เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมกราคม ๒๕๖๐

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เสือสาลิกา ปกติเขาเอาไว้ในตลับสีผึ้ง"

ถาม : สีผึ้งเป็นเสน่ห์ แต่เสือไม่มีเสน่ห์ มีอำนาจ ไม่ใช่หรือครับ ?
ตอบ : คุณว่าเสือไม่มีเสน่ห์ ลองเอาเสือไปขังไว้สิ ใคร ๆ ก็อยากไปดู

ถาม : อย่างนี้นี่เอง ?
ตอบ : เสือน่ากลัว แต่มีเสน่ห์ในความน่ากลัว เขาอยากดูเพราะว่าเป็นสัตว์น่ากลัว ก็เลยเป็นมหาเสน่ห์และมหาอำนาจไปในตัว การสร้างวัตถุมงคลถ้าไม่เข้าถึงหัวใจจริง ๆ เราจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือว่าต้องทำอย่างไร ลองนึกดูสิว่าถ้าเอาเสือไปล่ามไว้หน้าบ้านเติมบุญ มีหวังคนรุมดูเป็นพัน

หลวงพ่อคง วัดวังสรรพรส ท่านสร้างเสือแล้วเสกให้วิ่งเข้าป่าไปก่อน จึงค่อยเรียกกลับมา หลวงพ่อคงทำได้สำเร็จ ส่วนหลวงพ่อทาบ วัดกระบกขึ้นผึ้ง เสกเสือวิ่งได้ หายเข้าป่าได้ แต่เรียกเท่าไรก็ไม่กลับ ท่านก็เลยหันไปทำสีผึ้งแทน ปรากฏว่าท่านดังกว่า

สีผึ้งเขียวมหาเสน่ห์ของท่านสุดยอดจริง ๆ สีผึ้งอันดับหนึ่งของประเทศไทยต้องหลวงพ่อทาบ วัดกระบกขึ้นผึ้ง ที่เหลือก็แล้วแต่ว่ามีประสบการณ์ของใคร

[เถรี]

ถาม : หลวงพ่ออ่ำ ท่านก็เป็นแบบนี้เช่นกันใช่ไหมครับ ?
ตอบ : หลวงพ่ออ่ำ วัดหนองกระบอก ท่านก็เสกเสือวิ่งเข้าป่าได้ แต่เรียกไม่คืน ท่านก็เลยต้องไปทำแพะแทน ก็แปลว่าครูบาอาจารย์แต่ละท่านไม่ใช่ว่าทำได้แล้วจะสำเร็จกันหมด ท้ายสุดท่านก็ไปเจอสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเอง อย่างหลวงพ่ออ่ำ วัดหนองกระบอก ก็ไม่มีใครไปสู้ท่านเรื่องแพะมหาเสน่ห์ได้ จะเมตตา ค้าขาย โชคลาภ คงกระพัน ได้หมด

ถาม : เปิดมาดูกระทู้อีกที แพะหายไปหมดแล้ว ?
ตอบ : คุณรู้ไหมว่าทิดเก้า (สุรเตโช ผู้ดูแลเว็บวัดท่าขนุน) หาแพะหลวงพ่ออ่ำมาทั้งชีวิต แต่เขาไม่เคยถามผมเลย ตามหาแพะหลวงพ่ออ่ำมาทั้งชีวิต เขาไม่รู้หรอกว่าพระอาจารย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มีเป็นคอกเลย..!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "พยาบาลจริง ๆ ในยุคแรก ๆ เขาใช้แถบขาวแดงเป็นสัญลักษณ์ ใครเห็นแถบหน้าร้านตัดผมบ้าง ? นั่นแหละสัญลักษณ์ของพยาบาลแต่โบราณเลย เพราะสมัยก่อนร้านตัดผมต้องรักษาคนด้วย

