เก็บตกงานฉลองบ้านวิริยบารมี ๒๙ มีนาคม ๒๕๕๕

[เถรี]

ถาม : เราต้องเชื่ออย่างนั้นให้ได้ตลอดเวลาหรือคะ ?
ตอบ : เชื่ออย่างเดียวไม่พอ ต้องเห็นอย่างนั้นด้วย

ถาม : เราไม่ได้เข้าใจตลอดเวลา เป็นแค่แวบหนึ่ง ?
ตอบ : ไม่เป็นไร เล็กน้อยขนาดไหนก็ตาม..ให้มีไว้

ถาม : อย่างนั้นจะรอดไหมคะ ?
ตอบ : ต้องดูว่าวินาทีสุดท้ายจะเกาะพระนิพพานได้ไหม ? ถ้าเกาะได้ก็รอด เอาแค่ก่อนนอนสัก ๕ นาที ๑๐ นาที พอนอนลงก็เห็นว่า ร่างกายของเรา เมื่อเหยียดยาวลงไป ก็เหมือนกับคนตายดี ๆ นี่เอง ถึงเราจะไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นตะวันขึ้นพรุ่งนี้ก็ช่างเถอะ เราขอไปอยู่กับพระพุทธเจ้าที่พระนิพพาน แล้วก็เอากำลังใจเกาะภาพพระหรือว่าเกาะพระนิพพานไว้ แล้วภาวนาให้หลับไป

พอตื่นขึ้นมา อันดับแรกให้นึกถึงลมหายใจเข้าออก พอกำลังใจทรงตัวก็นึกถึงภาพพระ นึกถึงภาพพระนิพพาน ลูกจะต้องไปทำกิจการงานนี้แล้ว หมดอายุขัยตายลงวันนี้ก็ดี หรือเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ถึงแก่ชีวิตไปก็ดี ลูกขอมาอยู่กับองค์พระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานตรงนี้ พอกำลังใจปักมั่นคงคราวนี้ไปเถอะ จะไปทำอะไรก็ไป เราตั้งเป้าเอาไว้ก่อนนอนกับตื่นนอน ถ้ากำลังใจมั่นคงจริง ๆ ไปพระนิพพานได้แน่จ้ะ

[เถรี]

คุณอภิชาติเป็นคนแก่ที่หายาก เป็นคนที่ไม่มีมานะ สอนอะไรเชื่อหมด ทำตามหมด ส่วนใหญ่คนแก่ถือว่ามีวัยวุฒิ คืออายุมาก มีคุณวุฒิ คือเรียนรู้มามาก พอคนอื่นบอกอะไรก็ไม่ค่อยฟัง

ตัวอย่างคนแก่ที่ว่าง่ายที่สุดในพระไตรปิฎกคือ ราธพราหมณ์ ตอนหลังบวชเป็นพระราธเถระ พระพุทธเจ้าตั้งให้เป็นเอตทัคคะทางว่านอนสอนง่าย ขนาดสามเณรบอกท่านยังเชื่อเลย หลวงตาบวชตอนแก่ สามเณรบอกอะไรเชื่อหมด เพราะฉะนั้นระวังไว้...ถ้าอย่างเราอาจจะโดนเณรหลอกสักวัน

แบบเดียวกับเณรนั่งชงนมกินกัน สมัยก่อนนมข้นหวานหายาก ทายกก็กะลิ้มกะเหลี่ยมาหา "เณร..ขอแก้วหนึ่ง" เณรยกกระป๋องขึ้นมา "ไม่ได้หรอก" "ทำไมล่ะ ยังเหลือตั้งเยอะตั้งแยะไม่ใช่หรือ ?" "ใช่..แต่เขาเขียนไว้ว่า ห้ามใช้เลี้ยงทายก..!" ตะแคงกระป๋องให้ดูด้วยนะ ทายกก็อ่านหนังสือไม่ค่อยออก “ไอ้ห่..มันห้ามกระทั่งกู..!” ความจริงนมข้นหวานห้ามใช้เลี้ยงทารก แต่เณรตั้งใจอ่านให้ผิด