก่อให้เกิดไฟป่าได้ค่อยเดินทางต่อ เดินไปก็เผาไป เพราะว่าสารพัดของกินของใช้เกลื่อนกลาดไปทั้งป่า เห็นท่านไปกันแล้วก็สงสารว่า "นี่ตกลงท่านไปธุดงค์กันหรือ ?" เพราะว่าเดินไป ๓-๕ ก้าวก็จะมีเศษผ้าอาบผูกไว้บอกว่าให้มาทางนี้ เดินไปอีก ๓-๕ ก้าวผูกชิ้นหนึ่ง อาตมาก็ขำ ๆ ว่าตกลงจะมีผ้าอาบมากพอที่จะผูกไหม ? สรุปว่าไปตอนท้าย ๆ มีกระทั่งประคดเอว แสดงว่าไม่มีผ้าเหลือแล้ว..!

ถ้าเป็นพวกอาตมาเดินไปที ๒๐๐-๓๐๐ เมตรก็จะสับต้นไม้เป็นเครื่องหมายไว้สักแผลสองแผล อันนี้ไม่ใช่..ประเภทเดินห่างไป ๓ ก้าวก็ผูกไว้เส้นหนึ่ง ห่าง ๓ ก้าวผูกอีกเส้นหนึ่ง ลักษณะอย่างนั้นคือคนเดินป่าไม่เป็น คนเดินป่าเป็นเขาเหลียวหลังแลหน้า มองซ้ายมองขวา มองบนมองล่าง หาเครื่องหมายเจอก็ไปต่อ

[เถรี]

คณะนี้ถ้าตรงไหนที่เขามั่นใจว่าเดินแล้วจะทะลุถึงหมู่บ้าน ตำบล หรืออำเภอ ก็จะนัดคณะศิษย์ไปรอรับที่โน่นที่นี่ คณะศิษย์ก็ไปถวายอาหาร ส่วนในช่วงที่เป็นป่าเต็ม ๆ ก็จะมีกองเสบียงแบกข้าวปลาอาหารไปด้วย ต้องบอกว่าท่านเตรียมพร้อม แต่ว่าไม่ใช่การธุดงค์ ไม่มีความลำบาก นอกจากเหนื่อยเฉพาะตอนเดินเท่านั้น

[เถรี]

ถาม : การธุดงค์ที่แท้จริงคือ ?
ตอบ : ไปหาที่ที่เหมาะสมแล้วก็ภาวนา

ถาม : อยู่ด้วยธรรมปีติหรือว่าต้องฉันครับ ?
ตอบ : ขึ้นอยู่กับตัวเองทำได้ ถ้าอยู่ด้วยธรรมปีติได้ก็เข้าป่าลึก ไม่ต้องเจอผู้คนไปเลย ถ้าต้องอาศัยบิณฑบาต เขาไม่ให้ห่างบ้านคนเกิน ๕-๑๐ กิโลเมตร โบราณว่าอย่างน้อย ๕๐๐ ชั่วธนู คันธนูนี่ยาวเป็นวา เพราะว่าคนโบราณตัวใหญ่ก็ตีเสียว่าวาหนึ่งก็คือ ๒ เมตร ๕๐๐ วาก็ ๑ กิโลเมตร ห่างหมู่บ้านอย่างน้อย ๑ กิโลเมตร เสียงจากบ้านจะได้ไม่มารบกวน แต่ปัจจุบันนี้มติของพระป่าบ้านเราบอกว่า ๒ กิโลเมตรขึ้นไป เดินไปกลับกำลังดี แต่สมัยนี้จะเอาที่ไหนมา บ้านคนมีทั่วไปหมด ในป่าก็บุกรุกกันทั่วไป..!