ถามว่าสัญลักษณ์ขาวแดงมาจากไหน ? มาจากผ้าพันแผลเปื้อนเลือดกับผ้าพันแผลสะอาด ตอนหลังเปลี่ยนเป็นจันทร์เสี้ยวสีแดง แล้วเปลี่ยนเป็นกากบาดแดง กากบาดแดงก็คือกาชาด ชาดคือสีแดง โดยปกติตามสนธิสัญญานาโต ห้ามผู้ที่อยู่ในสงครามทำร้ายแพทย์ พยาบาล หรือทำลายอาคารซึ่งเป็นที่ตั้งโรงพยาบาล"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ใครที่มีธนบัตรที่ด้านหลังเป็นรูปในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ ตอนฉลองพระชนมายุ ๖๐ พรรษา เก็บไว้ให้ดี ๆ เป็นประวัติศาสตร์เลย

อาตมาโชคดีสร้างห้องสมุดถวายพระองค์ท่านตอน ๖๐ พรรษา สร้างพระใหญ่ถวายสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ๘๐ พรรษา สร้างหลวงพ่อหินเขียว ถวายในหลวง ๘๔ พรรษา ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารีไม่ได้สร้างถาวรวัตถุ แต่ทำเป็นหนังสือสวดมนต์ถวายกุศลให้กับพระองค์ท่าน

เรื่องของสถาบันพระมหากษัตริย์ ส่วนใหญ่แล้วบุคคลที่ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์ก็ดี พระเจ้าจักรพรรดิก็ดี จะเป็นพระโพธิสัตว์ที่บำเพ็ญบารมีมา พระองค์ท่านถึงได้เป็นผู้นำของหมู่ชน"

[เถรี]

ถาม : พี่สาวอยากทราบว่าถ้าอยากขายที่ดินได้ ต้องทำอย่างไรครับ ?
ตอบ : ขายถูก ๆ ถ้าขายแพงก็ขายไม่ได้หรอก ลองไปบนพระวิสุทธิเทพดู ถ้าขายได้ก็ให้เราถือศีล ๘ พร้อมเจริญพระกรรมฐาน ๗ วัน จุดธูปกลางแจ้ง นึกถึงพระวิสุทธิเทพคือพระพุทธเจ้าบนพระนิพพาน

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาหล่อหลวงพ่อเงินวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐ ที่วัดท่าขนุน เวลา ๑๒.๓๙ น. ใครจะไปบวชปฏิบัติธรรมก่อนก็ได้"

[เถรี]

ถาม : พระของพ่อมีเยอะ ผมขอแม่แล้วเอาพระของพ่อไปถวายวัด ?
ตอบ : พระของท่าน ทำแล้วก็นึกถึงให้ท่านมาโมทนา ก่อนทำก็จุดธูปบอกกล่าวท่านสักหน่อย เผื่อว่าท่านจะหวง

[เถรี]

ถาม : ถ้าของมีลิขสิทธิ์ ?
ตอบ : ถ้าหากว่ามีลิขสิทธิ์ไม่ว่าจะได้มากี่ต่อก็ตาม ผิดทั้งนั้น

ถาม : สมมติว่าหนังสือจริง ๆ ของเล่มนั้นอยู่ในไอแพด ถ้าเราเข้าไปอ่าน ?
ตอบ : ต้องดูว่าเราเข้าไปแบบไหน ถ้าเขาคิดเงินแล้วเราเข้าไปอ่านโดยไม่จ่ายเงินก็ผิดทั้งนั้น ยกเว้นว่าเขาให้เราโหลดไปอ่านได้ ก็ไม่เป็นไร สมัยนี้เขาไม่น่าจะหวงแล้วนะ

[เถรี]

ถาม : บางครั้งนั่งสมาธิแล้วลมหายใจหาย ตามไม่เจอว่าหายไปไหน ?
ตอบ : จิตเริ่มเป็นสมาธิ เพียงแต่สภาพจิตหยาบไปหน่อยเลยตามไม่ทัน ให้สังเกตว่าจะหลุดตอนที่เราเผลอหลุดจากลมหายใจ ฉะนั้น...เอากำลังใจของเราเกาะลมหายใจให้ติด ๆ ไว้ จี้ติดชนิดไม่ปล่อยเลย ไม่อย่างนั้นก็จะหายอีก

ตามลมหายใจให้ได้ก่อน หลังจากนั้นพอสภาพจิตละเอียดขึ้น ต่อไปลมหายใจหายไป เราก็รู้ว่าหายไป แค่รับรู้ไว้เฉย ๆ อย่าไปดิ้นรนหายใจใหม่ แล้วก็อย่าอยากให้เป็นอย่างนั้น ตามดูไว้เฉย ๆ เรามีหน้าที่รู้ว่าตอนนี้ลมหายใจหายไป ตอนนี้คำภาวนาหายไป

[เถรี]

ถาม : นั่งสมาธิชอบง่วงค่ะ ?
ตอบ : แสดงว่าสมาธิเริ่มทรงตัว สมาธิทรงตัวก็จะเป็นปฐมฌานหยาบ ปกติถ้าสติขาดก็จะตัดหลับไปเลย ถ้าสติเรายังอยู่จะรู้สึกว่าง่วงมาก พยายามตามลมหายใจของเราให้ชิดกว่านั้น ถ้าก้าวข้ามไปได้ต่อจากนั้นก็จะไม่เป็นอีก

ถาม : เป็นแล้วไม่รู้สึกตัว ?
ตอบ : สมาธิกำลังดี ถ้าเริ่มดีจะเป็นอย่างนั้น แต่ว่ายังไม่ดีเต็มที่ พอข้ามตรงนั้นไปได้ถึงจะดีจริง

ถาม : ควรภาวนาบทอะไร ?
ตอบ : อะไรก็ได้ คำภาวนาเป็นแค่เครื่องโยงให้ใจเป็นสมาธิเท่านั้น ฉะนั้น...อะไรที่ทำให้เป็นสมาธิใช้ได้ทั้งนั้น

[เถรี]

ถาม : บ้านเพื่อนอยู่อเมริกา ถ้าจะบวงสรวงต้องใช้เวลาของอเมริกาหรือของไทยครับ ?
ตอบ : ถ้าเขาฉลาดก็จะรู้จักเลือกเองแหละ ถ้าโง่ก็ปล่อยให้โง่ต่อไป...! เวลาตรงกันข้ามกับไทย แล้วคุณจะบวงสรวงตอนกลางคืนของไทยใช่ไหม ? ถามแบบไม่ใช้หัวแม่ตีนคิด...!

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คนเราพอพัฒนามาเป็นสังคมเมือง ความแหลมคมของประสาทรับรู้ก็หายไปมาก ประสาทตา หู จมูก ลิ้น กายนี่รับชัดยังแทบจะไม่รู้เรื่องเลย อาตมาตอนเป็นทหารเขาฝึกให้ใช้สัมผัสด้วยประสาททั้ง ๕

แปลกใจมาตั้งแต่สมัยโน้นแล้ว ออกไปธุดงค์ด้วยกัน อาตมาก็ไม่ค่อยสบายเพราะมาลาเรียกำเริบ บรรดาลูกศิษย์ก็จัดการกางกลด ทำความสะอาดสถานที่ อาตมาเองก็รับหน้าที่ไปตักน้ำ เพราะว่าถ้าให้คนอื่นกรองน้ำเดี๋ยวไม่สะอาด อาตมาเคยถวายการรับใช้หลวงปู่หลวงพ่อสายธรรมยุติจะรู้วิธีกรองน้ำ เมื่อกรองน้ำมาได้บาตรหนึ่ง