[เถรี]

ถาม : ธรรมปีติจริง ๆ แล้วคือทำอย่างไรคะ ?
ตอบ : เคยปฏิบัติธรรมภาวนาของเราไปจนถึงระดับหนึ่ง รู้สึกเหมือนไม่ร้อน ไม่หนาว ไม่หิว ไม่กระหาย สว่างโพลงอยู่ตลอดเวลาไหม ? นั่นแหละคืออารมณ์นั้น รักษาเอาไว้อย่าให้ตก ตกเมื่อไรก็หิวใหม่ อาตมาเคยพารุ่นน้องเข้าป่าไป ๓ วันเท่านั้นแหละ..หมดสภาพเลย “กลับเถอะหลวงพี่..ไม่ไหวแล้ว” ตอนแรกก็ถามแล้วว่า “คุณจะฉันไหม ? ถ้าคุณจะฉัน ผมจะได้แบกไปให้” ท่านดันบอกว่า “แล้วแต่หลวงพี่ครับ” ถ้าแล้วแต่อาตมาก็ไม่ต้องฉันหรอก..!

ถาม : อารมณ์ธรรมปีติอยู่ได้นานไหมครับ ?
ตอบ : อยู่ที่เรา ถ้าหากว่าคุณทรงฌานตั้งเวลาได้ คุณจะกำหนดไว้กี่ปีก็ได้

ถาม : นั่นหมายความว่าธรรมปีติต้องทรงได้ทั้ง ๔ อิริยาบถใช่ไหมครับ ?
ตอบ : จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง ถ้าหากว่าเราทรงฌานตั้งเวลาได้จะไม่คลายหรอก

[เถรี]

ถาม : แล้วฆราวาสนี่หมดสิทธิ์ขอข้าวเทวดากินใช่ไหมคะ ?
ตอบ : มีสิทธิ์ ทำให้จริงเท่านั้นแหละ เขาขอกันมาไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรแล้ว

ถาม : ต้องขอใช่ไหมคะ หรือว่าท่านจะมาติดต่อเรา ?
ตอบ : ถ้าไม่ได้มีเวรมีกรรมเนื่องกันมา ขอบางทีท่านยังไม่ให้เลย

ถาม : ที่ทำได้ไม่ใช่ปฏิบัติธรรมน่ะสิคะ แต่ว่าทำอย่างอื่น ซึ่งก็อดข้าวได้เหมือนกัน ?
ตอบ : อย่างที่บอกว่าสมัยเด็ก ๆ เพื่อนรุ่นพี่เล่นไพ่ ๒ วัน ๒ คืน กินก็ไม่กิน เข้าส้วมก็ไม่เข้า ทำได้ขนาดนั้นเลย

[เถรี]

ถาม : คอมพิวเตอร์นี่เป็นเหตุให้เข้าใจอารมณ์ตรงนั้นเลยค่ะ เพราะว่า ๓ วัน ๓ คืน ไม่ต้องนอน ไม่ต้องกิน ไม่ต้องเข้าห้องน้ำ นั่งคิดนั่งทำอย่างเดียวเลยค่ะ ?
ตอบ : ถ้าหยุด..สะดุดแล้วบางทีต้องมาเริ่มต้นใหม่ ก็เลยต้องยอมทนทำไป แบบที่อาตมาทำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอก ๑๑ วัน ๑๑ คืนนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าไม่อยากนอน...อยากนอน แต่พอนอนลงไปแล้วดันนึกได้ว่าจะเขียนต่ออย่างไร ก็ต้องลุกขึ้นมาเขียนใหม่ ...(หัวเราะ)... ล่อไป ๑๑ วัน ๑๑ คืน พอเสร็จสรรพเรียบร้อย ทบทวนดูว่าใช้ได้ก็เซฟเก็บไว้ ๓-๔ ที่ กันหาย คราวนี้ก็สลบไปเป็นวันเลย นอนกันข้ามวันข้ามคืน..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “การดื่มน้ำค่อนข้างร้อน จะสร้างสภาวะเหมือนกับร่างกายกำลังผลาญแคลอรี่ ก็เลยทำให้ร่างกายต้องเร่งระบบเมตาบอลิซึ่มเพื่อผลาญแคลอรี่ ช่วยให้น้ำหนักลดลงได้เหมือนกัน คุณชนินทรทำดู บอกว่าหายไป ๒๐ กว่ากิโลกรัม แต่นั่นหมายความว่าเขาต้องมีให้หายด้วยนะ ส่วนอย่างอาตมา น้ำร้อนทั้งชาติก็ไม่เห็นจะหายไปไหน เพราะว่าไม่มีให้หาย ...(หัวเราะ)...”