ขากลับเจอท่อนไม้ที่น้ำพัดมา ขนาดน่าจะทำฟืนได้ทั้งคืนทั้งวัน ยาวสัก ๔ เมตร โตสักโอบหนึ่งได้ ก็เลยแบกมาด้วย พอมาถึงมหาเคกับสมุห์กอล์ฟก็ประกบหัวท้าย อาตมาบอกว่า "ไปเอาคนมาอีก" ท่านก็ไม่ฟัง พอรับไปเท่านั้น...หนักจนหัวทิ่มทั้งคู่เลย"

[เถรี]

"ส่วนที่เล่าแล้วหัวเราะไม่ออกก็คือ ตอนนั้นอาตมาอยู่ที่เกาะพระฤๅษี จะยกเสาปูน ๕ นิ้วที่วางเกะกะไปเก็บ เป็นเสาคอนกรีตยาว ๕ เมตร แต่โคนเสาเขาทำเป็นตีนช้าง อาตมาเห็นว่าโคนเสาน่าจะหนัก ก็เลยแบกโคนเสายกขึ้นไหล่ สมุห์กอล์ฟช่วยแบกปลาย พอนับ ๑ ถึง ๓ อาตมาลุกพรวดขึ้น ทางด้านท้ายก็ยุบฮวบ หันไปอีกทีสมุห์กอล์ฟโดนทับคอพับไปแล้ว ต้องรีบวางทางด้านโคนลง แล้วไปยกทางด้านปลายออกให้ท่าน

สมุห์กอล์ฟบอกว่า "ไอ้คนใกล้ตายคิดได้เยอะขนาดนี้เลยหรือ ? ผมไปคิดว่าหลวงพ่ออยู่ด้านที่ใหญ่กว่า หนักกว่า ถ้าหลวงพ่อโดนทับไปด้วยแล้วใครจะมาช่วยผม" สรุปแล้วเด็กรุ่นหลังนี่ไม่ได้เรื่องเลย จึงบอกว่า "เดี๋ยวคุณแก่เท่าผมแล้วจะแข็งแรงเองแหละ..!"

นึกถึงว่าแม้แต่จับกังสมัยนี้ ที่เขาเลิกแบกกระสอบข้าวสารกระสอบละ ๑๐๐ กิโลกรัม เหลือแค่กระสอบละ ๕๐ กิโลกรัม ก็ยังสงสัยอยู่ว่าสมรรถภาพเสื่อมลงไปหรือเปล่า ?"

[เถรี]

"เมื่อครู่นี้ที่บอกว่าการเสื่อมสมรรถภาพของตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ตอนสมัยเป็นทหารเขาให้พิสูจน์ทราบด้วยประสาททั้ง ๕ โดยให้เข้าฐานฝึกตอนเที่ยงคืน มืดตื้อเลย ฐานแต่ละฐานก็จะมีวัตถุให้ทดสอบ จะใช้คลำ จะใช้ดู จะใช้ดม จะใช้ชิมอย่างไรก็ได้ แต่ต้องบอกให้ได้ว่าวัตถุนั้นคืออะไร ถ้าบอกผิดก็โดนสั่งซ่อม ก็คือโดนลงโทษอยู่ตรงนั้นแหละ จะวิดพื้น ๕๐ ครั้ง นั่งกระโดด ๕๐ ครั้งก็ว่าไป ใครผิดซ้ำซากก็โดนเป็นร้อย ๆ

ปรากฏว่าวัตถุ ๘ อย่าง อาตมาบอกผิดอย่างเดียวเพราะไม่เคยใช้ เป็นโลชั่นทาตัว อาตมาไม่รู้จัก ได้กลิ่นแล้วนึกว่าครีมใส่ผม เพราะว่าสมัยก่อนรู้จักแต่ครีมใส่ผม จึงตอบว่าครีมใส่ผม โดนวิดพื้นไป ๕๐ ครั้ง นอกนั้นบอกถูกหมด แต่สงสารเพื่อนหลายคน มีอยู่คนหนึ่ง เวลาเขามองดู อะไรโปะเป็นก้อนอยู่บนกระดาษ ตอนเที่ยงคืนนะ มืดตื้อเลย ครูฝึกเขาบอกว่า "มึงลองดมดูสิ" พอดมเสร็จเพื่อนก็ตอบว่า "พุทรากวนครับ" "มึงแน่ใจนะ ?" "แน่ใจครับ" "ถ้าอย่างนั้นมึงลองชิมดูหน่อย" ชิมแล้วเพื่อนก็ยังตอบว่า "พุทรากวนครับ"

สรุปว่าโดนวิดพื้นเป็นร้อย ขี้วัวแท้ ๆ เห็นเป็นพุทรากวนไปได้...! พอไปอีกฐานหนึ่งเพื่อนดมแล้วตอบว่า "น้ำส้มสายชูครับ" "มึงลองชิมดู" เพื่อนก็ยังตอบว่า "น้ำส้มสายชูครับ" สองครั้งสามครั้งก็ยังตอบว่าน้ำส้มสายชูครับ อาตมาดมครั้งแรกก็บอกว่า "เยี่ยวครับ" จบเลย ดมไปได้อย่างไรว่าเป็นน้ำส้มสายชู เพื่อนคนนี้ต้องบอกว่าหล่อติดอันดับของรุ่นเลยนะ เจองานนั้นเข้าไปหมดหล่อเลย ชิมทั้งขี้วัว ชิมทั้งฉี่"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อเช้าเล่าเรื่องตอนเป็นทหารแล้วเขาฝึกให้ใช้ประสาทสัมผัสทั้ง ๕ ตอนนั้นการฝึกทุกอย่างหนักมาก ตื่นตี ๕ คิดว่าไม่หนัก...ใช่ไหม ? แต่ตื่นตี ๕ แล้วต้องเข้าห้องน้ำห้องส้วม ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัว ไปจัดแถว เกิน ๓ นาทีเมื่อไรโดนซ่อมอาน คำว่า "ซ่อม" ก็คือทำให้ดีขึ้น ฉะนั้น...ถ้าวันนี้เวลาไม่ดีพอก็ต้องทำให้ดีขึ้น วิธีซ่อมก็คือการลงโทษ

หลังจากนั้นก็วิ่งออกกำลังกาย ต่ำสุด ๗ กิโลเมตรต่อครั้ง สูงสุดเคยถึง ๒๔ กิโลเมตร พูดง่าย ๆ ว่าถ้าครูฝึกหมั่นไส้ก็ได้วิ่งเยอะหน่อย โดยเฉพาะถ้าเป็นสิบเอกโสภณ อาตมาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพ่อคุณท่านถึงได้วิ่งอึดขนาดนั้น หุ่นเหมือนกับคุณชยาคมน์นี่แหละ นึกออกไหม ? ถ้าหมู่โสภณพาวิ่งนี่...เจ้าประคุณเถอะ ไม่ถึง ๒ ชั่วโมงไม่ต้องไปถามเลยว่าแกจะหยุดไหม ที่อัศจรรย์ก็คือแกวิ่งได้ทั้งขึ้นหน้าและถอยหลัง พอถึงเวลาแกจะตรวจแถวพวกเราว่าวิ่งพร้อมเพรียงกันหรือเปล่า แกก็วิ่งถอยหลัง วิ่งไปมองไป

จนกระทั่งประมาณ ๖ โมงเช้าเป็นอย่างเร็ว ก็จะได้มาเล่นกายบริหาร หลังจากนั้น ๐๗.๓๐ น.ก็จะปล่อยให้ไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ใครไม่ได้ทำก็ทำเสียตั้งแต่ตอนนั้น แล้วก็ไปเข้าโรงเลี้ยง กินให้เสร็จก่อน ๘ โมง แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้กินหรอก โดนแกล้งอยู่ในนั้นแหละ ประเภทหิวจนไส้จะขาดเพราะวิ่งมาตั้งหลายชั่วโมง ถึงเวลาให้กินตามจังหวะนกหวีด เป่าปรี๊ด ตัก...ปรี๊ด เข้าปาก...ปรี๊ด เอาช้อนลง...ปรี๊ด...เคี้ยว...ปรี๊ด...หยุด บางทีข้าวคำหนึ่งกินอยู่ ๑๐ กว่านาที เคยลองดูบ้างไหม ?