[เถรี]

ถาม : ทำอย่างไรลูกถึงจะว่านอนสอนง่ายคะ ?
ตอบ : ก็ว่าตอนเขานอนสิ..! คุณแม่ต้องทำตัวเป็นตัวอย่าง ถ้าแม่เป็นตัวอย่างเดี๋ยวลูกก็ตามเอง ไม่อย่างนั้นถ้าอยากให้ว่านอนสอนง่ายก็ต้องว่าตอนที่เขานอนแล้ว ...(หัวเราะ)...

มีอยู่วิธีหนึ่งก็คือ พ่อแม่ฝึกสมาธิให้สูงเข้าไว้ ถ้าสมาธิสูงเราจะข่มผู้ที่สมาธิที่ต่ำกว่าได้ พอถึงเวลาเราก็เข้าสมาธิเต็มที่แล้วก็ว่าไปเลย จะทำให้เด็กเถียงไม่ได้พูดไม่ออก ก็ต้องยอมทำตามแต่โดยดี เพราะรู้สึกว่าเรามีอำนาจมากกว่า

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “เมื่อวันที่ ๒ มกราคม บิณฑบาตข้าวสารอาหารแห้งที่โรงพยาบาลทองผาภูมิ ปรากฏว่าแพทย์พยาบาล ๔-๕ คนแรก ใส่น้ำตาลคนละถุง ก็เลยถามว่า “ไหนบอกว่าพระเป็นเบาหวานกันมาก แล้วโยมก็ใส่เสียเอง” คือบางทีโรงพยาบาลก็ออกแคมเปญงดอาหารหวาน เค็ม หรือมัน เพื่อสุขภาพที่ดีของพระสงฆ์ เสร็จแล้วถึงเวลาบิณฑบาตข้าวสารอาหารแห้งก็ใส่น้ำตาล เกลือ น้ำปลา ช่างไปกันได้กับโครงการเหลือเกิน..!

ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่พูดหรอก บังเอิญอาตมาเป็นคนประเภทมีอะไรต้องว่ากันต่อหน้า จะไม่ไปนินทาลับหลัง พอว่าต่อหน้าแต่ละคนก็แหะ ๆ ประมาณว่าผิดไปแล้ว เขาว่าอาหารโซเดียมสูงทำให้พระเป็นความดันกันมาก ถึงเวลาก็ถวายบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกันคนละลัง ดีจริง ๆ เลย อะไรทุกอย่างที่ทำโครงการมา..หมอละเมิดเองหมด ...(หัวเราะ)...”

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ตอนนี้ท่านพระอาจารย์บ๊ะรู้ ญาติโยมก็ยิ่งรู้ ถึงเวลาเห็น "ตัวเล็ก" ไป โยมจะขอร้อง “อย่าเพิ่งเอาพระให้หลวงพ่อส่อง เดี๋ยวหลวงพ่อจะได้รักษาก่อน” ไม่อย่างนั้นถ้าท่านส่องนี่ไม่รักษาหรอก ปล่อยให้นั่งรอไปเถอะ..!

บางทีรักษาไปรักษามาก็ “เหนื่อยโว้ย..รอไปก่อน เอาพระมาส่องก่อน” รักษาไปรักษามาหมอโดนเสียเอง เดี้ยงไปสักพักใหญ่ เพราะเป็นเรื่องวาระกรรมของคนส่วนรวม ต้องบอกว่าเป็นอะไรที่ขำได้ แต่หัวเราะไม่ออก ”