บางทีเขาก็เห็นว่าท่ากินแบบนั้นง่ายเกินไปก็ให้มุดไปใต้โต๊ะ แล้วก็ตักอาหารบนโต๊ะนั้นแหละมากินให้ได้ ก็ต้องควานหากันไปเถอะ"

[เถรี]

"พอ ๘ โมงเช้ามาจัดแถวเคารพธงชาติ เสร็จแล้วก็ไปฝึกกันท่าอาวุธหรือแถวชิดกันต่อ ถามว่าฝึกถึงตอนไหน ? โดยปกติแล้วก็เที่ยง หลังจากนั้นก็ฝึกเดินแถวสวนสนามด้วยความพร้อมเพรียงไปยังโรงเลี้ยง มีเวลากินถึงบ่ายโมง แต่ปรากฏว่าบางวันเขาให้เดินสวนสนามไปถึงเที่ยง ๕๐ นาทีแล้วยังไม่ได้กินเลย ถ้าเจอครูฝึกอายุมาก ๆ หน่อยที่เขาเรียกกันว่า "จ่าแก่ ๆ" ก็จะได้กินเร็วหน่อย เพราะว่าส่วนใหญ่พวกเราตอนนั้น ก็จะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูก ๆ ของจ่า ถ้าหากว่ากินเร็วหน่อยก็ได้พักนิดหนึ่ง

บ่ายโมงเริ่มฝึก ไม่ว่าจะเป็นการฝึกระเบียบแถว ฝึกแถวชิด ฝึกท่าอาวุธ ฝึกยุทธวิธีในการรบ แล้วเลิกตอนไหน ? เลิก ๕ โมงเย็นเป่านกหวีดรวมพล แต่ไม่ได้ปล่อยนะ เลิกการฝึกไปวิ่งต่อ วิ่งไป กายบริหารไป กว่าจะได้พักไปอาบน้ำก็มืดค่ำ แล้วการอาบน้ำก็ไม่เหมือนสมัยนี้หรอก ส่วนใหญ่พอเป่านกหวีดปรี๊ดแรกเริ่มอาบ ปรี๊ดที่ ๒ ต้องเลิก บางทีปรี๊ดแรกกับปรี๊ดที่ ๒ ก็ติดกันเลย บางคนนี่ฟอกสบู่ลายพร้อยไปทั้งตัว ก็ต้องวิ่งออกไปทั้งอย่างนั้นแหละ

อาตมาเองหลายครั้งแล้ว ที่ต้องเอาผ้าขาวม้าจุ่มน้ำแล้ววิ่งตามไปให้เพื่อนเช็ดตัว"

[เถรี]

"ทุ่มครึ่งเข้าห้องเรียน เรียนภาคทฤษฎี สามทุ่มเลิกเรียน เป่านกหวีด มีเวลา ๑๕ นาทีขัดเครื่องหมาย ขัดรองเท้าทุกอย่างให้เงาวับ ๓ ทุ่ม ๑๕ นาทีเป่านกหวีดนอน ๔ ทุ่มเป่านกหวีดตื่น ไปฝึกยุทธวิธีการรบเวลากลางคืน แล้วแต่ว่าครูฝึกจะเมตตา เลิกตีสองบ้างตีสามบ้าง ตีห้าตื่นใหม่

ฉะนั้น...ใครคิดว่าไม่หนักก็ลองดู อาตมาพูดก็เพราะว่าพอมาฝึกปฏิบัติธรรมแล้วรู้สึกว่าง่ายมาก เพราะว่าก่อนหน้านี้ก็ฝึกหนักแบบที่เล่ามานั่นแหละ เพียงแต่เปลี่ยนจากการฝึกทางกายมาเป็นการฝึกทางใจเท่านั้น ญาติโยมลองเอากำหนดเวลาที่อาตมาพูดนี่ ไปลองฝึกตัวเองดูว่าจะออกมาเป็นอย่างไร

รู้แต่ว่าอาทิตย์แรกไม่ได้เข้าส้วมเลย ของทุกอย่างที่กินลงไปย่อยเกลี้ยงไม่มีอะไรเหลือ แต่ละวันเหงื่อไหลเป็นปีบ กินน้ำลงไปแทบจะไม่มีโอกาสออกมาเป็นปัสสาวะเลย เพราะฉะนั้น...อาหารที่ชอบที่สุดก็คือปลาเค็ม ถ้าวันไหนมีปลาเค็มนี่กินกันลืมตายเลย เพราะว่าร่างกายขาดเกลือมาก

ส่วนขนมมีให้อาทิตย์ละ ๑ ครั้งเฉพาะวันพุธ แล้วไม่ได้กินหรอก เพราะส่วนใหญ่วันพุธ จ.ส.อ.วิทยา นุชแผน ครูฝึกที่โหดที่สุดจะเป็นคนคุม แกตั้งใจมาเล่นพวกเราโดยเฉพาะ ส่วนมากให้เวลากินแค่ ๑ นาที พวกเราก็เลยจ้วงขนมกันก่อน ข้าวช่างหัวมันเถอะ วันหลังค่อยว่ากัน ที่ขำที่สุดคือหมู่โสภณ แกอ้วนแล้วทำไมวิ่งได้อึดขนาดนั้น ที่อัศจรรย์คือวิ่งขนาดนั้นแต่ไม่ผอม กล้ามเนื้อแข็งเป็นหินเลย แสดงว่าถ้าเลิกวิ่งเมื่อไรจะใหญ่กว่านั้นอย่างน้อย ๓ เท่า..!"

[เถรี]

"ตรงจุดนั้นทำให้อาตมาเข้าใจคำว่า ลำบากก่อนแล้วสบายเมื่อปลายมือ เพราะหลังจากที่ได้รับการฝึกโหดมาแล้ว อะไร ๆ ก็ง่ายไปหมด โดยเฉพาะเมื่อเวลาสมรรถภาพร่างกายดี ๆ จะได้รับการคัดตัวไปเรียนหลักสูตรพิเศษต่าง ๆ เพิ่มเติม พวกนี้สังเกตง่าย เป็นหน่วยรบพิเศษหมวกแดง หมวกเบเร่ต์แดง หลักสูตรจู่โจมหรือที่เรียกกันว่าแรงเยอร์ ฝึกจบมีเครื่องหมายเสือคาบดาบติดหน้าอกให้

หลักสูตรการทำลายใต้น้ำ ถึงเวลาก็ได้ตราฉลามโต้คลื่น แต่ขอโทษเถอะ ตั้งแต่รุ่นแรกจนถึงรุ่นของอาตมา ทหารบกส่งไป ๔๔ รุ่น...ตกเรียบ เพราะไม่ได้ฝึกมาโดยตรงแบบของทหารเรือเขา ของเราประเภทเด็กดอยแล้วจะให้ไปลงน้ำ อย่างอื่นพอได้ แต่พวกใต้น้ำนี่สู้เขาไม่ได้

ทหารเรือเวลาคัดตัว เขาต้องมีการวัดความจุปอดว่าหายใจได้มากน้อยเท่าไร แต่ทหารบกไม่มี พอไม่มีนี่สภาพร่างกายอึดมากแค่ไหนพอไปเจอกันเดี่ยว ๆ ใต้น้ำก็สู้เขาไม่ได้"

[เถรี]

"พวกด่านใต้น้ำก็มีให้ใช้น็อตขนาด ๖ หุนยาวประมาณ ๕ นิ้วหรือ ๖ นิ้ว เกลียวตลอด ๒ ตัว กลั้นหายใจแล้วดำลงไปไขให้สุดด้วยมือเปล่า ใต้น้ำกว่าจะควานหารูน็อตเจอ กว่าจะไขเข้าไปได้ เพื่อนที่ตกเพราะว่าฉลาดน้อยไปหน่อย พูดง่าย ๆ ก็คือเมื่อคลำไปเจออันแรก ไขเข้าไปได้หน่อย คลำเจออันที่ ๒ ก็ไขไปหน่อย แล้วใช้ ๒ มือหมุนพร้อมกัน ถ้าใช้มือเดียวไม่ทันแน่นอน แต่เขาไขตัวหนึ่งสุดแล้วค่อยไปไขอีกตัวหนึ่ง ก็เลยไม่ทัน

ถ้าหากว่าฉุกเฉินหมดท่าจริง ๆ เขาให้เป่าลมหายใจออกจากปากให้แรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ แล้วงับกลับเข้าไปใหม่ ช่วงที่เราเป่าออกมา น้ำตรงหน้าจะเป็นช่องว่างอยู่วูบหนึ่ง เราสามารถที่จะดึงเอาลมหายใจเก่ากลับเข้าไปแล้วอยู่ต่อได้อีกหน่อย เทคนิคแบบนี้พวกเราคงไม่ได้ใช้กันหรอก

บางทีถ้าฝึกดำน้ำลึกก็หลงน้ำ ว่ายไป ๆ ไม่รู้ด้านไหนบนด้านไหนล่าง เพราะว่าร่างกายโดนแรงอัดของน้ำ บีบเอาไนโตรเจนเข้าไปในเส้นเลือดมากก็จะเริ่มมึนงง สมองไม่ค่อยทำงาน...จะหลงน้ำ ถ้าคนช่างสังเกตก็ดูพวกปลา พวกสาหร่าย ถ้าคนไม่ช่างสังเกต มีทางเดียวคือพ่นลมหายใจออกมาแล้วตามฟองอากาศขึ้นมา ไม่อย่างนั้นแล้วหลงว่ายลึกไปเรื่อย ท้ายสุดหมดอากาศก็ตาย

ตอนช่วงนั้นที่ชอบใจที่สุดคือคำภาวนาเหนียวแน่นมาก เป็นการฝึกการภาวนาโดยการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถ ตอนแรกไม่รู้หรอก ตอนหลังจึงจะเข้าใจว่าเป็นการฝึกฌานใช้งาน เพียงแต่รู้อยู่อย่างเดียวว่า ทำให้เหนื่อยช้าและอดทนมากกว่าเพื่อน ทำให้ต้องโดนเพื่อนถีบให้ร่วง โดนเท่าไรก็ไม่ยอมลง เพื่อนก็จะโดนไปเรื่อย เพราะครูฝึกเขาต้องการให้ล้มลงให้หมด"

[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คำว่า "เชย" อยู่มาสามชั่วอายุคนแล้ว ยังไม่หายไปไหนเลย

คำว่า "เชย" มาจากลุงเชย ในเรื่องสามเกลอของ ป.อินทรปาลิต เป็นเศรษฐีบ้านนอกอยู่ปากน้ำโพ มาทำอะไรเฉิ่ม ๆ ในกรุงเทพฯ จนกระทั่งเวลาที่คนอื่นทำอะไรน่าขายหน้า เขาก็เรียกว่า "ลุงเชย" เรียกไปเรียกมาจากคำว่า "ลุงเชย" ก็เหลือแค่ "เชย" คำเดียว ใครจะไปนึกว่านิยายเรื่องหนึ่งสามารถทำให้กำเนิดสำนวนอมตะได้"